ஆசிரியத்துவம் என்றால் என்ன? ( What is an author?) ஒரு சொல்லாடல் செயல்பாட்டைப் பற்றிய மிஷெல் ஃபூக்கோவின் திறனாய்வு
—--
எம்.டி.முத்துக்குமாரசாமி
—-
இருபதாம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதியில் எழுதபட்ட திறனாய்வுக் கோட்பாடுகளில், ஆசிரியத்துவம் என்றால் என்ன என்பது போன்ற விவாதத்தைத் தூண்டிய கருத்துக்கள் சிலவே. ரோலண்ட் பார்த்தின் 1967 ஆம் ஆண்டு வெளியான "ஆசிரியரின் மரணம்" என்ற கட்டுரை, ஒரு உரையின் விளக்கத்திற்கு ஆசிரியரை பொருத்தமற்றவர் என்று அறிவித்தது, அதன்படி ஒரு பிரதியின் பொருள் படைப்பாளியிடம் இல்லை, மாறாக வாசிப்பின் செயலில் புதிதாக உருவாக்கப்படுகிறது என்று அக்கட்டுரை வாதிட்டது. பார்த், உரையை ஆசிரியரின் நோக்கத்தின் "கொடுங்கோன்மையிலிருந்து" விடுவிக்க முயன்றார், விமர்சன சுதந்திரத்தின் பரப்பில் "வாசகரின் பிறப்பைக்" கொண்டாடினார். இரண்டு ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு, 1969 இல், சொசைட்டி ஃபிரான்சேஸ் டி ஃபிலோசோஃபிக்கு (Société française de philosophie) ஆற்றிய உரையில், மிஷெல் ஃபூக்கோ பார்த்தின் கட்டுரைக்கான தன்னுடைய எதிர்வினையை முன்வைத்தார். ஃபூக்கோஒவின் வாதம் ஆசிரியர், எழுதுதல், வாசிப்பு ஆகியன பற்றிய மாறிவரும் விமர்சனக் கண்ணோட்டங்களை ஒப்புக்கொண்டாலும், இந்தப் பிரச்சனைப்பாட்டினை (problematic) அடிப்படையில் மறுசீரமைத்தது. ஃபூக்கோவின் "ஆசிரியர்/ ஆசிரியத்துவம் என்றால் என்ன?" உரை பார்த்தை ஆக்கிரமித்திருந்த ஆசிரிய நோக்கம், உரைப்பொருள் ஆகியன பற்றிய நேரடி வாதங்களைத் தவிர்க்கிறது. ஆசிரியர் "இறந்துவிட்டாரா" அல்லது உயிருடன் இருக்கிறாரா என்று கேட்பதற்குப் பதிலாக, ஃபூக்கோ வேறுபட்ட, மிகவும் அடிப்படையான கேள்வியை எழுப்புகிறார்: சமூக சொல்லாடலில் (Social discourse) ஆசிரியரின் உருவம்/ ஆசிரியத்துவம் (authorship) என்ன செயல்பாட்டை ஆற்றுகிறது?.
ஃபூக்கோவின் ஆய்வு ஓரளவிற்கு சுயபரிசோதனையிலிருந்து எழுந்தது; அவர் தனது முந்தைய படைப்பான “பொருட்களின் ஒழுங்கு” (The order of things (1966) இல், ஆசிரியர் போன்ற கருத்துக்களை மையமாகக் கொண்ட பாரம்பரிய வரலாற்றுத் தொடர்ச்சிகளுக்கு அதன் பரந்த விவாதங்களுக்கு மத்தியிலும், ஆசிரியர் பெயர்களை "அப்பாவியாக" பயன்படுத்தியதற்காக விமர்சனங்களை ஒப்புக்கொண்டார். . "ஆசிரியத்துவம் என்றால் என்ன?" என்பதில் ஃபூக்கோவின் நோக்கம், ஆசிரியரை ஒரு தனிநபராக சமூக-வரலாற்று பகுப்பாய்வு செய்வது அல்ல - அது அவர் வெளிப்படையாக ஒதுக்கி வைக்கும் ஒரு பணி - மாறாக ஒரு உரைக்கும் அது சுட்டிக்காட்டுவதாகத் தோன்றும் ஆசிரியர்-உருவத்திற்கும் இடையிலான குறிப்பிட்ட உறவை ஆராய்வது; முக்கியமாக, சில சொல்லாடல்கள் "ஆசிரியருடன்" சேர்த்து வழங்கப்படுவதற்கான நிலைமைகளைக் கண்டறிவது, ஆகியனவாகும்
சாமுவேல் பெக்கெட்டின் "யார் பேசுகிறார்கள் என்பது என்ன முக்கியம்?" என்ற வரியிலிருந்து உத்வேகம் பெற்று, ஃபூக்கோ இந்தக் கேள்வியை அதன் அலட்சியத்தை உறுதிப்படுத்த அல்ல, மாறாக ஆசிரியரின் குரலுக்கு வரலாற்று ரீதியாக வழங்கப்பட்ட சிறப்புரிமையை விசாரிக்கப் பயன்படுத்துகிறார். பாரம்பரிய அர்த்தத்தில் ஆசிரியர் மறைந்து கொண்டிருந்தால், ஃபூக்கோ அந்த கருத்தாக்கம் விட்டுச் சென்ற "வெற்று இடத்தை" பேச்சாளரை முற்றிலுமாக நிராகரிப்பதன் மூலம் அல்ல, மாறாக ஆசிரியரின் பெயரும் கருத்தும் தொடர்ந்து செயல்படும் செயல்பாடுகளை பகுப்பாய்வு செய்வதன் மூலம் ஆராய முற்படுகிறார், இந்த அணுகுமுறை பார்த்தால் தொடங்கப்பட்ட விவாதத்தின் மறுசீரமைப்பைக் குறிக்கிறது. பார்த் வாசகரையும் விமர்சன செயல்முறையையும் விடுவிப்பதில் கவனம் செலுத்திய இடத்தில், ஃபூக்கோ பகுப்பாய்வை சொல்லாடலின் ‘சாத்தியக்கூறுகளின் நிலைமைகளை’ நோக்கி மாற்றுகிறார். சமூகத்திற்குள் உரைகளின் உற்பத்தி, வகைப்பாடு, புழக்கம், கட்டுப்பாடு ஆகியவற்றை நிர்வகிக்கும் "ஆசிரியர்-செயல்பாடு" போன்ற ஒழுங்குமுறை வழிமுறைகளை அவர் விசாரிக்கிறார். இந்த நகர்வு "ஆசிரியர்/ஆசிரியத்துவம் என்றால் என்ன?" என்பதை குறுகிய அர்த்தத்தில் இலக்கிய விமர்சனத்துடன் குறைவாகவும், ஃபூக்கோவின் பரந்த தொல்லியல், மரபியல் தத்துவ அணுகுமுறைகளோடு அதிகமாகவும் இணைக்கிறது, இது அறிவையும் அதிகாரத்தையும் வடிவமைக்கும் விதிகளின் வரலாற்று அமைப்புகளை (epistemes, சொல்லாடல் உருவாக்கங்கள்) வெளிக்கொணர முயன்றது.
தனது மையக் கருத்தான ஆசிரியர்-செயல்பாட்டை (ஆசிரியத்துவம்) அறிமுகப்படுத்துவதற்கு முன், ஃபூக்கோ ஆசிரியரின் பாரம்பரிய உருவத்தையும், அதன் பதிலிகளாக அடிக்கடி செயல்படும் "படைப்பு" மற்றும் "எழுத்து" (*écriture*) தொடர்பான கருத்துக்களையும் விமர்சன ரீதியாக தகர்க்கிறார். அவர் ஆசிரியரை ஒரு தனித்துவமான, தோற்றுவிக்கும் மேதையாகக் கொண்டாடும் கற்பனாவாத பிம்பத்தைத் தாக்குகிறார். ஒரு ஆசிரியரின் படைப்புகளின் கருதப்படும் ஒருமையைக் கேள்விக்குள்ளாக்குகிறார், மேலும் ஆசிரியரைத் தவிர்த்துச் செல்ல முயலும் கோட்பாட்டு முயற்சிகள் அதன் சிறப்புரிமைகளை கவனக்குறைவாகப் பாதுகாக்கக்கூடும் என்ற சந்தேகத்தையும் வெளிப்படுத்துகிறார்.
இலக்கிய விமர்சனம், கலாச்சார புரிதலில் ஆகியவற்றில் ஆழமாகப் பதிந்துள்ள, ஆசிரியரை ஒரு "மேதை படைப்பாளி" - ஒரு தனி நபர், தனித்துவமான அகநிலை, கற்பனை சக்தி ஆகியன ஒரு வாசிப்பில் பொருண்மை உருவாக்கத்தில் இறுதி ஆதாரமாக செயல்படுகிறது என்ற வழக்கமான பார்வையை ஃபூக்கோ நேரடியாக கேள்விக்குள்ளாக்குகிறார். இந்த பாரம்பரிய பார்வை ஆசிரியரை அடித்தள அதிகாரமாக, படைப்பின் ஒத்திசைவு, அதன் முக்கியத்துவம் ஆகியவற்றுக்கு உத்தரவாதமாக நிலைநிறுத்துகிறது; ஆசிரிய நோக்கங்களும் ஆசிரிய வாழ்க்கை வரலாறும் விளக்கத்திற்கான திறவுகோல்களைக் கொண்டுள்ளதாகக் கருதப்படுகின்றன. ஃபூக்கோ இந்த ஆசிரிய உருவம் ஒரு இயற்கையான அல்லது காலமற்ற கருத்தாக்கம் அல்ல, மாறாக இது ஒரு "கருத்தியல் தயாரிப்பு", ஒரு வரலாற்று உருவாக்கம் என்று வாதிடுகிறார். முக்கியமாக, இந்த இலட்சியப்படுத்தப்பட்ட ஆசிரியர்-உருவம், "குறியீடுகளின் காலவரையற்ற ஆதாரமாக" இருப்பதற்குப் பதிலாக, எதிர்மாறாக செயல்படுகிறது என்று அவர் வாதிடுகிறார்: சாத்தியமான அர்த்தங்களுக்கு இடையில் ‘வரையறுக்கவும்’, ‘விலக்கவும்’, ‘தேர்ந்தெடுக்கவும்’ உதவும் ஒரு "சிக்கனக் கொள்கையாக", அதன் மூலம் "கற்பனையின் சுதந்திரமான புழக்கம், சுதந்திரமான கையாளுதல், சுதந்திரமான கலவை, சிதைவு, மறுகலவை" ஆகியவற்றைத் தடுக்க்ககூடியதாகவும் இருப்பதாக வாதிடுகிறார். ஆசிரியர் என்ற பாரம்பரிய கருத்தாக்கம் இதனால கலாச்சாரம் சாத்தியப்படுத்தும் ஆபத்தான "பொருளின் பெருக்கத்தைக்" கட்டுப்படுத்தும் கருத்தியல் வழிமுறையாக மாறுவதை ஃபூக்கோ கண்டுபிடித்துச் சொல்கிறார்.
நவீன கலாச்சாரத்தில் எழுத்துக்கும் மரணத்திற்கும் இடையிலான விசித்திரமான உறவைப் பகுப்பாய்வு செய்வதன் மூலம் ஃபூக்கோ பாரம்பரிய ஆசிரியர் கருத்தாக்கத்தை மேலும் நிலையற்றதாக்குகிறார். அவர் இதை முந்தைய கதைசொல்லல் மரபுகளுடன் ஒப்பிடுகிறார் ஃபூக்கோ “அரேபிய இரவுகளின் “ கதைசொல்லியான ஷீரசாத்தை நினைவு கூர்வது கவனிக்கத்தக்கது. ஷீரசாத்தின் கதைசொல்லல் மரணத்தைத் தடுக்கவும், உயிர்வாழ்வையும் தொடர்ச்சியையும் உறுதிப்படுத்தவும் ஒரு வழிமுறையாக செயல்பட்டது. நம் சமகாலத்தில், நவீனத்துவத்தில், எழுத்து தியாகத்துடன், எழுத்தாளரின் வாழ்க்கையின் தியாகத்துடன் கூட இணைக்கப்படுகிறது. இது ஒரு "தன்னார்வ மறைப்பாக", "சுயத்தின் அழிப்பாக" மாறுகிறது, இது புத்தகங்களில் பிரதிநிதித்துவமாக மட்டுமாக இல்லாமல் , "எழுத்தாளரின் அன்றாட இருப்பில்" நிகழ்கிறது. ஒரு காலத்தில் அழியாமையை வழங்கும் பணியைக் கொண்டிருந்த படைப்பு, இப்போது "கொல்லும் உரிமை, அதன் ஆசிரியரின் கொலையாளியாக இருக்கும் உரிமை" கொண்டுள்ளது என வாதிடும் ஃபூக்கோ ஃப்ளோபெர், ப்ரூஸ்ட் காஃப்கா ஆகியோரை எடுத்துக்காட்டுகளாகக் குறிப்பிடுகிறார். இந்த உறவு எழுதும் அகநிலையின் தனிப்பட்ட பண்புகளின் மறைப்பில் வெளிப்படுகிறது; எழுத்து "எழுதும் அகநிலை முடிவில்லாமல் மறையும் ஒரு திறப்பாக" மாறுகிறது. இந்த நவீன கட்டமைப்பில் உள்ள ஆசிரியர்கள், அவர்களின் சொந்த எழுத்தின் "பலியாக" மாறுகிறார்கள் , அவர்களின் தனித்துவம் படைப்பின் செயலால் ரத்து செய்யப்படுகிறது.
பாரம்பரியமான ஆசிரியர் எனும் கருத்தாக்கத்தின் மீதான தனது திறனாய்வுக்கு இணையாக, ஃபூக்கோ "படைப்புத்தொகுப்பின்" (oeuvre) வெளிப்படையான ஒருமை அதன் நிலைத்தன்மை ஆகியவற்றையும் கேள்விக்குள்ளாக்குகிறார்.ஒரு ஆசிரியரின் முழுமையான படைப்புகளை வரையறுப்பதில் உள்ள குறிப்பிடத்தக்க கோட்பாட்டு மற்றும் நடைமுறை சிக்கல்களை அவர் சுட்டிக்காட்டுகிறார். ஒரு தனிநபர் ஆசிரியராக ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டால், அவர் எழுதிய அல்லது சொன்ன அனைத்தும் அவரது படைப்புகளில் சேருமா? ஓவியங்கள், வரைவுகள், கடிதங்கள், ஓரங்களில் உள்ள குறிப்புகள் அல்லது சலவை ரசீதுகள் ஆகியவற்றை எங்கே கொண்டு சேர்ப்பது? ஃபூக்கோ, மார்க்கி தி சாத் (Marquis de Sade) ஆசிரியராக புனிதப்படுத்தப்படுவதற்கு முன்பு எழுதிய சிறை எழுத்துக்கள், நீட்ஷேயின் முழுமையான படைப்புகளை வெளியிடுவதில் உள்ள போன்ற எடுத்துக்காட்டுகளைப் பயன்படுத்தி, ஒரு "படைப்பின்" எல்லைகள் உள்ளார்ந்தவை அல்ல, மாறாக அவை தொகுப்பாளர் முடிவுகள், விமர்சன விளக்கங்கள், நிறுவன நடைமுறைகளின் விளைவுகள் ஆகியன சார்ந்ததாகும் என்பதை விளக்குகிறார். "படைப்பு" என்ற கருத்தே, ஆசிரியரைக் குறிப்பிடாமல் கட்டமைப்பு ரீதியாக பகுப்பாய்வு செய்யக்கூடிய ஒரு புறநிலையாக அடிக்கடி முன்வைக்கப்படுகிறது (சில வடிவவியலாளர் அல்லது அமைப்பியல் அணுகுமுறைகளில் உள்ளது போல) ஃபூக்கோ அவர் வாதிடுகிறார். அது மறைமுகமாக அது மீறுவதாகக் கூறும் ஆசிரியர்-உருவத்தை நம்பியுள்ளது. ஒரு "படைப்பிற்கு" நாம் அளிக்கும் ஒருமை பெரும்பாலும் ஒற்றை, ஒருங்கிணைக்கும் ஆசிரிய உணர்வுடன் அதன் பண்புக்கூறின் அடிப்படையில் அமைந்துள்ளது.
ஃபூக்கோ தனது திறனாய்வை தன் சமகாலக் கோட்பாட்டு கருத்தான ‘எழுத்துக்கு’ (ecriture) நீட்டிக்கிறார், இது பெரும்பாலும் பார்த், தெரிதா ஆகியோரின் சிந்தனைகளோடு தொடர்புடையது, இது வாசிப்புரையின் சுய-குறிப்புத்தன்மை, அதன் "குறியீடுகளின் இடைவிளையாட்டு" தன்மை, அதன் வெளி சார்ந்த பரவல், காலவரிசை வரிசைப்படுத்தல் நிலைமைகள், வெளிப்படையாக ஆசிரியரிடமிருந்து சுயாதீனமாக வலியுறுத்தியது ஆகியன சார்ந்ததாகும். எந்தவொரு உரையின் நிலைமைகளையும் விரிவாகக் கூறும் இந்த முயற்சியின் ஆழத்தை ஒப்புக்கொள்ளும், ஃபூக்கோ இதிலொரு சந்தேகத்தை வெளிப்படுத்துகிறார். எழுதுதல், écriture என்ற கருத்து, உரையின் உள் விளையாட்டு அல்லது அதன் மீயியல் நிலைமைகளில் கவனம் செலுத்துவதன் மூலம், ஆசிரியரின் சிறப்புரிமைகளை வேறு போர்வையில் வெறுமனே பாதுகாக்கும் அபாயத்தை ஏற்படுத்துகிறது என ஃபூக்கோ வாதிடுகிறார். அனுபவ ஆசிரியரை மறைத்து, "எழுத்தை" ஒரு முதன்மை அல்லது புனித நிலைக்கு உயர்த்தும் சாத்தியக்கூறுடன், அல்லது மறைக்கப்பட்ட அர்த்தங்கள், இல்லாமைகள் ஆகியவற்றில் கவனம் செலுத்துவதன் மூலம், இந்த அணுகுமுறை வெறுமனே "மீயியல் சொற்களில் மறுபடியும் படியெடுக்கப்படலாம்". முன்பு ஆசிரியர்-படைப்பாளியுடன் தொடர்புடைய இறையியல் அல்லது விமர்சன உறுதிமொழிகளை, இது ஆசிரியரின் அனுபவப் பண்புகளை ஒரு "மீயியல் அநாமதேயத்திற்கு" மாற்றுவதற்கான அபாயத்தை ஏற்படுத்துகிறது, ஆசிரியரின் பேயை விளக்கமளிக்கும் விமர்சன இயந்திரத்தில் உயிருடன் வைத்திருப்பதாக மாறிவிடுகிறது.
இந்த திறனாய்வுகள் மூலம், ஃபூக்கோ "ஆசிரியர்," "படைப்பு," "எழுத்து" ஆகிய கருத்துக்களின் சிக்கலான சார்புநிலையை நிரூபிக்கிறார். ஆசிரியரை நீக்கிவிட்டு படைப்பில் மட்டும் கவனம் செலுத்த முயலும் முயற்சிகள், ஆசிரியரின்றி படைப்பை வரையறுப்பதில் உள்ள சிரமத்தை எதிர்கொள்கின்றன. இரண்டையும் மீறி ‘écriture’ இல் கவனம் செலுத்த முயலும் முயற்சிகள், ஒரு புதிய, சாத்தியமான சமமான சிக்கலான, மீயியல் வகையை உருவாக்கும் அபாயத்தை ஏற்படுத்துகின்றன இந்த சிக்கலான உறவு, ஒரு சொல்லை மற்றொன்றால் வெறுமனே மாற்றுவதன் போதாமையை எடுத்துக்காட்டுகிறது. அதற்கு பதிலாக, ஒரு பயனுள்ள பகுப்பாய்வு இந்த கருத்துக்களை இணைக்கும் மற்றும் குறிப்பிட்ட சொல்லாடல் அமைப்புகளுக்குள் அவற்றின் செயல்பாட்டை நிர்வகிக்கும் அடிப்படை ‘செயல்பாட்டை’ ஆராய வேண்டும் என ஃபூக்கோ பரிந்துரைக்கிறார்.
பாரம்பரிய ஆசிரியர் கருத்துக்கள், அவற்றின் கோட்பாட்டு பதிலீடுகளை விமர்சிப்பதன் மூலம் களத்தை தெளிவுபடுத்திய பின்னர், ஃபூக்கோ தனது மையக் கருத்தான "ஆசிரியர்-செயல்பாடு" அல்லது ஆசிரியத்துவம் (‘fonction-auteur’) என்பதை அறிமுகப்படுத்துகிறார்: . இந்தக் கருத்து, எழுதும் அனுபவ தனிநபரிடமிருந்து கவனத்தை மாற்றி, சொல்லாடலில் ஆசிரியரின் ‘பெயர்’ கொண்டிருக்கும் பங்கு, நிலை, ஆகிய விளைவுகளை நோக்கி நகர்த்துகிறது. இது ஆசிரியர் ‘யார்’ என்பதைப் பற்றியது அல்ல, மாறாக ஆசிரியர்-பெயர் ‘என்ன செய்கிறது’ என்பதைப் பற்றியது.
ஃபூக்கோ ஆசிரியர்-செயல்பாட்டை எழுத்தாளராக அல்ல, மாறாக சொல்லாடலின் ஒரு குறிப்பிட்ட சிக்கலாக ‘செயல்பாடாக’ வரையறுக்கிறார். அதன் முதன்மைப் பங்கு "ஒரு சமூகத்திற்குள் சில சொல்லாடல்களின், இருப்பு, புழக்கம், செயல்பாடு ஆகியவற்றை வகைப்படுத்துவதாகும்". ஆசிரியரின் பெயர், இந்தத் திறனில் செயல்படும்போது, ஒரு வகைப்பாட்டுக் கொள்கையாக செயல்படுகிறது, சில உரைகளை ஒன்றாகக் குழுவாக்குகிறது, மற்றவற்றிலிருந்து வேறுபடுத்துகிறது, மேலும் அவற்றுக்கிடையே உறவுகளை (ஒரேதன்மை, மரபுவழி, அல்லது பரஸ்பர விளக்கம் போன்றவை) நிறுவுகிறது. இது அர்த்தங்களைக் கட்டுப்படுத்தவும் விலக்கவும் உதவுகிறது, அது குறிக்கும் சொல்லாடல்களுக்கு ஒரு குறிப்பிட்ட நிலையையும் மதிப்பையும் வழங்குகிறது.
ஆசிரியரின் பெயர், இந்த செயல்பாட்டு அர்த்தத்தில், ஒரு சாதாரண சிறப்புப் பெயரிலிருந்து வேறுபட்ட முறையில் செயல்படுகிறது என ஃபூக்கோ வலியுறுத்துகிறார். ஒரு சிறப்புப் பெயர் முதன்மையாக ஒரு குறிப்பிட்ட தனிநபரைக் குறிக்கும் அதே வேளையில், ஆசிரியரின் பெயர் "உரைகளின் எல்லைகளில் உள்ளது," அவற்றைப் பிரிக்கிறது, அவற்றின் வடிவத்தை வரையறுக்கிறது, அவற்றின் இருப்பு முறையை வகைப்படுத்துகிறது. இது எளிய குறியீட்டிற்கு அப்பாற்பட்ட ஒரு வகைப்பாட்டு விளக்கச் செயல்பாட்டைச் செய்கிறது. இது, குறிப்பிற்கும் (வரலாற்று நபரை சுட்டுதல்) விளக்கத்திற்கும் (அந்தப் பெயருடன் தொடர்புடைய படைப்புகள், கருத்துக்கள் அல்லது பாணியின் தொகுப்பைக் குறித்தல்) இடையில் ஊசலாடுகிறது என ஃபூக்கோ மேலும் விளக்கமளிக்கிறார்..
ஃபூக்கோ இந்தக் கருத்தை நவீன மேற்கத்திய கலாச்சாரத்தில் செயல்படும் ஆசிரியர்-செயல்பாட்டை வரையறுக்கும் நான்கு முக்கிய பண்புகளை கோடிட்டுக் காட்டுவதன் மூலம் விரிவுபடுத்துகிறார்:
1. ‘சட்ட அமைப்புகள், சொத்துரிமை மற்றும் மீறலுடன் தொடர்பு’: ஆசிரியர்-செயல்பாடு சொல்லாடலை ஒழுங்குபடுத்தும் நீதித்துறை நிறுவன அமைப்புகளுடன் அடிப்படையில் பிணைக்கப்பட்டுள்ளது. வரலாற்று ரீதியாக, உரைகள் நவீன அர்த்தத்தில் "ஆசிரியர்களை" கொண்டிருக்கத் தொடங்கின; அவற்றின் சொல்லாடல்கள் - மதவிரோதம், தேசத்துரோகம், அவதூறு என சாத்தியமான மீறல்களாகக் கருதப்பட்டபோது அதிகார அமைப்புகளுக்கு ஒரு தனிப்பட்ட தோற்றுவாய் புள்ளியை அடையாளம் காண வேண்டியிருந்தது, பொறுப்பேற்கவும் சாத்தியமான தண்டனைக்கு உட்படுத்தவும் ஒருவர் தேவைப்பட்டார் எனஃபூக்கோ நிறுவனங்களோடு ஆசிரியத்துவத்தை இணைப்பது நாம் கவனத்தில்கொள்ள வேண்டியது. ஆசிரியரின் பொறுப்பை அதன் சாத்தியமான தண்டனையுடன் இணைக்கும் இந்த இணைப்பு, உரைகளை "ஒதுக்கீட்டின் பொருள்கள்", உரிமை மற்றும் பதிப்புரிமைச் சட்டங்களுக்கு உட்பட்ட சொத்து வடிவங்களாகக் கருதுவதற்கு வழி வகுத்தது. ஃபூக்கோ இந்த வளர்ச்சியை பத்தொன்பதாம் நூற்றாண்டில் உயிரிஅரசியலின் (biopolitics) எழுச்சியுடன் இணைக்கிறார், அங்கு எழுத்தும் அதன் உற்பத்தியாளர்களும் மக்கள்தொகை, பொருளாதார உற்பத்தியை நிர்வகிக்கும் அமைப்புகளில் ஒருங்கிணைக்கப்பட்டனர், இது ஆசிரியரின் பெயரின் முக்கியத்துவத்தையும் வணிக மதிப்பையும் தீவிரப்படுத்தியது.
2. ‘வரலாற்று மாறுபாடு, உலகளாவியமற்ற தன்மை: ஆசிரியர்-செயல்பாடு அனைத்து சொல்லாடல்களின் உலகளாவிய அல்லது காலமற்ற அம்சம் அல்ல. அதன் இருப்பு, வடிவம், முக்கியத்துவம் ஆகியன வெவ்வேறு வரலாற்று காலங்கள், கலாச்சாரங்கள் சொல்லாடல் வகைகளில் வேறுபடுகின்றன. இதற்கு ஃபூக்கோ ஒரு முக்கியமான வரலாற்று எடுத்துக்காட்டை வழங்குகிறார்: பதினேழாம், பதினெட்டாம் நூற்றாண்டுகளில் அறிவியல், இலக்கிய உரைகளில் ஆசிரியர்-செயல்பாட்டின் பங்கின் தலைகீழ் மாற்றம் ஏற்பட்டது. இந்தக் காலத்திற்கு முன்பு, அறிவியல் உரைகள் (மருத்துவம், இயற்கை வரலாறு, அண்டவியல் போன்ற துறைகளில்) அவற்றின் உண்மைத்தன்மை அதிகாரத்தை உறுதிப்படுத்த ஆசிரியரின் பெயர் தேவைப்பட்டது ("அரிஸ்டாட்டில் கூறுகிறார்...", "பிளினி கூறுகிறார்..."). இதற்கு மாறாக, இலக்கிய உரைகள் - காவியங்கள், கதைகள், சோகநாடகங்கள் - பெரும்பாலும் அநாமதேயமாக ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டு புழக்கத்தில் விடப்பட்டன, அவற்றின் மதிப்பு ஒரு குறிப்பிட்ட படைப்பாளியுடன் அவசியமாக இணைக்கப்படவில்லை. பதினேழாம், பதினெட்டாம் நூற்றாண்டுகளிலிருந்து, இந்த நிலைமை தலைகீழாக மாறியது. அறிவியல் சொல்லாடல் அதன் உள் ஒத்திசைவு, முறைக்கு இணங்குதல் அனுபவ சரிபார்ப்பு ஆகியவற்றின் அடிப்படையில் சரிபார்க்கப்படத் தொடங்கியது, இது தனிப்பட்ட ஆசிரியரின் பெயரை அதன் அதிகாரத்திற்கு முக்கியத்துவம் வாய்ந்ததாக ஆக்கியது. அதே நேரத்தில், இலக்கியப் படைப்புகள் ஆசிரியரின் கருத்தின் அடிப்படையில் பெருகிய முறையில் மதிப்பிடப்பட்டன; ஆசிரியரின் பெயர் நம்பகத்தன்மை, விளக்கம், மதிப்பு ஆகியன பற்றிய கேள்விகளுக்கு மையமாக மாறியது. அநாமதேய இலக்கியப் படைப்புகளின் "உண்மையான" ஆசிரியரை அடையாளம் காண்பதில் நவீன காலத்தின் ஆர்வம் இந்த மாற்றத்தை எடுத்துக்காட்டுகிறது.
3. சிக்கலான கலாச்சார கட்டுமானம் (தன்னிச்சையான பண்புக்கூறு அல்ல): ஆசிரியர்-செயல்பாடு வெறுமனே ஒரு உரையை எழுதிய நபருக்கு தன்னிச்சையாகக் காரணம் கூறுவதன் விளைவு அல்ல. மாறாக, இது குறிப்பிட்ட சிக்கலான கலாச்சார செயல்பாடுகள், கட்டுமானங்கள் ஆகியவற்றின் தொடர்ச்சியிலிருந்து எழுகிறது. ஃபூக்கோ, புனித ஜெரோம் போன்றவர்கள் ஒரு ஆசிரியருக்குக் கூறப்படும் உரைகளை அங்கீகரிக்கப் பயன்படுத்திய முறைகளை இந்த செயல்பாடுகளின் விளக்கப்படமாக சுட்டிக்காட்டுகிறார். இந்த அளவுகோல்களில், அதே ஆசிரியரின் பிற படைப்புகளுடன் ஒப்பிடும்போது உரையின் தரத்தின் அளவை மதிப்பிடுதல், அதன் கருத்தியல் அல்லது கோட்பாட்டு ஒத்திசைவை மதிப்பிடுதல், பாணியின் சீரான தன்மையை உறுதி செய்தல் வரலாற்று நிலைத்தன்மையை சரிபார்த்தல் (எ.கா., ஆசிரியரின் வாழ்நாளில் நிகழ்ந்த நிகழ்வுகளுக்கு மட்டுமே குறிப்புகள்) ஆகியவை அடங்கும். நவீன விமர்சனம் வேறுபட்ட நுட்பங்களைப் பயன்படுத்தலாம் என்றாலும், அது ஒத்த செயல்பாடுகளைச் செய்கிறது. ஆசிரியரை படைப்புகளின் ஒருமைக் கொள்கையாகக் கட்டமைத்தல், படைப்புகளின் தொகுப்பிற்குள் உள்ள முரண்பாடுகளை ஆசிரியரின் வளர்ச்சி அல்லது உளவியலுடன் தொடர்புபடுத்துவதன் மூலம் விளக்குதல் அல்லது நடுநிலையாக்குதல், ஆசிரியரை வெவ்வேறு உரைகள், கடிதங்கள் அல்லது வரைவுகள் போன்றவற்றின் மூலம் ஒரு நிலையான வெளிப்பாட்டின் ஆதாரமாகக் கருதுதல் ஆகியவற்றை பாரம்பரிய முறையுடன் ஒத்திசைந்து செல்பவை என ஃபூக்கோ அடையாளப்படுத்துகிறார்.
4. சுயத்தின் பன்மைத்துவம் (உண்மையான தனிநபர் அல்ல): ஆசிரியர்-செயல்பாடு உண்மையான, தனிப்பட்ட எழுத்தாளரைக் குறிக்கவில்லை. மாறாக, அது ஒரே நேரத்தில் பல சுயங்களுக்கு, ஒரு "சுயங்களின் பன்மைத்துவத்திற்கு" அல்லது பல சொல்லாடல்களுக்குள் உள்ள அகநிலை நிலைகளின் தொடர்ச்சியைக் கொடுக்க முடியும், அவை வெவ்வேறு தனிநபர்களால் ஆக்கிரமிக்கப்படலாம். ஃபூக்கோ, இந்த நிகழ்வின் முக்கிய குறிகாட்டியாக "நான்" என்ற முதல்-நபர் பிரதிபெயரின் பயன்பாட்டை முன்னிலைப்படுத்துகிறார். ஒரு புத்தகத்தின் முன்னுரையில் பேசும் "நான்", அதன் அமைப்பை விவரிக்கும், ஒரு கணித விளக்கத்திற்குள் தோன்றும் "நான்" ("நான் முடிக்கிறேன்," "நான் கருதுகிறேன்") அல்லது ஒரு நாவலில் கற்பனைக் கதைசொல்லியின் "நான்" ஆகியவற்றிலிருந்து நிலை அல்லது செயல்பாட்டில் ஒத்ததாக இல்லை. இந்த பன்மைத்துவம், உண்மையான எழுத்தாளருக்கும் உரைக்குள் கட்டமைக்கப்பட்ட பல்வேறு அகநிலை நிலைகளுக்கும் இடையிலான "பிளவு" அல்லது தூரத்திலிருந்து எழுகிறது என ஃபூக்கோ பரிந்துரைக்கிறார். ஆசிரியர்-செயல்பாடு அனுபவ எழுத்தாளருக்கும் ஆசிரிய உருவத்திற்குக் கூறப்படும் உரைக்குரல்களுக்கும் இடையிலான இந்த இடத்தில் செயல்படுகிறது.
இந்த பண்புகளின் அடிப்படை, ஃபூக்கோவின் பரந்த அதிகாரம்/அறிவு பகுப்பாய்விற்குள் ஆசிரியர்-செயல்பாடு ஒரு தொழில்நுட்பமாக செயல்படுகிறது என்ற புரிதல் ஆகும். ஃபூக்கோவைப் பொறுத்தவரை, அதிகாரம் வெறுமனே அடக்குமுறை அல்ல, மாறாக உற்பத்தி சார்ந்தது; அது யதார்த்தத்தை வடிவமைக்கிறது, அறிவை உற்பத்தி செய்கிறது, மற்றும் எழுவாய்களை உருவாக்குகிறது. சொல்லாடல் இந்த அதிகாரம்/அறிவு உறவுகள் பயன்படுத்தப்படும் ஒரு முதன்மை களமாகும். எனவே, ஆசிரியர்-செயல்பாடு உரைகளை வகைப்படுத்துவதற்கான ஒரு நடுநிலை வழி மட்டுமல்ல. இது மதிப்பின் படிநிலைகளை நிறுவுதல், உரிமையை பண்புக்கூறல், நம்பகத்தன்மையை வரையறுத்தல், விளக்க சாத்தியக்கூறுகளைக் கட்டுப்படுத்துதல். தகவலின் ஓட்டத்தை ஒழுங்குபடுத்துதல் ஆகியவற்றின் மூலம் சொல்லாடலை ஒழுங்குபடுத்தும் ஒரு செயலில் உள்ள வழிமுறையாகும். மீறல் மற்றும் சொத்துரிமையுடன் அதன் வரலாற்று தோற்றம், துறைகள் முழுவதும் அதன் மாறுபட்ட பயன்பாடு, ஒரு ஒருங்கிணைந்த கற்பனை ஆகியவற்றால் ஆசிரிய அகநிலையை கட்டமைப்பதில் அதன் பங்கு அனைத்தும், உரைகள் எவ்வாறு புரிந்து கொள்ளப்படுகின்றன என்பதை மட்டுமல்லாமல், இந்த சொல்லாடல் ஆட்சிகளுக்குள் எழுவாய்கள் (வாசகர்கள், விமர்சகர்கள், எழுத்தாளர்கள் தாங்களே) எவ்வாறு உருவாக்கப்பட்டு நிலைநிறுத்தப்படுகிறார்கள் என்பதையும் வடிவமைக்கும் அதிகாரத்தின் ஒரு குறிப்பிட்ட தொழில்நுட்பமாக அதன் செயல்பாட்டைக் குறிக்கின்றன.
ஆசிரியர்-செயல்பாடு பற்றிய தனது பகுப்பாய்விற்குள், ஃபூக்கோ ஒரு குறிப்பிட்ட மிகவும் செல்வாக்குமிக்க வகையை அறிமுகப்படுத்துகிறார்: "சொல்லாடல் நிறுவிகள்" (*instauration de discursivité*). இந்த சிந்தனையாளர்கள் ஆசிரியர்-செயல்பாட்டின் ஒரு குறிப்பிட்ட, சக்திவாய்ந்த வெளிப்பாட்டைக் குறிக்கின்றனர், இது ஒற்றை உரைகளின் ஆசிரியர்கள் அல்லது பரந்த கோட்பாடுகள் அல்லது மரபுகளின் ஆசிரியர்களிடமிருந்து வேறுபட்டது.
ஃபூக்கோ , முதன்மையாக கார்ல் மார்க்ஸ், சிக்மண்ட் ஃபிராய்ட் ஆகியோரை பத்தொன்பதாம் நூற்றாண்டின் முக்கிய எடுத்துக்காட்டுகளாகக் குறிப்பிட்டு, மற்ற ஆசிரியர்களிடமிருந்து அவர்களை வேறுபடுத்துகிறார். அவர்கள் தங்கள் சொந்த படைப்புகளை உருவாக்குவதை விட சொல்லாடல் நிறுவிகளை அதிகமாகச் செய்தார்கள் என்று வாதிடுகிறார். சொல்லாடல் நிறுவிகளின் செயலபாடு, அவர்களின் பணிக் கருத்துக்கள் அல்லது கதைகளின் தொகுப்பை மட்டுமல்ல, ஒரு முழு சொற்கோவைக் களத்தையும் நிறுவுகிறது - ஒரு கட்டமைப்பு, ஒரு முறைமையியல், கருத்துக்கள், அறிவின் சாத்தியமான பொருட்களின் தொகுப்பு - அதற்குள் அடுத்தடுத்த ஆசிரியர்கள் உரைகள் என வெளிப்பட்டு அவை பெருக முடியும். அவர்கள், ஃபூக்கோவின் சொற்களில், "மீயியல்-சொற்கோவை" (transdiscursive) ஆனவர்கள், ஏனெனில் அவர்களின் செல்வாக்கு சிந்தனை மற்றும் நடைமுறையின் பல களங்களில் பரவி அவற்றை வடிவமைக்கிறது.மார்க்சியமும், உளவியலும், எடுத்துக்காட்டாக, மார்க்ஸ், ஃ பிராய்ட் ஆகியோரால் எழுதப்பட்ட உரைகளின் தொகுப்புகள் மட்டுமல்ல, அவற்றின் சொந்த விதிகள், பொருள்கள் அகநிலை நிலைகளைக் கொண்ட பரந்த சொற்கோவை களங்கள், தொடர்ந்து புதிய கூற்றுகளையும் விவாதங்களையும் உருவாக்குகின்றன.
ஃபூக்கோ இந்த சொல்லாடல் நிறுவிகளை கலிலியோ போன்ற அறிவியலின் நிறுவகளிடமிருந்து வேறுபடுத்திக் காட்ட மிகுந்த முயற்சி எடுக்கிறார். ஒரு அறிவியல் நிறுவகர் நிறுவப்பட்ட கட்டமைப்பிற்குள் பிற்காலப் பணிகளால் ஏற்றுக்கொள்ளப்படக்கூடிய, மாற்றியமைக்கப்படக்கூடிய அல்லது மறுக்கப்படக்கூடிய முன்மொழிவுகள் முறைகளைக் கொண்ட ஒரு முன்னுதாரணத்தை நிறுவுவதும் , சொல்லாடல் நிறுவிகளுடனான செயல்பாடுகளும் வேறுபட்டவை. மார்க்சியம், உளவியல் போன்ற சொல்லாடல்கள் ஒரு நிரந்தரமான "தோற்றுவாய்க்குத் திரும்புதலை" - அடித்தள உரைகளுடன் மீண்டும் ஈடுபடுவதை - அவசியமாக்குகின்றன. இந்தத் திரும்புதல் வெறுமனே வரலாற்றுத் துல்லியம் அல்லது திருத்தம் பற்றிய விஷயம் அல்ல (இது அறிவியலில் நிகழலாம் போல) ஆனால் சொல்லாடல்களுக்கே உரிய ஒருங்கிணைந்த பங்காகும்; அது களத்தை மீண்டும் செயல்படுத்துகிறது, சாத்தியமான வகையில் மாற்றுகிறது. இந்த அடித்தள உரைகள், நிறுவனரின் அசல் முன்மொழிவுகளிலிருந்து கணிசமாக வேறுபடும், அல்லது முரண்படும் கூற்றுகள், கருத்துக்களை உருவாக்கும் சாத்தியக்கூறைக் கொண்டுள்ளன, ஆனாலும் அவர்கள் தொடங்கிய சொல்லாடல்களை அங்கீகரிக்கத்தக்க வகையில் நிலைத்திருக்கின்றன. அறிவியலில் நிறுவும் செயல், எதிர்கால சரிபார்ப்பு அல்லது பொய்யாக்கத்திற்கான ஒரு நிலையான கட்டமைப்பை நிறுவுவதை நோக்கிச் செல்கிறது, அதேசமயம் சொல்லாடலை நிறுவும் செயல் காலவரையற்ற சாத்தியக்கூறுகள், அவசியமான மறுவிளக்கம் ஆகியவற்றுக்கான ஒரு களத்தைத் திறக்கிறது என ஃபூக்கோ கூறுகிறார்.
சொல்லாடல் நிறுவிகளுக்கும் அறிவியல் நிறுவிகளுக்கும் இடையிலான இந்த வேறுபாடு ஃபூக்கோவின் கட்டுரையின் மிகவும் விவாதிக்கப்பட்ட அம்சங்களில் ஒன்றாக நிரூபிக்கப்பட்டுள்ளது. மார்க்ஸ், ஃபிராய்ட் போன்ற சில சிந்தனையாளர்களை இது செயற்கையாக உயர்த்துவதாகவும், ஆசிரியர்-செயல்பாடு என்ற கருத்து இல்லையெனில் தகர்க்க முயலும் ஒரு வகையான ஆசிரிய விதிவிலக்கை மீண்டும் அறிமுகப்படுத்தும் சாத்தியக்கூறையும் விமர்சகர்கள் கேள்விக்குள்ளாக்கியிருக்கின்றனர். இந்த வேறுபாடு உண்மையிலேயே வலுவானதா? அரிஸ்டாட்டில் போன்ற, யாருடைய உரைகள் பல நூற்றாண்டுகளாக தத்துவ சொல்லாடலுக்கு அடித்தளமாக அமைந்தனவோ, அவர்களையும் ஒரு வகையான "திரும்புதல்" தேவைப்படும் சொற்கோவை நிறுவிகளாகக் காண முடியாதா? ஃபூக்கோவே இதன் சிக்கலான தன்மையை ஒப்புக்கொள்கிறார், இது மேலும் விரிவுபடுத்த வேண்டியதன் அவசியத்தைக் குறிக்கிறார். ஆயினும்கூட, இந்த "அடிப்படை" ஆசிரியர்கள் கூட ஆசிரியர்-செயல்பாட்டின் தர்க்கத்திற்குள் செயல்படுகிறார்கள் என்று அவர் தொடர்ந்து வலியுறுத்துகிறார். இருப்பினும் இது குறிப்பாக சக்திவாய்ந்த உற்பத்தித்திறன் வாய்ந்தது. அவர்களின் அதிகாரம் இறுதியில் அவர்களின் தனிப்பட்ட மேதமையிலிருந்து மட்டும் பெறப்படவில்லை, மாறாக அவர்களின் பெயர்கள், படைப்புகள் பரந்த சொற்கோவை களங்களைத் தொடங்குவதிலும் கட்டமைப்பதிலும் ஆற்றும் குறிப்பிட்ட செயல்பாட்டிலிருந்து பெறப்படுகிறது.
சொற்கோவை நிறுவிகளின் கருத்து, சில ஆசிரியர்-செயல்பாடுகள் சிந்தனை வரலாற்றில் முக்கியமான முனைகளாக, அதிகாரம்/அறிவு உறவுகள் ஆழமாக மறுசீரமைக்கப்படும் தருணங்களாக எவ்வாறு மாறுகின்றன என்பதை விளக்குகிறது. மார்க்ஸ், ஃபிராய்ட், எடுத்துக்காட்டாக, புதிய விளக்கங்களை மட்டும் வழங்கவில்லை; அவர்கள் சமூக உலகம், வரலாறு, பொருளாதாரம், மனித ஆன்மாவைப் புரிந்துகொள்வதற்கான அடிப்படையில் புதிய வழிகளை அறிமுகப்படுத்தினர், அதன் மூலம் புதிய அறிவுப் பொருட்களை (வர்க்கப் போராட்டம், மயக்கநிலை, அடக்குமுறை) உருவாக்கி, புதிய அகநிலை நிலைகளைப் (புரட்சிகர பாட்டாளி வர்க்கம், மனோ பகுப்பாய்வு நோயாளி) பெயரிட சாத்தியமாக்கினர். இந்த புதிய சொற்கோவைகள் மகத்தான அதிகாரத்தைக் கொண்டுள்ள நிறுவனங்களை (அரசியல் கட்சிகள், சிகிச்சை முறைகள்), சமூக அமைப்பின் வடிவங்கள் தனிநபர்களின் சுய புரிதல்கள் ஆகியவற்றை வடிவமைக்கின்றன. "தோற்றுவாய்க்குத் திரும்புதலின்" அவசியம், இந்த அடித்தள உரைகளின் அந்தந்த களங்களுக்குள் அறிவைக் கட்டமைக்கவும், சரிபார்க்கவும், போட்டியிடவும் உள்ள நீடித்த சக்தியைக் குறிக்கிறது. இந்த நிறுவனர்கள் இவ்வாறு ஆசிரியர்-செயல்பாடு வெறுமனே வகைப்பாடாகவோ அல்லது கட்டுப்படுத்துவதாகவோ மட்டுமல்லாமல், தீவிரமாக உற்பத்தித்திறன் வாய்ந்ததாக, சொல்லாடல்களுக்கும் அகநிலைகளுக்குமான புதிய சாத்தியங்களைத் திறப்பதாக, அதே நேரத்தில் அந்த சாத்தியங்களுக்குள் புதிய விதிகள் ஒழுங்குமுறையின் சாத்தியமான வடிவங்களை நிறுவுவதாக எவ்வாறு இருக்க முடியும் என்பதை எடுத்துக்காட்டுகின்றனர். இது அகநிலையின் வரலாற்று உற்பத்தி மீதான ஃபூக்கோவின் மேலோங்கிய ஆர்வத்துடன் நேரடியாக இணைந்ததாக இருக்கிறது.
ஃபூக்கோவின் "ஆசிரியத்துவம் என்றால் என்ன?" அவரது ஆசிரியர்-செயல்பாடு ஆகிய கருத்துகள் சமூக அறிவியல்களில் பெரும் செல்வாக்கு செலுத்தியுள்ளன; அவை குறிப்பிடத்தக்க விமர்சனங்களையும் ஈர்த்துள்ளன; தொடர்ச்சியான விவாதத்தை உருவாக்கியுள்ளன.
வரலாற்றுத் துல்லியம்: சில விமர்சகர்கள் ஃபூக்கோ முன்வைக்கும் வரலாற்று விவரிப்பை கேளவிக்குள்ளாக்குகின்றனர். குறிப்பாக ஆசிரியர்-செயல்பாட்டின் தோற்றத்தின் நேர்த்தியான காலவரையறை, 17-18 ஆம் நூற்றாண்டுகளில் அறிவியல், இலக்கிய ஆசிரியத்துவத்திற்கு இடையில் கருதப்படும் தலைகீழ் மாற்றம் ஆகியவற்றைச் சொல்லலாம். ஃபூக்கோ வலியுறுத்தும் நவீன காலத்திற்கு முன்பே ஆசிரியத்துவம் அதன் பண்புக்கூறு பற்றிய அக்கறை நீண்ட காலமாக இருந்தது என்று வாதங்கள் முன்வைக்கப்பட்டுள்ளன. மேலும், இந்த மாதிரி பெரும்பாலும் மேற்கு ஐரோப்பிய வரலாற்றை அடிப்படையாகக் கொண்டது பிற கலாச்சார சூழல்களுக்கு உலகளாவிய ரீதியில் பொருந்தாது என்பதும் இன்னொரு ஆட்சேபணையாகும்.
ஒரு பொதுவான விமர்சனம், ஃபூக்கோவே ஒரு அதிகாரபூர்வ ஆசிரியராக செயல்படும் வெளிப்படையான முரண்பாட்டைக் சுட்டிக்காட்டுகிறது, அவருடைய படைப்புகள் ஆய்வு செய்யப்பட்டு விவாதிக்கப்படுகின்றன, இது ஆசிரியரின் மறைப்பு அல்லது செயல்பாட்டு நிலை பற்றிய அவரது சொந்த வாதங்களுக்கு முரணாகத் தோன்றுகிறது. ஆசிரியர்-செயல்பாட்டின் பகுப்பாய்வு இறுதியில், கோட்பாடு மையப்படுத்த முயலும் ஒரு ஒத்திசைவான, விளக்கும் அகநிலையை (ஃபூக்கோவே) சார்ந்திருக்கிறதா என்ற கேள்வி முக்கியமானது.
ஆசிரியத்துவ செயல்பாட்டில்’ ஃபூக்கோவின் கவனம் தனிப்பட்ட எழுத்தாளர், அவர்களின் வாழ்ந்த அனுபவம், தனிப்பட்ட உந்துதல்கள் நோக்கங்களின் முக்கியத்துவத்தை அழிக்கும் அபாயத்தை ஏற்படுத்துகிறது என பல அறிஞர்கள் வாதிடுகின்றனர், ரீட் டேசன்ப்ரோக் போன்ற விமர்சகர்கள், எடுத்துக்காட்டாக,குறிப்பாக வாசகர்களால் அறியப்பட்ட மற்றும் அக்கறை கொள்ளப்பட்ட ஆசிரியர்களைக் கையாளும் போது, ஃபூக்கோவின் பகுப்பாய்வால் மறைமுகமாகக் கூறப்படும் ஆள்மாறாட்டத்தின் சாத்தியக்கூறு அதன் விரும்பத்தக்கதுதானா என்ற கேள்வியையும் முன்வைக்கின்றனர்.
பெண்ணியக் கோட்பாட்டாளர்கள் "ஆசிரியரின் மரணம்" மற்றும் ஆசிரியர்-செயல்பாட்டின் தாக்கங்கள் குறித்து முக்கியமான கவலைகளை எழுப்பியுள்ளனர். ஆசிரியரை பொருத்தமற்றவர் என்று அறிவிப்பது அல்லது ஆசிரியத்துவத்தை ஒரு ஆள்மாறாட்ட செயல்பாட்டிற்கு குறைப்பது, பெண்கள் பிற விளிம்பு நிலைக் குழுக்களின் கடினமான போராட்டங்களை அழிக்கும் அபாயத்தை ஏற்படுத்துகிறது என்று அவர்கள் வாதிடுகின்றனர். அவர்கள் துல்லியமாக ஆசிரியரின் குரல், அதிகாரம் ஆகியவற்றை வரலாற்று ரீதியாக அவற்றை மறுத்த சூழல்களில் அங்கீகாரத்தைக் கோருவதற்காகப் போராடினர். இந்தக் கண்ணோட்டத்தில், ஆசிரியரை நிராகரிப்பது, யார் ஆசிரியராக அங்கீகரிக்கப்படுகிறார், யாருடைய அனுபவங்கள் ஆசிரியத்துவத்தின் மூலம் சரிபார்க்கப்படுகின்றன என்பதில் உள்ளார்ந்த அதிகார இயக்கவியலை புறக்கணிக்கும் ஒரு சாத்தியம் அரசியல் ரீதியாகப் பிற்போக்குத்தனமான நகர்வாகக் காணப்படலாம். செரில் வாக்கர், எடுத்துக்காட்டாக, ஆசிரியரை மீண்டும் உயிரூட்டுவதற்காக வாதிடுகிறார், ஆசிரியர்-செயல்பாட்டை வரவேற்பின் அடிப்படையில் மட்டுமல்லாமல், "ஆசிரியர் அங்கீகாரத்தின் அரசியல்" அடிப்படையிலும் பாதுகாக்கப்படவேண்டும் என்றும் அவர் வாதிடுகிறார்.
பிற சிந்தனையாளர்கள் தொடர்புடைய ஆனால் வேறுபட்ட கருத்துருவாக்கங்களை வழங்கியுள்ளனர். அலெக்சாண்டர் நெஹமாஸ், எடுத்துக்காட்டாக, ஆசிரியரை ஒரு செயல்பாடாக அல்ல, மாறாக ஒரு அனுமானிக்கப்பட்ட உருவமாக விளக்குகிறார், அதன் அம்சங்களைக் கணக்கிடுவதற்கு விமர்சகருக்கும் உரைக்கும் இடையிலான தொடர்புகளின் மூலம் கட்டமைக்கப்பட்ட ஒரு பாத்திரம் - அதன் இயல்பு விளக்கத்தை வழிநடத்தும் ஒரு சொல்லாடல், அதே நேரத்தில் விளக்கம் அதன் இயல்பை தீர்மானிக்கிறது என எழுதுகிறார். எழுத்தாளருக்கும் ஆசிரியர்-உருவத்திற்கும் இடையிலான ஃபூக்கோவின் வேறுபாட்டைப் பகிர்ந்து கொள்ளும் அதே வேளையில், நெஹமாஸ் இந்தக் கட்டமைக்கப்பட்ட சொல்லாடலை புரிந்துகொள்வதற்கான வேறுபட்ட மாதிரியை வழங்குகிறார்.
இந்த விமர்சனங்கள் இருந்தபோதிலும், ஆசிரியர்-செயல்பாடு என்ற கருத்து ஆழமான நீடித்த தாக்கத்தை ஏற்படுத்தியுள்ளது:
இலக்கிய விமர்சனம் மற்றும் உரை விளக்கம்: இது ஆசிரியரின் வாழ்க்கை வரலாறு அல்லது நோக்கத்தில் மட்டும் கவனம் செலுத்துவதிலிருந்து விலகி, பரந்த சொல்லாடல் உருவாக்கங்கள், கலாச்சார மரபுகள், அதிகார கட்டமைப்புகளுக்குள் உரைகள் எவ்வாறு செயல்படுகின்றன என்பதைப் பகுப்பாய்வு செய்வதை ஊக்குவித்துள்ளது. இது விமர்சகர்களை வாசிப்பின்போது வேறுபட்ட வகையான பின்வரும் கேள்விகளைக் கேட்கத் தூண்டுகிறது - "ஆசிரியர் என்ன அர்த்தம் கொண்டார்?" என்பது மட்டுமல்ல, "இந்த உரை என்ன செய்கிறது?", "இது எவ்வாறு வகைப்படுத்தப்படுகிறது?", "இது என்ன நிலையைக் கொண்டுள்ளது?", "இது என்ன அதிகார அமைப்புகளில் ஈடுபடுகிறது அல்லது மீண்டும் உருவாக்குகிறது?".
அறிவு உற்பத்தி: ஃபூக்கோவின் பகுப்பாய்வு, கல்வி, அறிவியல் துறைகளுக்குள் அறிவு உரிமைகோரல்களைச் சரிபார்க்கவும், அதிகாரத்தை நிறுவவும், ஒழுங்குமுறை எல்லைகளை ஒழுங்குபடுத்தவும், கருத்துக்களின் புழக்கம், நிலையைத் தீர்மானிக்கவும் ஆசிரியத்துவத்தின் பண்புக்கூறு எவ்வாறு செயல்படுகிறது என்பதை விளக்குவதற்கும் பயன்படுகிறது.
கலாச்சார ஆய்வுகள்: ஆசிரியர்-செயல்பாடு, இலக்கியம் மட்டுமல்லாமல் பல்வேறு கலாச்சார வடிவங்களில், திரைப்படம், ஊடகம் பிரபலமான கலாச்சாரம், நாட்டுப்புறவியல் உட்பட, ஆசிரியத்துவம் அதிகாரத்தைப் பகுப்பாய்வு செய்வதற்கான ஒரு மதிப்புமிக்க கருவியாக நிரூபிக்கப்பட்டுள்ளது. குறிப்பிட்ட கலாச்சார சூழல்கள் அதிகார இயக்கவியலுக்குள் சொல்லாடல்கள் எவ்வாறு உற்பத்தி செய்யப்படுகின்றன, வகைப்படுத்தப்படுகின்றன விளக்கப்படுகின்றன என்பதை ஆராய உதவியாக இருக்கிறது.
சட்ட ஆய்வுகள் மற்றும் பதிப்புரிமை: ஆசிரியர்-செயல்பாடு, மீறல், அறிவுசார் சொத்து பதிப்புரிமையின் சட்டக் கருத்துக்களின் வளர்ச்சிக்கு இடையிலான வரலாற்று கருத்தியல் தொடர்பை எடுத்துக்காட்டுகிறது. இது பதிப்புரிமைச் சட்டத்தின் வரலாறு, கருத்தியல் மீதான விமர்சன சட்ட ஆய்வுகள் ஆகியவற்றைப் பற்றிய பார்வைகளை மேம்படுத்தியுள்ளது.
ஆசிரியத்துவம் மற்றும் அதன் செயல்பாடு பற்றிய ஃபூக்கோவின் கேள்விகள் சமகால டிஜிட்டல் யுகத்தில் புதுப்பிக்கப்பட்ட எழுச்சி பெற்றுள்ளன. இணையம், சமூக ஊடகங்கள், ரீமிக்ஸ் கலாச்சாரம், திறந்த ஒத்துழைப்பு, அதிநவீன கணினி உரை, பட உருவாக்க கருவிகளின் எழுச்சி ஆகியவை தனிப்பட்ட ஆசிரியர், அசல் தன்மை, உரிமை பற்றிய பாரம்பரிய கருத்துக்களை வியத்தகு முறையில் சிக்கலாக்குகின்றன. இந்த புதிய தொழில்நுட்ப சமூக சூழல்களில் - ஆசிரியத்துவம் கூட்டு, அநாமதேய, வழிமுறை சார்ந்ததாக அல்லது தொடர்ந்து ரீமிக்ஸ் செய்யப்படக்கூடியதாக இருக்கும் - ஆசிரியர்-செயல்பாடு எவ்வாறு செயல்படுகிறது, மாற்றியமைக்கிறது அல்லது சாத்தியமான வகையில் உடைந்து போகிறது என்பதைப் பகுப்பாய்வு செய்வது, ஃபூக்கோவின் 1969 தலையீட்டின் நீடித்த பொருத்தத்தை நிரூபிக்கக்கூடியதாக இருக்கிறது.
ஆசிரியர்-செயல்பாடு கருத்தின் நீடித்த பயன்பாடு துல்லியமாக பகுப்பாய்வு கவனத்தை மாற்றும் அதன் திறனில் உள்ளது. இது ஆசிரியர் யார் என்று கேட்பதிலிருந்து (வாழ்க்கை வரலாறு அல்லது உளவியலுடன் அடிக்கடி பிணைக்கப்பட்ட ஒரு கேள்வி) ஒரு சமூக சொற்கோவை அமைப்புக்குள் ‘ஆசிரியர்-கட்டுமானம் என்ன செய்கிறது’ என்று கேட்பதற்கு நகர்கிறது. இந்த செயல்பாட்டுக் கண்ணோட்டம் இயல்பாகவே ஆசிரியத்துவத்தின் வெளிப்படையான இலக்கிய அல்லது தனிப்பட்ட நிகழ்வை பரந்த நிறுவன கட்டமைப்புகளுடன் இணைக்கிறது. சட்டம், பொருளாதாரம், அறிவு சரிபார்ப்பு அமைப்புகள், அதிகாரம் கட்டுப்பாட்டின், கண்காணிப்பின் வழிமுறைகள் என இவற்றைப் பெயரிடலாம். இது ஆசிரியத்துவத்தை ஒரு இயற்கையான அல்லது நடுநிலை விளக்கமாக அல்ல, மாறாக கலாச்சாரம், அறிவு , அகநிலையை வடிவமைக்கும் ஒரு செயலில் உள்ள, வரலாற்று ரீதியாக தற்செயலான சக்தியாக வெளிப்படுத்தும் ஒரு விமர்சன பகுப்பாய்வை அனுமதிக்கிறது.
ஃபூக்கோவின் "ஆசிரியத்துவம் என்றால் என்ன?" திறனாய்வுக் கோட்பாட்டில் ஒரு மைல்கல் உரையாக நிற்கிறது, ஆசிரியத்துவத்தைச் சுற்றியுள்ள விவாதத்தின் விதிமுறைகளை அடிப்படையில் மாற்றுகிறது. அவரது முதன்மை சாதனை, பகுப்பாய்வு லென்ஸை தனிப்பட்ட படைப்பாளி, ரொமாண்டிக் மேதை அல்லது ஆசிரியரின் நோக்கத்தின் இருப்பிடத்திலிருந்து விலக்கி, "ஆசிரியர்-செயல்பாடு" - ஒரு வரலாற்று ரீதியாக தற்செயலான, கலாச்சார ரீதியாக கட்டமைக்கப்பட்ட பங்கு, அது ஆசிரியரின் பெயர் குறிப்பிட்ட சொற்கோவை களங்களுக்குள் என்ன பணி ஆற்றுகிறது என்பது பற்றிய ஆய்வை நோக்கி நகர்த்துவதாகும். இந்தச் செயல்பாட்டின் பண்புகளை - சட்ட அமைப்புகள் மற்றும் சொத்துரிமையுடனான அதன் தொடர்பு, அதன் வரலாற்று மாறுபாடு, ஒரு சிக்கலான கலாச்சார கட்டுமானமாக அதன் தன்மை, அனுபவ எழுத்தாளரிடமிருந்து அதன் பிரிப்பு ஆகியவற்றைப் பகுப்பாய்வு செய்வதன் மூலம், ஃபூக்கோ சமூகத்திற்குள் உரைகள் எவ்வாறு வகைப்படுத்தப்படுகின்றன, புழக்கத்தில் விடப்படுகின்றன, மதிக்கப்படுகின்றன, கட்டுப்படுத்தப்படுகின்றன, கண்காணிக்கப்படுகின்றன என்பதைப் புரிந்துகொள்வதற்கான சக்திவாய்ந்த கருத்தியல் கருவிகளின் தொகுப்பை வழங்கினார்.
No comments:
Post a Comment