எழுத்தாளனின் சுதந்திரம்: சார்த்ரின் 'இலக்கியம் என்றால் என்ன?' — எம்.டி.முத்துக்குமாரசாமி

எழுத்தாளனின் சுதந்திரம்:  சார்த்ரின் 'இலக்கியம் என்றால் என்ன?' 

—

  எம்.டி.முத்துக்குமாரசாமி

—--

நான் இந்தக் கட்டுரைக்கான  குறிப்புகளை 1985- 1987 ஆகிய வருடங்களில் அப்போது வெகுவாக விவாதிக்கப்பட்டுக்கொண்டிருந்த சார்த்ரின் ‘இலக்கியம் என்றால் என்ன?’ என்ற நூல் பற்றி எழுதினேன். இக்கட்டுரையை முழுமையாக எழுதிவிட்டபோதிலும் எங்கேயும் பிரசுரிக்காமல் அப்படியே கிடப்பில் இருந்துவிட்டது. இதை இப்போது மேற்கத்திய தத்துவத்தில்  இலக்கிய எழுத்தாளர்களுக்கும் வாசகர்களுக்கும் அவசியம் தேவைப்படுகிற foundational texts என்று நான் கருதுபவற்றைத் தொகுத்துக்கொண்டிருப்பதால் இக்கட்டுரையும் என் கவனத்தில் வந்தது.  இன்றைய தேவைக்கேற்க கட்டுரையை மேம்படுத்தியிருக்கிறேன்.

—-

இரண்டாம் உலகப் போர் தார்மீக மதிப்பீடுகளின் மேல் ஏற்படுத்திய  ஆழ்ந்த அதிர்ச்சி , 20 ஆம் நூற்றாண்டின் நடுப்பகுதியில் ஃபிரான்ஸின் தீவிரமான தத்துவத்தில்  இருத்தலியல் கேள்விகளை மையப்படுத்தின.   ஆக்கிரமிப்பு, எதிர்ப்பு,  ஒத்துழைப்பு என நாடுகளுக்கு இடையிலான அனுபவங்கள் அடிப்படை மதிப்புகளை மறுமதிப்பீடு செய்ய கட்டாயப்படுத்தின, சமூகம் ஒழுக்கத்தின் அடித்தளங்கள் கேள்விக்குள்ளாகின.   இந்த ஐரோப்பிய பேரழிவுக்குள், இலக்கியத்தின் பங்கும்  முக்கியத்துவமும்  தீவிர ஆய்வுக்கு உட்படுத்தப்பட்டது.. இத்தகைய வரலாற்று எழுச்சிச் சூழலில்  கலையும் இலக்கியமும்  விலகி இருக்க முடியாதல்லவா? எழுத்து என்பது ஒரு செயல் விளைவற்ற, அழகியல் சார்ந்த தேடல் மட்டும்தானா, கண்டறிந்த கொடூரங்களை எதிர்கொள்ளவோ  சமூகத்தின் அவசியமான மறுசீரமைப்பிற்கு பங்களிக்கவோ இயலாததா என்ற கேள்விகள் தத்துவத்தில் முக்கியமாகின.    இந்தச் சூழலில்தான், போரின் போது அரசியலால் ஆழமாக மறுஉருவாக்கம் செய்யப்பட்ட இருத்தலியல்  தத்துவஞானியும் எழுத்தாளருமான ஜீன்-பால் சார்த்ர், எழுத்தாளரின் செயல்பாடு, பொறுப்பு ஆகியன குறித்த ஒரு உறுதியான அறிக்கையை எழுதினார். .

ஆரம்பத்தில் 1947 இல் Les Temps Modernes இதழில் தொடர் கட்டுரைகளாக வெளியிடப்பட்டு, 1948 இல் ஒரு புத்தகமாகத் தொகுக்கப்பட்ட, இலக்கியம் என்றால் என்ன? (Qu'est-ce que la littérature?) சார்த்ரின் செல்வாக்குமிக்க littérature engagée – அதாவது, கடப்பாடுடைய இலக்கியம்  என்ற கோட்பாட்டை முன்வைத்தது. இந்த நூல் இருத்தலியல் வெறும் தத்துவார்த்தப் பயிற்சி அல்ல, மாறாக அது  ஒரு வாதப் பிரதிவாதச் செயல் என்ற கருத்தை முன்வைத்தது. மேலும் அவரது படைப்புகள் அதிக அரசியல் சார்புடையவை என்று கண்டித்த விமர்சகர்களுக்கு நேரடிப் பதிலாகவும்  அழகியல் கோட்பாடுகளுக்கு, குறிப்பாக கலை கலைக்காகவே (l'art pour l'art) என்ற கொள்கைக்கு ஒரு வலுவான மறுப்பாகவும் அமைந்தது.  சார்த்ரருடைய நூல் நமது காலத்தின்  அடிப்படை கேள்விகளான எழுதுதல் என்றால் என்ன?, ஏன் எழுதவேண்டும், யாருக்காக ஒருவர் எழுதுகிறார்? ஆகிய கேள்விகளுக்கு பதிலளிக்கக்கூடியதாகவும் அமைந்தது. . 

சார்த்ரின் மைய வாதம், அவரது இருத்தலியல் தத்துவத்தில் ஆழமாக வேர் கொண்டதாக , உரைநடை எழுத்து, குறிப்பாக, சுதந்திரத்தின் ஒரு பயிற்சி என்றும் தவிர்க்க முடியாத பொறுப்பைக் கொண்டுள்ளது என்றும்  கூறுகிறது. எழுத்தாளன், தவிர்க்க முடியாமல் தனது வரலாற்றுத் தருணத்தில் நிலைநிறுத்தப்பட்டவன், தனது படைப்புகளின் மூலம் உலகத்துடன் ஈடுபட வேண்டும், மொழியை யதார்த்தத்தை வெளிப்படுத்தவும் வாசகர்களின் சுதந்திரத்திற்கு வாதிடுவதற்கான  கருவியாகவும் பயன்படுத்த வேண்டும்; இறுதியில் மனித விடுதலைக்குப் பங்களிப்பதை நோக்கமாகக் கொள்ள வேண்டும் என்றும் வாதிடுகிறது. சார்த்ரின் “இலக்கியம் என்றால் என்ன?” போருக்குப் பிந்தைய சூழலுடன் எதிரொலிக்கும், இருத்தலியல் ரீதியாக அடித்தளமிடப்பட்ட இலக்கியப் பொறுப்புக்கான ஒரு அழுத்தமான அறைகூவலை வழங்கினாலும், உரைநடைக்கும் கவிதைக்கும் இடையிலானதாக சார்த்ர் முன்வைக்கும்  அடிப்படை வேறுபாடு தத்துவ ரீதியாக சிக்கலானது, மேலும் அவருடைய கடப்பாடு பற்றிய கருத்து, இலக்கிய வடிவம், அரசியல் செயல்பாடு  ஆகியன குறித்த மாற்று கோட்பாடுகளிலிருந்து குறிப்பிடத்தக்க சவால்களை எதிர்கொள்ளக்கூடியதாக இருக்கிறது. 

“இலக்கியம் என்றால் என்ன”  நூலில் சார்த்ரின் திட்டம் ஒரு முக்கியமான, சர்ச்சைக்குரிய, வரையறைக்கும் செயலுடன் தொடங்குகிறது.  உரைநடையின் செயல்பாடு, அதன்  தன்மை ஆகியன மற்ற கலை வடிவங்களிலிருந்து, குறிப்பாக கவிதையிலிருந்து வேறுபடுத்துதல் சார்த்ரின் கடப்பாடுக் கோட்பாடு கட்டமைக்கப்பட்டுள்ள அடித்தளமாகும்.

இந்த நூலில்  உரைநடை குறியீடுகளின் அமைப்பாகப் பயன்படுத்தப்படும் மொழி மூலம் செயல்படுகிறது என்று சார்த்ர் வலுவாக வாதிடுகிறார். உரைநடையில் உள்ள சொற்கள் அடிப்படையில் மொழியைக் கருவிகள் போலப் பயன்படுத்துபவை;  அவற்றின் நோக்கம் "குறிப்பிடுவது, நிரூபிப்பது, கட்டளையிடுவது, மறுப்பது, இடைச்செருகுவது, கெஞ்சுவது, அவமதிப்பது, தூண்டுவது, சூசகமாகத் தெரிவிப்பது" என்று வாதிடும் சார்த்ர்  உரைநடை ஒரு "மனப்பான்மை" என்று விவரிக்கிறார். அதில்  சொல் "சூரியனுக்கு குறுக்கே உள்ள கண்ணாடி" போல வெளிப்படையானது,  அது பொருள் தடையின்றி கடந்து செல்ல அனுமதிக்கிறது.எனவே, உரைநடையின் மதிப்பு அதன் செயல்திறனில் உள்ளது – அதன் பொருளைத் தொடர்புறுத்துவதற்கும், வாசகரை உத்தேசிக்கப்பட்ட வழியில் பாதிப்பதற்கும் உள்ள திறன்” என்றும் தொடர்ந்து எழுதுகிறார். 

இந்த கருவியியல் பார்வை, சார்த்ரின் கவிதை பற்றிய கருத்துடன் வேண்டுமென்றே முரண்படுகிறது, அதை அவர் கவிதையை ஓவியம்,  இசை ஆகிய கலைகளுக்கு இணையாகப் பார்க்கிறார்.   சொற்களைக் குறியீடுகளாகப் பயன்படுத்தும் உரைநடை எழுத்தாளனைப் போலல்லாமல், கவிஞன், சார்த்ரின் கூற்றுப்படி, சொற்களைத் தங்களுக்குள்ளாகவே சுட்டும்  பொருளாகக் கருதுகிறான். கவிஞன்   மொழியின் முதன்மையாகக் குறிப்பீட்டில் அக்கறை கொள்ளவில்லை, மாறாக மொழியின் பொருள் தன்மையில் – அதன் ஒலிகள், தாளங்கள்,  லயங்கள், காட்சி அம்சங்கள், அதன்  "ஒலித்தன்மை, ஆன்மா" ஆகியவற்றில் அக்கறை கொள்கிறான். . கவிஞன்  இதனால் சார்த்ரின்  பார்வையில் "மொழிக்கு வெளியே நிற்கிறான்” , அதை வெறுமனே பயன்படுத்த மறுத்து, அதற்குப் பதிலாக சொற்களை அவற்றின் "காட்டு நிலையில்" சிந்திக்கிறான். உரைநடை எழுத்தாளன் "சொற்களுக்கு அப்பாலும்  பொருளுக்கு அருகிலும்" இருக்கும்போது, கவிஞன் "அவற்றின் அப்பாலைப் பக்கத்தில்" இருக்கிறான். . இதன் விளைவாக,  கவிதை, ஓவியம் அல்லது இசை போல, உரைநடையைப் போலவே குறிப்பிட்ட கருத்துக்களைத் தொடர்புறுத்துவதையோ அல்லது செயலைத் தூண்டுவதையோ நோக்கமாகக் கொள்வதில்லை.  இது சார்த்ர்  இலக்கியத்திடம் கோரும் அரசியல் சமூகக் கடப்பாட்டிற்கு, கவிதையை  இயல்பாகவே பொருத்தமற்றதாக ஆக்குகிறது.

இந்தக் கூர்மையான இருமை அதன் தத்துவ வேர்களை சார்த்ரின் முந்தைய நிகழ்வியல் படைப்பில், குறிப்பாக கற்பனையில் வைத்திருக்கிரது.  அங்கே, சார்த்ர் இரண்டு வகையான பொருள்களை வேறுபடுத்துகிறார்: "குறிப்பீடு," அதன் வெளிப்பாட்டிலிருந்து சுயாதீனமாகப் புரிந்து கொள்ளக்கூடியது (உரைநடை,  அன்றாட மொழி ஆகியவற்றின் சிறப்பியல்பு), கூடுதலாக "உணர்வு," அதன் பொருள் வெளிப்பாட்டிலிருந்து பிரிக்க முடியாத ஒரு உள்ளடங்கிய பொருள்.  கவிதை, உணர்வை உள்ளடக்கிய பொருளாக வார்த்தையில் கவனம் செலுத்துவதன் மூலம், மொழியின் 'சரியான,' குறிப்பீட்டுச் செயல்பாட்டிலிருந்து ஒரு விலகலாக அடையாளப்படுத்தப்படுகிறது.

இருப்பினும், இந்த இறுக்கமான வேறுபாடு சார்த்ரின் வாதத்திற்குள் ஒரு தெளிவான மூலோபாய நோக்கத்திற்கு உதவுகிறது. இலக்கியம், குறிப்பாக அரசியல் ரீதியாக நிறமேற்றப்பட்ட இலக்கியம், கான்டியன் ஆர்வமின்மை,  "கலை கலைக்காகவே"  போன்ற அழகியல் கொள்கைகளை மீறியதாகிறது.  சார்த்ர், தனது கடப்பாடுடைய இலக்கியம் என்ற  கருத்தை பாதுகாக்க   கவிதை பிற கலைகளை ஓவியம், இசை ஆகிய பிற கலைகள்  முதன்மையாக அழகியல் பொருளைப் பற்றியதாக இருக்கின்றன என  வரையறுப்பதன் மூலம், சொற்களையோ வண்ணங்களையோ வெளிப்படையான குறியீடுகளாகக் காட்டிலும் பொருட்களாகக் கருதுவதன் மூலம், இந்த கலை வடிவங்களுக்கு கலைக்கு வெளியிலான  நோக்கங்கள்  இல்லை என்ற அழகியல் பார்வையுடன் ஒத்துப்போகக்கூடும் என்பதை அவர் திறம்பட ஒப்புக்கொள்கிறார். இந்த ஒப்புதல் உரைநடையை அடிப்படையில் வேறுபட்டதாக தனித்துவப்படுத்த அவரை அனுமதிக்கிறது. ஏனெனில் உரைநடை, அவரது வரையறையில், இயல்பாகவே பயனுள்ளது,  தொடர்புறுத்துவது, உலகத்தின் மீது செயல்பட சொற்களைக் குறியீடுகளாகப் பயன்படுத்துவது.  எனவே கடப்பாடுடைய இலக்கியத்திற்கான  கோரிக்கை என்பது சார்த்ர் உரைநடை மேல் உண்டாக்கிய  வெளிப்புறத் திணிப்பு அல்ல, மாறாக அது உரைநடை என்ற ஊடகத்தின் உள்ளார்ந்த தேவையாகும்.. எனவே, உரைநடை/கவிதை வேறுபாடு, littérature engagée ஐ உரைநடைக்கு அவசியமான பயன்முறையாக நியாயப்படுத்த வாதப் பிரதிவாதமாக சார்த்ரின் நூலில் செயல்படுவதாகிவிடுகிறது, கவிதை மற்றும் பிற கலைகளை ஒரு தனியான, பயன்முறையற்ற கோளத்திற்குத் தள்ளுவதன் மூலம் அழகியல் ஆட்சேபனைகளிலிருந்து உரைநடை பாதுகாக்கப்பட்டதாகிவிடுகிறது. 

உரைநடையை செயலின் ஊடகமாக நிறுவிய பிறகு, சார்த்ர் "ஏன் எழுதவேண்டும்" என்ற கேள்விலுள்ள,  எழுதுவதன் பின்னணியில் உள்ள உந்துதலைப் பற்றி எழுதுகிறார்.  இந்தத் தூண்டுதல் மனித நனவின் ஒரு அடிப்படை அம்சத்திலிருந்து எழுவதாகக் கூறும் சார்த்ர் ஒருவர் உணர்ந்து வடிவமைக்கும் உலகத்துடன் தொடர்புடையதாக தற்செயலானதாக அல்லது "தேவையற்றதாக" உணரும் உணர்வு என அதை விவரிக்கிறார். எழுதுதல், மற்ற கலைப் படைப்பு வடிவங்களைப் போலவே, இந்தத் தற்செயல் நிகழ்வை சமாளித்து, உலகத்துடனும்  மற்றவர்களுடனும் ஒரு அத்தியாவசிய தொடர்பை ஏற்படுத்த முயற்சிப்பதை பிரதிபலிப்பதாக அவர் எழுதுகிறார். 

கடப்பாடுடைய இலக்கிய  உரைநடை எழுத்தாளனுக்கு, இது "வெளிப்படுத்தல்" (dévoilement) என்ற குறிப்பிட்ட வடிவத்தை எடுக்கிறது எழுத்தாளநின் முதன்மைப் பணி உலகின் அம்சங்களை, குறிப்பாக அதன் குறிப்பிட்ட வரலாற்று, சமூகச் சூழலில் மனித நிலையை வெளிப்படுத்துவது அல்லது வெளிக்கொணர்வது ஆகும். பெயரிடுதல், வெளிப்படுத்தும் இந்தச் செயல் ஆகியன  செயலற்ற கவனிப்பை உண்டாக்குபவை அல்ல; இது இயல்பாகவே மாற்றத்தைத் தூண்டும் நோக்கம் கொண்ட ஒரு செயல். சார்த்ர் கூறுவது போல், "பேசுவது உண்மையில் செயல்படுவது" , ஏனென்றால் "பெயரிடப்பட்ட எதுவும் இனி முற்றிலும் ஒரே மாதிரியாக இருக்காது; அது அதன் அப்பாவித்தனத்தை இழந்துவிடுகிறது. ஒரு தனிநபரின் நடத்தையை நீங்கள் பெயரிட்டால், அதை அவருக்கு வெளிப்படுத்துகிறீர்கள்; அவர் தன்னைத்தானே பார்க்கிறார்". கடப்பாடுடைய எழுத்தாளன்  நனவுடன் கேட்பதெல்லாம் "உலகின் எந்த அம்சத்தை நீங்கள் வெளிப்படுத்த விரும்புகிறீர்கள்? இந்த வெளிப்படுத்தல் மூலம் உலகில் என்ன மாற்றத்தை கொண்டு வர விரும்புகிறீர்கள்?" என்பவற்றைத்தான். 

முக்கியமாக, இந்த வெளிப்படுத்தல் செயல் தகவலின் எளிய பரிமாற்றம் அல்ல, மாறாக வாசகரின் சுதந்திரத்தை நேரடியாக இலக்காகக் கொண்ட ஒரு வேண்டுகோள் ஆகும். எழுத்தாளன், தனது சொந்த சுதந்திரத்திலிருந்து செயல்படுகிறான், சுதந்திரத்தை இறுதி மதிப்பாகவும் அனைத்து மதிப்புகளின் அடித்தளமாகவும் அங்கீகரிக்கிறான்.  எனவே, எழுதுவதன் நோக்கம் மனித சுதந்திரத்தைக் கோரும்  ஒரு உலகப் படத்தை முன்வைத்து, வெளிப்படுத்தப்பட்ட சூழ்நிலைக்கு பதிலளிக்கும் வகையில் வாசகரை தனது சொந்த சுதந்திரத்தை அங்கீகரித்து அதைப் பயன்படுத்த அழைக்க வேண்டும். 

சார்த்ரின் கடப்பாடுடைய  இலக்கியம் எனும் கோட்பாடு அவரது இருத்தலியல் தத்துவத்தின் அடிப்படைக் கொள்கைகளிலிருந்து பிரிக்க முடியாதது, இது  அவருடைய “இருப்பும் இன்மையும்” நூலில்  மிக விரிவாக உருவாக்கப்பட்டது."இருப்பு சாரத்திற்கு  முந்தியது," தீவிர சுதந்திரம், தவிர்க்க முடியாத பொறுப்பு, தேர்வின் வேதனை, நம்பகத்தன்மை,  மோசமான நம்பிக்கை என “இருப்பும் இன்மையும்’  நூலில் சார்த்ரால் விவாதிக்கப்பட்டத் தத்துவக்  கருத்துக்கள் எழுத்தாளரின் பங்கு,  இலக்கியத்தின் செயல்பாடு ஆகியன பற்றிய அவரது புரிதலை ஊடுருவுகின்றன.  சார்த்ரைப் பொறுத்தவரை, மனிதர்கள் முன்நிர்ணயிக்கப்பட்ட இயல்பு அல்லது தெய்வீகத் திட்டம் ஏதும் இல்லாமல் உலகில் வீசப்படுகிறார்கள்; அவர்கள் "சுதந்திரமாக இருக்க இயல்பு வாய்க்கப்பட்டவர்கள்". இந்த முழுமையான சுதந்திரம் ஒவ்வொரு தேர்வுக்கும் முழுமையான பொறுப்பைக் கொண்டுள்ளது, இது ஒருவரின் சொந்த வாழ்க்கையை வடிவமைப்பது மட்டுமல்லாமல், மனிதகுலத்தின் எதிர்காலத்தைத் தீர்மானிப்பதில்  பங்களிப்பதாக இருக்கிறது. 

இந்த இருத்தலியல் கட்டமைப்பு சார்த்ரின் கடப்பாடுடைய இலக்கியம், கடப்பாடற்ற இலக்கியம்  ஆகியவற்றிற்கு  இடையிலான வேறுபாட்டை நேரடியாகத் தெரிவிக்கிறது. கடப்பாடுடைய இலக்கியம், சார்த்ரைப் பொறுத்தவரை, ஒரு நம்பகமான எழுத்துச் செயலிலிருந்து எழ வேண்டும். நம்பகத்தன்மை (authenticité) என்பது ஒருவரின் தீவிர சுதந்திரத்தை அங்கீகரித்து ஏற்றுக்கொள்வது, தெரிவுகளுக்கு  முழுப் பொறுப்பேற்பது, எழுதுவதற்கான தேர்வு,  எதைப் பற்றி எழுதுவது என்பது உட்கிடையாகும்.  கடப்பாடுடைய இலக்கிய  எழுதுதல்  என்பது தனது சுதந்திரத்தின் ஒரு பயிற்சி என்பதை  அவ்வகை எழுத்தாளன் ஒப்புக்கொள்கிறான்,  அதன் விளைவுகளுக்குப் பொறுப்பேற்கிறான். 

மாறாக, கடப்பாட்டினைத்  தவிர்க்கும், உலகின் பிரச்சனைகளிலிருந்து பின்வாங்கும் அல்லது எழுத்தாளரின் பொறுப்பை மறுக்கும் இலக்கியம் மோசமான நம்பிக்கையில் (mauvaise foi) தயாரிக்கப்படுவதாகும்.  மோசமான நம்பிக்கை என்பது ஒரு வகையான சுய-ஏமாற்றுதல், ஒருவரின் தேர்வுகள் வெளிப்புற காரணிகள், சமூகப் பாத்திரங்கள் அல்லது உள்ளார்ந்த இயல்பால் தீர்மானிக்கப்படுகின்றன என்று பாசாங்கு செய்வதன் மூலம் சுதந்திரத்தின் வேதனையிலிருந்து  தப்பித்தல் என சார்த்ர் வாதிடுகிறார், பெரும்பாலான எழுத்துக்கள் மோசமான நம்பிக்கையில் செய்யப்படுகின்றன, ஒருவேளை ஏற்றுக்கொள்ளும் விருப்பம், அழியாமை அல்லது சுதந்திரத்தின் சுமையிலிருந்து தப்பிக்கும் விருப்பத்தால் அவை தூண்டப்படலாம்.

கடப்பாடுடைய  இலக்கியத்தில் உள்ளார்ந்த நம்பகத்தன்மை அதன் ஒழுக்கத்திற்கு உத்தரவாதம் அளிக்கிறது என்று சார்த்ர் ஒரு  வலுவான கூற்றை முன்வைக்கிறார். La littérature engagée, ஒழுக்கமற்றதாக இருக்க முடியாது.

இருப்பினும், இருத்தலியல் நம்பகத்தன்மையை தார்மீக நன்மையுடன் நேரடியாக சமன்படுத்துவது சிக்கலானதாகத் தோன்றுகிறது. நம்பகத்தன்மை, சார்த்ரின் சொற்களிலேயே சொல்வோமென்றால்,  நம்பகத்த்னமை என்பது தெரிவு  செய்யப்படும் ஒரு  முறையைப் பற்றியது.  சுதந்திரமாக, விழிப்புணர்வுடன்,  பொறுப்பை ஏற்றுக்கொள்வதுடன்  அது தேர்வின் நெறிமுறை சம்பந்தப்பட்டது.  ஒரு தனிநபர் ஒரு ஒழுக்கமற்ற பாதையை நம்பகத்தன்மையுடன் தேர்வு செய்ய முடியும், தனது சுதந்திரத்தையும் பொறுப்பையும் முழுமையாக ஒப்புக்கொண்டு தீங்கு விளைவிக்கும் நோக்கங்களைத் தொடர முடியும் என்பதும் சாத்தியமானதாகவேத் தோன்றுகிறது. இதேபோல், ஒரு எழுத்தாளர் இணக்கம் அல்லது கடமையிலிருந்து தார்மீக ரீதியாக சரியான கருத்துக்களை வெளிப்படுத்தலாம், இதனால் செயலில் தனது சொந்த சுதந்திரத்தை மறுப்பதன் மூலம் மோசமான நம்பிக்கையில் செயல்படலாம். நம்பகத்தன்மை ஒழுக்கத்திற்கு போதுமானது என்ற சார்த்ரின் கூற்று, இருத்தலியல் நேர்மைக்கும் நெறிமுறைச் செயலுக்கும் இடையிலான சிக்கலான உறவை எளிமைப்படுத்துகிறது. நம்பகத்தன்மையுடன் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட தீமை அல்லது மோசமான நம்பிக்கையில் நிகழ்த்தப்பட்ட தார்மீக இணக்கத்தின் சாத்தியத்தை சார்த்ரின் கூற்று கவனிக்காமல் விடக்கூடும்.

சார்த்ரின் கோட்பாட்டின் மையத்தில் எழுத்தாளருக்கும் வாசகருக்கும் இடையிலான ஆற்றல்மிக்க உறவு பற்றிய அவரது கருத்தும் உள்ளது. இலக்கியப் படைப்பு ஆசிரியரால் மட்டுமே உருவாக்கப்பட்ட ஒரு முழுமையான, நிலையான பொருள் அல்ல என  அவர் வாதிடுகிறார். மாறாக, எழுதுதல் என்பது அடிப்படையில் வாசகரின் சுதந்திரத்திற்கு ஒரு வேண்டுகோள் ஆகும். உரை வாசகரின் செயலில் பங்கேற்பதன் மூலம் மட்டுமே உறுதியான இருப்பையும் பொருண்மையையும்  அடைகிறது.  "மற்றவர்களுக்காகவும் மற்றவர்களாலும் அன்றி  தவிர கலை இலக்கியம் எனப் பிறிதொன்று  இல்லை," என்று சார்த்ர் வலியுறுத்துகிறார்.

எழுத்தாளன், தனது சொந்த அகநிலை, உரையின் உருவாக்கம் பற்றிய அறிவில் சிக்கியவனாகையால் , தனது படைப்பை ஒரு வாசகர் அனுபவிப்பது போல உண்மையாக அனுபவிக்க முடியாது.வாசகர், உரையை வெளிப்புறமாக எதிர்கொள்கிறார், இயக்கப்பட்ட உருவாக்கம் என்ற செயல்முறையில் ஈடுபடுகிறார், கருதுகோள்களை முன்வைக்கிறார், எதிர்பார்ப்பையும் நிறைவையும் அனுபவிக்கிறார், இறுதியில் மனதின் வேலையாக இருக்கும் உறுதியான கற்பனையான பொருண்மையை  உருவாக்குகிறார். இந்தச் செயல் வாசகரின் சுதந்திரத்தில் அடித்தளமிடப்பட்டுள்ளது; உரை முடிக்கப்படுவதற்கு இந்த சுதந்திரம் தேவைப்படுகிறது.

இந்த பரஸ்பர சார்பு மற்றும் சுதந்திரத்திற்கான வேண்டுகோளை ஆசிரியருக்கும்  வாசகருக்கும்  இடையிலுள்ள பெருந்தன்மையின் ஒப்பந்தம்  என்று சார்த்ர் அழைக்கிறார். வாசகர் தாராளமாக தனது அகநிலை, அனுபவங்கள்,  மதிப்பீடுகள் ஆகியவற்றை உரைக்குக் கொடுக்கிறார், அதே நேரத்தில் எழுத்தாளர் வாசகர் சுதந்திரமாகவும் ஆக்கப்பூர்வமாகவும் ஈடுபடுவார் என்று நம்புகிறார். இலக்கியத்திலிருந்து பெறப்படும் அழகியல் இன்பம், துல்லியமாக இந்த பரஸ்பர அங்கீகாரம்  பகிரப்பட்ட சுதந்திரத்தின் பயிற்சி ஆகியவற்றிலிருந்து  எழுவதாக சார்த்ர் பரிந்துரைக்கிறார்,

எழுத்தாளர்-வாசகர் உறவின் இந்தக் கருத்தாக்கம், இலக்கியப் படைப்பை தன்னிறைவான, தன்னாட்சிப் பொருளாகக் கருதும் பாரம்பரிய அழகியல் அல்லது வடிவவியல் அணுகுமுறைகளிலிருந்து குறிப்பிடத்தக்க விலகலைக் குறிக்கிறது. சார்த்ர், தனது நிகழ்வியல் பின்னணியிலிருந்து வரைந்து, நனவுக்கும் உலகத்திற்கும் இடையிலான  உறவை வலியுறுத்துகிறார். இலக்கியப் படைப்பு என்பது பக்கங்களில் உள்ள சொற்களால் மட்டுமல்லாமம், வாசகரின் சுதந்திரமான, பொருள் கொடுக்கும் செயல்பாடு முழுமையாக உணரப்பட வேண்டிய ஒரு அனுபவம் ஆகும்  பொருள் உரையின் உள் கட்டமைப்பிலிருந்து மட்டுமல்லாமல்  எழுத்தாளர்  வாசகர் ஆகியோரின் கூட்டு முயற்சியிலிருந்து எழுகிறது. இது கலைப்படைப்பை ஒரு நிலையான நிறுவனமாக இருப்பதிலிருந்து  ஒரு ஆற்றல்மிக்க, அகநிலை நிகழ்வாக மாற்றுகிறது, இயல்பாகவே சமூக, நெறிமுறை சார்ந்ததாக, சுதந்திரத்தின் பரஸ்பர கோரிக்கைகள்,  நம்பிக்கைகளில் இச்சுதந்திரம் அடித்தளமிடப்பட்டுள்ளது.

சார்த்ரின் கடப்பாடுடைய இலக்கியக் கோட்பாடு, குறிப்பாக இலக்கியம் என்றால் என்ன நூலில் வெளிப்படுத்தப்பட்டது, பல்வேறு தத்துவ மற்றும் இலக்கியக் கண்ணோட்டங்களிலிருந்து குறிப்பிடத்தக்க விமர்சனங்களை எதிர்கொண்டுள்ளது. 

பயனுள்ள உரைநடைக்கும் அழகியல் கவிதைக்கும் இடையில் சார்த்ர் வரையும் கூர்மையான வேறுபாடு  அவரது வாதத்தின் மிகவும் சர்ச்சைக்குரிய அம்சமாகும். விமர்சகர்கள் அதன் நெகிழ்வற்றதன்மையை கேள்விக்குள்ளாக்கின்றனர். கவிதை உண்மையில் அரசியல் கருத்துருவத்துடன்  உலகத்துடன் ஈடுபட முடியும் என்றும், உரைநடை யின் நேரடித் தொடர்பை விட அழகியல் குணங்களுக்கு முன்னுரிமை அளிக்கும் கவிதை செயலைத் தூண்டமுடியும்  என்றும் சுட்டிக்காட்டுகின்றனர்.   கவிதை மொழியை நேரடித் தொடர்பை நோக்கமாகக் கொண்ட கதைக்களம்,  பாத்திரப்படைப்புடன் அடிக்கடி கலக்கும் நாடகம் போன்ற கலப்பின வடிவங்கள், சார்த்ரின் இருமையை மேலும் சிக்கலாக்குகின்றன. லியோனல் ஏபெல், உதாரணமாக, சார்த்ரின் தர்க்கத்தை நேரடியாகக் கேள்விக்குள்ளாக்குகிறார், கவிதை, மறைமுகமாக இருந்தாலும், மனப்பான்மைகள் அல்லது கண்ணோட்டங்களைப் பரிந்துரைக்க முடியும் என்றும் அவர் வாதிடுகிறார்.

உரைநடை/ கவிதை வேறுபாட்டின் தத்துவ அடித்தளங்கள், கற்பனையின் மொழி பற்றிய சார்த்ரின் விளக்கத்தில் வேரூன்றியுள்ளன ( உதாரணமாக உள்ளடங்கிய "உணர்வை" பிரிக்கக்கூடிய "குறிப்பீட்டுடன்" ஒப்பிடுதல்).  இதைப் பல தத்துவஞானிகள் எதிர்த்துள்ளனர். குறிப்பாக, மாரிஸ் மெர்லோ-பாண்டி மொழியின் ஒருங்கிணைந்த பார்வையை எடுத்துரைத்தபோது  உணர்வும் குறிப்பீடும் மொழியியல் பொருளின் ஆற்றல்மிக்க பின்னிப்பிணைந்த அம்சங்கள் என்று பரிந்துரைத்தார், சார்த்ர் குறிப்பிடுவது போல தனித்தனி களங்களுக்கு அவை சொந்தமானவை அல்ல எனவும் அவர் தெரிவித்தார்.  மேலும், இலக்கியம் என்றால் என்ன நூலில் சார்த்ரின்  நடை பெரும்பாலும் உணர்வைத் தூண்டும்  படிமங்கள்  நிறைந்த மொழியைப் பயன்படுத்துகிறது, இது அவர் வரையும் கவிதை/ உரைநடைக்  கோட்டை மங்கலாக்குவதாகத் தோன்றுகிறது, 

உரைநடையின் பயனுள்ள செயல்பாடு, எழுத்தாளரின் சமூகப் பொறுப்பு ஆகியவற்றின் மீதான சார்த்ரின் வலியுறுத்தல் அழகியல்வாதம், "கலை கலைக்காகவே" இயக்கத்தின் கொள்கைகளுடன் நேரடியாக மோதுவதாக இருக்கிறது.  இந்தக் கண்ணோட்டத்தின் ஆதரவாளர்கள், கலை அதன் சொந்த அழகு  வடிவ நேர்த்தியில் மட்டுமே அதன் நியாயப்பாட்டைக் காண்கிறது என்றும், வெளிப்புற, போதனை அல்லது அரசியல் நோக்கம் தேவையில்லை என்றும் வாதிடுகின்றனர்  அழகியலாளருக்கு, கலை தன்னாட்சி பெற்றது, அன்றாட வாழ்க்கையின் தார்மீக சமூகக் கடமைகளிலிருந்து தனித்து விடுபட்ட ஒரு சாம்ராஜ்யம்.

இதேபோல், 20 ஆம் நூற்றாண்டின் நடுப்பகுதியில் ஆதிக்கம் செலுத்திய ஆங்கிலோ-அமெரிக்க புதிய விமர்சனப் பள்ளி, ஒரு குறிப்பிடத்தக்க சவாலை முன்வைக்கிறது. புதிய விமர்சகர்கள் இலக்கியப் படைப்பின் தன்னாட்சியை ஆதரித்தனர், அதை ஒரு தன்னிறைவான அழகியல் பொருளாகக் கருதினர், அதன் பொருள் அதன் வடிவக் கட்டமைப்பு மொழியியல் சிக்கல்களுக்குள் முழுமையாக உள்ளது என அவ்ர்கள் வாதிட்டனர்.  அவர்கள் அணுக்க வாசிப்பினை– உரையின் உள்ளார்ந்த பகுப்பாய்வை – ஆதரித்தனர், அதே நேரத்தில் ஆசிரியரின் நோக்கம் ("நோக்கப் பிழை") அல்லது வாசகரின் உணர்ச்சிபூர்வமான பதில் ("பாதிப்புப் பிழை") போன்ற வெளிப்புற காரணிகளின் பொருத்தத்தை தீவிரமாக நிராகரித்தனர். 

தன்னாட்சி மற்றும் நோக்கம் தொடர்பான புதிய விமர்சனத்தின் முக்கிய கொள்கைகளுக்கு சார்த்ரின் கோட்பாடு எதிராக நின்றாலும், வழிமுறையில் ஒரு முரண்பாடான ஒருங்கிணைப்பு இருக்கிறது என்பது சுவாரஸ்யமானது. . சார்த்ர்ரும்  புதிய விமர்சகர்களும் விரிவான உரைப் பகுப்பாய்வில் ஈடுபடுகின்றனர், மொழி, கட்டமைப்பு ஆகிய  இலக்கிய சாதனங்களை ஆராய்கின்றனர். புதிய விமர்சகர்கள் தன்னிறைவான படைப்பின் ஒருங்கிணைந்த, உள்ளார்ந்த பொருளைக் கண்டறிய அவ்வாறு செய்கிறார்கள். சார்த்ர், படைப்பு சுதந்திரத்தின் செயலாக இலக்கிய மொழி எவ்வாறு செயல்படுகிறது, அது வாசகரை எவ்வாறு ஈர்க்கிறது,  உலகை  வெளிப்படுத்தல் எழுத்தாளரின் திட்டத்துடன் அது எவ்வாறு தொடர்புடையது என்பதைப் புரிந்து கொள்ள உரை இயக்கவியலை அவர் பகுப்பாய்வு செய்கிறார். இவ்வாறு, இலக்கியத்தின் நோக்கம்  உலகத்துடனான அதன் உறவு குறித்த அவர்களின் அடிப்படையில் வேறுபட்ட பார்வைகள் இருந்தபோதிலும், இரண்டு அணுகுமுறைகளும் அணுக்க வாசிப்பிற்கு  கடுமையான கவனம் செலுத்துவதில் ஒரு பகிரப்பட்ட அர்ப்பணிப்பைக் காட்டுகின்றன, ஒரே மாதிரியான பகுப்பாய்வுக் கருவிகள் எவ்வாறு பரந்த அளவில் வேறுபட்ட விமர்சன நோக்கங்களுக்குச் சேவை செய்யப் பயன்படுத்தப்படலாம் என்பதை எடுத்துக்காட்டுகின்றன.

ரோலண்ட் பார்த் (Roland Barthes) , தனது முக்கிய படைப்பான எழுத்தின் பூஜ்ஜிய நிலை (1953) இல், சார்த்ரின் littérature engagée மீது குறிப்பிடத்தக்க விமர்சனத்தை முன்வைத்தார். பார்த் இலக்கிய வடிவத்தைப் பற்றிய மூன்று பகுதிகளைக் கொண்ட புரிதலை முன்மொழிந்தார்: மொழி, பகிரப்பட்ட சமூக, வரலாற்று மொழியியல் அமைப்பு, இது எழுத்தாளருக்குக் கொடுக்கப்பட்டது; பாணி, ஆசிரியரின் உடல், கடந்த காலத்திலிருந்து எழும் ஆழ்ந்த தனிப்பட்ட, உயிரியல் அல்லது வாழ்க்கை வரலாற்றுத் தூண்டுதல், இதுவும் பெரும்பாலும் தன்னிச்சையானது;  எழுதுதல் (Ecriture) , ஆசிரியரால் நனவுடன் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட குறிப்பிட்ட எழுதும் முறை. பார்த்தைப் பொறுத்தவரை, எழுதுதல் என்பது எழுத்தாளரின் சுதந்திரம், நெறிமுறைத் தேர்வின் உண்மையான இருப்பிடம் – இது "வடிவத்தின் ஒழுக்கம்". வெளிப்படையான உள்ளடக்கம் அல்லது செய்தியில் முதன்மையாக கவனம் செலுத்துவதன் மூலம் சார்த்ர் இந்த வடிவத் தேர்வின் முக்கியத்துவத்தைக் கவனிக்கவில்லை என்று பார்த் வாதிட்டார். எழுத்தாளர்களின் கடப்பாடு , அவர்கள் என்ன சொல்கிறார்கள் என்பதில் மட்டுமல்ல, இலக்கிய மொழியின் வரலாற்றிற்குள் தங்களை முறையாக நிலைநிறுத்த எதை  எவ்வாறு தேர்வு செய்கிறார்கள் என்பதிலும் உள்ளது என பார்த் மேலும் விளக்கினார், வடிவத்திலேயே பதிக்கப்பட்ட கடந்த கால சித்தாந்த தொடர்புகளை ஒப்புக்கொள்வது அல்லது மறுப்பது  என்ற கண்ணோட்டம், சார்த்ர் அடிக்கடி நிராகரித்த நவீனத்துவ பரிசோதனையை மறுமதிப்பீடு செய்ய பார்த்தை அனுமதித்தது, அதை வெறும் முதலாளித்துவ தப்பித்தலாகப் பார்க்காமல், இலக்கிய மொழியின் வரலாற்று நெருக்கடியுடன் சாத்தியமான ஒரு விமர்சன ஈடுபாடாகப் பார்த்தை இயங்க வைத்தது. 

மாரிஸ் ப்ளான்சோ ( Maurice Blanchot) , "இலக்கியமும் மரணத்திற்கான உரிமையும்" போன்ற கட்டுரைகளில் சார்த்ருக்கு நேரடியாகப் பதிலளித்தார், முற்றிலும் மாறுபட்ட பார்வையை முன்வைத்தார்.  ப்ளான்சோ இலக்கியத்தை "வேலையின்மை" (désoeuvrement) என்ற கருத்தை வைத்து முன்மொழிந்தார், இலக்கியம் அடிப்படையில் அரசியல், நெறிமுறை சார்ந்திருந்தாலோ  முற்றிலும் அழகியல் சார்ந்ததாக இருந்தாலுமோ , வரையறுக்கப்பட்ட நோக்கத்துடன் ஒரு செயல்பாட்டு "வேலைக்கு" குறைக்கப்படுவதை எதிர்க்கிறது என்று பரிந்துரைத்தார். ப்ளான்சோவைப் பொறுத்தவரை, இலக்கியத்தின் சாரம் செயல், தொடர்பு அல்லது நேர்மறையான படைப்பில் இல்லை, மாறாக இல்லாமை, இயலாமை, மௌனம்  "நடுநிலை" – அகநிலைக் கட்டுப்பாட்டிற்கு அப்பாற்பட்ட ஒரு அநாமதேய இடம் – ஆகியவற்றின் உடனான ஒரு செயலற்ற சந்திப்பில் உள்ளது.எழுதுதல் என்பது ஒரு "எல்லை-அனுபவம்," இறப்பது அல்லது தூக்கமின்மை போன்றது, அங்கு பொருள் தேர்ச்சியை வலியுறுத்துவதை விட சாத்தியக்கூறுகளின் வரம்புகளை எதிர்கொள்கிறது. இந்தக் கண்ணோட்டம், வெளிப்படுத்தல்  மாற்றத்தை நோக்கமாகக் கொண்ட ஒரு நனவான, விருப்பப்பட்ட செயலாக எழுதுதல் பற்றிய சார்த்ரின் பார்வைக்கு நேரடியாக முரண்படுகிறது. ப்ளான்சோ, கடப்பாட்டின்  மீதான சார்த்ரின் வலியுறுத்தலை தேர்ச்சியின் தர்க்கத்தை மீண்டும் உருவாக்கும் சாத்தியக்கூறாகக் கண்டார், அதேசமயம் அவர் மொழியில் ஒரு "பலவீனத்தை," ஒரு désoeuvrement ஐ, மற்றவருடனும்  இருப்பின் பிரதிநிதித்துவப்படுத்த முடியாத அம்சங்களுடனும், மறைமுகமாக இருந்தாலும், மிகவும் ஆழமான ஈடுபாட்டின் வடிவமாக மதிப்பிட்டார்.

அமைப்பியல் , ஃபிரான்சில் இருத்தலியலுக்கு ஓரளவு எதிராக முக்கியத்துவம் பெற்றபோது , தீவிர சுதந்திரம்  நனவான பொருண்மை ஆகியவ்ற்றின்  மீதான சார்த்ரின் வலியுறுத்தலுக்கு ஒரு அடிப்படை சவாலை முன்வைத்தது. கிளாட் லெவி-ஸ்ட்ராஸ், ரோலண்ட் பார்த் (அவரது  அமைப்பியல் கட்டத்தில்), மிஷெல்  ஃபூக்கோ, ழாக்  லக்கான் போன்ற சிந்தனையாளர்கள், மனித அனுபவம், சொல்லாடல்,  நடத்தையை வடிவமைக்கும் மயக்கமற்ற கட்டமைப்புகளான  – மொழியியல், சமூக, உளவியல் ஆகியவற்றில் கவனம் செலுத்தினர். அமைப்பியல் கண்ணோட்டத்தில், சுதந்திரமாகத் தேர்ந்தெடுக்கும் தனிநபரை முன்னிலைப்படுத்தும்  சார்த்ரின் மாதிரி, அகநிலை, இலக்கிய உற்பத்தி ஆகியவை முன்-இருக்கும் அமைப்புகள், குறியீடுகள் ஆகியவற்றால்  எந்த அளவிற்கு உருவாக்கப்பட்டு கட்டுப்படுத்தப்படுகின்றன என்பதைக்  குறைத்து மதிப்பிடுவதாகத் தோன்றலாம்.

இந்த மாறுபட்ட விமர்சனங்கள் – பார்த்தின் எழுதுதல் மீதான கவனம், ப்ளான்சோவின் désoeuvrement பற்றிய கருத்து, சித்தாந்தத்தின் மீதான மார்க்சிய கவனம்,  அடிப்படை அமைப்புகள் மீதான அமைப்பியலின்  வலியுறுத்தல் – இலக்கியம் என்றால் என்ன நூலில் சார்த்ரின் கோட்பாட்டிற்குள் ஒரு சாத்தியமான வரம்பை முன்னிலைப்படுத்துவதில் ஒன்றிணைகின்றன. இலக்கிய ஈடுபாட்டின் இயந்திரமாக தனிநபரின் இருத்தலியல் சுதந்திரம்  பொறுப்பு மீதான அவரது வலியுறுத்தல், முரண்பாடாக, ஆளுமையற்ற சக்திகளின் தடைகள்  மத்தியஸ்த செல்வாக்குகளை குறைத்து மதிப்பிடுவதற்கு வழிவகுக்கின்றன. முறையான மரபுகள், மொழியின் உள்ளார்ந்த கட்டமைப்புகள், இலக்கிய வடிவங்களில் பதிக்கப்பட்ட வரலாற்றின் அழுத்தம், சித்தாந்தத்தின் நுட்பமான செயல்பாடுகள்  அகநிலையின் மயக்கமற்ற பரிமாணங்கள் அனைத்தும் எழுத்தாளர் வாசிப்புரை இரண்டையும் வடிவமைப்பதில் முக்கிய பங்கு வகிக்கின்றன, சுதந்திரமான தேர்விலிருந்து கடப்பாடுடைய  இலக்கியச் செயலுக்கு சார்த்ர் வரையும் நேரடிக் கோட்டை சிக்கலாக்குகின்றன.

அதன் முக்கிய கொள்கைகளுக்கு எதிராக முன்வைக்கப்பட்ட குறிப்பிடத்தக்க விமர்சனங்கள் இருந்தபோதிலும்,  சார்த்ரின் இலக்கியம் என்றால் என்ன? 20 ஆம் நூற்றாண்டின் இலக்கியக் கோட்பாட்டில் ஒரு முக்கிய நூலாக இருந்து   எழுத்தாளரின் பங்கு, பொறுப்பு பற்றிய விவாதத்தைத் தொடர்ந்து தூண்டுவதாக இருக்கிறது. அதன் மையக் கருத்து, littérature engagée, கணிசமான செல்வாக்கை இன்றும் உடையதாக இருக்கிறது.   குறிப்பாக போருக்குப் பிந்தைய தசாப்தங்களில், கலைஞர்கள்  அறிவுஜீவிகள் தங்கள் படைப்புகளை அழுத்தமான சமூக  அரசியல் யதார்த்தங்களுடன் இணைக்க முற்படுவதற்கு ஒரு சக்திவாய்ந்த நியாயத்தை வழங்கியது.பாசிசத்தின் விளைவுகள், பனிப்போர் காலனித்துவ நீக்கத்திற்கான போராட்டங்களுடன் போராடும் உலகில் சார்த்ரின் ஈடுபாட்டிற்கான அழைப்பு ஆழமாகத் தொடர்ந்து  எதிரொலித்து வருகிறது , இலக்கியத்தை விடுதலை,  சமூக மாற்றத்திற்கான சாத்தியமான சக்தியாகப் புரிந்துகொள்வதற்கான ஒர் தத்துவார்த்த கட்டமைப்பை சார்த்தரின் நூல்   வழங்கியது. வரலாற்றில் எழுத்தாளரின் நிலை  இலக்கியச் செயலின் நெறிமுறை தாக்கங்கள் குறித்து அவர் எழுப்பிய கேள்விகள் கலைக்கும் அரசியலுக்கும் இடையிலான உறவு பற்றிய விவாதங்களைத் தொடர்ந்து பாதிக்கின்றன. 

சில அறிஞர்கள் சார்த்ர் தனது பிற்காலப் படைப்புகளில் “இலக்கியம் என்றால் என்ன?” இல் வெளிப்படுத்தப்பட்ட மிகவும் கடுமையான நிலைப்பாடுகளிலிருந்து அவர் விலகிச் சென்றதாக வாதிடுகின்றனர். அவரது சுயசரிதை, Les Mots (1964), littérature engagée ஐ கைவிட்டதாகவும், அவர் முன்பு கண்டித்திருந்த 'கலை கலைக்காகவே' என்ற கண்ணோட்டத்தை ஏற்றுக்கொண்டதாகவும் விளக்கப்பட்டுள்ளது.  மேலும், குஸ்டாவ் ஃப்ளாபெர்ட் பற்றிய முடிக்கப்படாத ஆய்வு, L'Idiot de la famille  சார்த்ர் ஆரம்பத்தில் சமூக அக்கறைகளிலிருந்து விலகியிருப்பதாகக் கருதி விமர்சித்த ஒரு எழுத்தாளருடன்  ஆழமான, சிக்கலான ஈடுபாட்டைக் குறிக்கிறது, இது அழகியல் தேடல்களுக்கும் வரலாற்றுச் சூழலுக்கும் இடையிலான உறவைப் பற்றிய காலப்போக்கில் உருவாக்கப்பட்ட மிகவும் நுணுக்கமான புரிதலைக் கூறுகிறது.  இந்த பரிணாமம் 1947 இல் முன்வைக்கப்பட்ட கடுமையான இருமைகள் இந்த விஷயத்தில் சார்த்ரின் இறுதி வார்த்தையாகது என்பதைக் குறிக்கிறது. 

இலக்கியம் என்றால் என்ன? இன் சமகாலப் பொருத்தத்தை மதிப்பிடுவதற்கு 21 ஆம் நூற்றாண்டின் பரந்த அளவில் வேறுபட்ட வரலாற்று, அரசியல்  ஊடகப் பரப்பைக் கருத்தில் கொள்ள வேண்டும். சார்த்ரிய அர்த்தத்தில் எழுத்தாளர்கள் engagé ஆக இருக்க வேண்டும் என்ற கட்டாயம் இன்னும் அதே அவசரத்தையோ அல்லது அர்த்தத்தையோ கொண்டிருக்கிறதா? ஒரு புறம் சமூக அநீதி, அரசியல் நெருக்கடிகள், சுற்றுச்சூழல் அச்சுறுத்தல்கள், சமகால மனித நிலையின் சிக்கல்களை எதிர்கொள்வதில் இலக்கியத்தின் முக்கிய பங்கு குறித்த வாதங்கள் தொடர்கின்றன. மறுபுறம், ஊடகங்களின் பெருக்கம், பொதுச் சொல்லாடலின்  மாறும் தன்மை,  இலக்கியக் கோட்பாட்டின் பரிணாமம் ஆகியவை சார்த்ர் முன்மொழிந்ததை விட வேறுபட்ட ஈடுபாட்டு மாதிரிகளை அவசியமாக்கலாம்.

இறுதியில், இலக்கியம் என்றால் என்ன? இல் சார்த்ரின் உணர்ச்சிமிக்க வேண்டுகோளின் நீடித்த பொருத்தம் அவர் முன்வைத்த குறிப்பிட்ட கோட்பாடுகளில் குறைவாக இருக்கலாம் – கடுமையான உரைநடை/கவிதை பிளவு, நம்பகத்தன்மையை ஒழுக்கத்துடன் நேரடியாக சமன்படுத்துதல், உடனடி நடைமுறையாக இலக்கியத்திற்கான அழைப்பு –  அதன் அடிப்படை தத்துவ சவாலில் அதிகமாக இருக்கலாம். அதன் மையத்தில், படைப்பு எழுதுதல்  வாசித்தல் ஆகியவற்றை விலகிய அழகியல் நடவடிக்கைகளாகப் பார்க்காமல், வரலாற்றிற்குள் நிலைநிறுத்தப்பட்ட சுதந்திரமான மனிதர்களால் மேற்கொள்ளப்படும் ஆழ்ந்த நெறிமுறைச் செயல்களாகப் பார்க்க வலியுறுத்துவது முக்கியமானது.. சார்த்ர் இலக்கியச் செயலின்  விளைவைக் கருத்தில் கொள்ள நம்மை நிர்ப்பந்திக்கிறார், நாம் கூட்டாக வடிவமைக்கும் உலகில் பொருளை உருவாக்குவதற்கும் விளக்குவதற்கும் உள்ள சுதந்திரத்துடன் வரும் பொறுப்பை எதிர்கொள்ளக் கோருகிறார். ஒருவர் அவரது 1947 அறிக்கையின் விவரங்களை நிராகரித்தாலும், அடிப்படை இருத்தலியல் கூற்று – நமது தேர்வுகள், நமது இலக்கியத் தேர்வுகள் உட்பட, முக்கியத்துவம் வாய்ந்தவையாக  மனித நிலையை வரையறுக்கத் தொடர்ந்து பங்களிக்கின்றன. 

---

குறிப்பு

---

அடைப்புக்குறிகளுக்குள் கொடுக்கப்பட்டிருக்கும் சொற்கள் ஃப்ரெஞ்சு மொழியில் இருக்கின்றன.