வாசகரின் பிறப்பு -ஆசிரியரின் மரணம் - ரோலண்ட் பார்த்தின் ஆத்திரமூட்டும் சிந்தனை —- எம்.டி.முத்துக்குமாரசாமி

 வாசகரின் பிறப்பு -ஆசிரியரின் மரணம் - ரோலண்ட் பார்த்தின் ஆத்திரமூட்டும் சிந்தனை

—-

எம்.டி.முத்துக்குமாரசாமி

–

20 ஆம் நூற்றாண்டின் ஃபிரெஞ்சு அறிவுசார் வாழ்வில் ஒரு முதன்மையான நபராக விளங்கிய ரோலன்ட் பார்த், ஒரு முக்கிய இலக்கியக் கோட்பாட்டாளர், விமர்சகர், தத்துவஞானி மற்றும் குறியியலாளர் ஆவார். இவரது பணி அமைப்பியல், குறியியல், சமூகக் கோட்பாடு   பின் அமைப்பியல் எனப் பல துறைகளில் பரவியிருந்தது.இவரது மிகவும் செல்வாக்குமிக்க மற்றும் பரவலாக விவாதிக்கப்பட்ட பங்களிப்புகளில் ஒன்று "ஆசிரியரின் மரணம்" (The Death of the Author) என்ற கட்டுரை. 1967 இல் எழுதப்பட்டு அதே ஆண்டு ஆங்கிலத்திலும் ( 1968 இல் ஃபிரெஞ்சிலும்) வெளியிடப்பட்ட இந்த உரை, ஒரு முக்கியத் தலையீடாக, இலக்கிய விமர்சனத்தின் நடைமுறைகளை அடிப்படைகளை  சவாலுக்குட்படுத்திய  ஒரு ஆத்திரமூட்டும்  புரட்சிகரமான அறிக்கையாக வெளிவந்தது. இதன் வெளியீடு, அமைப்பியல் சார்ந்ததாக உணரப்பட்ட வரையறைகளிலிருந்து பின்-அமைப்பியலின் மிகவும் நெகிழ்வான  ஐயுறவு விசாரணைகளுக்கு மாறுவதைக் குறிக்கும் ஒரு முக்கிய தருணமாக அடிக்கடி குறிப்பிடப்படுகிறது, இந்த மாற்றம் பாரிஸில் தீவிரமான அறிவுசார்  சமூக-அரசியல் கொந்தளிப்பின் மத்தியில் நிகழ்ந்தது என்பது கவனிக்கத்தக்கது.

பார்த்தின் கட்டுரை, ஒரு இலக்கியப் படைப்பின் உறுதியான அர்த்தத்தை புரிந்துகொள்வதற்கோ அல்லது நிலைநிறுத்துவதற்கோ ஆசிரியரின் அடையாளத்தை – அவரது வாழ்க்கை வரலாறு, உளவியல், தனிப்பட்ட வரலாறு  கூறப்படும் நோக்கங்கள் – என ரசனை விமர்சனம்  சார்ந்திருக்கும் பாரம்பரிய விமர்சன நடைமுறைக்கு எதிராக ஒரு நீடித்த தாக்குதலைத் தொடுக்கிறது.] இந்த ஆசிரியர்-மைய மாதிரியின் இடத்தில், பார்த் வாசகரை முன்னிறுத்துகிறார், அர்த்தத்தின் இருப்பிடம் படைப்பின் தோற்றத்தில் அல்ல, அதன் சேருமிடத்தில் உள்ளது என்று வாதிடுகிறார். வாசகரே, உரையின் பல அடுக்குகளைச் செயல்படுத்துகிறார் மற்றும் அதன் சாத்தியமான அர்த்தங்களுக்கு உயிர் கொடுக்கிறார் என பார்த் வாதிடுகிறார்.

இந்தக் கட்டுரை "ஆசிரியரின் மரணம்" என்பதற்கு ஒரு விமர்சன அறிமுகத்தை வழங்குவதை நோக்கமாகக் கொண்டுள்ளது, அதன் மைய வாதங்களை ஆராய்ந்து, அதன் வளமான அறிவுசார்  வரலாற்றுச் சூழலில் அதை நிலைநிறுத்தி, தொடர்புடைய விமர்சனக் கோட்பாடுகளுடனான அதன் உரையாடல்களை ஆராய்கிறது, குறிப்பாக புதிய திறனாய்வின் (New Criticism) "நோக்கப் பிழை" (Intentional Fallacy)  வாசகர்-பதில்வினை திறனாய்வு (Reader-Response criticism).  மிஷெல் ஃபூக்கோவின் "ஆசிரியத்துவம் என்றால் என்ன?" (What is an Author?) ஆகிய குறிப்பிடத்தக்க பதில்களைக் கருத்தில் கொள்கிறது. 

பார்த்தின் கட்டுரை ஒரு கோட்பாட்டு நிலையை விவரிப்பது மட்டுமல்லாமல், அதுவே ஒரு செயல்திறன் மிக்க செயலாகவும் செயல்படுகிறது என்பதை அங்கீகரிப்பது முக்கியம்; "மரணம்," "கொடுங்கோன்மை," "கொலை,"  "அழிவு" போன்ற சொற்களைப் பயன்படுத்தும் வலிமையான, கிட்டத்தட்ட அறிவிப்பு போன்ற சொல்லாட்சி – அது பரிந்துரைக்கும் விமர்சன உணர்வின் மாற்றத்தை செயல்படுத்த முயல்கிறது.] ஆசிரியரை இறந்தவர் என்று அறிவிப்பதன் மூலம், பார்த் இலக்கிய விமர்சன நடைமுறையில் அதை அவ்வாறு செய்ய முயல்கிறார். இந்த சொல்லாட்சி உத்தி, கட்டுரை தொடங்க உதவிய பின்-அமைப்பியல் சிந்தனையின் ஒரு முக்கிய கொள்கையை அடிக்கோடிட்டுக் காட்டுகிறது: மொழியின்,  சொல்லாடலின் சக்தி யதார்த்தத்தைப் பிரதிபலிப்பது மட்டுமல்லாமல், அதைத் தீவிரமாக உருவாக்குவதற்கும் விமர்சன நடைமுறையை வடிவமைப்பதற்கும் உள்ளது.

மேலும், 1960களின் பிற்பகுதியில் கட்டுரையின் தோற்றத்தின் நேரம் முக்கியத்துவம் வாய்ந்தது. நிறுவப்பட்ட கட்டமைப்புகள் – அமைப்பியலின் உணரப்பட்ட வரம்புகள்  விஷயத்தின் கருத்தாக்கத்தில் லக்கானிய மனோ பகுப்பாய்வின் செல்வாக்கு உட்பட – பற்றிய பரவலான அறிவுசார் கேள்விகளுக்கு மத்தியில் தோன்றி, பாரிஸில் மே 1968 நிகழ்வுகளால் எடுத்துக்காட்டப்பட்ட ஆழ்ந்த சமூக-அரசியல் எழுச்சியின் காலத்துடன் ஒத்துப்போவதாக இருக்கிறது., பார்த்தின் வாதங்கள் அதிகாரத்திற்கு எதிரான ஒரு பரந்த கலாச்சார சவாலுடன் ஆழமாக எதிரொலிக்கக்கூடியதாக இருந்தது.  பார்த் தூக்கியெறிய முயன்ற "ஆசிரியர்-கடவுள்"  சமூகம் முழுவதும் ஆதிக்கம் செலுத்திய  நிறுவன  கருத்தியல் அதிகாரத்தின் பிற உருவங்களை பிரதிபலித்தது. இதனால், கட்டுரையின் தாக்கம் அதன் கோட்பாட்டு முன்மொழிவுகளிலிருந்து மட்டுமல்லாமல், அதன் காலத்தின் அதிகார எதிர்ப்பு zeitgeist உடன் அதன் சக்திவாய்ந்த சீரமைப்பிலிருந்தும் உருவானதாகக் கருதப்படவேண்டும்.

"ஆசிரியரின் மரணம்" கட்டுரையில் பார்த்தின் விமர்சனத்தின் முதன்மை இலக்கு, ஒரு உரையின் அர்த்தத்தின் இறுதி ஆதாரமாகவும் உத்தரவாதமாகவும் ஆசிரியரின் உருவத்திற்கு முன்னுரிமை அளிக்கும் இலக்கிய விமர்சனத்தில் ஆழமாக வேரூன்றிய பாரம்பரியம் ஆகும். பல நூற்றாண்டுகளாக ஆதிக்கம் செலுத்திய இந்த அணுகுமுறை, ஒரு படைப்பைப் புரிந்துகொள்ள, அதை உருவாக்கிய நபரைப் புரிந்துகொள்ள வேண்டும் என்று கருதுகிறது. விமர்சனம் என்பது ஆசிரியரின் வாழ்க்கை வரலாறு, தனிப்பட்ட வரலாறு, உளவியல் நிலை, சமூகச் சூழல்  முக்கியமாக, உரையை எழுதுவதில் அவரது நோக்கங்களைக் கண்டறியும் ஒரு பயிற்சியாக இருந்து வந்திருக்கிறது.  மாறுகிறது. இந்தப் பண்டைய விமர்சன முறையில் ஆசிரியரின் வாழ்க்கை படைப்பின் ரகசியங்களைத் திறக்கும் திறவுகோலாகப் பார்க்கப்படுகிறது; அவரது அனுபவங்களும் சார்புகளும் உறுதியான "விளக்கமாக" செயல்படுகின்றன. பார்த், பாதலேரின் படைப்பை "பாதலேர் என்ற மனிதனின் தோல்வி" ] மூலம் விளக்குவது அல்லது வான் கோவின் படைப்பை அவரது பைத்தியக்காரத்தனம் மூலம் விளக்குவது போன்ற பொதுவான விமர்சன நடைமுறைகளை இந்த வாழ்க்கை வரலாற்று நிர்ணயவாதத்தின் அறிகுறியாக சுட்டிக்காட்டுகிறார். இந்த அரதப் பழசான விமர்சன  மாதிரியில், ஆசிரியர் உச்சநிலையில் ஆட்சி செய்கிறார், பெரும்பாலும் மறைமுகமாக ஒரு "ஆசிரியர்-கடவுள்" – படைப்பாளியின் ஒற்றைப் பார்வை உரையின் "இறையியல்" அர்த்தம் அல்லது இறுதிச் செய்தியை ஆணையிடும் ஒரு படைப்பாளியாக உருவகப்படுத்தப்படுகிறார்.

இந்த விமர்சன முறைக்கு பார்த்தின் அடிப்படை ஆட்சேபனை என்னவென்றால், அது வாசகஉரையின் மீது ஒரு செயற்கையான  தீங்கு விளைவிக்கும் கட்டுப்பாட்டை விதிக்கிறது. அவர் பிரபலமாக கூறுவது என்ன்வென்றால்  "ஒரு உரைக்கு ஒரு ஆசிரியரைக் கொடுப்பது அந்த உரையின் மீது ஒரு வரம்பை விதிப்பதாகும், அதற்கு ஒரு இறுதி அர்த்தத்தைக் கொடுப்பதாகும், எழுத்தை மூடுவதாகும்". ஆசிரியரின் அர்த்தத்தைத் தேடுவது விளக்கவியல் தெளிவின்மையைத் தீர்க்க ஒரு நேர்த்தியான  வசதியான வழியாகத் தோன்றினாலும், பார்த் அதை "அலட்சியமானது, குறைபாடுடையது" என்று கருதுகிறார். விளக்கத்தை ஆசிரியரின் அனுமானிக்கப்பட்ட ஒற்றை நனவுக்குள் நங்கூரமிடுவதன் மூலம், விமர்சனம் மொழியில் உள்ளார்ந்த அர்த்தங்களின் விளையாட்டைக் கட்டுப்படுத்துகிறது  பல்வேறு எழுத்துக்கள்  கலாச்சாரக் குறியீடுகள் ஒன்றோடொன்று சந்தித்து மோதும் "பல பரிமாண இடமாக" வாசக உரையின் திறனை மூடுகிறது. ஆசிரியரின் அர்த்தத்திற்கான தேடல் ஒரு வகையான "விளக்கவியல் கொடுங்கோன்மையாக"  மாறுகிறது.

மேலும், பார்த் ஆசிரியரின் அசல் நோக்கத்தை உறுதியாக அணுகும் சாத்தியத்தையே கேள்விக்குள்ளாக்குகிறார்.எழுத்தாளர் என்ன நோக்கத்துடன் எழுதினார் என்பதை -குறிப்பாக படைப்பின் சிக்கல்கள்  சாத்தியமான மயக்கமான பரிமாணங்களைக் கருத்தில் கொள்ளும்போது நாம் எப்படி துல்லியமாக அறிய முடியும்,? பால்சாக்கின் *சராசின்* (Sarrasine) என்ற படைப்பிலிருந்து ஒரு பகுதியை பகுப்பாய்வு செய்வதன் மூலம் இந்த தெளிவின்மையை பார்த் விளக்குகிறார், அதில் கதைசொல்லி பெண்ணியப்படுத்தப்பட்ட காஸ்ட்ராடோ ஸாம்பினெல்லாவை விவரிக்கிறார். பார்த் கூர்மையாகக் கேட்கிறார்: "யார் இப்படிப் பேசுகிறார்கள்? பெண்ணியம் பற்றிய 'இலக்கிய' கருத்துக்களைப் பிரகடனம் செய்யும் பால்சாக் என்ற ஆசிரியரா? அது உலகளாவிய ஞானமா? காதல் உளவியலா?... நாம் ஒருபோதும் அறிய மாட்டோம், ஏனென்றால் எழுதுதல் என்பது ஒவ்வொரு குரலின், ஒவ்வொரு தோற்றப் புள்ளியின் அழிவாகும்". எழுதுதல் செயல், பார்த்தைப் பொறுத்தவரை, இயல்பாகவே ஒரு தூரத்தை, ஒரு ஒற்றை, அடையாளம் காணக்கூடிய மூலத்திலிருந்து ஒரு துண்டிப்பை உள்ளடக்கியது. இது பல குரல்கள், சொல்லாடல்கள் கலாச்சார எதிரொலிகள் ஒன்றிணையும் ஒரு இடத்தை உருவாக்குகிறது, இது ஒரு ஒற்றைப் பரிமாணத்தைத் தோற்றுவிக்கும் நனவையோ அல்லது நோக்கத்தையோ சுட்டிக்காட்டுவதை பயனற்றதாக்குகிறது.

இந்த விமர்சனம் வெறும் இலக்கிய முறைக்கு அப்பாற்பட்டது; இது குறிப்பிடத்தக்க தத்துவ  கருத்தியல் பார்வையைக் கொண்டுள்ளது. பார்த், ஆசிரியரால் உத்தரவாதம் அளிக்கப்பட்ட ஒரு இறுதி அர்த்தத்தை  மறுப்பதை ஒரு "இறையியல் எதிர்ப்புச் செயல்பாடு"  என்று வெளிப்படையாகக் கூறுகிறார். படைப்பாளரால் வழங்கப்பட்ட 'உண்மை' அர்த்தத்தைத் தேடும் ஆசிரியர்-மைய விமர்சனத்தின் கட்டமைப்பு, தெய்வீக நோக்கம் அல்லது இறுதி உண்மையைத் தேடும் இறையியல் விசாரணையின் கட்டமைப்பைப் பிரதிபலிக்கிறது. ஆசிரியர்-கடவுளை அகற்றுவதன் மூலம், பார்த் கடவுள்,  அறிவியல் அல்லது சட்டம் போன்ற பிற மீயியல் அர்த்தங்கள் அல்லது இறுதி அதிகாரங்களை இணையாக நிராகரிப்பதைப் பரிந்துரைக்கிறார். இது அடிப்படைவாததிற்கு எதிரான ஒரு நகர்வு, அர்த்தத்திற்கும் உண்மைக்கும் ஒரு ஒற்றை, அதிகாரப்பூர்வ மூலத்தின் கருத்திற்குச் சவால் விடுவது.

இந்த சவால், ஆசிரியர் உருவத்தை முதலில் உயர்த்திய வரலாற்று மற்றும் கருத்தியல் சக்திகளின் விமர்சனத்துடனும் இணைக்கப்பட்டுள்ளது. பார்த், அவரது படைப்பைப் பிரதிபலிக்கும் வர்ணனையாளர்களுடன் சேர்ந்து, "தனிநபரின் கௌரவம்"  ஆசிரியர் என்ற  "நபரின்" மீதான கவனம் ஆகியவற்றை ஆங்கில அனுபவவாதம், பிரெஞ்சு பகுத்தறிவுவாதம், சீர்திருத்தத்தின் தனிப்பட்ட நம்பிக்கை, இறுதியாக, முதலாளித்துவத்தின் சித்தாந்தம் ஆகியவற்றோடு இணைக்கிறார். இந்தப் பாரம்பரியப் பார்வையில், ஆசிரியர் தனித்துவம், அசல் தன்மை, உரிமைத்துவத்தின் அடையாளமாக மாறுகிறார் – இவை முதலாளித்துவ சிந்தனைக்கு மையமான கருத்துக்கள் என்பதை நாம் கவனிக்க வேண்டும். ஆசிரியரின் மையத்தன்மையை தாக்குவதன் மூலம், பார்த் ஒரே நேரத்தில் இந்த உருவத்தை உருவாக்கி மதிப்பிட்ட கருத்தியல் அமைப்பைக் கேள்விக்குள்ளாக்கிவிடுகிறார்., தனிப்பட்ட மேதையில் வேரூன்றாமல், மொழி, கலாச்சாரத்தின் பகிரப்பட்ட, பொது வளத்தில் வேரூன்றிய விமர்சன உரையின் பார்வையை ஆதரிக்கிறார்.

பார்த்தின் சூத்திரத்தில், ஆசிரியரின் "மரணத்திற்கு" அவசியமான துணை நிகழ்வு வாசகரின் "பிறப்பு" ஆகும். ஆசிரியர் இனி அர்த்தத்தின் தோற்றமும் உத்தரவாதமும் இல்லை என்றால், விளக்கவியல் அதிகாரம் உரையின் சேருமிடத்திற்கு மாறுகிறது: வாசகர். வாசகர் உரையின் திறனை செயல்படுத்தும் முக்கிய தளமாக மாறுகிறார், அதன் பல இழைகள் ஒன்றிணைந்து முக்கியத்துவம் உருவாக்கப்படும் இடமாக மாறுகிறார்.

வாசகரின் இந்த உயர்வு வாசிப்பு செயல்முறையையே மறுசீரமைப்பதை உள்ளடக்கியது. வாசகர் ஆசிரியரால் அனுப்பப்பட்ட முன்-நிர்ணயிக்கப்பட்ட செய்தியை வெறுமனே உள்வாங்கும் ஒரு செயலற்ற பெறுநராக கருதப்படவில்லை. மாறாக, வாசகர் ஒரு செயலில் பங்கேற்பாளர், உரையுடன் ஒரு மாறும் தொடர்பில் ஈடுபட்டு அதன் அர்த்தத்தை இணைந்து உருவாக்குகிறார். ஒவ்வொரு வாசகரும் தங்கள் சொந்த தனித்துவமான அனுபவங்கள், கலாச்சார அறிவு, அனுமானங்கள்  முன்னோக்குகளின் தொகுப்புடன் இலக்கிய வாசிப்பை அணுகுகிறார்கள். வாசகரின் கட்டமைப்புக்கும் உரையின் மொழியியல், கலாச்சாரக் குறியீடுகளுக்கும் இடையிலான இந்த தொடர்பு அர்த்தத்தை உருவாக்குகிறது. இதன் விளைவாக, விளக்கங்கள் இயல்பாகவே பன்மைத்துவமானவையாகவும்  வேறுபட்டவையாகவும் இருக்கின்றன; ஒரு வாசக உரை யார் இலக்கியப் பிரதியை  படிக்கிறார்கள்  எப்படிப் படிக்கிறார்கள் என்பதைப் பொறுத்து பல, சாத்தியமான எல்லையற்ற அர்த்தங்களைக் கொடுக்கலாம். பார்த் கூறுவது போல், ஒவ்வொரு உரையும் ஒவ்வொரு புதிய வாசிப்பிலும் "இங்கே மற்றும் இப்போது நித்தியமாக எழுதப்படுகிறது", வரவேற்பின் தற்போதைய தருணத்தில் தொடர்ந்து புதுப்பிக்கப்பட்டு மறுவிளக்கம் செய்யப்படுகிறது.

இது "ஒரு உரையின் ஒருமை அதன் தோற்றத்தில் அல்ல, அதன் சேருமிடத்தில் உள்ளது" என்ற பார்த்தின் கூற்றுக்கு வழிவகுக்கிறது. ஒரு  வாசகஉரையின் ஒத்திசைவு அல்லது அர்த்தமுடைமை என்பது எழுதுவதற்கு முன்பு ஆசிரியரின் ஒற்றை நனவால் திணிக்கப்பட்ட ஒன்று அல்ல, மாறாக வாசிப்பின் செயலில் அடையப்பட்ட, சேகரிக்கப்பட்ட அல்லது தொகுக்கப்பட்ட ஒன்று. "எழுதுதல் எதைக் கொண்டிருக்கிறதோ அந்த அனைத்து மேற்கோள்களும், அவற்றில் எதுவுமே இழக்கப்படாமல், பொறிக்கப்பட்டுள்ள இடமாகவே"  வாசகர் மாறுகிறார். வாசகரே உரையின் வேறுபட்ட கூறுகளை ஒரு தற்காலிக முழுமையாக இணைக்கிறார்.

பார்த் இந்த விளக்கவியல் மாற்றத்தை ஒரு வகையான விடுதலையாக வடிவமைக்கிறார். ஆசிரியரை அகற்றுவதன் மூலம், படைப்பாளரின் அனுமானிக்கப்பட்ட நோக்கத்தால் ஆணையிடப்பட்ட ஒரு ஒற்றை, சரியான அர்த்தத்தைத் தேடும் "விளக்கவியல் கொடுங்கோன்மையிலிருந்து" வாசக உரை இதனால் விடுவிக்கப்படுகிறது. இது இலக்கியத்துடன் மிகவும் ஜனநாயக, பன்மைத்துவ  சாத்தியமான "புரட்சிகரமான"  ஈடுபாட்டைத் திறந்துவிடுகிறது., வாசகர்கள் தங்கள் சொந்த விதிமுறைகளில் அர்த்த உருவாக்கங்களில் தொடர்பு கொள்ள அதிகாரம் அளிக்கிறது.

இருப்பினும், பார்த்தின் வாசகரின் ஆரம்ப சூத்திரத்திற்குள் ஒரு சாத்தியமான பதற்றம் உள்ளது. வாசகரின் ஈடுபாட்டின் அடிப்படையில் பல்வேறு அர்த்தங்களை உருவாக்குவதில் வாசகரின் பங்கை வலியுறுத்தும் அதே வேளையில், பார்த் வாசகரை, வரலாற்று ரீதியாக அமைந்துள்ள ஆசிரியருக்கு மாறாக, "வரலாறு, வாழ்க்கை வரலாறு, உளவியல் இல்லாத"  ஒரு உருவமாக விவரிக்கிறார் என்பதை நாம் கவனிக்க வேண்டும்.  பார்த்தின் முதன்மை நோக்கம் விளக்கவியல் செயலில் வாசகரின் முக்கியத்துவத்தை நிறுவுவதாக இருக்கிறது.  

 எல்லையற்ற விளக்கங்களுக்கான வாய்ப்பு  தவிர்க்க முடியாமல் விளக்கவியல் அராஜகம் அல்லது "எதுவும் செல்லும்"  என்ற தூய அகநிலைவாதத்திற்குள் இறங்குவது பற்றிய கவலைகளை எழுப்புவதாக இருப்பது உண்மைதான். ஆசிரியரை வாசிப்பின்  ஒரு நங்கூரமாக இருப்பதிலிருந்து  அகற்றுவது விமர்சனத் தரங்களின் இழப்புக்கும் அர்த்தமற்ற  பகுப்பாய்வுக்கும் வழிவகுக்கும் என்று விமர்சகர்கள் கவலை தெரிவித்திருக்கிறார்கள்.  இருப்பினும், அனுக்க வாசிப்பு  பார்த்தின் கட்டமைப்பு தடையற்ற சார்புநிலையை ஆதரிக்கவில்லை என்று கூறுகிறது. அர்த்தம் வாசகருக்கும் இலக்கியத்துக்கும் இடையிலான ‘தொடர்பிலிருந்து’ எழுகிறது, மேலும்  வாசக உரையுமே ஒரு கட்டமைக்கப்பட்ட நிறுவனமாக பார்த்தினால் கருதப்படுகிறது. அது  "எண்ணற்ற கலாச்சார மையங்களிலிருந்து"  பெறப்பட்ட "எழுத்துக்கள்," "மேற்கோள்கள்,"  குறியீடுகளால் ஆன பல பரிமாண இடமாக இருக்கிறது.. வாசகரின் பணி அர்த்தத்தை புதிதாக கண்டுபிடிப்பது அல்ல, மாறாக வாசகஉரையின் உள்ளே இருக்கும் இழைகளின் சிக்கலான வலையை "பிரித்தெடுப்பது" அல்லது "பரந்து விரிவது". "வாசகரின் பிறப்பு" இவ்வாறு ஒரு கலாச்சார ரீதியாக உட்பொதிக்கப்பட்ட, மொழியியல் ரீதியாக கட்டமைக்கப்பட்ட கலைப்பொருளுடன் ஈடுபடும் வாசகரின் அதிகாரமளிப்பதைக்  குறிக்கிறது, இது முற்றிலும் தன்னிச்சையான விளக்கத்திற்கான உரிமம் அல்ல. அர்த்தத்தின் விளையாட்டு சாத்தியமான எல்லையற்றது  ஆனால்  அதன் கலாச்சார சூழலால் வரையறுக்கப்பட்ட புலத்திற்குள் நிகழ்வது.

ஆசிரியரிடமிருந்து வாசகருக்கு விளக்கவியல் அதிகாரத்தை மாற்றுவதற்கான பார்த்தின் வாதத்திற்கு இரண்டு முக்கிய கருத்துக்கள் அடித்தளமாக உள்ளன:  அவை வாசிப்பின் தன்மை மற்றும் எழுதும் நபரின் மறுவரையறை செய்யப்பட்ட பங்கு. பார்த் வாசக உரையை பிரபலமாக "எண்ணற்ற கலாச்சார மையங்களிலிருந்து பெறப்பட்ட மேற்கோள்களின் இழையம் [அல்லது துணி]" என்று விவரிக்கிறார். இந்த சக்திவாய்ந்த உருவகம், எந்த உரையும் ஒரு தனிப்பட்ட மேதையிடமிருந்து முழுமையாக உருவான ரொமாண்டிக் அர்த்தத்தில் உண்மையாக அசல் இல்லை, அல்லது இருக்க முடியாது என்பதைக் குறிக்கிறது. மாறாக, ஒவ்வொரு உரையும் இயல்பாகவே இடைஉரைத்தன்மை (intertextual) கொண்டது, முன்பே இருக்கும் மொழி, நிறுவப்பட்ட சொல்லாடல்கள், கலாச்சாரக் குறிப்புகள், பொதுவான மரபுகள் என  பிற உரைகளின் துண்டுகளின் இழைகளால் பின்னப்பட்டதாக இருக்கிறது. எழுதுதல் என்பது எப்போதும் ஒரு மறு-எழுதுதல், கலாச்சாரத்திற்குள் ஏற்கனவே புழக்கத்தில் உள்ள பொருட்களை மறுசீரமைத்தல் ஆகும். 

உரை என்பது இருக்கும் கலாச்சார இழைகளின் இழையம் என்றால், அதை நெய்யும் நபரின் பங்கும் மறுசீரமைக்கப்பட வேண்டும். பார்த், பல மதிப்புகள் ஏற்றப்பட்ட "ஆசிரியர்" (Author) என்ற சொல்லுக்குப் பதிலாக மிகவும் நடுநிலையான "வரிவடிவ உருவாக்குநர்" (scriptor)  என்ற சொல்லைப் பயன்படுத்த முன்மொழிகிறார். எழுத்தாளர் ஒரு தோற்றுவிப்பாளர் அல்ல, புதிதாகப் படைப்பவர் அல்ல, மாறாக ஒரு ஒருங்கிணைப்பாளர், ஒரு ஏற்பாட்டாளர், ஒரு ஊடகம் அல்லது ஒரு வழித்தடம்; இதன் மூலம் கலாச்சார இழையம் ஒரு குறிப்பிட்ட உரை வடிவத்தில் ஒழுங்கமைக்கப்படுகிறது.

பார்த், எழுத்தாளரை பாரம்பரிய ஆசிரியரிடமிருந்து வேறுபடுத்தும் பல முக்கிய பண்புகளை கோடிட்டுக் காட்டுகிறார்:

  ‘ஒரே நேரத்தில் இருத்தல்’: ஆசிரியர், தனது படைப்புக்கு ‘முன்பு’ இருப்பவராகவும், அதற்காக சிந்திப்பவராகவும், துன்பப்படுபவராகவும், வாழ்பவராகவும் கருதப்படுகிறார், பார்த்தின்  எழுத்தாளரோ "உரையுடன் ஒரே நேரத்தில் பிறக்கிறார்". எழுதும் செயலில் இருந்து தனியாக எந்த எழுத்தாளரும் இல்லை; அவரது இருப்பு எழுத்து உருவம் பெரும்போது தொடங்குகிறது.

  ‘முன்னோடி அல்லது கால ஆழமின்மை’ : எழுத்தாளருக்கு "எழுதுவதற்கு முந்தைய அல்லது அதைத் தாண்டிய" ] எந்த அத்தியாவசிய "இருப்பும்" இல்லை. அவர் வாழ்க்கையே உரையை விளக்கும் ஒரு ஆழமான, உளவியல் பொருள் அல்ல; அவர் "புத்தகம் பயனிலையாக இருக்கும் எழுவாய் அல்ல".

  ‘செயல்பாடு வெளிப்பாட்டை விட’: எழுத்தாளரின் பங்கு முதன்மையாக செயல்பாட்டு ரீதியானது – பதிவு செய்வது, ஒருங்கிணைப்பது, எழுதும் செயலைச் செய்வது – மாறாக வெளிப்பாட்டு ரீதியானது அல்ல. ‘ஆசிரியர்’ என்ற கருத்து தனிப்பட்ட உணர்ச்சிகள் அல்லது ஒரு தனித்துவமான குரலை வெளிப்படுத்துவதாக நம்பப்படுகிறது, அதேசமயம் பார்த்தின் எழுத்தாளரின் "கை, எந்தக் குரலிலிருந்தும் துண்டிக்கப்பட்டு, [வெளிப்பாட்டின் அல்ல] பதிவின் தூய சைகையால் தாங்கப்படுவதாக இல்லை.”

  ‘மூலப் பொருள்’ : பார்த்தின் எழுத்தாளர் தனது பொருளை தனிப்பட்ட அனுபவம் அல்லது உள் ஆழங்களிலிருந்து பெறவில்லை, மாறாக மொழி, கலாச்சாரத்தின் பரந்த, ஆள்மாறான "பெரிய அகராதியிலிருந்து" பெறுகிறார், அதிலிருந்து எழுதுதல் உருவாகிறது. வாழ்க்கை புத்தகத்தை ஆணையிடவில்லை; மாறாக, "வாழ்க்கை ஒருபோதும் புத்தகத்தைப் பின்பற்றுவதைத் தவிர வேறு எதையும் செய்யாது, மேலும் புத்தகமே அடையாளங்களின் இழையம், தொலைந்து போன, எல்லையற்ற ஒத்திவைக்கப்பட்ட ஒரு சாயல்".

பார்த் "எழுத்தாளரைப்’ புதிதாக அறிமுகப்படுத்துவது "ஆசிரியர்" என்ற உருவத்திற்கும் அர்த்தத்தின் மீதான "அதிகாரம்" என்ற கருத்துக்கும் இடையிலான பாரம்பரிய, கிட்டத்தட்ட புனிதமான இணைப்பைத் துண்டிப்பதை நோக்கமாகக் கொண்டுள்ளது. எழுத்தாளரை மொழியின் எஜமானராகக் காட்டிலும் அதன் ஒரு செயல்பாட்டாளராக முன்வைப்பதன் மூலம், பார்த் உரையின் உண்மையான தோற்றம் ஒரு தனிப்பட்ட பிரகஞையில் அல்ல, மாறாக மொழியிலேயே உள்ளது என்பதை வலியுறுத்துகிறார், இது தொடர்ந்து அனைத்து தோற்றங்களையும் கேள்விக்குள்ளாக்குகிறது.

பார்த்தின் கூற்றுப்படி, பாரம்பரிய ஆசிரியர் (Author)  நவீன எழுத்தாளர் (Scriptor) ஆகியோருக்கு இடையே பல முக்கிய வேறுபாடுகள் உள்ளன. ஆசிரியர் படைப்புக்கு முன்பே இருக்கிறார், அவருக்கு வரலாறு, உளவியல் மற்றும் நோக்கம் உண்டு என்று கருதப்படுகிறது. மாறாக, எழுத்தாளர் படைப்புடன் ஒரே நேரத்தில் பிறக்கிறார், எழுதுவதற்கு வெளியே அவருக்கு இருப்பு இல்லை. ஆசிரியர் புத்தகத்தின் கடந்த காலமாகக் கருதப்படுகிறார், ஆனால் பார்த்தின்  எழுத்தாளரோ  'இங்கே மற்றும் இப்போது'  வாசக நிகழ்காலத்தில் இருக்கிறார்.ஆசிரியரின் செயல்பாடு தனிப்பட்ட மேதைமை, உணர்ச்சி அல்லது செய்தியை வெளிப்படுத்துவதாகவும், படைப்பதாகவும் பார்க்கப்படுகிறது. ஆனால் பார்த்தின்  எழுத்தாளரின் செயல்பாடு என்பது ஏற்கனவே இருக்கும் கலாச்சாரக் கூறுகளை ஒன்று சேர்ப்பது, கலப்பது  பதிவு செய்வது ஆகியனவாகும். ஆசிரியர் தனது தனிப்பட்ட அனுபவம், உணர்வுகள் மற்றும் எண்ணங்களிலிருந்து உள்ளடக்கத்தைப் பெறுகிறார் என்று நம்பப்படுகிறது, பார்த்தின்  எழுத்தாளரோ மொழி  கலாச்சாரத்தின் பரந்த அகராதியிலிருந்து, அதாவது 'மேற்கோள்களின் இழையிலிருந்து' தன் உள்ளடக்கத்தைப் பெறுகிறார். ஆசிரியர் படைப்பின் தந்தை/படைப்பாளியாகவும், அதன் தோற்றமாகவும், அதிகாரமாகவும் கருதப்படுகிறார், ஆனால் பார்த்தின் எழுத்தாளர் ஒரு ஊடகம்/வழித்தடம் மட்டுமே, அவர் வாசகர் வழியாக படைப்பின் இலக்கை அடைகிறார். இறுதியாக, ஆசிரியருக்கு அர்த்தத்தை வரையறுக்கும் அல்லது கட்டுப்படுத்தும் இறுதி அதிகாரம் இருப்பதாகக் கருதப்படுகிறது, ஆனால் பார்த்தின் எழுத்தாளருக்கு அப்படி எந்த உள்ளார்ந்த அதிகாரமும் இல்லை.

இந்த மறுசீரமைப்பில் படைப்பாற்றல் எவ்வாறு புரிந்து கொள்ளப்படுகிறது என்பதற்கு ஆழ்ந்த தாக்கங்கள் இருக்கின்றன.  படைப்பாற்றல் என்பது ஒரு தனித்துவமான, உள் மூலத்திலிருந்து தோன்றுவது பற்றிய ரொமாண்டிக் கருத்துக்களைக் காட்டிலும், இருக்கும் மொழியியல் மற்றும் கலாச்சாரக் கூறுகளின் திறமையான மறுசீரமைப்பு, தேர்வு,  ஏற்பாடு பற்றியது என்பது கூர்மையான பார்வையாகும்.. அசல் தன்மை என்பது முற்றிலும் புதிய ஒன்றை கண்டுபிடிப்பதில் இல்லை, மாறாக முன்பே இருக்கும் பொருட்கள் ஒன்றுக்கொன்று எதிராக வைக்கப்பட்டு மறுசீரமைக்கப்படும் புதிய வழிகளில் உள்ளது – மொழியை ஒரு அமைப்பாகக் கருதும் அமைப்பியல் கருத்துக்களுடன் இது ஒத்துப்போவதாகும்.  

எழுத்தாளரின் கை "எந்தக் குரலிலிருந்தும் துண்டிக்கப்பட்டது"  என்ற குரலோடு பார்த்  தூண்டும் பிம்பம் இந்த மாற்றத்தை மேலும் அடிக்கோடிட்டுக் காட்டுகிறது. இது பதிவாக எழுதுவதன் இயந்திரத்தனமான, ஆள்மாறுபடும் அம்சத்தை வலியுறுத்துகிறது, உடல் ரீதியான செயலை ஆசிரியர் உருவத்திற்கு மையமாக இருந்த தனிப்பட்ட வெளிப்பாடு, நோக்கம் அல்லது உணர்ச்சி பற்றிய கருத்துக்களிலிருந்து பிரிக்கிறது. இந்த உருவகம், மல்லார்மே போன்றவர்களிடமிருந்து கடன் வாங்கப்பட்ட கருத்தை வலுப்படுத்துகிறது, அதாவது எழுத்தாளர் மொழியை சுய வெளிப்பாட்டிற்கான ஒரு வெளிப்படையான கருவியாகப் பயன்படுத்துவதை விட, மொழி தானே எழுத்தாளர் மூலம் பேசுகிறது.

 பார்த்தின் "ஆசிரியரின் மரணம்" ஒரு அறிவுசார் வெற்றிடத்தில் தோன்றவில்லை. அதன் வாதங்களும் தாக்கமும் 20 ஆம் நூற்றாண்டின் நடுப்பகுதியில் ஃபிரான்சின் குறிப்பிட்ட கோட்பாட்டு கலாச்சார நீரோட்டங்களுடன், குறிப்பாக அமைப்பியலின் பரிணாமம் பின் அமைப்பியலின்  எழுச்சி ஆகியவற்றுடன்  ஆழமாகப் பின்னிப் பிணைந்துள்ளன. பார்த்  1960 களில் அமைப்பியலின் தொடர்புடைய ஒரு முன்னணி சிந்தனையாளராக இருந்தார். ஃபெர்டினாண்ட் டி சாசூரின் மொழியியலின் செல்வாக்கு உட்பட்ட அமைப்பியல் , கலாச்சாரம், வாசிப்புகள் ஆஇய்வற்றை  அடிப்படை கட்டமைப்புகளால் நிர்வகிக்கப்படும் அடையாளங்களின் அமைப்புகளாகப் புரிந்து கொள்ள முயன்றது. பார்த்தின் "ஆசிரியரின் மரணம்"  இந்தத் தொடர் சங்கிலி சிந்தனைகளில் ஒரு முக்கியமான திருப்புமுனையைக் குறிக்கிறது, இது அமைப்பியலி   உணரப்பட்ட இறுக்கங்கலில்லிருந்து  பின்-அமைப்பியலில்   ஐயுறவு மற்றும் நெகிழ்வான முன்னோக்குகள் ஆகிய்வற்றை  நோக்கி நகர்வதைக் குறிக்கிறது. அமைப்பியல்  ஏற்கனவே தன்னாட்சி விஷயத்தை சவாலுக்கு உடபடுத்தியிருந்தாலும் , பார்த் அர்த்தத்தின் உறுதியற்ற தன்மை, ஒரு உறுதியான விளக்கத்தின் சாத்தியமின்மை, வாசகரின் அரசியல் பங்கு ஆகியவற்றை தீவிரமாக வலியுறுத்துவதன் மூலம் மேலும் அதை மேலும் முன்னெடுக்கிறார்.  இந்த சிந்தனைகள் பின்- அமைப்பியல்  சிந்தனைக்கு பிற்காலத்தில் மையமாக மாறுகின்றன.

உண்மையில், பார்த்தின் கட்டுரை பின்-அமைப்பியலுக்கான  ஒரு அடித்தள உரையாக பரவலாகக் கருதப்படுகிறது. அதன் மையக் கருப்பொருள்கள் – நிலையான தோற்றங்கள்,  நிலையான அர்த்தங்களை நிராகரித்தல் ஆகியவற்றை, அதிகாரம், அகநிலைத்தன்மையின் பாரம்பரியக் கருத்துக்களின் விமர்சனம், யதார்த்தத்தைப் பிரதிபலிப்பதை விட கட்டமைக்கும் மொழி மற்றும் சொல்லாடல்களின் மீதான கவனம், சூழல், இடைஉரைத்தன்மையின் மீதான முக்கியத்துவம், அர்த்தத்தை உருவாக்குவதில் வாசகரின் பங்கை முன்னிலைப்படுத்துதல் – இவை அனைத்தும் பரந்த பின்-அமைப்பியலின் சிந்தனையை  வலுவாக எதிரொலிக்கின்றன.

பார்த் , ஆசிரியர் ஆதிக்கத்திற்கு எதிரான அவரது வாதங்களுக்கான அறிவுசார் முன்னோடிகளை அடையாளம் காட்டினார்.. கவிஞர் ஸ்டீபன் மல்லார்மேயை "ஆசிரியர் அல்ல, மொழிதான் பேசுகிறது" என்பதைப் புரிந்துகொண்டதற்காகவும், எழுதப்பட்ட  பக்கங்களின் உரையின் உடல் ரீதியான ஏற்பாடு ("இடைவெளி," "வெற்றிடங்கள்") ஆசிரியர் கட்டுப்பாட்டிற்கு அப்பாற்பட்ட அர்த்தத்திற்கு எவ்வாறு பங்களிக்கிறது என்பதை ஆராய்ந்ததற்காகவும் அவர் வெளிப்படையாகப் பாராட்டுகிறார். பால் வலேரியின் ஆசிரியர் பண்புக்கூறு பற்றிய கேள்வியையும் , ஆசிரியர் பாத்திரத்திற்கு இடையிலான கோடுகளை மங்கலாக்கிய மார்செல் ப்ரூஸ்ட்டையும்,  சர்ரியலிசத்தின் செல்வாக்கையும் தன் முன்னோடிகளாக அவர் குறிப்பிடுகிறார். சர்ரியலிசத்தின்  தானியங்கி எழுத்து, கூட்டு உருவாக்கம் நடைமுறைகள் "ஆசிரியரின் பிம்பத்தை புனிதமற்றதாக்க" உதவியது. மேலும், பார்த் மொழியியல் துறையையும் சுட்டிக்காட்டுகிறார், இது மொழிதல் (பேசுதல் அல்லது எழுதுதல்) செயல் என்பது பேசும் நபரிடமிருந்து  சுயாதீனமாக செயல்படும் ஒரு "வெற்று செயல்முறை" என்பதைக் காட்டியது

பாரிசிய அறிவுசார் சூழலும் பார்த்தின் சிந்தனை வளர்ச்சியில் முக்கிய பங்காற்றியது. . ஒருங்கிணைந்த விஷயத்தின் கலைப்பு பற்றிய பார்த்தின் கருத்துக்கள் உளவிய்லாளர் ழாக் லக்கானின் செல்வாக்குமிக்க கருத்தரங்குகளில் புழக்கத்தில் இருந்த கருத்துக்களுடன் ஒத்துப்போகின்றன. லக்கானின் கோட்பாடுகள், மொழியினுள் விஷயத்தின் அரசியலமைப்பு அதன் துண்டாக்கம் ஆகியவற்றை  வலியுறுத்துகின்றன, ஆசிரியரை அர்த்தத்தின் ஒரு ஒத்திசைவான, சுய-தற்போதுள்ள தோற்றமாக அகற்றுவதற்கான ஒரு சக்திவாய்ந்த கோட்பாட்டு கட்டமைப்பை பார்த்திற்கு வழங்கின. உள்ளடக்கமே  மொழியின் விளைவு என்றால், ஆசிரியர் அதன் எஜமானராக மொழிக்கு வெளியே அல்லது அதற்கு முன் நிற்க முடியாது.

இறுதியாக, பார்த்தின் கட்டுரையின் தீவிரம் அந்த சகாப்தத்தின் சமூக-அரசியல் சூழலில் வைத்து புரிந்து கொள்ளப்பட வேண்டும். அதன் அதிகார எதிர்ப்பு நிலைப்பாடு மே 1968 இன் மாணவர் போராட்ட எழுச்சி உணர்வுடன் ஒத்துப்போகிறது, அது சற்று முன்னதாக எழுதப்பட்டிருந்தாலும் கூட. பார்த்தின் "ஆசிரியர்-கடவுள்" மீதான தாக்குதல், நிறுவப்பட்ட அதிகார கட்டமைப்புகள் மீதான பரந்த விமர்சனத்தின் ஒரு பகுதியாகப் படிக்கப்படலாம். மேலும், முன்னர் குறிப்பிட்டபடி, மரபான ஆசிரியர் என்ற  கருத்து, மார்க்சியக் கண்ணோட்டத்தில், முதலாளித்துவ சித்தாந்தம், தனித்துவம்,  தனியார் சொத்து பற்றிய கருத்துக்களுடன் இணைக்கப்பட்டதாகும்  பார்த்தின் "புரட்சி" ஓரளவு, இலக்கிய, அரசியல்,  பொருளாதார அதிகாரம் ஆகியவற்றின் உணரப்பட்ட சங்கமத்தை அகற்றுவதை நோக்கமாகக் கொண்டது.

எனவே, "ஆசிரியரின் மரணம்" கட்டுரையில் பார்த்தின் சாதனை, ஆசிரியர் என்ர மரபான கருத்து  பொருத்தமற்றது என்ற மையக் கருத்தை புதிதாகக் கண்டுபிடிப்பதில் இல்லை, மாறாக இந்த வேறுபட்ட அறிவுசார் இழைகளை – இலக்கியம், கலை, மொழியியல், உளப்பகுப்பாயவு  சாத்தியமான அரசியல் கோட்பாடு ஆகியவற்றிலிருந்து – ஒரு சக்திவாய்ந்த அறிக்கையாகத் தொகுத்து அதை  சரியான நேரத்தில் தீவிரப்படுத்துவதில் உள்ளது. பார்த் ஆசிரியர் ஆதிக்கத்தை நோக்கி வளர்ந்து வரும் ஐயுறவை படிகமாக்கினார், அதற்கு ஒரு மறக்கமுடியாத பெயரைக் கொடுத்தார், மேலும் அதிகாரத்திற்கு எதிரான சவால்கள் பரவலாக எதிரொலித்த ஒரு தருணத்தில் அதை வாசகரின் அதிகாரமளிப்புடன் வெளிப்படையாக இணைத்தார். 

பார்த்தின் "ஆசிரியரின் மரணம்" கட்டுரை ஏற்கனவே இருந்த,  வளர்ந்து வந்துகொண்டிருந்த  விமர்சனக் கோட்பாடுகளின் ஒரு சிக்கலான புலத்திற்குள் நுழைந்தது, இது இலக்கிய ஆய்வுகளைத் தொடர்ந்து வடிவமைக்கும் உரையாடல்களையும் விவாதங்களையும் தூண்டியது. ஆங்கிலோ-அமெரிக்க புதிய திறனாய்வுடனான அதன் உறவு, வாசகர்-பதில்வினை கோட்பாட்டிற்கான அதன் அடித்தளப் பங்கு மிஷெல் ஃபூக்கோவின் விமர்சன மறுமொழி ஆகியவை இவற்றில் குறிப்பாக சொல்லத்தக்கவை.

பார்த்தின் கட்டுரைக்கு பல தசாப்தங்களுக்கு முன்னர், 1940 கள் முதல் 1970 கள் வரை அமெரிக்காவில் முக்கியத்துவம் பெற்ற புதிய திறனாய்வுப் பள்ளி, 1946 இல் W.K. விம்சாட் மன்றோ சி. பியர்ட்ஸ்லி ஆகியோரால் மிகவும் பிரபலமாக்கப்பட்ட  "நோக்கப் பிழை" (Intentional Fallacy) என்ற கருத்தின் மூலம் ஆசிரியர் நோக்கத்தின் பொருத்தப்பாட்டை ஏற்கனவே கடுமையான விமர்சனத்திற்கு உள்ளாக்கியிருந்தது.   பார்த்தின் கருத்துக்கள், ஓரளவிற்கு, இந்த முந்தைய விமர்சனத்தால் எதிர்பார்க்கப்பட்டன. இரண்டு அணுகுமுறைகளும் ஒரு பொதுவான இலக்கைப் பகிர்ந்து கொள்கின்றன:  அது ஒரு உரையின் அர்த்தத்தின் முதன்மை நிர்ணயிப்பாளர்களாக ஆசிரியரின் வாழ்க்கை வரலாறும்   கூறப்பட்ட நோக்கங்களும் இருப்பதிலிருந்து  விமர்சனக் கவனத்தை மாற்றுவது.

இருப்பினும், இந்த பகிர்ந்துகொள்ளப்பட்ட  நோக்க எதிர்ப்பு நிலைப்பாட்டில் அவற்றின் அடிப்படை தத்துவங்கள், இறுதி நோக்கங்களில் முக்கியமான வேறுபாடுகள் உள்ளன. ஆசிரியரை இடம்பெயர்த்த பிறகு அவர்கள் விளக்கவியல் அதிகாரத்தை எங்கே கண்டறிகிறார்கள் என்பதில் மிக முக்கியமான வேறுபாடு உள்ளது. புதிய திறனாய்வு இலக்கியப் பிரதியின் தன்னாட்சியையே ஆதரித்தது. கவிதை, ஒருமுறை உருவாக்கப்பட்டவுடன், "பொதுமக்களுக்குச் சொந்தமானது"  ஆசிரியரின் கட்டுப்பாட்டிலிருந்து சுயாதீனமாக உள்ளது என்பதையும்  அர்த்தம் *உரையின் உள்ளே* – ஒரு புறநிலை, தன்னிறைவான கலைப்பொருள், அதன் சிக்கலான கட்டமைப்பு, உள் ஒத்திசைவு ஆகியவற்றை அணுக்கமான  வாசிப்பு மூலம்  பகுப்பாய்வு செய்ய முடியும் என்றும் உறுதியாகக் கூறியது.   மிகவும் துல்லியமான, உரை அடிப்படையிலான விளக்கத்தை அடைவதே குறிக்கோளாக இருந்தது. பார்த், மாறாக, அர்த்தத்தை *வாசகருக்கும் உரையின் பல குறியீடுகளுக்கும் இடையிலான* மாறும் தொடர்புக்கு மாற்றுகிறார். அவர் ஒரு ஒற்றை, உள்ளார்ந்த அர்த்தத்தை அல்ல, மாறாக உரையின் குறைக்க முடியாத பன்மைத்துவம்  அதன் சாத்தியமான விளக்கங்களைச் செயல்படுத்துவதில் வாசகரின் பங்கு ஆகியவற்றை வலியுறுத்துகிறார். புதிய திறனாய்வு உரைச் சான்றுகளின் அடிப்படையில் விளக்கவியல் மூடலை நாடியபோது, பார்த் மூடுவதன்  சாத்தியமின்மையை எடுத்துச் சொல்லி  பல அர்த்தங்களின் "விடுதலையை"க்கொண்டாடுகிறார்.

இந்த வேறுபட்ட குறிக்கோள்கள் தனித்துவமான தத்துவ அடித்தளங்களைப் பிரதிபலிக்கின்றன. புதிய திறனாய்வு, உரையை ஒரு புறநிலை நிறுவனமாக வலியுறுத்துகிறது;  அதன் அணுக்க பகுப்பாய்வு முறைகள், பெரும்பாலும் வடிவவாதம்  சில நேரங்களில் அரை-அறிவியல் அல்லது மறைமுகமாக மனிதநேய அனுமானங்களைக் கொண்டிருந்தது. பார்த்தின் கட்டுரை, மறுபுறம், பின்-அமைப்பியலின் அடித்தளவாத எதிர்ப்பு, ஐயுறவில் ஆழமாக வேரூன்றியிருத்தல், புறநிலைவாதம், ஒற்றுமை, நிலையான தோற்றங்கள் பற்றிய கருத்துக்களைக் கேள்விக்குள்ளாக்குதல் ஆகியவற்றைக்கொண்டிருக்கிறது. , மேலும் இறையியல் எதிர்ப்பு, அதிகார எதிர்ப்பு நெறிமுறைகளும் பார்த்தின் கட்டுரையின் அம்சங்கள் ஆகும். .

புதிய திறனாய்வின் 'நோக்கப் பிழை' மற்றும் பார்த்தின் 'ஆசிரியரின் மரணம்' ஆகியவற்றுக்கு இடையே சில முக்கிய வேறுபாடுகள் உள்ளன. இரண்டுமே ஆசிரியரின் நோக்கம் அல்லது வாழ்க்கை வரலாற்றை விளக்கத்தின் தரமாக நிராகரிக்கின்றன.] இருப்பினும், புதிய திறனாய்வு அர்த்தத்தின் இருப்பிடமாக படைப்பையே (தன்னாட்சி பொருள்) கருதுகிறது, அதேசமயம் பார்த் அதை வாசகரின் படைப்புக் குறியீடுகளுடனான தொடர்பில் காண்கிறார். புதிய திறனாய்வாளர்கள் அர்த்தத்தை புறநிலையானதாகவும், உள்ளார்ந்ததாகவும், கண்டுபிடிக்கக்கூடியதாகவும் பார்க்கிறார்கள், ஆனால் பார்த் அர்த்தத்தை பன்மைத்துவமானதாகவும், நிலையற்றதாகவும், வாசிப்பின் செயலில் உருவாக்கப்படுவதாகவும் கருதுகிறார். வாசகரின் பங்கு புதிய திறனாய்வில் படைப்பின் அர்த்தத்தை வெளிக்கொணரும் கவனமான ஆய்வாளராகவும், பார்த்தின் பார்வையில் அர்த்தத்தை இணைந்து உருவாக்குபவராகவும் உள்ளது. வாசிப்பின்  குறிக்கோள் புதிய திறனாய்வில் படைப்பின் கட்டமைப்பு/ஒற்றுமையின் துல்லியமான விளக்கமாகவும், பார்த்தின் பார்வையில் படைப்பின் பன்முகத்தன்மையை 'பிரித்தெடுப்பது' அல்லது 'பரந்து செல்வது' ஆகவும் இருக்கிறது. இறுதியாக, புதிய திறனாய்வு வடிவவாதம், படைப்பின் தன்னாட்சி, (மறைமுகமாக) புறநிலைவாதம் ஆகியவற்றை அடிப்படையாகக் கொண்டது,  பார்த்தின் கட்டுரை பின்-அமைப்பியல், குறியியல் அடித்தளவாத எதிர்ப்பில் ஆகியவற்றில்  வேரூன்றியிருப்பது.

"ஆசிரியரின் மரணம்" வாசகர்-பதில்வினை திறனாய்வுக்கான ஒரு முக்கியமான முன்னோடியாகவும் அடித்தள உரையாகவும் பரவலாக அங்கீகரிக்கப்பட்டுள்ளது, இது 1960 கள்  70 களில் முக்கியத்துவம் பெற்ற ஒரு பன்முகத் துறையாகும். பார்த் அதன் அத்தியாவசிய கருத்தியல் அடித்தளத்தை வழங்கிய ஒரு முக்கிய சிந்தனையாளராக அடிக்கடி குறிப்பிடப்படுகிறார்.இரண்டு கோட்பாட்டு அணுகுமுறைகளும் ஆசிரியரிடமிருந்தும் உரையை தன்னாட்சிப் பொருளாகக் கருதுவதிலிருந்தும் விமர்சனக் கவனத்தை மாற்றி, வாசகரின் அனுபவம் அர்த்தத்தை உருவாக்குவது ஆகிய செயல்களில்  உள்ள பங்கை நோக்கி நகர்த்துவதற்கான ஒரு அடிப்படை அர்ப்பணிப்பைப் பகிர்ந்து கொள்கின்றன] இரண்டும் வாசகரின் விளக்கத்தின் முக்கியத்துவத்தை முறையான ஆதாரமாக அங்கீகரிக்கின்றன, ஒரு ஒற்றை ஆசிரியர் உண்மையை தேடுவதற்கு அப்பால் செல்கின்றன.

பார்த்தின் கட்டுரையுடன் ஒருவேளை மிக முக்கியமான நேரடி ஈடுபாடு அவரது சமகாலத்தவரான மிஷெல் ஃபூக்கோவிடமிருந்து வந்தது, அவரது 1969 விரிவுரை  அதைத் தொடர்ந்த கட்டுரை, "ஆசிரியத்துவம் என்றால் என்ன?" (What is an Author?) என்பதாகும்.  ஃபூக்கோ ஆசிரியரின் பாரம்பரிய, சிறப்புரிமை பெற்ற நிலையை கேள்விக்குட்படுத்துவதன் முக்கியத்துவத்தை ஒப்புக்கொள்கிறார், ஆசிரியரை ஒரு எளிய தோற்றம் அல்லது அர்த்தத்தின் ஒரே ஆதாரமாக நிராகரிக்கும் பார்த்தின் கருத்துடன் உடன்படுகிறார் இருப்பினும், ஃபூக்கோ ஆசிரியரின் "மரணத்தை" பார்த் அறிவிப்பதை ஓரளவே போதுமானது என்று சொல்கிறார், மேலும் அது  சாத்தியமான தவறாக வழிநடத்துதல் என்றும் கருதுகிறார்.  ஆசிரியரின் மறைவை வெறுமனே அறிவிப்பது, சமூகச் சொல்லாடல்களுக்குள்  ஆசிரியர் தொடர்ந்து செயல்படும் சிக்கலான வழிகளுடன் முழுமையாகப் போராடவில்லை என்றும் அவர் வாதிடுகிறார்.

ஆசிரியரின் "மரணத்தில்" கவனம் செலுத்துவதற்குப் பதிலாக, ஃபூக்கோ "ஆசிரியர்-செயல்பாடு" (author-function) என்ற கருத்தை அறிமுகப்படுத்துகிறார். ஆசிரியர்-செயல்பாடு என்பது உரையை எழுதிய உண்மையான வரலாற்று நபர் அல்ல, மாறாக ஒரு *சொல்லாடல்  கொள்கை* – ஒரு குறிப்பிட்ட கலாச்சாரத்திற்குள் உரைகளின் உற்பத்தி, புழக்கம், வகைப்பாடு, வாசக  வரவேற்பை நிர்வகிக்கும் நம்பிக்கைகள், அனுமானங்கள்  நடைமுறைகளின் ஆகிய்வற்றின் தொகுப்பாகும். இது உரைகள் ஒரு பெயருடன் இணைக்கப்பட்டு, ஒன்றாக தொகுக்கப்பட்டு, மதிப்பு அளிக்கப்பட்டு, புரிந்து கொள்ளப்படும் ஒரு பொறிமுறையாகும். ஃபூக்கோ இந்த செயல்பாட்டின் பல பண்புகளை கோடிட்டுக் காட்டுகிறார்: இது சட்ட அமைப்புகளுடன் (பதிப்புரிமை, மீறல் உள்ளடக்கத்திற்கான பொறுப்பு)  சொத்து பற்றிய கருத்துக்களுடன் இணைக்கப்பட்டுள்ளது இது உலகளாவியது அல்ல, ஆனால் வெவ்வேறு வகையான சொல்லாடல்கள் வெவ்வேறு வரலாற்று காலங்களில் மாறுபட்டவையாக இருக்கின்றன.; இது சிக்கலான சமூக  விமர்சன செயல்பாடுகள் மூலம் கட்டமைக்கப்படுகிறது ; மேலும் இது பெரும்பாலும் குறிப்பிட்ட உரை அடையாளங்களால் (பிரதிபெயர்கள் அல்லது கதைக்கு ஆசிரியரின் உறவின் குறிகாட்டிகள் போன்றவை) குறிக்கப்படுகிறது.] முக்கியமாக, நவீன கலாச்சாரத்தில் ஆசிரியர்-செயல்பாட்டின் முதன்மைப் பாத்திரங்களில் ஒன்று, சாத்தியமான எல்லையற்ற அர்த்தப் பெருக்கத்தை ‘ கட்டுப்படுத்துவது’ என் ஃபூக்கோ வாதிடுகிறார்  இது பார்த்தின் உரைப் பன்மைத்துவக் கொண்டாட்டத்திற்கு நேரடி முரண்பாடாகும். ஆசிரியரின் பெயர் சாத்தியமான விளக்கங்களுக்கு இடையில் வகைப்படுத்தவும், விலக்கவும், தேர்ந்தெடுக்கவும் உதவுகிறது என்பதும் மறுக்க முடியாததே

எனவே, ஃபூக்கோ நாம் ஆசிரியரை வெறுமனே அழிக்க முடியாது என்று பரிந்துரைக்கிறார்; ஆசிரியர்-செயல்பாடு நமது உரைகளுடனான ஈடுபாட்டில் ஒரு சக்திவாய்ந்த, வரலாற்று ரீதியாக தற்செயலானாலும், ஒழுங்கமைக்கும் கொள்கையாக நீடிக்கிறது. அவரது பகுப்பாய்வு விமர்சனக் கேள்வியை பார்த்தின் "யார் பேசுகிறார்கள்?" என்பதிலிருந்து *ஆசிரியர் எவ்வாறு செயல்படுகிறார்* என்பதை சொல்லாடலுக்குள் ஒரு ஒழுங்குபடுத்தும் சக்தியாகப் புரிந்துகொள்வதை நோக்கி மாற்றுகிறது. ஃபூக்கோவின் அணுகுமுறை தனிப்பட்ட உரைகளுக்கான ஒரு விளக்கவியல் முறையை விட, "ஆசிரியர்" என்ற வகையின் வரலாற்று, சமூகவியல் விமர்சனத்தை அதிகம் வழங்குகிறது. அவர் ஆசிரியரை வரலாற்றுமயமாக்குகிறார், அதை ஒரு குறிப்பிட்ட கலாச்சாரக் கட்டமைப்பாக வெளிப்படுத்துகிறார், ஆனால் அதே நேரத்தில் இந்த செயல்பாடு அதன் மரணத்தின் கோட்பாட்டு அறிவிப்புகளைப் பொருட்படுத்தாமல், செயல்படும் விளைவுகளை ஏற்படுத்தும் என்றும் வாதிடுகிறார்.

மேலும், பார்த்தின் ஆசிரியரின் "மரணம்" அல்லது "மறைதல்" மீதான கவனம் தற்செயலாக உருவத்தை மையமாக வைத்திருக்கலாம், ஒரு மறுக்கப்பட்ட வடிவத்தில் இருந்தாலும். ஆசிரியரின் இல்லாமையில் கவனம் செலுத்துவதன் மூலம், பார்த் ஆசிரியருக்கு ஒரு வகையான "மீயியல் பெயர் தெரியாமை" (transcendental anonymity), விளக்கவியல் புலத்தைத் தொடர்ந்து கட்டமைக்கும் ஒரு பேய் போன்ற இருப்பை வழங்கக்கூடும் என ஃபூக்கோ நுட்பமாக விமர்சிக்கிறார்.] ஃபூக்கோவின் ஆசிரியர்-செயல்பாட்டின் பகுப்பாய்வு, இருப்பு/இல்லாமை என்ற இந்த இருமைக்கு அப்பால் சென்று, ‘ஆசிரியர்’ என்ற ‘கருத்து’ வகிக்கும் தொடர்ச்சியான சமூக  சொல்லாடல் பாத்திரங்களை விவரிக்க முயற்சிக்கிறது, இதன் மூலம் பார்த் அகற்ற முயன்ற நீடித்த அதிகார கட்டமைப்புகளை வெளிப்படுத்துகிறது.

"ஆசிரியரின் மரணம்" 20 ஆம் நூற்றாண்டின் இலக்கியக் கோட்பாட்டில் மிகவும் செல்வாக்குமிக்க ஆனால்  ஆத்திரமூட்டும் கட்டுரைகளில் ஒன்றாக நிற்கிறது. அதன் தாக்கம் இலக்கிய விமர்சனத்தின் எல்லைகளுக்கு அப்பால் விரிவடைந்துள்ளது, கலாச்சார ஆய்வுகள், தத்துவம், குறியியல், கலை வரலாறு, திரைப்படக் கோட்பாடு, ஊடக ஆய்வுகள், மானுடவியல் மற்றும் கற்பித்தல் உள்ளிட்ட பரந்த அளவிலான துறைகளில் எதிரொலிக்கிறது. இது விமர்சன முன்னுதாரணங்களை அடிப்படையாக மறுவடிவமைத்ததற்காகவும், ஆசிரியர்-மைய விளக்கத்திலிருந்து ஒரு தீர்க்கமான மாற்றத்தைக் குறித்ததற்காகவும், பின்-அமைப்பியல்  வாசகர்-பதில்வினை அணுகுமுறைகளுக்கு ஒரு மூல சிந்தனையை  வழங்கியதற்காகவும் பரவலாகப் பாராட்டப்படுகிறது. பார்த்தின் கட்டுரை அறிஞர்களையும் மாணவர்களையும் படைப்பாளி, உரை, வாசகர், மொழி,  அர்த்தம் ஆகியவற்றுக்கு இடையிலான உறவை மறுபரிசீலனை செய்ய கட்டாயப்படுத்துகிறது.