ழாக் தெரிதாவின் (Jacques Derrida) எழுத்துமுறை (Ecriture), அழித்தல் (Erasure) மீபொருண்மையியல் இருப்பின் கட்டுடைப்பு ( deconstruction of metaphysical presence)
—
எம்.டி.முத்துக்குமாரசாமி
—
இருபதாம் நூற்றாண்டின் தத்துவத்தில் ழாக் தெரிதா (Jacques Derrida) ஒரு வலுவான சிந்தனியாளர், மேற்கத்திய மீபொருண்மையியலின் (metaphysic) அடித்தளக் கோட்பாடுகளை அவர் கடுமையாகவும் விடாப்பிடியாகவும் கேள்விக்குட்படுத்தியதற்காகப் புகழ்பெற்றவர். இந்தத் தத்துவ மரபு, தெரிதா நுணுக்கமாக விளக்குவது போல, இருப்பு- எதிர்- இன்மை, பேச்சு- எதிர்- எழுத்து, உண்மை- எதிர்- பிழை போன்ற கருத்தியல் வேறுபாடுகளால், அல்லது "எதிரெதிர்களால்" பரவலாக கட்டமைக்கப்பட்டுள்ளது. இந்த இருமை இணைகளுக்குள், ஒரு சொல் தொடர்ந்து சிறப்புரிமை பெற்று, முதன்மை மற்றும் உயர்ந்த நிலையை அடைகிறது, மற்றொன்று இரண்டாம் நிலை, வழித்தோன்றல் அல்லது எதிர்மறை நிலைக்குத் தள்ளப்படுகிறது. தெரிதாவின் தத்துவத் திட்டம், பரவலாக "கட்டுடைப்பு" (deconstruction) என்று அழைக்கப்படுவது, இந்த கட்டமைப்புகளைத் தகர்த்தல் எளிமையான அழித்தல் அல்ல. மாறாக, கட்டுடைப்பு என்பது தத்துவ, இலக்கிய அல்லது கலாச்சார உரைகளை நெருக்கமாகவும், விமர்சன ரீதியாகவும் வாசித்து பகுப்பாய்வு செய்வதை உள்ளடக்கியது; அவற்றின் உள் முரண்பாடுகள், அங்கீகரிக்கப்படாத சார்புகள் மற்றும் அவை கட்டமைக்கப்பட்டுள்ள பெரும்பாலும் நிலையற்ற படிநிலைகளை வெளிக்கொணர்வது. இதன் நோக்கம் இந்தப் படிநிலைகளை வெறுமனே தலைகீழாக மாற்றுவது மட்டுமல்ல, அவற்றின் கட்டமைக்கப்பட்ட தன்மையையும், மேலாதிக்கம் செலுத்துவதாகக் கருதப்படுபவர்றிற்கும் கீழாக்கம் செய்யப்பட்டவைக்குமான சொற்களுக்கு இடையிலான சிக்கலான இடைவினையையும் வெளிப்படுத்துவதாகும்.
இந்தக் கட்டுடைப்பு முயற்சிக்கு மையமாக இருப்பது தெரிதாவின் ‘எழுத்துமுறை*’ (écriture) பற்றிய மறுகருத்தாக்கங்களும், ‘அழித்தல்’ (‘erasure’ அல்லது ‘sous rature’) என்பதை அவர் தந்திரோபாயமாகப் பயன்படுத்துவதும் ஆகும். தெரிதாவின் ‘எழுத்துமுறை’, குறிப்பாக அதன் விரிவாக்கப்பட்ட அர்த்தமான ‘ஆதி-எழுத்துமுறை’ (‘archi-écriture’) அல்லது "தொல்-எழுத்து", பேச்சின் ஒலிச்சொல்மையவாதத்தையும் [(உதாரணம் ‘ஆதியிலே வார்த்தை இருந்தது, அது தேவநாகவும் இருந்தது’ என்ற விவிலிய வாக்கியம் (phonocentrism)] பாரம்பரிய மதிப்பீட்டையும் அதனுடன் தொடர்புடைய இருப்பின் மீபொருண்மையியலையும் அடிப்படையில் கேள்விக்குள்ளாக்குகிறது. தஎரிதாவின் ‘அழித்தல்’, மறுபுறம், கட்டுடைப்பு விசாரிக்கும் அதே மீபொருண்மையியல் மரபிலிருந்து பெறப்பட்ட மொழி, கருத்துகளின் உள்ளார்ந்த சிக்கலான தன்மையுடன் ஈடுபடுவதற்கு ஒரு முக்கியமான கருத்தியல் சாதனத்தை வழங்குகிறது. இந்தக் கருத்துகள் தெரிதா மேற்கத்திய தத்துவத்தின் வரலாற்றோடு அவர் மேற்கொள்ளும் விமர்சன ஈடுபாட்டில் முக்கிய கருவிகளாகும்.
இந்தக் கட்டுரை, தெரிதாவின் ‘எழுத்துமுறை’ பற்றிய ஆழமான மறுசிந்தனையும், ‘அழித்தல்’ என்பதை அவர் தந்திரோபாயமாகப் பயன்படுத்துவதும் அவருடைய முழுமையான கட்டுடைப்பு முயற்சிக்கு இன்றியமையாதவை என்று வாதிடும். இந்தக் கருத்துகள் "இருப்பின் மீபொருண்மையியல்" (metaphysics of presence) – உடனடி அனுபவம், சுய-அடையாளப் பொருளின் தத்துவ முன்னுரிமை – அதன் மொழியியல் இணையான ஒலிமையவாதம் (logocentrism) ஆகியவற்றைத் தகர்ப்பதில் ஒரு நிரப்பு முறையில் செயல்படுகின்றன. அவ்வாறு செய்வதன் மூலம், அவை பொருளின் உள்ளார்ந்த நிலையற்ற தன்மையையும், தத்துவ எதிரெதிர்களின் கட்டமைக்கப்பட்ட தன்மையையும், அனைத்து குறியீடுகளையும் வகைப்படுத்தும் வேறுபாட்டின் பரவலான விளையாட்டையும் வெளிப்படுத்துகின்றன. இந்த ஆய்வு, ‘எழுத்துமுறை’ ‘அழித்தல்’ ஆகியவற்றுக்கும், ‘வேறுபாடு’ (‘différance’), ‘சுவடு’ (‘trace’), ‘துணைப்பொருள்’ (‘supplement’), ‘மருந்து-நஞ்சு’ (‘pharmakon’) போன்ற பிற முக்கிய தெரிதியக் கருத்துகளுக்கும் இடையிலான சிக்கலான தொடர்புகளை மேலும் விளக்கும்; மொழி, பொருள், தத்துவ விசாரணையின் வரம்புகள் ஆகிய்வை பற்றிய நமது புரிதலை மறுவடிவமைப்பதில் அவற்றின் கூட்டு சக்தியை நிரூபிக்கும்.
தெரிதா எதிர்கொள்ளும் ஒரு அடிப்படை சவால், அவருடைய பணி தொடர்ந்து உரையாடுவது மீபொருண்மையியலின் மொழியிலிருந்து தப்பிக்க முடியாத தன்மையாகும். இந்த மரபை விமர்சிக்க, அவர் மீபொருண்மையியல் அனுமானங்களுடன் ஊறியிருக்கும் கருத்தியல் கருவிகளையும் சொற்களஞ்சியத்தையும் அவசியமாகப் பயன்படுத்த வேண்டியிருக்கிறது. மீபொருண்மையியலுக்கு முற்றிலும் "வெளியே" ஒரு நிலையை வெளிப்படுத்த முயற்சிக்கும் எந்தவொரு முயற்சியும் அதன் வெளிப்பாட்டின் ஊடகத்தால் ஆரம்பத்திலிருந்தே சமரசம் செய்யப்படுகிறது. இந்த உள்ளார்ந்த முரண்பாடு – எஜமானரின் வீட்டைத் தகர்க்க, எஜமானரின் கருவிகளைப் பயன்படுத்த வேண்டிய அவசியம் – தெரிதாவின் திட்டத்தில் ஒரு குறைபாடு அல்ல, மாறாக அது வெளிப்படையாக இந்த உண்மையை அங்கீகரித்து உரையாற்றும் ஒரு நிபந்தனையாகும். இந்த சமரசம்தான் ‘அழித்தல்’ போன்ற உத்திகளை அவசியமாக்குகிறது. கிடைக்கக்கூடிய மொழி போதுமானதாக இல்லாவிட்டாலும் தவிர்க்க முடியாததாக இருந்தால், அதை விமர்சன ரீதியாகப் பயன்படுத்தவும், அதன் வரம்புகளைக் குறிப்பிடும் அதே வேளையில் அதைப் பயன்படுத்தவும் ஒரு முறை கண்டுபிடிக்கப்பட வேண்டும். இது கட்டுடைப்பை ஒரு புதிய, களங்கமற்ற மொழி அல்லது ஒரு இறுதி உண்மையை நோக்கிய தேடலாக அல்லாமல், சிந்தனை, மொழியின் கட்டமைப்புகள், வரம்புகள் ஆகியவற்றுடன் ஒரு தொடர்ச்சியான விமர்சன ஈடுபாடாகப் புரிந்துகொள்வதற்கான களத்தை அமைக்கிறது. தெரிதிய அர்த்தத்தில் மொழியின் "சிக்கல்" என்பது திட்டவட்டமாக "தீர்க்கப்படக்கூடிய" ஒன்றல்ல, மாறாக தொடர்ச்சியான உரையாடலும், அதன் சிக்கலான செயல்பாடுகள் குறித்த விழிப்புணர்வும் தேவைப்படும் ஒன்றாகும்.
தெரிதாவின் ‘எழுத்துமுறை’ (‘écriture*’) அல்லது எழுத்து என்ற கருத்து, அவருடைய படைப்புகளில் ஒரு தீவிரமான விரிவாக்கத்திற்கு உள்ளாகிறது, ஒரு மேற்பரப்பில் பொறிக்கப்பட்ட வரைபடக் குறிகள் என்ற வழக்கமான புரிதலுக்கு அப்பால் செல்கிறது. இந்தக் மறுகருத்தாக்கத்தின் மையத்தில் ‘தொல்-எழுத்து’ (‘archi-écriture’) உள்ளது, இது தெரிதா பேச்சு மொழி, அனுபவ, பௌதிக எழுத்து ஆகிய இரண்டிற்கும் முன்பாகவும் அவற்றை சாத்தியமாக்குவதாகவும் முன்வைக்கும் ஒரு சுருக்கமான அடித்தளமான எழுத்து வடிவமாகும். தொல்-எழுத்து என்பது வெறுமனே ஒரு காலவரிசை முன்னோடி அல்ல, மாறாக அனைத்து குறியீடுகளுக்குமான பொதுவான சாத்தியக்கூறு நிபந்தனையை அது பிரதிபலிக்கிறது. இது, ஒரு விதத்தில், மொழி தானே, வேறுபட்ட உறவுகளின் "முன்-கொடுக்கப்பட்ட, ஆயினும் நெகிழ்வான, கட்டமைப்பு/தோற்றம்" என கருத்தாக்கப்படுகிறது, இது பேச்சு அல்லது கல்வெட்டின் எந்தவொரு தனிப்பட்ட நிகழ்விற்கும் முன்பே உள்ளது. இது "வெளிப்பாட்டின் சாத்தியக்கூறு" மொழி மற்றும் பொருளின் பொதுவான அணிவரிசையாகும். இந்த "எழுத்து" அதன் பரந்த அர்த்தத்தில் எழுத்து முறைகளைக் கொண்ட கலாச்சாரங்களுக்கு மட்டும் அல்லாமல், ஒரு கயிற்றில் உள்ள முடிச்சுகள், நிலையான பழக்கவழக்கங்கள் அல்லது ஒரு வசிப்பிடத்திற்குள் உள்ள இடஞ்சார்ந்த ஏற்பாடுகள் போன்ற வேறுபாடு மற்றும் குறியிடுதல் அமைப்பில் எதிலும் காணப்படலாம். இது எந்தவொரு மற்றும் ஒவ்வொரு குறியீட்டு வடிவத்திற்கும் அடிப்படையாக இருக்கும் வேறுபாடுகள் மற்றும் சுவடுகளின் அமைப்பாகும்.
‘எழுத்துமுறை’யின் இந்த விரிவாக்கப்பட்ட கருத்து மேற்கத்திய சிந்தனையில் ஆழமாக வேரூன்றிய இரண்டு தப்பெண்ணங்களைத் தகர்ப்பதில் முக்கிய பங்கு வகிக்கிறது: ஒலிமையவாதம் (phonocentrism) மற்றும் சொல் மையவாதம் (logocentrism). ஒலிமையவாதம் என்பது பேச்சை (logos) எழுத்தை விட வரலாற்று ரீதியாக சிறப்புரிமைப்படுத்துவதைக் குறிக்கிறது, இந்த மரபில் பேச்சு சிந்தனைக்கு நெருக்கமாகவும், உடனடி இருப்பு உடையதாகவும், உண்மையான பொருளுக்கு நெருக்கமாகவும் மதிக்கப்படுகிறது, அதே நேரத்தில் எழுத்து இரண்டாம் நிலை, வழித்தோன்றல் என்ற சிதைக்கும் பாத்திரத்திற்குத் தள்ளப்படுகிறது. தெரிதா இந்தப் படிநிலையை, பேச்சு தானே எழுத்துமுறையின் தர்க்கத்தின்படி செயல்படுகிறது என்று வாதிடுவதன் மூலம் கட்டுடைக்கிறார். பேச்சு மொழி, எழுதப்பட்ட மொழியைப் போலவே, உத்தேசிக்கப்பட்ட பொருளுக்கும் உண்மையான பொருளுக்கும் இடையில் ஒரு பிரிவை அறிமுகப்படுத்துகிறது; இது பாரம்பரியமாக எழுத்துக்கு அதன் குறைபாடுகளாகக் கூறப்படும் இல்லாமை, திரும்பத் திரும்பச் சொல்லும் தன்மை (iterability - வெவ்வேறு சூழல்களில் மீண்டும் சொல்லும் திறன்) தவறாகப் புரிந்துகொள்ளும் சாத்தியக்கூறு ஆகிய அதே நிபந்தனைகளுக்கு உட்பட்டது. எனவே, பேச்சு இருப்பு அல்லது பொருளுக்கு இடையூறற்ற அணுகலை வழங்காது.
ஒலிமையவாதம் சொல் மையவாதத்துடன் நெருக்கமாக இணைக்கப்பட்டுள்ளது, இதை தெரிதா "லோகோஸ்" – என ஒரு மீயியல் குறிப்பது (transcendental signified), ஒரு இறுதி தோற்றம், மையம், அல்லது உண்மை, பொருள் ஆகியவர்றின் அடித்தளம் (கடவுள், இருப்பு, அல்லது உணர்வு போன்றவை) – மொழி அடையாளங்களால் அதன் பிரதிநிதித்துவத்திற்கு முன்பாகவும் சுயாதீனமாகவும் இருப்பதாகக் கருதப்படும் பரந்த மேற்கத்திய தத்துவப் போக்காக அடையாளம் காட்டுகிறார். தொல்-எழுத்து இந்த சொல் மையவாத அனுமானத்தை அடிப்படையில் கேள்விக்குள்ளாக்குகிறது, பொருள் ஒரு முன்-இருக்கும், சுய-நிறைவு இருப்பிலிருந்து பெறப்படவில்லை, மாறாக எழுத்துமுறையின் வேறுபட்ட அமைப்பின் விளைவு என்பதைக் காண்பிப்பதன் மூலம். எழுத்துமுறை பிரதிநிதித்துவப்படுத்தும் வேறுபாடுகளின் அமைப்புக்கு முன் எந்தப் பொருளும் இல்லை.
மொழி, பொருள் இருப்பு ஆகியவற்றைப் புரிந்துகொள்வதில் எழுத்துமுறையின் தாக்கங்கள் ஆழமானவை. அனைத்து குறியீடுகளும் தொல்-எழுத்தின் தர்க்கத்தின்படி செயல்பட்டால், பொருள் ஒருபோதும் முழுமையாக இருக்கவோ, நிலையானதாகவோ அல்லது சுய-அடையாளமாகவோ இருக்க முடியாது. மாறாக, மொழியியல் அமைப்பிற்குள் "வேறுபாடுகளின் விளையாட்டிலிருந்து" பொருள் எழுகிறது – இந்த அமைப்பு எழுத்துமுறையால் ஆனது. இந்த விளையாட்டு வரம்பற்றது, காலவரையற்றது, ஏனெனில் எந்தவொரு குறிப்பிட்ட குறியின் பொருளும் மற்ற குறிகளிலிருந்து அதன் வேறுபாட்டால் தீர்மானிக்கப்படுகிறது, அவை மற்றவற்றிலிருந்து அவற்றின் வேறுபாடுகளால் வரையறுக்கப்படுகின்றன, இவ்வாறு பொருண்மை முடிவற்ற தாமதச் சங்கிலியில் தொடர்கிறது. இதன் விளைவாக, தூய, இடையூறற்ற இருப்பின் மீபொருண்மையியல் இலட்சியம் – அது சிந்தனைக்கு பொருள், அல்லது உணர்வுக்கு அதுவே – ஒரு மாயையாக மாற்றப்படுகிறது. தெரிதா இதை அனுபவத்தின் மிக நெருக்கமான கோளங்களுக்கு விரிவுபடுத்துகிறார், உள் உரையாடல்கள் அல்லது தனிப்பட்ட எண்ணங்கள் கூட தொல்-எழுத்தின் நிகழ்வுகள் என்றும், இதனால் அவை வேறுபாட்டினாலும் தாமதத்தாலும் கட்டமைக்கப்பட்டுள்ளன என்றும், எந்த நிலையான அல்லது முழுமையாக இருக்கும் பொருண்மையும் இல்லை என்றும் வாதிடுகிறார். சில பகுப்பாய்வுகளில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ள தொல்-எழுத்தின் "நிலைத்தன்மை" நிலையான பொருண்மையைக் குறிப்பதாக தவறாகப் புரிந்து கொள்ளப்படக்கூடாது. மாறாக, இது மொழி சார்ந்திருக்கும் வேறுபாடுகளின் முன்-இருக்கும், கட்டமைக்கப்பட்ட அமைப்பைக் குறிக்கிறது – ஒரு கட்டமைப்பு, முரண்பாடாக, பொருளின் இடைவிடாத "விளையாட்டு", உள்ளார்ந்த நிலையற்ற தன்மையை துல்லியமாக செயல்படுத்துகிறது.
சிந்தனை உட்பட அனைத்து மொழிக்கும் அடிப்படை நிபந்தனையாக எழுத்துமுறையைப் பற்றிய இந்த புரிதல் ஒரு குறிப்பிடத்தக்க முடிவுக்கு வழிவகுக்கிறது: உடனடி சுய-இருப்புக்கான மீபொருண்மையியல் ஆசை ஆரம்பத்திலிருந்தே சாத்தியமற்றது. சிந்தனை என்பதே தொல்-எழுத்தின் ஒரு வடிவமாக இருந்தால், அது ஏற்கனவே ஒரு உள் பிரிவு, நோக்கம், வெளிப்பாட்டிற்கு இடையிலான இடைவெளி, பொருளின் உள்ளார்ந்த தாமதம் ஆகியவற்றால் கட்டமைக்கப்பட்டுள்ளது. தொல்-எழுத்து என்பது ஒரு முந்தைய இருப்பை மறைக்கும் மற்றொரு மத்தியஸ்த அடுக்கு மட்டுமல்ல; அது மத்தியஸ்தத்தின் கட்டமைப்பு தானே, சிந்தனையையும் மொழியையும் உருவாக்கும் ஒரு கட்டமைப்பு. எனவே, தூய, இடையூறற்ற சுய-இருப்பு அல்லது பொருளின் உடனடி பிடிப்பு என்பது இழந்த இலட்சியம் அல்ல, மாறாக எழுத்துமுறையின் இயல்பாலேயே தடுக்கப்பட்ட ஒரு கட்டமைப்பு சாத்தியமற்றது.
மேலும், தொல்-எழுத்தை "முன்-கொடுக்கப்பட்டது", "நெகிழ்வானது" [7] என்று வகைப்படுத்துவது ஒரு ஆக்கபூர்வமான பதற்றத்தை அறிமுகப்படுத்துகிறது. மொழி, தொல்-எழுத்தாக, நாம் பிறக்கும் ஒரு அமைப்பு; அதன் கட்டமைப்புகள், அதன் இருக்கும் விதிகள் மற்றும் அதன் வேறுபாடுகளின் வலையமைப்பை நாம் மரபுரிமையாகப் பெறுகிறோம். இந்த "முன்-கொடுக்கப்பட்ட தன்மை" ஒரு குறிப்பிட்ட கட்டுப்பாட்டைக் குறிக்கிறது; நமது வெளிப்பாடு, புரிந்துகொள்ளும் திறந் ஆகியவற்றை வடிவமைக்கும் ஏற்கனவே இருக்கும் ஒரு அமைப்பு (a priori structure). இருப்பினும், இந்த கட்டமைப்பின் "நெகிழ்வுத்தன்மை" அது முற்றிலும் நிரந்தரமான அல்லது மாற்ற முடியாத அமைப்பு அல்ல என்பதைக் குறிக்கிறது. இந்த நெகிழ்வுத்தன்மைதான் பொருண்மையின் "விளையாட்டு", மறுவிளக்கம், மொழியின் பரிணாம வளர்ச்சி, முக்கியமாக, கட்டுடைப்புச் செயலுக்கே அனுமதியளிக்கக்கூடிதயதாக அமைவது. கட்டுடைப்பு இந்த நெகிழ்வுத்தன்மையை வெளிப்படையாக இயற்கையான அல்லது நிலையான மொழியியல், கருத்தியல் கட்டமைப்புகள் (பேச்சை எழுத்தை விட மேல்படிநிலைப்படுத்துவது போன்றவை) உண்மையில் கட்டமைப்புகள் என்பதைக் காட்டப் பயன்படுத்துகிறது. இந்தக் கட்டமைப்புகளை மறுவாசிப்பு செய்யலாம்; நிலையற்றதாக்கலாம்; மேலோங்கிய ‘எழுத்துமுறை’ அமைப்புக்குள் உள்ளார்ந்த "விளையாட்டு" அல்லது அவை ஏற்கனவே கொடுக்கப்பட்டவை என்பதன் காரணமாக அவை தற்செயலானவை என்பதைக் காட்டலாம். தொல்-எழுத்தாக எழுத்துமுறையை உலகமயமாக்குவது ஒலிமையவாதத்தின் கூற்றுகளின் சரிவுக்கு வழிவகுக்கும் முக்கியமான நகர்வாகும்: பேச்சு ஏற்கனவே எழுத்தின் ஒரு வடிவமாக இருந்தால், இருப்பு மற்றும் தோற்றத்திற்கான அதன் சிறப்புரிமை அணுகல் கலைந்துவிடும்.
எழுத்துமுறையின் மறுகருத்தாக்கத்துடன், தெரிதாவின் ‘அழித்தல்’ அல்லது ‘sous rature’ இன் தந்திரோபாய பயன்பாடு அவருடைய கட்டுடைப்புக் கருவித்தொகுப்பில் மற்றொரு இன்றியமையாத கருத்தாகும். ஒரு சொல்லை எழுதி, பின்னர் அதை அழித்து, அது தெளிவாகத் தெரியும் வகையில் உறுதிசெய்யும் இந்த தத்துவ சாதனம், மார்ட்டின் ஹைடெக்கரின் படைப்பிலிருந்து தெரிதாவால் ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டு கணிசமாக மாற்றியமைக்கப்பட்டது. ஹைடெக்கர் ‘அழித்தல்’ முறையை முதன்மையாக இருப்பின் கேள்வியை வெளிப்படுத்த முயற்சிக்கும்போது பயன்படுத்தினார், இருக்கும் மீபொருண்மையியல் சொற்களின் போதாமையைக் குறிக்க இதைப் பயன்படுத்தினார், அதே நேரத்தில் மறைந்திருக்கக்கூடிய, ஆனால் தெளிவற்ற, இருப்பை நோக்கி சமிக்ஞை செய்தார். தெரிதா, இந்தப் பழக்கத்தை விரிவுபடுத்தி தீவிரப்படுத்துகிறார். அவரைப் பொறுத்தவரை, அழித்தல் என்பது ஒரு நாள் வெளிப்படுத்தப்படக்கூடிய இழந்த அல்லது மறைக்கப்பட்ட இருப்பை அவசியமாகக் குறிக்காது. மாறாக, இது பெரும்பாலும் இருப்பின் சாத்தியமற்ற தன்மையை குறிக்கிறது கூடவே பொருளின் உள்ளார்ந்த தீர்மானிக்க முடியாத தன்மையை எடுத்துக்காட்டுகிறது. தெரிதாவின் கைகளில், ‘sous rature’ இன் கீழ் வைக்கப்படக்கூடியவை குறிப்பிட்ட, சிக்கலான குறிகள் மட்டுமல்ல, சாத்தியமான "முழு குறியீட்டு முறையும்" ஆகும். இது மொழியின் நிலையான வெளிப்படையான பிரதிநிதித்துவத்திற்கான திறன் குறித்த அடிப்படை ஐயுறவை அடிக்கோடிட்டுக் காட்டுகிறது. உதாரணமாக, தெரிதா குறிப்பிடத்தக்க வகையில் "இருப்பு" என்ற சொல்லை ‘Of Grammatology’ நூலில் ‘sous rature’ இன் கீழ் வைக்கிறார், மேலும் சுவடு தொடர்பான "தோற்றுவித்தல்" என்ற கருத்தும் "அழித்தலின் கீழ்" புரிந்து கொள்ளப்பட வேண்டும் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.
‘sous rature’ இன் முக்கிய செயல்பாடு, ஒரு குறிப்பிட்ட சொல் அல்லது கருத்து ஒரே நேரத்தில் "போதாதது ஆயினும் அவசியமானது" என்பதைக் குறிப்பதாகும். இந்தச் சொல் அவசியமாகக் கருதப்படுகிறது, ஏனெனில் நமது மரபுரிமையாகப் பெற்ற மொழியின் கட்டுப்பாடுகள் ஒரு குறிப்பிட்ட யோசனையை வெளிப்படுத்த அல்லது ஒரு குறிப்பிட்ட தத்துவ சிக்கலில் ஈடுபட உடனடியாகக் கிடைக்கக்கூடிய அல்லது சிறந்த மாற்று வழியை வழங்கவில்லை. இந்தச் சொல் விமர்சிக்கப்படும் அதே மீபொருண்மையியல் மரபில் பொதிந்துள்ளதாலும், அதன் உள்ளார்ந்த வரம்புகளாலும், அல்லது தேவையற்ற கருத்தியல் சுமைகளைச் சுமக்கும் போக்காலும் போதுமானதாக இல்லை என்றும் குறிக்கப்படுகிறது. அழிக்கும் செயல் இந்த குறைபாடுகளை ஒப்புக்கொள்கிறது, வாசகரை இந்தச் சொல்லை அதன் நேரடி அர்த்தத்தில் எடுத்துக் கொள்ள வேண்டாம் என்று எச்சரிக்கிறது, அதே நேரத்தில் அதன் தொடர்ச்சியான தெளிவு தொடரும் கட்டுடைப்பு விசாரணையில் அதன் தற்காலிகப் பயன்பாட்டை உறுதிப்படுத்துகிறது.
கட்டுடைப்பில், ‘அழித்தல்’ சொற்களின் தற்காலிக தீர்மானிக்க முடியாத தன்மையைக் குறிக்க உதவுகிறது. வார்த்தைகள் யதார்த்தம் அல்லது நிலையான பொருள்களுக்கான நிலையான, வெளிப்படையான வழிகள் அல்ல, மாறாக, குறியீட்டின் ஒரு மாறும் புலத்திற்குள் சிறந்த முறையில் தற்காலிக சர்ச்சைக்குரிய குறிப்பான்கள் என்பதை இது எடுத்துக்காட்டுகிறது. இந்த சாதனம் பெரும்பாலும் உரைகள் அல்லது கருத்தியல் அமைப்புகளுக்குள் முக்கிய சொற்கள் "முரண்பாடானவை அல்லது சுய-கீழ்மைப்படுத்துபவை, அவற்றின் பொருளை தீர்மானிக்க முடியாதவை" ஆகக்கூடிய இடங்களைக் கண்டறியப் பயன்படுகிறது. இந்த தீர்மானிக்க முடியாத தன்மை பகுப்பாய்வின் தோல்வி அல்ல, மாறாக கட்டுடைப்பு வாசிப்பால் வெளிப்படுத்தப்பட்ட ஒரு முக்கியமான நுண்ணறிவு, பொருள் முன்-இருக்கும், தனியாக நிற்கும் யோசனையைக் குறிப்பிடுவதன் மூலம் நங்கூரமிடப்படவில்லை, மாறாக, மொழியியல் அமைப்புக்குள் வேறுபாடு மற்றும் தாமதத்தின் விளைவு என்பதைக் காட்டுகிறது.
ஒரு சொல்லை ‘sous rature’ இன் கீழ் எழுதுவது வெறும் குறியீட்டு மரபைத் தாண்டியது; அது கட்டுடைப்பு விமர்சனத்தின் ஒரு செயல்திறன் மிக்க வெளிப்பாடாக மாறுகிறது. கட்டுடைப்பு, ஒரு தத்துவப் பயிற்சியாக, பெரும்பாலும் "ஒரே நேரத்தில் உறுதிப்படுத்தல் மற்றும் செயல்தவிர்த்தல் ஆகியவற்றின் இரட்டை இயக்கம்" என்று விவரிக்கப்படுகிறது. ‘அழித்தல்’ என்ற அச்சுக்கலை சைகை இதைத் துல்லியமாகப் பிரதிபலிக்கிறது: சொல் எழுதப்படுகிறது, சொல்லாடலுக்கு அதன் அவசியத்தை உறுதிப்படுத்துகிறது, ஆயினும் அது ஒரே நேரத்தில் அழிக்கப்படுகிறது, அதன் போதாமையை ஒப்புக்கொள்கிறது; முழுமையான, சிக்கலற்ற பொருளுக்கான அதன் கூற்றை செயல்வழிதவிர்க்கிறது. சொல், அதன் நீக்கம் ஆகிய இரண்டின் தொடர்ச்சியும் இந்த இரண்டு முரண்பாடான அம்சங்களையும் வாசகருக்கு செயலில் பதற்றத்தில் வைத்திருக்கிறது.
மேலும், அழித்தல் பழக்கம் ஒரு நெறிமுறைப் பரிமாணத்தைக் கொண்டிருப்பதாக புரிந்து கொள்ளப்படலாம். மரபுரிமையாகப் பெற்ற கருத்துக்களை வெளிப்படையாகப் போதுமானதாக இல்லை அல்லது சிக்கலானது என்று குறிப்பதன் மூலம், sous rature வாசகரிடம் ஒரு விமர்சன விழிப்புணர்வை வளர்க்கிறது. பாரம்பரிய இருமை எதிரெதிர்களுக்குள் பொதிந்துள்ளவை போன்ற, ஆராயப்படாத அனுமானங்கள், மறைக்கப்பட்ட தப்பெண்ணங்கள் அல்லது இயற்கையாக்கப்பட்ட அதிகார இயக்கவியலைச் சுமக்கக்கூடிய சொற்களை செயலற்ற முறையில் ஏற்றுக்கொள்வதை இது ஊக்கப்படுத்துவதில்லை. நாம் பயன்படுத்தும் மொழியின் வரலாறு, தாக்கங்கள் வரம்புகளைக் கேள்விக்குள்ளாக்க இந்தத் தூண்டுதல் அறிவுசார் பொறுப்புணர்வை வளர்க்கிறது. இது மொழியின் சிக்கல்களை மறைக்க அல்லது அடக்குமுறை கட்டமைப்புகளை இயற்கையானவை அல்லது தவிர்க்க முடியாதவை என்று முன்வைத்து சட்டப்பூர்வமாக்கும் திறனை எதிர்க்கும் ஒரு நெறிமுறை நிலைப்பாடாகும். அழித்தல், எனவே, கட்டுடைப்பு என்பது "சிறந்த" அல்லது "தூய்மையான" சொற்களைக் கண்டுபிடிப்பது பற்றியது அல்ல, மாறாக நாம் தவிர்க்க முடியாமல் வாழும் கருத்தியல் நிலப்பரப்பு, நாம் தவிர்க்க முடியாமல் பயன்படுத்த வேண்டிய மொழியுடன் மிகவும் விமர்சன மற்றும் நுணுக்கமான உறவை வளர்ப்பது பற்றியது என்பதை அடிக்கோடிட்டுக் காட்டுகிறது. இது பொருளின் ஒரு முழுமையற்ற, பெரும்பாலும் ஆபத்தான நிலப்பரப்பில் பயணிப்பதற்கான ஒரு உத்தி.
எழுத்துமுறை, அழித்தல் ஆகிய கருத்துகள் "இருப்பின் மீபொருண்மையியல்" உண்டாக்கும் உடனடித்தன்மை, தோற்றம், சுய-அடையாளப் பொருள் ஆகியவற்றை சிறப்புரிமைப்படுத்தும் நீண்டகால தத்துவ மரபு – ஐத் தகர்ப்பதில் ஒரு சக்திவாய்ந்த இணையாக செயல்படுகின்றன. எழுத்துமுறை, தெரிதாவின் அர்த்தத்தில் தொல்-எழுத்தாக, மொழியையே வேறுபாடு தாமதத்தின் அடிப்படையில் அமைந்த ஒரு அமைப்பாக வெளிப்படுத்துகிறது. குறியீட்டின் இந்த உள்ளார்ந்த கட்டமைப்பு, பொருள் எந்தவொரு குறிப்பிட்ட குறி அல்லது உச்சரிப்பிலும் ஒருபோதும் முழுமையாக "இருக்காது" என்பதாகும்; அது எப்போதும் மத்தியஸ்தம் செய்யப்படுகிறது, தாமதப்படுத்தப்படுகிறது; இது மே அமைப்பில் உள்ள மற்ற கூறுகளுடனான அதன் உறவுகளால் ஆனது. இதன் விளைவாக, தூய, இடையூறற்ற இருப்பின் கருத்து ஏற்க முடியாததாகிறது.
எழுத்துமுறை "இருப்பு", "தோற்றம்" அல்லது "உண்மை" போன்ற இருப்பின் மீபொருண்மையியலுக்கு மையமான கருத்துகளின் சிக்கலான தன்மையை நிரூபிப்பதால் தான், ‘அழித்தல்’ ஒரு அவசியமான உரையாகவும் கருத்தியல் உத்தியாகவும் மாறுகிறது. எழுத்துமுறை குறிப்பிடுவது போல, இருப்பு என்பது மொழிக்குள் வேறுபாடுகளின் விளையாட்டால் உற்பத்தி செய்யப்படும் ஒரு விளைவு அல்லது ஒரு மாயை என்றால், "இருப்பு" என்ற வார்த்தையே எச்சரிக்கையுடன் பயன்படுத்தப்பட வேண்டும், விமர்சிக்கப்பட்ட ஒரு மரபின் எடையைச் சுமக்கும் ஒரு சொல்லாகக் குறிக்கப்பட வேண்டும். அது sous rature இன் கீழ் பயன்படுத்தப்பட வேண்டும். இந்த இணை செயல்பாட்டினை தெரிதா வெளிப்படையாகக் குறிப்பிடுகிறார்: எழுத்துமுறை, அழித்தல் ஆகியவை பேச்சு, எழுத்து போன்ற அடிப்படை எதிரெதிர்களைக் கையாளும்போது உண்மையில், பேச்சு எழுத்து இரண்டுமே அழித்தலின் கீழ் வைக்கப்படலாம், இது தொல்-எழுத்தின் பரந்த சூழலில் அவற்றின் தனிப்பட்ட போதாமை, பரஸ்பர அவசியம் ஆகியவற்றைக் குறிப்பதாகும்.
இந்த கூட்டு செயல்பாடு குறிப்பாக இருமை எதிரெதிர்களின் கட்டுடைப்பில் தெளிவாகத் தெரியவருவது மட்டுமல்ல அவை மேற்கத்திய மீபொருண்மையியல் சிந்தனையின் அடையாளங்களாகும். இதில் பேச்சு/எழுத்து எதிர்ப்பு ஒரு முதன்மை உதாரணமாகும். தெரிதாவின் எழுத்துமுறை என்ற கருத்தாக்கம் பாரம்பரியமாக சிறப்புரிமை பெற்ற சொல்லான பேச்சு, அதைவிடத தாழ்ந்ததாகக் கருதப்படும் எழுத்துக்குக் கூறப்படும் அடிப்படை பண்புகளைப் பகிர்ந்து கொள்கிறது என்பதைக் காட்டப் பயன்படுத்தப்படுகிறது. இந்தப் பண்புகளை பின்வருமாறு குறிக்கலாம். 1. இன்மை (பேசுபவர் தங்கள் வார்த்தைகள் புரிந்து கொள்ளவோ அல்லது மீண்டும் சொல்லவோ தேவையில்லை), 2 வேறுபாடு (பொருள் உள்ளார்ந்ததல்ல ஆனால் தொடர்புடையது),3. திரும்பத் திரும்பச் சொல்லும் தன்மை (பல்வேறு சூழல்களில் மீண்டும் சொல்லும் திறன், பொருளை மாற்றும் சாத்தியக்கூறு).
இந்தக் கட்டுடைப்பு எதிர்ப்பு முழுமையானது அல்லது இயற்கையானது அல்ல, மாறாக ஒரு கட்டமைக்கப்பட்ட படிநிலை என்பதைக் காட்டுகிறது. பின்னர், அத்தகைய இருமைகளின் சொற்கள் (எ.கா., "பேச்சு," "இருப்பு," "தோற்றம்") அவற்றின் கட்டமைக்கப்பட்ட, அடித்தளமற்ற இறுதியில் தீர்மானிக்க முடியாத நிலையைக் குறிக்க பெரும்பாலும் ‘அழித்தலின்’ இன் கீழ் வைக்கப்படுகின்றன. கட்டுடைப்பு, ஒரு இருமையில் தாழ்ந்ததாகக் கருதப்படும் சொல் (எழுத்து அல்லது இன்மை போன்றவை) மேலானதாகக் கருதப்படும் சொல்லின் (பேச்சு அல்லது இருப்பு போன்றவை) உருவாக்கம் வரையறை ஆகியவையோடு அடிக்கடி ஒருங்கிணைந்த பகுதியாக இருக்கிறது என்பதை வெளிப்படுத்துகிறது.
எழுத்துமுறை, அழித்தல் ஆகியவற்றுக்கு இடையிலான இடைவினை பொருண்மையின் நிலையற்ற தன்மையை ஆழமாக அடிக்கோடிட்டுக் காட்டுகிறது. ‘எழுத்துமுறை’யின் பொதுவான தன்மை அனைத்து குறியீடுகளும் சுவடுகளின் முடிவற்ற விளையாட்டில் சிக்கியுள்ளன என்பதைக் குறிக்கிறது, அதை நங்கூரமிடவும் நிலையான பொருளை உறுதிப்படுத்தவும் ஒரு "மீயியல் குறிக்கப்படுவது" – ஒரு இறுதி, வெளிப்புறக் குறிப்புப் புள்ளி – இல்லை. ‘அழித்தல்’ பின்னர் இந்த உள்ளார்ந்த நிலையற்ற தன்மையை கருத்தியல் ரீதியாக வலுப்படுத்துகிறது. சொற்களை அழித்து அவற்றை தெளிவாக விட்டுவிடுவதன் மூலம், தெரிதா பொருண்மையைப் பிடிக்க அல்லது நிலைப்படுத்த முயற்சிக்கும்போது நாம் பயன்படுத்தும் சொற்கள் கூட அதே பாய்வு, போதாமை வரலாற்று தற்செயல் நிபந்தனைகளுக்கு உட்பட்டவை என்பதைக் காட்டுகிறார். இது "பொருண்மை நிலையானது அல்ல, தொடர்ந்து மாறுகிறது" என்ற விமர்சன புரிதலுக்கு வழிவகுக்கிறது.
இருப்பின் மீதான பாரம்பரிய தத்துவ முக்கியத்துவமும் பேச்சின் முதன்மையும் தொல்-எழுத்தின் அடிப்படைப் பங்கை முறையாக "மறப்பதன்" அல்லது கருத்தியல் ரீதியாக "அழிப்பதன்" மூலம் அடையப்பட்ட ஒரு விளைவாகக் காணப்படலாம். பேச்சு உடனடி இருப்பு இடையூறற்ற பொருள் ஆகியவற்றின் தளமாகத் தோன்ற, அதன் அடிப்படை "எழுதப்பட்ட" கட்டமைப்பு – வேறுபாடு, தாமதம் ஆகியவற்றின் மூலம் அதன் உருவாக்கம், தொல்-எழுத்தின் பண்பு – கவனிக்கப்படாமல் ஒடுக்கப்பட்வேண்டும். உண்மையில், சொல் மையவாதம் தானே "மொழியிலிருந்து எழுத்தை அழித்தல் மூலம் வரையறுக்கிறது" தெரிதாவின் எழுத்துமுறையின் வெளிப்பாடு, குறியீட்டின் இந்த ஒடுக்கப்பட்ட, அடித்தள அடுக்கை விமர்சனப் பார்வைக்கு மீண்டும் கொண்டுவர உதவுகிறது. இதன் விளைவாக, "இருப்பு" அல்லது "தோற்றம்" போன்ற சொற்களைப் பயன்படுத்தும்போது கட்டுடைப்பு இந்த கருத்துக்களை அவற்றின் நிபந்தனைகளை இந்த முந்தைய, கருத்தியல் அழித்தல் மூலம் மட்டுமே அவற்றின் வெளிப்படையான நிலைத்தன்மையையும் அதிகாரத்தையும் பெற்றன என்று குறிக்க உதவுகிறது.
அழித்தல், இருப்பின் கட்டுடைப்பில் அதன் செயல்பாடு முற்றிலும் எதிர்மறையானது அல்ல. இருப்பின் தவறான நிலைத்தன்மையையும் மாயையான முழுமையையும் "அழிப்பதன்" மூலம், இந்த உத்தி ‘எழுத்துமுறை’, ‘வேறுபாடு’ ஆகியவற்றின் "விளையாட்டை" அங்கீகரிப்பதற்கும் மதிப்பளிப்பதற்கும் இடமளிக்கிறது. தெரிதா இந்த விளையாட்டை பெரும்பாலும் உறுதிப்படுத்தும் சொற்களில் விவரிக்கிறார். இந்தச் சூழலில், அழித்தலின் கட்டுடைப்புச் செயல், மீபொருண்மையியல் மாயைகளின் தளத்தை அழிக்கிறது, மொழி, பொருள் இருப்பு பற்றிய மாறும், நுணுக்கமான திறந்தநிலை புரிதலுக்கு அனுமதிக்கிறது. இது கட்டுடைப்பை "ஒரே நேரத்தில் உறுதிப்படுத்தல் மற்றும் செயல்தவிர்த்தல் ஆகியவற்றின் இரட்டை இயக்கம்" என்று தெரிதா வகைப்படுத்துவதோடு ஒத்துப்போகிறது, அங்கு பழைய நிச்சயங்களின் விமர்சனம் சிந்தனையின் புதிய சாத்தியக்கூறுகளை செயல்படுத்துகிறது. குறியீட்டின் பொதுவான நிபந்தனையாக எழுத்துமுறையைப் புரிந்துகொள்வதுதான் இருப்பின் மீபொருண்மையியல் ஏற்க முடியாததாக மாறக் காரணமாகிறது. அழித்தல் என்பது இந்த ஏற்க முடியாத தன்மையைப் பதிவுசெய்யும் உரை உத்தியாகும், அதே நேரத்தில் இருப்பின் மொழியைப் பயன்படுத்துவதன் தொடர்ச்சியான, ஆனால் விமர்சன ரீதியான அவசியத்தை ஒப்புக்கொள்கிறது.
தெரிதாவின் தத்துவ சொற்களஞ்சியம் ஒரு சிக்கலான, ஒன்றோடொன்று இணைக்கப்பட்ட வலையமைப்பை உருவாக்குகிறது, அங்கு கருத்துகள் தனிமைப்படுத்தப்பட்ட பொருள்கள் அல்ல, மாறாக அவற்றின் மாறும் இடைவினை மூலம் அவற்றின் முக்கியத்துவத்தைப் பெறுகின்றன. எழுத்துமுறை, அழித்தல் ஆகியவை இந்த வலையில் மைய இழைகளாகும், ஆனால் அவற்றின் முழுமையான கட்டுடைப்பு சக்தி ‘வேறுபாடு*’ (différance), ‘சுவடு’ (‘trace*’), ‘துணைப்பொருள்’ (‘supplement’), மருந்து-நஞ்சு’ (‘pharmakon’) போன்ற பிற முக்கிய சொற்களுடனான அவற்றின் உறவில் சிறப்பாக புரிந்து கொள்ளப்படுகின்றன. இந்த சொற்கள் பெரும்பாலும் "ஒரே பொருள் தராத பதிலீடுகள்" அல்லது சில செயல்பாட்டு சூழல்களில் "அனைத்தும் நடைமுறையில் ஒரே பொருளையே குறிக்கின்றன" என்று விவரிக்கப்படுகின்றன. இது அவற்றின் ஆழமான ஒன்றோடொன்று இணைப்புகளையும் மீபொருண்மையியல் சிந்தனையை நிலையற்றதாக்குவதில் அவற்றின் கூட்டுப் பங்கையும் எடுத்துக்காட்டுகிறது.
வேறுபாடு அல்லது வித்தியாசம் என்பது தெரிதாவின் காத்திரமான கலைச் சொற்களில் ஒன்றாகும், இது அவர் பொருள் உற்பத்திக்கு அடிப்படையானது என்று வாதிடும் "வேறுபடுதல்" (இடஞ்சார்ந்த மற்றும் கட்டமைப்பு ரீதியாக) "தாமதித்தல்" (காலப்போக்கில்) ஆகியவற்றின் இரட்டை இயக்கத்தை உள்ளடக்கியது. இது குறிகள் மற்றும் கருத்துக்களை உருவாக்கும் வேறுபாடுகளின் முறையான விளையாட்டு, பொருள் ஒருபோதும் முழுமையாக இருக்காது, ஆனால் எப்போதும் ஒத்திவைக்கப்படுகிறது, குறிப்பான்களின் முடிவற்ற சங்கிலியில் சிக்கியுள்ளது என்பதை உறுதி செய்கிறது. 'எழுத்துமுறை', அதன் பரந்த அர்த்தத்தில் தொல்-எழுத்தாக, 'வேறுபாடு' ஆக செயல்படும் புலம் அல்லது ஊடகம் ஆகும். இந்த உறவின் மிகவும் குறிப்பிடத்தக்க மாற்றம் 'differance' என்ற வார்த்தையில் உள்ள அமைதியான 'a' ஆகும். பிரெஞ்சு வார்த்தையான 'différence' (வேறுபாடு) இன் இந்த வரைபட மாற்றம் பேச்சில் புலப்படாது, ஆனால் எழுத்தில் மட்டுமே தெரியும். 'எழுத்துமுறை'யின் இந்த வேண்டுமென்றே செய்யப்பட்ட செயல், பேச்சு ஒலிக்கு அல்லாமல் எழுதப்பட்ட குறியை முழுமையாகச் சார்ந்திருக்கும் ஒரு முக்கியமான வேறுபாட்டைக் காண்பிப்பதன் மூலம் ஒலிமையவாதத்தைத் தகர்க்க உதவுகிறது. வேறுபாடு இவ்வாறாக "வேறுபாடுகளின் கட்டமைக்கப்பட்ட மற்றும் வேறுபட்ட தோற்றம்" என்று தெரிதாவால் முன்வைக்கப்படுகிறது, இது பேச்சு, எழுத்து இரண்டிற்குமான சாத்தியக்கூறு நிபந்தனையான ஒரு தோற்றமற்ற தோற்றமாகும்.
‘வேறுபாடு’ என்ற கருத்து ‘அழித்தல்’ உடனும் தொடர்புடையதாகக் காணப்படலாம். இந்த புதிய சொல்லை உருவாக்குவதன் மூலம், தெரிதா மறைமுகமாக "வேறுபாடு" என்ற நிலையான கருத்தை ‘sous rature’ இன் கீழ் வைக்கிறார்; அவர் வெளிப்படுத்த விரும்பும் வேறுபடுதல் மற்றும் தாமதித்தல் ஆகியவற்றின் சிக்கலான, மாறும் இடைவினையைப் பிடிக்க அதன் போதாமையைக் குறிக்கிறார். ‘வேறுபாடு’ தானே ஒரு நிலையான கருத்தாகவோ அல்லது ஒரு புதிய முதன்மைச் சொல்லாகவோ வரையறுக்கப்படுவதை எதிர்க்கிறது; தெரிதா அது "ஒரு வார்த்தையோ, ஒரு கருத்தோ அல்ல" என்று அடிக்கடி வலியுறுத்துகிறார். திட்டவட்டமான வகைப்படுத்தலுக்கான இந்த எதிர்ப்பு, முழுமையான கருத்தியல் பிடியைத் தவிர்க்கும் ஒரு செயல்முறையைத் தங்களுக்கு அப்பால் தொடர்ந்து சுட்டிக்காட்டும், அழித்தலின் தற்காலிகக் குறியின் கீழ் செயல்படுவதாக சிறப்பாக அதை சீரமைக்கிறது.
‘சுவடு’ என்பது ‘எழுத்துமுறை’ அமைப்புக்குள் எந்தவொரு குறி அல்லது தனிமத்தின் ஆக்கப்பூர்வமான பகுதியாக இருக்கும் இல்லாத "மற்றொன்றின்" அழிக்க முடியாத குறி அல்லது எச்சமாகும். எந்தக் குறியும் தனிமையில் பொருளைக் கொண்டிருக்கவில்லை; அதன் அடையாளம் மற்ற குறிகளிலிருந்து அதன் வேறுபாடு மூலம் உருவாக்கப்படுகிறது. சுவடு என்பது இந்த வேறுபட்ட உறவுகளிலிருந்து எஞ்சியிருப்பது, ஒரு குறி ‘என்னவாக இல்லையோ’ அதன் முத்திரை, இது முரண்பாடாக அது ‘என்னவாக இருக்கிறதோ’ அதை இருக்க அனுமதிக்கிறது. ‘எழுத்துமுறை’, எனவே, சுவடுகளின் முறையான வலையமைப்பு அல்லது "பொருளாதாரம்" என்று புரிந்து கொள்ளப்படலாம். சுவடு என்பது ஒரு இருப்பு அல்ல, மாறாக, தெரிதா கூறுவது போல, "இடம்பெயர்ந்து, இடமாற்றம் செய்து, தனக்கு அப்பால் குறிப்பிடும் ஒரு இருப்பின் சாயல்".
சுவடு தொடர்பான குறிகளைப் படிப்பது அவற்றை ‘sous rature’ இன் கீழ் வைப்பதற்கு ஒப்பான ஒரு அணுகுமுறையை அவசியமாக்குகிறது. ஏனெனில் சுவடு இருப்பின் இதயத்தில் குறைக்க முடியாத இன்மையைக் குறிக்கிறது, எந்தவொரு குறியையும் ஒரு நிலையான, சுய-கட்டுப்பாடான பொருளாகப் பிடிக்க முயற்சிப்பது தோல்வியடையவே செய்யும். ஒரு குறியின் பொருள் அது விலக்கும் விஷயங்களால், அதன் "அழிக்கப்பட்ட" முழுமையால் எப்போதும் பேய்பிடிக்கப்படுகிறது. தெரிதா "சுவடு" என்ற கருத்தை ‘sous rature’ இன் கீழ் அடிக்கடி விவாதிக்கிறார். ஏனென்றால், சுவடுக்கு பெயரிடுவது, அதற்கு ஒரு நேர்மறையான கருத்தியல் அந்தஸ்தைக் கொடுப்பது, அதை மற்றொரு இருப்பு வடிவமாகவோ அல்லது ஒரு புதிய தோற்றமாகவோ மாற்றும் அபாயத்தை ஏற்படுத்துகிறது, இதன் மூலம் தோற்றமற்ற தன்மையை இன்மையின் குறிப்பானாக அதன் செயல்பாட்டை காட்டிக்கொடுக்கிறது. "தோற்றமற்றது தோற்றுவிக்கிறது" என்ற கூற்று, ஒரு புதிய மீபொருண்மையியல் அடித்தளத்தை மறுஉருவாக்கம் செய்வதைத் தவிர்க்க sous rature இன் கீழ் படிக்கப்பட வேண்டிய ஒரு சூத்திரத்திற்கு முதன்மை உதாரணமாகும்.
துணைப்பொருள் (Supplement) என்பது தெரிதா ரூசோவைப் பற்றிய தனது வாசிப்புகள் மூலம் விரிவாக உருவாக்கும் ஒரு கருத்தாகும். இது "மாற்றுவதற்கு மட்டுமே சேர்க்கப்படுவது" என்று தெரிதாவால் விவரிக்கபடுகிறது; இது ஒரு அசல் முழுமையில் இருப்பதாகக் கருதப்பட்ட ஒரு முந்தைய குறைபாடு, ஒரு வெற்றிடம் அல்லது ஒரு பற்றாக்குறையின் இடத்தில் தலையிடுகிறது அல்லது தன்னைத்தானே நுழைத்துக் கொள்கிறது. எழுத்து மேற்கத்திய சிந்தனையில் பாரம்பரியமாக பேச்சுக்கு ஒரு வெறும் துணைப்பொருள் ஆக சித்தரிக்கப்படுகிறது – பேச்சு மொழியின் இயற்கையான தன்மை மற்றும் உடனடித்தன்மைக்கு ஒரு செயற்கையான கூடுதல் என்பது பாரம்பரியப் பார்வை. தெரிதா இந்த படிநிலை பார்வையை, "அசல்" (எ.கா., பேச்சு, இயற்கை) ஒருபோதும் உண்மையாக சுயநிரைவுடன் இருக்கவில்லை, ஆனால் எப்போதும் துணைப்பொருளை அவசியமாக்கிய ஒரு பற்றாக்குறை அல்லது ஒரு இன்மையைக் கொண்டிருந்தது என்பதைக் காண்பிப்பதன் மூலம் கட்டுடைக்கிறார். எழுத்துமுறை, அதன் பொதுவான அர்த்தத்தில் தொல்-எழுத்தாக, இந்த தோற்றுவாய் துணைப்பொருள் தன்மையாக, எந்தவொரு தூய தோற்றத்தின் கருத்தையும் சிக்கலாக்கும் வேறுபாடு தாமதம் ஆகியவற்றின் நிபந்தனைகளாக் கருத்தாக்கப்படலாம்.
அழிக்கப்பட்ட பற்றாக்குறை எவ்வாறு வெளிப்படுத்தப்படுகிறது என்பதைப் புரிந்துகொள்வதற்கு துணைப்பொருளின் தர்க்கம் முக்கியமானது. ஒரு துணைப்பொருளுக்கான தேவையே, கருதப்படும் தோற்றம் ஒருபோதும் முழுமையாக இருக்கவோ அல்லது தன்னிறைவு பெறவோ இல்லை என்பதைக் குறிக்கிறது; அது எப்போதும் ஏற்கனவே குறைபாடுடையதாக இருந்தது.[21] துணைப்பொருள், தோற்றத்தை தூய்மையானதாகவும் சுய-கட்டுப்பாடானதாகவும் ஆரம்பத்தில் நிலைநிறுத்தியதில் கருத்தியல் ரீதியாக "அழிக்கப்பட்ட" அல்லது அங்கீகரிக்கப்படாத ஒரு வெற்றிடத்தை நிரப்ப வருகிறது. தெரிதா குறிப்பிடுவது போல, "துணைப்பொருள் பிரதிநிதித்துவத்தின் இயக்கம் தோற்றத்தை நெருங்கும்போது அதிலிருந்து தன்னைத் தூரமாக்குகிறது" இதன் மூலம் ஒரு தோற்றத்தை நிறைவு செய்ய அல்லது திரும்புவதற்கான முயற்சி ஒரே நேரத்தில் அதன் அணுக முடியாத தன்மையையும் அதன் துணைப்பொருள் தன்மையையும் வெளிப்படுத்தும் முரண்பாடான இயக்கவியலை எடுத்துக்காட்டுகிறது. துணைப்பொருள், எனவே, இந்த அடித்தள இன்மையின் சுவடாக செயல்படுகிறது.
தெரிதாவால் "பிளேட்டோவின் மருந்தகம்" இல் ஆராயப்பட்ட கிரேக்கச் சொல்லான ‘pharmakon’, மொழியின் இதயத்தில் அவர் காணும் தீர்மானிக்க முடியாத தன்மைக்கு உதாரணமாகும். இந்த வார்த்தை ஒரே நேரத்தில் மருந்து, நஞ்சு, பலிகடா ஆகியவற்றைக் குறிக்கிறது. பிளேட்டோ, ‘Phaedrus’ இல், எழுத்தை (‘écriture’) ஒரு ‘pharmakon’ ஆக முன்வைக்கிறார்: இது நினைவகத்திற்கு ஒரு மருந்து, ஏனெனில் இது அறிவைப் பதிவுசெய்து பாதுகாக்க அனுமதிக்கிறது, ஆனால் இது ஒரு நஞ்சும் கூட, ஏனெனில் இது வாழும் நினைவகத்தை பலவீனப்படுத்தலாம், வெளிப்புறக் குறிகளைச் சார்ந்திருப்பதை ஊக்குவிக்கலாம், மற்றும் உண்மையான புரிதல் இல்லாமல் ஞானத்தின் சாயலை மட்டுமே வழங்கலாம்.
‘pharmakon’ இன் உள்ளார்ந்த தீர்மானிக்க முடியாத தன்மை – நன்மை பயக்கும் அல்லது தீங்கு விளைவிக்கும் என்று திட்டவட்டமாக வகைப்படுத்த மறுப்பது – அதன் கட்டுடைப்பு சக்திக்கு மையமானது மேலும் அதை அழித்தல் உத்தியுடன் நேரடியாக இணைக்கிறது.
‘pharmakon’ ஐ அதன் அர்த்தங்களில் ஒன்றைத் தேர்ந்தெடுப்பதன் மூலம் (எ.கா., "மருந்து" மட்டும் அல்லது "நஞ்சு" மட்டும்) மொழிபெயர்க்க அல்லது விளக்க முயற்சிக்கும் எந்தவொரு முயற்சியும் தெரிதா "விளக்க வன்முறை" என்று அழைப்பதைச் செய்யக்கூடியதாக இருக்கிறது. அத்தகைய செயல் திறம்பட சொல்லின் மற்ற, சமமாக செல்லுபடியாகும், குறியீடுகளை ‘அழிக்கிறது’, இதன் மூலம் அதன் செழுமையான பன்மைப் பொருண்மை (ambiguity) இருமை தர்க்கத்திற்கான சவால் ஆகியவற்றை நடுநிலையாக்குகிறது. ‘pharmakon’, அதன் குறைக்க முடியாத சிக்கலில், "வேறுபாட்டின் வேறுபாடு", எதிரெதிர் துருவங்களுக்கு இடையில் தொடர்ந்து ஊசலாடுவது; அது எந்த நிலையான வகைப்படுத்தலையும் எதிர்க்கிறது. இது, கட்டுடைப்பு வாசிப்பில் எதிர்கொள்ளும்போது, அவற்றின் எளிமையான வரையறையை எதிர்ப்பதைக் குறிக்க sous rature இன் கீழ் வைக்கப்படக்கூடிய சொற்களுக்கான ஒரு முன்னுதாரணமாக அமைகிறது.
பரப்புதல் (dissemination), ஒரு தெரிதியக் கருத்தாக, எந்தவொரு ஒற்றைத் தோற்றம், ஆசிரிய நோக்கம் அல்லது கட்டுப்படுத்தக்கூடிய இலக்கு சார்ந்த முடிவுக்கு அப்பால் பெருகும் பொருளின் எல்லையற்ற சிதறல் அல்லது "விதைத்தல்" ஆகியவற்றைக் குறிக்கிறது. ‘எழுத்துமுறை’ இந்த சொற்பொருள் சிதறல் நிகழும் ஊடகம் ஆகும். பல்பொருள் தன்மை, கொள்கையளவில் தேர்ச்சி பெறக்கூடிய அல்லது கணக்கிடக்கூடிய பல அர்த்தங்களின் ஒரு வரையறுக்கப்பட்ட தொகுப்பைக் குறிக்கிறது போலல்லாமல், பரப்புதல் ஒருபோதும் முழுமையாக சேகரிக்கவோ, அறுவடை செய்யவோ அல்லது ஒரு ஒற்றைத் தோற்றப் புள்ளிக்குத் திரும்பக் கொண்டுவரவோ முடியாத ஒரு எல்லையற்ற, கட்டுப்படுத்த முடியாத பெருக்கத்தைக் குறிக்கிறது (unlimited semiosis). இது கட்டுப்படுத்தக்கூடிய, ஒற்றைப் பொருள் அல்லது மீட்கக்கூடிய தோற்றத்தின் அழித்தலுடன் தொடர்புடையது. எழுதும் செயல் உள்ளார்ந்தமாக இந்தப் செயல்முறையை உள்ளடக்கியது, ஏனெனில் ஒரு உரையுடன் ஒவ்வொரு தொடர்பும் புதிய அர்த்தங்களையும் சிந்தனையின் புதிய திசைகளையும் உருவாக்க முடியும். இது எந்தவொரு ஆசிரியரின் கட்டுப்பாட்டையும் மீறுவதாக இருக்கிறது. பரப்புதல் இவ்வாறு பொருளின் ஒரு மூடிய, முழுமையாக்கக்கூடிய அமைப்பின் எந்தவொரு கருத்தையும் சீர்குலைக்கிறது, மாறாக மொழியில் உள்ளார்ந்த தீவிர திறந்தநிலை உற்பத்தி மிகை ஆகியவற்றை வலியுறுத்துகிறது.
இந்த முக்கிய தெரிதியக் கருத்துகள் – ‘வேறுபாடு’, ‘சுவடு’, ‘துணைப்பொருள்’, *மருந்து-நஞ்சு*, பரப்புதல் ஆகியன – வெறுமனே தனித்தனி பகுப்பாய்வுக் கருவிகள் அல்ல, மாறாக ஆழமாக ஒன்றோடொன்று இணைக்கப்பட்டு, ஒரு மாறும் கருத்தியல் வலையமைப்பை உருவாக்குகின்றன. ‘வேறுபாடு’ ‘எழுத்துமுறை’யை உருவாக்கும் ‘சுவடு’வின் அடிப்படை இயக்கமாக புரிந்து கொள்ளப்படலாம். ‘எழுத்துமுறை’, இதையொட்டி, ‘வேறுபாடு’ மற்றும் ‘சுவடுகள்’ செயல்படும் புலம், பொருளின் விளைவுகள் ஆகியவற்றை உற்பத்தி செய்கிறது. ‘துணைப்பொருள்’ ‘வேறுபாடு’களின் தர்க்கத்தின்படி செயல்படுகிறது, ஏனெனில் அது ஒரு தோற்றுவாய் பற்றாக்குறை – தூய, சுய-இருப்பு தோற்றம் இல்லாததன் விளைவு – இது துணைப்பொருளின் சேர்க்கை மற்றும் பதிலீட்டு இயக்கத்தை அவசியமாக்குகிறது. ‘மருந்து-நஞ்சு’வின் பண்புரீதியான தீர்மானிக்க முடியாத தன்மை, அது ‘வேறுபாடு’களின் விளையாட்டில் சிக்கியிருப்பதன் ஒரு வெளிப்பாடாகும், அங்கு எந்தவொரு சொல்லும் அல்லது ஒரு எதிர்ப்பின் துருவமும் நிலையான ஆதிக்கத்தை அடைய முடியாது. ‘அழித்தல்’, பின்னர், இந்த கட்டுடைப்புக் "கருத்துகளில்" பலவற்றிற்கு பொருத்தமான உரை மற்றும் கருத்தியல் குறிப்பானாக வெளிப்படுகிறது, ஏனெனில் அவை உள்ளார்ந்தமாக பாரம்பரிய கருத்தாக்க முறைகளை மீறும் ஒன்றை வெளிப்படுத்த முயற்சிக்கின்றன. அவை மொழியின் ஸ்திரத்தன்மையையே குறைமதிப்பிற்கு உட்படுத்தும் செயல்முறைகள் கட்டமைப்புகள் ஆகியவர்றை நோக்கி சைகை செய்கின்றன.
உண்மையில், தெரிதாவின் முக்கியக் கலைச் சொற்கள் பெரும்பாலும் ஒரு சுய-விழிப்புணர்வு தற்காலிகத்தன்மையுடன் பயன்படுத்தப்படுகின்றன, அவை தாங்களே sous rature இன் கீழ் செயல்படுவது போல. ஏனென்றால், அவை மீபொருண்மையியல் மொழியின் வரம்புகளையும் "இருப்பின் மீபொருண்மையியல்" இன் ஏற்க முடியாத தன்மையையும் சுட்டிக்காட்ட வடிவமைக்கப்பட்ட தந்திரோபாய தலையீடுகளாகும். இந்தச் செயல்முறைகளுக்கு பெயரிடுவதன் மூலம் (வேறுபாடு, சுவடு, போன்றவை), இந்த பெயர்களே புதிய நிலையான கருத்துகளாக, அவருடைய சொந்த சொல்லாடல்களுக்குள் புதிய "இருப்புகளாக" மாறும் உள்ளார்ந்த ஆபத்து உள்ளது. இந்த ஆபத்து குறித்த தெரிதாவின் விழிப்புணர்வு, இந்த சொற்களின் கருத்தியல் அல்லாத தந்திரோபாய தன்மையை அவர் அடிக்கடி வலியுறுத்துவதில் தெளிவாகத் தெரிகிறது. கட்டுடைப்பு வலை, எனவே, புதிய அடிப்படை உண்மைகளுக்கு வழிவகுக்கும் ஒரு மூடிய அமைப்பு அல்ல, மாறாக மொழி மற்றும் சிந்தனையின் வரம்புகளுடன் ஒரு தொடர்ச்சியான, தந்திரோபாய ஈடுபாடு. இந்த சொற்களின் மதிப்பு, மீபொருண்மையியலை நிலையற்றதாக்குவதில் அவற்றின் செயல்பாட்டு சக்தியில் உள்ளது, புதிய, நிலையான வரையறைகளை வழங்குவதில் அவற்றின் திறனில் அல்ல.
இந்தக் கருத்துகளின் தாக்கம் ஆழமானதாகவும் பரந்துபட்டதாகவும் இருந்து வருகிறது. கல்வித் தத்துவத்தின் எல்லைகளுக்கு அப்பால் இலக்கியக் கோட்பாடு, கலாச்சார ஆய்வுகள், சட்ட ஆய்வுகள், கட்டிடக்கலை, இறையியல் வரை விரிவடைந்துள்ளது. மேலும், இருமை எதிரெதிர்கள் சிந்தனையைக் கட்டமைக்கும் வழிகளையும் பெரும்பாலும் அதிகார ஏற்றத்தாழ்வுகளை சட்டப்பூர்வமாக்கும் வழிகளையும் எடுத்துக்காட்டுவதன் மூலம், கட்டுடைப்பு கருத்தியல் உருவாக்கங்கள் சமூக படிநிலைகளைப் பகுப்பாய்வு செய்வதற்கும் விமர்சிப்பதற்கும் முக்கியமான கருவிகளை வழங்கியுள்ளது. உதாரணமாக, கட்டுடைப்பு அணுகுமுறை குறிப்பாக பின்காலனித்துவ ஆய்வுகளில் இனமைய தப்பெண்ணங்களையும் 'மற்றவர்' மீது மேற்கத்திய புரிதல் கட்டமைப்புகளைத் திணிப்பதில் உள்ளார்ந்த காலனித்துவ "வன்முறையையும்" எதிர்ப்புக்குள்ளாக்குவதில் செல்வாக்கு செலுத்தியுள்ளது. இதேபோல், பெண்ணியக் கோட்பாடு மொழி சமூக நெறிமுறைகளில் பொதிந்துள்ள ஆணாதிக்க கட்டமைப்புகளை அம்பலப்படுத்தவும் நிலையற்றதாக்கவும் கட்டுடைப்பு உத்திகளைப் பயன்படுத்தி வருகிறது.
தெரிதாவின் மறுக்க முடியாத செல்வாக்கு இருந்தபோதிலும், அவரது கருத்துகள், பெரும்பாலும் தவறான புரிதலுக்கும் விமர்சனத்திற்கும் உள்ளாகியுள்ளன. தீவிர சார்பியல்வாதம் அல்லது புரியாத சொற்களில் இறங்குதல் போன்ற குற்றச்சாட்டுகள் பொதுவானவை. இருப்பினும், அத்தகைய விமர்சனங்கள் கட்டுடைப்பின் ஆக்கபூர்வமான கடுமையாக விமர்சிக்கும் திறனைக் கண்டுகொள்வதில்லை. பொருள் அல்லது உண்மையை வெறுமனே கைவிடுவதை ஆதரிப்பதற்குப் பதிலாக, தெரிதாவின் பணி அவற்றின் கட்டுமானம் வெளிப்பாடு ஆகியவற்றில் உள்ள சிக்கல்கள் குறித்த உயர்ந்த விழிப்புணர்வுக்கு அழைப்பு விடுக்கிறது.
