எனக்குப் பிடித்த நூறு நாவல்கள் 19- லிடியா டேவிஸ் (Lydia Davis) The End of the Story

    "I seem to be moving in the direction of less and less fiction and more and more philosophical investigation “

-Lydia Davis, Interview with Francine Prose

“Language is a labyrinth of paths. You approach from one side and know your way about; you approach the same place from another side and no longer know your way out”
- Ludwig Wiitgentein, Philosophical Investigations
   


    ஆலிஸ் மன்றோ போன்றே தீர்க்கமான சிறுகதைகளுக்காக புகழ்பெற்றவர் லிடியா டேவிஸ்; அவர் எழுதிய ஒரே நாவல் The End of the Story. அயன் மக் ஈவனின் நாவல் Atonement தன் கடைசி பாகத்திலாவது அந்த நாவல் ஒரு மெடாஃபிக்‌ஷன் என்பதை வெளிச்சொன்னது ஆனால் The End of the Story  தன்னை ஒரு மெடாஃபிக்‌ஷன் எங்கேயுமே அறிவித்துக்கொள்வதில்லை; அணுக்கமான வாசிப்பிலேயே லிடியா டேவிஸின் நாவல் எவ்வளவு நுட்பமான நாவல் என்று தெரியவருவதாக் இருக்கிறது. The End of the Storyஇல் பெயரற்ற கதைசொல்லி தன் வாழ்வில் தொலந்து போன காதலைப் பற்றி நினைவு கூர்ந்து எழுதுகிறாள். 32 வயதான கதைசொல்லி 22 வயதான இளஞைனோடு ஏற்பட்ட காதலையும் அதன் முறிவையும் யோசிப்பது தத்துவம் போல அழகுபெறமுடியுமா? நுட்பமும் கவித்துவமும் கூடிய, குறைந்த பட்ச, அலங்காரங்கள் இல்லாத லிடியா டேவிசின் நடையில் சாதாரணமான தினசரி நிகழ்வுகள் அவற்றின் பழகுதன்மை இழந்து அறியப்படாத உலகங்களாக மாறுகின்றன. உரைநடையினை பொற்கொல்லனின் கவனத்தோடு லிடியா டேவிஸ் செதுக்குவதால்தான் இது சாத்தியமாகிறது என்று பல அமெரிக்க விமர்சகர்கள் மாய்ந்து மாய்ந்து எழுதுகிறார்கள். மிகைஉணர்ச்சிகளுக்கும் நாடகீய பாங்குகளுக்கும் பழகிப்போன நம் வாசக மனதிற்கு லிடியா டேவிஸின் எழுத்தின் அபூர்வ அழகு முதல் வாசிப்பிலேயே கிடைக்க சாத்தியங்கள் குறைவு. ஆனால் மொழிபெயர்ப்பில் கூட டேவிஸினுடைய உரைநடை வெகுவாக மிளிரும் என்றே எனக்குத் தோன்றுகிறது.

    The End of the Story ஏமாற்றும் எளிமைகொண்டது.  கதைசொல்லி நாவலாசிரியைப்  போலவே மொழிபெயர்ப்பாளர். அவள் தன் வாழ்க்கையில் வந்து இப்போது தொலைந்து போய்விட்ட காதல் அனுபவத்தை மீண்டும் நினைவுகூர முயற்சிக்கிறாள். அந்த அனுபத்தை ஒரு நாவலாக எழுதினால் ஒருவேளை அந்த அனுபத்தைக் கைக்கொள்ளக்கூடும் என்று நினைக்கிறாள். அவளுடைய அனுபவம் பல வகையிலும் அவளுக்குக் கிடைக்கப்பெறுகிறது. முதலில் உண்மையில் நடந்த சம்பவங்கள். இரண்டாவதாக நடந்தவற்றைப் பற்றிய சிறிதே கோணலாகிய கதசொல்லியின் மனப்பதிவுகள். மூன்றாவதாக அவற்றை எழுதும்போது அவை அடைகின்ற மாற்றங்கள். டேவிஸின் Break it Down சிறுகதைத் தொகுதிலுள்ள பல கதைகளிலும்  இதே போன்ற உத்திகளால் கதை சொல்லப்படுவதை நாம் வாசிக்கிறோம்.  நான்  The End of the Story  நாவலை பலமுறை வாசித்திருந்த போதிலும் லிடியா டேவிஸினால் எப்படி ஒரு அனாதைத்தன்மையினை தன் கதைசொல்லலின் தொனியாக்கமுடிகிறது என்பதை திட்டவட்டமாக என்னால் சொல்ல இயலவில்லை.

    நாவலில் கதைக்களன் என்று ஏதுமில்லை, உரையாடல்களும் ஏதுமில்லை. நாவலின் போக்கில் ஒரு காதலுறவு மென்மையாகக் கீறலிட்டு, முகாந்திரங்கள் ஏதுமற்று, முழுமையாக உடைந்து போவதை நாம் அவதானிக்கிறோம். நான் அவனுக்கு கடிதம் எழுதினேனே, அவன் பதிலுக்கு தன் முகவரியோடு கூடிய உறையிலிட்ட ஃப்ரெஞ்சுக் கவிதை ஒன்றை அனுப்பினானே, நான் பதிலுக்கு எழுதிய கடிதம் அவனுக்கு கிடைத்ததா என்பது போன்ற கதை சொல்லியின் சிந்தனையோட்டங்களினூடே பிற சம்பவங்களும் கதையில் நடக்கின்றன. நினைவுக்குறிப்புகளை எழுதி வைத்திருப்பதற்கு தவறான வகைப்படுத்தும் பட்டிகள் கொடுக்கப்பட்டதால் சில குறிப்புகள் தாமதமாகக் கிடைக்கின்றன. சில ஒளிந்துகொண்டிருக்கின்றன என்று மட்டுமே அறிகிறோம். எண்ணங்களிலிருந்து செயல்களுக்கும், இடங்களிலிருந்து இறந்த காலத்திற்கும், நினைவுகளிலிருந்து விருப்பங்களுக்கும் ஊசலாடி நகர்கிறது லிடியா டேவிஸின் நாவல். ஆனால் இது நனவோடை அல்ல கச்சிதமான கூரிய வாளினைப் போன்ற துல்லியமான உரைநடை. நாவலுக்குள் ஒளிந்திருக்கும் மெடாஃபிக்‌ஷன் தீவிர சுயபரிசோதனைக்கான களம். இரக்கமற்ற, தயவுதாட்சண்யமற்ற சுயபரிசோதனைச் சிந்தனையாலேயே லிடியா டேவிஸின் நாவல் தத்துவத்தின் அபூர்வ அழகினைப் பெறுகிறது. பிற தத்துவார்த்த நாவல்கள் போல மேற்கோள்கள் இல்லை, அலுப்பூட்டும்  விவாதங்கள் இல்லை,   ஆனால் பொருளுலகு தத்துவார்த்த விசாரணைக்கான களமாக நாவலில் பரிணமிக்கிறது.

    பல அமெரிக்க விமர்சகர்கள் லிடியா டேவிஸின் தனித்துவ உரைநடையும் அதன் கச்சிதமும் அவர் ஃப்ரெஞ்சு நாவல்களையும் தத்துவார்த்த படைப்புகளையும் ஆங்கிலத்தில் தொடர்ந்து மொழிபெயர்த்த அனுபவத்தினால் உண்டானது என்று மதிப்பிடுகிறார்கள்.  ஆரம்பத்தில் மார்சல் ப்ரூஸ்டின் மொழிபெயர்ப்பாளருக்கு எப்படி கச்சிதமான உரைநடை அமையக்கூடும் என்று நான் வியந்தேன். பிறகு, பிறகு லிடியா டேவிஸ் மௌரிஸ் ப்லான்ஷேட்டையும் (Maurice Blanchot) மொழிபெயர்த்திருக்கிறார் என்பதை அறிந்தபோதுதான் லிடியா டேவிஸின் உரைநடைக்கான சிந்தனை எங்கிருந்து வந்திருக்கக்கூடும் எஎன்பது துலக்கமானது.

    மௌரிஸ் ப்லான்ஷேட் பின் அமைப்பியல் சிந்தனைகளுக்கு அடிகோலியவர், தெரிதா போன்ற சிந்தனையாளர்களை வெகுவாக பாதித்தவர். ஸ்டீவன் மால்லார்மேயின் குறியீட்டுக்கவிதைகளைப் பற்றி ப்லான்ஷேட் எழுதியதை பின்னாளில் ரோலண்ட் பார்த்தும் நுட்பமாக்கினார். எதற்காக இதைக் குறிப்பிடுகிறேன் என்றால் தமிழில் இலக்கியத்தை மையமாக வைத்து சிந்திப்பவர்கள் உண்டென்றால் அவர்களிடையே ஒரு சிந்தனைக்கீற்றினை இன்னொருவர் வாங்கி நுட்பமாக்கும் பழக்கம் நடைமுறையாகவில்லை என்பதை எடுத்துச் சொல்லத்தான்.

    ஸ்டீவன் மல்லார்மே ஆல்பம், புத்தகம் என இரண்டுவகை எழுத்துக்களைப் பற்றி குறிப்பிடுவதை ப்லான்ஷேட்டின் சிந்தனையின் தொடர்ச்சியாக எழுதுகிற ரோலண்ட் பார்த் புத்தகம் என்பது உலகை முழுமையாக தன்னகத்தே கொள்வதாகவும் ஆல்பம் துண்டு துண்டான காட்சிகளினால் உலகைக்காட்டுவதாகவும் எழுதினார். இந்த இரண்டையும் எதிர்நிலைகளாக நாம் ஒப்புக்காகவேண்டும் வைத்துக்கொண்டால் அந்த இரண்டின் கருத்தாக்கங்களின் எதிர்நிலைகளையும் கடக்கின்ற நாவல் லிடியா டேவிஸின் நாவல் The End of the Story.  துண்டு துண்டான சிந்தனைககளாக இருப்பது போல தோன்றினாலும் அவை அடைகின்ர முழுமை அதனை நாம் இடிபாடுகளாக உணர்வதும் இந்த நாவலை இணையற்றதாக மாற்றுகிறது. நல்ல வேளையாக, கதை முடிவினை உலக முடிவாக, apocalyptic vision கொண்ட நாவலாக The End of the Story எழுதப்படவில்லை என்பது இதன் கூடுதல் சிறப்பு.

    ரோலாண்ட் பார்த் ஒருமுறை எழுதினார்: “ The future of the Book is the Album, just as the ruin  is the future of the monument.”  டேவிட் விண்டர்ஸ் என்ற விமர்சகர் ரோலாண்ட் பார்த்தின் பின் வரும் வரிகள் லிடியா டேவிஸின் நாவலை கச்சிதமாக சித்தரிக்கின்றன என்று எழுதினார்:

“The book is destined to become debris, an erratic ruin; it is like a sugar cube dissolving in water. Some parts sink; others remain upright, erect, crystalline, pure, and brilliant”

ஆம் உண்மைதான், லிடியா டேவிஸின் The End of the Story சர்க்கரைக் கட்டி நீரில் கரைவதைப் போன்றதொரு நாவல் பல துகள்கள் கரைந்துவிடுகின்றன, பல துகள்கள் ஒளிர்கின்றன.  

http://www.amazon.com/The-End-Story-A-Novel/dp/0312423713