நீர்க்கடன்

தோள் சுமந்த மட்பானையின்

முத்துளை நீரொழுக்கென

இழைகிறது

தூசு தட்டி எடுத்த 

அந்த பழைய ஓவியத்திலிருந்த

பெண் கை வயலின் இசை

பிறர் கேட்பதில்லை அதை 

வீடு திரும்பிய ஆள் நானென்று

அவர்களுக்குத் தெரிவதுமில்லை

பழைய இசைத் தட்டுகள்

பழைய நாவல்கள்

பழைய ஓவியங்கள் 

என என் வெளி நிறைக்கிறார்கள்

இங்கிதமற்று

நிறைவுறா

நினைவுகளின் நீர்க்கடன்

இசையினால் ஒழுக்காக

வெள்ளமாக அலைகளாக

பெருங்கடலாக

நீரால் அமைகிறது உலகு.