மீண்டும் பிரயாணம் அருணாச்சல பிரதேசத்திற்கு

இன்று குடும்பத்தோடு என் மனைவியின் ஊர் இருக்கும் அருணாச்சல பிரதேசத்திற்கு செல்கிறேன். அவருடைய ஊர் கிழக்கு இமயமலைத் தொடர்ச்சியில் சீனா, திபெத், மியன்மார், இந்தியா ஆகிய நாடுகளின் எல்லைகள் சந்திக்கும் பகுதியில் இருக்கிறது. சென்னையிலிருந்து விமானத்தில் கொல்கத்தா, அங்கிருந்து டிப்ரூகர், பிறகு ஆறு மணி நேரம் மியாவ் என்ற ஊருக்கு சாலை வழி பயணம். அங்கிருந்து அல்லது அருகாமையிலுள்ள வேறு ஊர்களிலிருந்து ராணுவ விமானம் செல்லுமென்றால் (சமீபத்தில் ஹெலிகாப்டர் ஒன்று காணாமல் போனதால் ஹெலிகாப்டர் சிவில் சேவையை நிறுத்தி வைத்திருக்கிறார்கள்) அவர்களிடம் கெஞ்சி கூத்தாடி மலையுச்சியில் இருக்கும் என் துணைவியாரின் கிராமத்திற்கு அருகில் இருக்கும் ராணுவ தளத்திற்குச் செல்லலாம். பிறகு ஒரு நாள் நடந்து சென்று அவருடைய கிராமத்தை அடையலாம். ராணுவ விமானமும் செல்லவில்லையென்றால் ஏழு நாட்கள் மலையேறி அவருடைய கிராமத்தை அடையலாம். குழந்தைகளோடு மலையேற்றம் சாத்தியமில்லை என்பதால் மியாவ் வரை செல்லவே முடியும் என்று நினைக்கிறேன். என் மனைவியின் உறவினர்கள் மிகவும் பிரியமானவர்கள் என்னை அருணாச்சல பிரதேசத்தின் மாப்பிள்ளை என்ற பொருள் வரும்படியான லிசு (என் மனைவியின் தாய்மொழி) வார்த்தையில் அழைப்பார்கள். ஆண்களும் பெண்களுமாய் பிரியத்தைக் கொட்டுவார்கள். ஆகஸ்ட் மாதம் இங்கிலாந்து, போன மாதம் ஜெர்மனி, தவிர தொடர்ச்சியான உள் நாட்டு பயணங்கள் ஆகியவற்றினால் மிகவும் களைப்புற்றிருக்கிறேன் என்றாலும் ஆங்கியோவின் சுற்றத்தாரின் அன்பை நினைத்தே இந்த வருட பிரயாணத்திற்கு சம்மதித்தேன். ஒரு வேளை நாங்கள் மியாவ் வரைதான் செல்ல முடியுமென்றால் ஆங்கியோவின் கிராமமே கீழே இறங்கி வந்து எங்களோடு புத்தாண்டு கொண்டாடுவதாக ஏற்பாடு. என் மகன்கள் முதல் முறையாக அவர்களுடைய அம்மாவின் ஊருக்கு செல்ல்விருப்பதால் மிகவும் உற்சாகமாய் இருக்கிறார்கள். நோடெஹிங் நதியில் மீன் பிடித்தல், இருவாட்சிகளை காட்டில் பின் தொடருதல் என அவர்களுக்கு புதிய விளையாட்டுக்களும் பொழுதுபோக்குகளும் காத்திருக்கின்றன.

என் துணைவியார் ஜப்பானிய லிசு வம்சாவழியினர் அவருடைய இரண்டடுக்கு பர்மிய பாணியிலான வீட்டைச் சுற்றி ருத்திராட்ச மரங்கள் அடர்ந்திருக்கின்றன. மின்சாரமோ, சாலை வசதிகளோ இல்லாத அந்த கிராமத்தில், இமயமலையின் பனிச்சிகரங்களை பால்கனியின் நின்றாவாறு பார்க்க கண் விழிப்பது ஒரு சுகானுபவம்.

ஒவ்வொருமுறை அருணாச்சலத்திற்கு செல்லும்போதும் இல்லை அவர்கள் ஊரிலிருந்து யாரேனும் வரும்போதும் மூட்டை மூட்டையாய் எனக்கு ருத்திராட்சங்கள் கிடைக்கும். இங்கே சென்னையில் எங்கள் வீட்டில் நின்று கல்லூரி படிப்பை முடித்து வேலைக்குப்போன என் மைத்துனன் பாயோ மூளை புற்று நோயால், சிகிக்சை அளித்தும் பயனளிக்காமல், நான் ஜெர்மனியில் இருந்தபோது, அவர்கள் ஊரில் இறந்துபோனார். அந்தத் துயரத்தின் பெரு வளையம் எங்கள் குழந்தைகளை அணுகாமல் ருத்திராட்சங்களும் அவர்களும் பார்த்துக்கொள்வார்கள் என்று என் மாமனார் தொலைபேசியில் சொன்னார். ஆங்கியோவும் அவர் உறவினரும் கிறித்தவர்கள் என்றாலும் எனக்காக என் மாமனார் ருத்திராட்சங்களை குறிப்பிட்ட பண்பும், எங்கள் குழந்தைகளுக்காக தங்கள் துக்கத்தை மறைத்து புத்தாண்டு கொண்டாட்டங்களில்  ஈடுபட ஒரு கிராமமே தயாராக இருப்பதும் ஆதிவாசி சமூகங்களின் இயல்புகள்.  

City of God -full movie- Directed by Cidade de Deus

(HD) Haydn: Piano concerto in D major, op. 21 | Igor Levit

Stockholm East - Full movie in French with English subtitles

"Stockholm East" is the love story between two strangers, bound together by a tragedy that has taken its toll on both their lives and relationships. They meet and begin a passionate relationship, while both of them hide an inconvenient truth from the other.

Time - Movie by Kim Ki Duk - Korean film

மகுடம் பிரமிள் சிறப்பிதழ் வெளியீட்டு விழா

நண்பர் காலசுப்ரமணியம் கேட்டுக்கொண்டதற்கிணங்க மகுடம் பிரமிள் சிறப்பிதழ் வெளியீட்டு விழா அழைப்பிதழை பகிர்ந்துகொள்கிறேன். 

Memory, Invention, and the Writer's Search for Immortality

Modernists that Matter: Mallarme and Apollinaire

Kota music | My monthly column in the Hindu Friday Review on Tribal and Folk Traditions

My monthly column in the Hindu Friday Review features an article on Kota music. The article can be accessed online at http://www.thehindu.com/todays-paper/tp-features/tp-fridayreview/music-their-mooring/article7662713.ece 

Roman Polanski: A Film Memoir (2011) HD

The Relevance of Rajaji's vision | Article published in the Times of India

The Times of India features my article on Rajaji in a series of introspective articles exploring Tamilnadu when  the nation is about to celebrate its 68th independence day. The article can be accessed at http://epaperbeta.timesofindia.com/index.aspx?EID=31807&dt=20150813 on Page 6

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

The Relevance of Rajaji's vision 

Despite his stature and influence, Rajaji never really played a key role at the Centre or in the state government for long. A contrarian whose views were often loudly criticized in his time, Rajaji with his faith in native wisdom offers useful insights for the state, says the author                                                                                                            
By
M D Muthukumaraswamy 

As anti-liquor protests continue in Tamil Nadu, the ageing Rajaji’s historic drive to the residence of the then chief minister M Karunanidhi in August 1971 to plead with him not to lift prohibition has become a talking point. Though Chakravarthy Rajagopalachari failed in his attempt, his ideas on prohibition and other issues are insightful and visionary for the state today. 

Rajmohan Gandhi, in his biography “Rajaji A Life”, records that Rajaji’s political thought is a reflection of his unwavering commitment to and belief in the wisdom of Indian folk culture. Take again Rajaji’s handling of prohibition in TN: In 1931, within three months of Congress taking over, Rajaji implemented it in his own Salem district and announced that prohibition will be gradually extended. 

Despite the revenue loss, Rajaji was able to present a balanced budget in 1937 and also in the two following years. What is more interesting is Rajaji’s vision behind the imposition of dry law. Rajaji thought that alcohol was an assault on Indian folk culture. Rajmohan Gandhi writes, “To CR (Rajaji) the dry law was part of a bigger programme of influencing the countryside. He hoped to popularise games, ballads and bhajan singing, folk dances, street dramas, cinema, and tea and coffee.”

      In fact Rajaji’s every thought had this vision of the modern villager enlightened by the ethos of Indian civilization and the wisdom of folk culture. One reads the explication of his vision in his illuminating retelling of Mahabharata and Ramayana and his commentary on Bhagavad Gita. In a letter to Mahadev Desai, Gandhi’s secretary, he wrote, “ I believe with Bapu that most of our mythological stories are all allegories including the Ramayana and the Mahabharata.” In his introduction to the Ramayana, Rajaji further clarified, “They (the mythologies) are the records of the mind and spirit of our forefathers who cared for the good, ever, ever so much more than for the pleasant and who saw more of the mystery of life than we can in our interminable pursuit of petty and illusory achievements in the material plane.”

      One can see how Rajaji continuously draws the importance of the good over the pleasant and the convenient. This incidentally is also the teachings of the Upanishads, according to Rajaji in his journalistic writings collected together as “Satyameva Jayate”. Rajaji was completely against nuclear weapons and tests and his arguments are comprehensively articulated in the NBT publication, “The Voice of the Uninvolved”. Rajaji was among the first world statesmen to call the US and the then USSR to dismantle their nuclear weapons. 

      Rajaji’s revolt against the Nehruvian brand of socialism and the increasing regimentation of the state was phenomenal. In his hard hitting article, “The case for the Swatantra party” published in “The Illustrated Weekly of India” in August 1969, he wrote, “The party firmly holds that the guarantees specified in the original Constitution in respect of freedom of property, trade, employment and just compensation for any property acquired for public purposes should be restored… It stands for the individual to retain his identity and his motives for honest endeavour, and for his serving the community with a willing heart and not out of compulsion. The 'dharma' of our land and not state management should be the foundation of all our efforts towards prosperity, social justice, welfare and happiness." His statements against the all pervasive presence of the state makes us believe that had Rajaji been alive he would have firmly opposed the Modi government’s introduction of the land acquisition bill and its increasing interference with right to dissent, to argue against dharma-less development and to pursue personal happiness. In a way, Rajaji was an Indian libertarian with a firm faith in native wisdom and traditions, although it must be said that his views on issues covered a vast range and he doesn’t really fit into any one category.

      Rajaji’s thoughts were not without its retrogressive elements. His proposal of “Kula Kalvi” system indirectly tightened the rat trap of the caste system. But his concern was that many of the indigenous knowledge systems were within the bounds of traditional caste families and they need to be transmitted to the next generations for the benefit of the whole society. Compared to the large body of progressive thoughts and ideas Rajaji espoused and propagated, his share of retrogressive ideas was small and insignificant. Rajaji’s pragmatism guided by Indian folk wisdom will guide us in restoring faith not in the state but in the Indian common man, his citizenry, and his ability to be the guiding force of Indian democracy.

Stepping out of the known: The Life and Theatre of Veenapani Chawla | Article published in the Times of India

Thearticle published in the Times of India can be accessed online at  http://epaperbeta.timesofindia.com/index.aspx?eid=31807&dt=20150807 on page 6

or at http://timesofindia.indiatimes.com/city/chennai/life-theatre-of-veenapani-stepping-out-of-the-known/articleshow/48384460.cms?from=mdr 

--------------------------------------------------------------------------------------------------

Stepping out of the known : The theatre of Veenapani Chawla

by M.D.Muthukumaraswamy

      Veenapani Chawla’s last play The Hare and the Tortoise was the summation and pinnacle of her artistic works and the spiritual quest guided by Sri Aurobindo’s philosophy. In a theatrical production of stunning visual imageries, jazzy music, non-linear narrative, sparse dialogues, and multiple realities represented by the shadow puppets and human bodies Veenapani Chawla explored Hamlet’s dilemma, ‘to be or not to be’. The Aesop’s folktale of the slow moving tortoise winning the over confident hare in a race becomes a metaphor for dealing with space and time. Veenapani Chawla appropriately draws in her play parallels between the folktale and other archetypal pairs of Ganapathi- Karthikeya, Arjuna- Eakalyva, Alice in reality- Alice in wonderland, shadow- human body, and the modern man in the cut throat race and the ever brooding, procrastinating Hamlet. What look familiar and even ludicrous pop images soon assume the significance of a philosophical inquiry of the predicament of the modern man without a soul. Very interestingly The Hare and the Tortoise makes a case for stepping out of the familiar frame, going into the liminal zone, and getting into the mode of Meta soliloquy to grasp the problems of the modern man. The brooding Hamlet, played by Vinay Kumar, is disgusted with sex, food, drink and his own shadow and wonders whether the answers are there in the realms beyond knowledge. The playful Alice, played by Nimmy Raphel, assures him that it is a mystery and what follows is a series of movement and music explorations on the theme of getting out of the known frame.

      The delight and the charm of Veenapani Chawla’s plays emanate from her ways of dethroning the supremacy of the word in theatre and reestablishing the primacy of actor’s body as the artistic medium. Sri Aurobindo’s philosophy of integral yoga accords seminal importance to human body as the instrument of spiritual quest and Veenpani says in a conversation with Leela Gandhi, “We know our superficial personality which is made up of a body, mind, and emotions/ vital being. But behind this, hidden from us, is what he Sri Aurobindo calls the subliminal part, which is much vaster but not known to us. Our external personality constantly receives influences, touches, communications from this part but the external part does not know from where they are coming. Hidden behind the subliminal is the psychic, the evolving part of us. One of the important practices is to bring this part out in the open, to become conscious of it, to let it direct the life. All I will say about the psychic here is that it is the source of the finest creativity.” Translating this spiritual vision into an artistic practice Veenapani wrote that the artistic principles of the Adishakti Laboratory for Theatre Arts Research, a modern theatre company she founded near Auroville, Puduchery, were to seek out the subtle interconnectedness between disparate peoples, localities, knowledges.

      She further wrote, “Our work has been the consequence of dialogue between traditional performances and contemporary performance; between theatre practitioners and urban architects; between physics, philosophy and religions.; between Dalit performers and Sanskrit pundits; between Vedic chanting, Koranic chanting and Koodiyattam Vachika; between the needs of the contemporary actor’s body and the resources of traditional medicine; between music and the language of the stage; between music and Nada Yoga; between South Asian performance traditions and histories, and East Asian performance traditions and histories. Ardhanarishwara, the half-man, half-woman form of Siva, Ganapati, with his animal head and human body, resonate with the idea of ‘mixed’ space and strange marriages. It is with the creation and fostering of such paces that our aesthetic concerns itself, and offers itself to the world”

      While Veenapani’s plays Ganapati, Brhannala and The Hare and the Tortoise stand testimony to her artistic vision of hybridity in the postcolonial time, Shanta Gokhale in her edited volume, The Theatre of Veenapani Chawla Theory Practice Performance chronicles Veenapani’s life as a constant search for the subliminal part of Indian psyche which she found in Indian folk traditions. After successfully directing Naseeruddin Shah in a new interpretation of Oedipus Veenpanai left the glamorous world of Mumbai theatre to learn Chhau in Odisha, Kalaripayattu and Koodiyaatam in Kerala subsequently. After settling down in Puduchery and founding Adishakti Veenapani constantly hosted festivals, of Ramayana, shadow puppet theatre, Therukkoothu, Nagaiyar Koothu, and Koodiyaattam. In her constant artistic explorations of Indian folk traditions, Veenapani discovered the time-tested methods of breathing exercises and their relations to human emotions and perfected them in actor training methods. In a way like her characters in her plays, Veenpani constantly stepped out of the known frames of knowledge and reality to articulate a unique theatre, which is quintessentially Indian. In one of her characteristic  stepping out of known frames of knowledge and reality in November 2014 Veenapani Chwala left this world. What she has left behind at Adishakti is not only an intriguing body of plays and performances, but also unique method of actor training that connects one to the energy resources in the body and the cultural resources in the mind. Adishakti actors Aravind Rane, Vinay Kumar, Nimmy Raphel, and Suresh Kaliyath, and musicians Pascal Siegar and Arjun Shankar are the finest in the world of Indian theatre today.

சாக்ரடீஸ் நகைப்பாரா?

தத்துவ ஞானிகள் என்றாலே நீண்டதாடியும் இறுகிய மோவாயும் பல்லை இறுக்கிக் கடித்துக்கொண்டிருக்கும் பாவனையும் கொண்டவர்களாகத்தான் இருக்க வேண்டும் என்ற எண்ணம் பொதுப்புத்தியில் எப்போது நிலைபெற்றது என்பது பற்றிய சரியான வரலாற்று ஆய்வுகள் இல்லை. ஆனால் தத்துவஞானிகளின் ஆதிஉருவான சாக்ரடீசிடமிருந்துதான் இந்த பொதுபிம்பம் மேற்கிலுலும் சரி நம்மூரிலும் சரி உருவாகியிருக்க வேண்டும்.   பழைய தமிழ்ப்படங்களில் ஒரு தோளைச் சுற்றி போடப்பட்ட கிரேக்க மாராப்பு சீலையுடன் சிவாஜி கணேசன் கண்கள் சிவக்க வீர வசனம் பேசி விஷக்கோப்பையை வாங்கிக்குடித்துவிட்டு சாவதை பார்த்தவர்கள்  தத்துவ ஞானிகள் யுகாந்திரத்திற்கும் சிரித்திருக்கவே மாட்டார்கள் என்று கற்பூரம் அணைத்து சத்தியம் செய்வார்கள்.  உண்மை அதற்கு நேர் எதிர்மாறானது; சாக்ரடீஸ் மிகுந்த நகைச்சுவை உணர்வு கொண்டவராகவும் உரக்க வாய்விட்டு நகைக்ககூடியவராகவும்தான் வாழ்ந்திருக்க வேண்டும். தன்னுடைய ‘குடியரசில்’ கவிஞர்களுக்கு இடமில்லை என்ற   பிளேட்டோவை நினைத்தாவது சிரித்திருக்க வேண்டும்தானே? 

சாக்ரடீஸ் சோகம் ததும்பும் விழிகளோடு ஏதென்ஸ் நகர தெருக்களில் சுற்றிக்கொண்டிருக்கவில்லை,அவர் தன்னுடன் உரையாடியவர்களையெல்லாம் அங்கதத்துடன் எதிர்கொண்டார். உள்ளபடிக்கு மேற்கத்திய இலக்கியத்தில் அங்கதம் என்பதே சாக்ரடீசிடமிருந்துதான் உருவானது என்று கருத இடமிருக்கிறது. பண்டைய கிரேக்கத்தின் வரலாற்று ஆசிரியர்கள் சாக்ரடீஸ் தன்னைப்பற்றிய நகைச்சுவை நாடகமொன்றை வெகுவாக ரசித்துப் பார்த்தார் என்று பதிவு செய்துள்ளனர். சாக்ரடீசை விட இன்னும் அதிகமாக நகைக்ககூடியவராக டெமாக்ரிடஸ் என்ற தத்துவஞானி இருந்தாராம். டெமாக்ரிடஸ் ஒரு வேளை பைத்தியமோ என்று பரிசோதித்துப் பார்க்கும்படி கிரேக்கத்தின் மருத்துவர் ஹிப்பாகிரடீஸ் நியமிக்கப்பட்டார். சிரிக்கும் தத்துவஞானி என்ற அரிய பெயரைப் பெற்றிருந்த டெமாக்ரிடஸ் போல அதிகமான எதிரிகளைக் கொண்டிருந்த வேறொரு ஞானி இருந்திருக்க முடியாது. பிளேட்டோ டெமாக்ரடசின் நூல்களையெல்லாம் கொளுத்தவேண்டும் என்று எழுதினார். மார்கஸ் ஆருலியஸ், டெமாக்ரடஸ் புழுத்து செத்தார் என்று எழுதி வஞ்சம் தீர்த்தார்(?). இத்தனைக்கும் டெமாக்ரடீஸ் அணுக்களால் ஆகிய உலகினை முதன்முதலில் கற்பிதம் செய்த தத்துவஞானியாவார். ஹிப்போகிரட்டீஸ் ஒரு போலி மருத்துவராய் இருந்து டெமாக்கிரட்டஸை பைத்தியம் என்று சான்றிதழ் வழங்கியிருப்பாரேயென்றால் பண்டைய கிரேக்கம் டெமாக்கிரட்டஸையும் மனித கீழ்மைகளைக் கண்டு நகைத்தமைக்காக பைத்தியம் என்று கொன்றிருக்கும். நகைச்சுவையும் நகைப்பும் இவ்வளவு கடுமையான கசப்புணர்வினை ஏன் ஏற்படுத்துகின்றன? ஏன் சீரிய தளங்களிலிருந்து வழுவியவர்களாக நகைப்பவர்களை பாவிக்கின்றோம்? 

உண்மையான நகைச்சுவை எல்லா வகையான அதிகாரங்களுக்கும் எதிரானதாக இருக்கிறது. தத்துவவாதிகளின் நகைப்போ அடிப்படை நம்பிக்கைகளை கலைத்துபோட வைப்பதாகும். பிளேட்டோவின் ‘உரையாடல்களில்’ சாக்ரடீசும் இதர தத்துவஞானிகளும் பல இடங்களில் வாய்விட்டு நகைக்கின்றனர். பிளேட்டோவை ஒரு நகைச்சுவையாளராக கற்பனை செய்வது சற்று சிரமமான காரியமாக இருந்தாலும் அரசியல் நீதி என்பதை விவாதிக்கும்போதே சாக்ரடீசும் பிற ஞானிகளும் நகைக்கின்றனர் என்பதை பிளேட்டோ பதிவு செய்திருக்கிறார். அதை பதிவு செய்ய வேண்டும் என்ற உணர்கொம்புகள் அவருக்கு இருந்திருக்கின்றன என்பதே எனக்கு பிளேட்டோவின் மேல் மரியாதையை அதிகப்படுத்துகின்றன. இறப்பிற்கு பின்பு செய்யப்படுகின்ற சடங்குகளைப் பற்றிய விவாதங்களில் பிளேட்டோவின் ‘உரையாடல்களில்’ நாம் அதிகமும் சிரிக்கின்ற சாக்ரடீசைப் பார்க்கிறோம். சாக்ரடீசைப் பார்த்தும் பிறர் நகைக்கின்றனர். விவாதங்களின் போக்கினை திசைதிருப்பும் சாக்ரடீசின் உத்திகளைப் பார்த்து தார்சிமாக்கூஸ் நகைக்கிறார். 

தன் உரையாடல்களின் வழி நீதி என்பது அநீதியை விட இயல்பிலேயே உயர்ந்தது என்பதை விளக்கும் நகரம் ஒன்றினை நிர்மாணிக்க சாக்ரடீஸ் முயற்சி செய்யும்போது அவருடைய வாதத்தினை இடைமறிக்கும் கிளௌகான் நீதியின் இயல்பென்பது வெறும் மரபுதான் என்று வாதிடுகிறார். மரபைக் கைப்பற்றும் பலகீனர்கள் அதிகாரம் மிக்க மனிதர்கள் தங்களுக்கு இழைக்க சாத்தியப்பாடுள்ள அநீதியினை தடுத்துவிடமுடியும் என்றும் சொல்கிறார். பிறருக்கு அநீதியை இழைப்பது எல்லோருக்குமே மகிழ்ச்சிதரக்கூடியது தாம் அநீதியினால் துன்புறுவதே கொடுமையானது என்பதை அனைத்து தத்துவ ஞானிகளும் சபையில் ஒத்துக்கொள்கின்றனர். உரிய பாதுகாப்பு இருக்குமானால் அநீதியை பிறருக்கு இழைக்க நீதிமானும் குற்றவாளியும் ஒன்றுபோலவே தயங்கமாட்டார்கள் என்று பேசிக்கொள்கிறார்கள். எதை வேண்டுமானாலும் செய்யலாம் என்ற அதிகாரத்தைத் தரக்கூடிய மந்திர மோதிரம் ஒன்று இருக்குமானால் அதை அணியும் எவருமே எந்த அநீதியையும் இழைக்கத் தயங்கமாட்டார்கள் என்று சொல்லி சிரிக்கிறார்கள். தத்துவ ஞானிகள் அனைவரும் கூடி சிரித்த சம்பவங்களிலேயே மிகவும் ஆழமான சிரிப்பு அது. அநீதியை இஷ்டத்துக்கு இழைப்பதன் மூலமே மனிதன் கடவுளுக்கு நிகரானவன் ஆகிறான் என்றும் உரையாடல்கள் தொடர்கின்றன.

நகைச்சுவையாளராக இருந்தாலும் கூட நீதியை நிலைநாட்டும் தன்னுடைய லட்சிய நகரில் பெரும் சப்தத்துடன் நகைத்தல் தடை செய்யப்படவேண்டும் என்றே சாக்ரடீஸ் சொல்கிறார். அத்தகைய நகைப்பு வன்முறையைத் தூண்டிவிட்டுவிடும், நகரத்தின் அமைதி சீர்குலைந்துபோகும் என்றும் சாக்ரடீஸ் வாதிடுகிறார். பிளேட்டோவின் ‘குடியரசில்’ தடை செய்யப்படவர்கள் கவிஞர்கள் என்றால், சாக்ரடீஸிற்கு என்று ஒரு குடியரசு அவருடைய லட்சியங்களின்படி அமையுமென்றால் அதில் தடை செய்யப்பட்டவர்களாக அரிஸ்டோஃபேன்ஸ் போன்ற நகைச்சுவை நாடக ஆசிரியர்களே இருப்பர். 

இன்றைக்கு அரிஸ்டோஃபேன்ஸின் நாடகங்களை வாசிக்கும்போது அவை தங்களுடைய வரலாற்று காலகட்டத்தினுள் சிக்கித் தவிக்கின்றன; சோஃபகிளிசின் துன்பியல் நாடங்களைப் போல காலத்தை விஞ்சி நிற்கின்ற தன்மை அவற்றுக்கு இல்லை. ‘தவளைகள்’, ‘குளவிகள்’ போன்ற அரிஸ்டோஃபேன்ஸின் நாடகத் தலைப்புகள் கூட ஈசாப்பின் நாட்டுப்புறகதைகளுக்கு கடன்பட்டவை போல தோன்றுகின்றனவே தவிர தன்னளவில் வசீகரமானவையாக இல்லை. உண்மையில் நகைச்சுவையின் தன்மையும் இதுதான்; அது வரலாற்று காலகட்டத்துக்குள் மட்டுமே இயங்கும். இத்தனைக்கும் அரிஸ்டோஃபேன்ஸின் நாடகங்களில் பல கவித்துவமான படிமங்கள் காணக்கிடைக்கின்றன. உதாரணமாக முப்பதாயிரம் நாரைகள்  கற்களை தங்கள் கால்களில் கவ்விக்கொண்டு நகரம் ஒன்றினை அமைப்பதற்காக பறந்து வரும் காட்சி அரிஸ்டோஃபேன்ஸின் காட்சிகளில் ஒன்று. பறவைகளையும் மிருகங்களையும் வைத்து எழுதப்படுகிற நகைச்சுவை கீழே விழுந்துவிட்டவனைப் பார்த்து நகைப்பது போன்றது ஆனால் அதனால் தப்பொன்றுமில்லை என்றே பண்டைய கிரேக்கத்திலும் கருதப்பட்டது. 

நம்முடைய நாட்டிய சாஸ்திரமும், தொல்காப்பியமும் கூட நகைச்சுவையினை உயர்வாகக் கருதுவதில்லை. நாட்டிய சாஸ்திரம் ஹாஸ்யம் தாழ்ந்த குலத்தவருக்கான ரசம் என வரையறுக்கிறது. தொல்காப்பியமோ நகை, இளிவரல் போன்ற சுவைகள் கீழானவை என மெய்ப்பாட்டியலில் சூத்திரமாக்குகிறது. ஆனால் பழம் இந்திய மரபுகள் நகைச்சுவையை அரசு அதிகாரத்திற்கு எதிரானதாக கணித்ததாக தெரியவில்லை. ஆதி நகைச்சுவை நாடகப் பிரதிகளில் ஒன்றான ‘மத்த விலாச பிரகசன’த்தை எழுதியவனே அரசனாகிய மகேந்திர பல்லவன். அரசனும் விதூஷகனும் எனவே அரசு அதிகாரமும் நகைச்சுவையும் இரட்டைகள் என்ற கருத்தே இந்திய மரபுகளில் காணப்படுகிறது. சமஸ்கிருத நாடகங்களில் வருகின்ற விதூஷகன் கதாபாத்திரமும் தெருக்கூத்து போன்ற நாட்டுப்புற நாடகங்களில் வருகின்ற கட்டியங்காரனும் அரசனின் இரட்டை கோமாளி, அரசு அதிகாரத்தின் இரட்டை நகைச்சுவை, என்பதை அறுதி செய்கின்றன. அக்பர்-பீர்பால், கிருஷ்ணதேவராயர்-தெனாலிராமன் கதைகள் அரசு அதிகாரத்தையும் நகைச்சுவையையும் ஒன்றன் ஆடிபிம்பமாக மற்றதைக் கருதிய மரபின் தொடர்ச்சிகளே ஆகும். அரசனின் ஆடிபிம்பமாக கோமாளி ஷேகஸ்பியரின் நாடகங்களில் தோன்றுவதற்கு பதினாறாம் நூற்றாண்டாகிறது.

துன்பியல், அரசு அதிகாரத்தை அறுதிசெய்வதற்கான உணர்ச்சி உத்தி என்பதை ‘கவிதையியலா’க விவரித்து எழுதிய அரிஸ்டாட்டில் நகைச்சுவைக்கான அழகியல் ஒன்றையும் எழுதினார் ஆனால் அது கிடைக்காமல் போய்விட்டது என்றொரு வழக்காறு உண்டு. இந்த செவிவழிக்கதையை மையமாகக் கொண்டு எழுதப்பட்டதே உம்பர்டோ ஈகோவின் ‘ரோஜாவின் பெயர்’ என்ற நாவல். பதினான்காம் நூற்றாண்டு இத்தாலியில் கதை நிகழும் இந்த நாவலில் வில்லியம் ஆஃப் பாஸ்கர்வில் என்ற ஃபிரான்ஸிஸ்கன் பிரிவைச் சேர்ந்த பாதிரியார் இறையியல் விவாதம் ஒன்றிற்காக தன்னுடைய சீடன் அட்ஸோவுடன் மடாலயம் ஒன்றிற்கு பயணம் செய்கிறார். அந்த மடாலயத்தில் தொடர்கொலைகள் நடைபெறுவதால் அவற்றினை துப்பறியும் பணி வில்லியமுக்குக் கொடுக்கப்படுகிறது. வில்லியம் கொலைகள் நடக்கும் இடங்களில் கிடைக்கும் சிறு குறிப்புகளைக் கொண்டு துப்பறிந்து மடாலாயத்தின் நூலகரான குருட்டு ஜோர்ஜ் என்பவரே கொலையாளி என்று கண்டுபிடிக்கிறார். மடாலய நூலகத்தில் இருக்கும் அரிஸ்டாட்டிலின் நகைச்சுவைக்கான அழகியல் நூல் யாருடைய கையிலும் கிடைத்துவிடாமல் பாதுகாக்கும்பொருட்டே ஜோர்ஜ் அந்த புத்தகத்தை பற்றி யாரெல்லாம் அறிய வருகிறார்களோ அவர்களையெல்லாம் கொல்கிறார் என தெரியவருகிறது. அரிஸ்டாட்டிலின் நகைச்சுவைக்கான அழகியல் எல்லொருடைய கையிலும் கிடைத்துவிட்டால் எல்லா அதிகாரங்களும் அழிந்துவிடும் குறிப்பாக அதிகாரங்கள் எல்லாவற்றையும் விட பெரிய அதிகாரமான கடவுளின் அதிகாரம் அழிந்துவிடும் மத்வாதியான ஜோர்ஜ் நம்புகிறார். பிளேட்டோவின் ‘உரையாடல்களில்’ சாக்ரடீஸ் நகைச்சுவை அரசு அதிகாரத்திற்கு எதிரானது என்று வாதிடுகிறார் என்றால் அதுவே கடவுளின் அதிகாரத்துக்கு எதிரானதாக எனவே அழிக்கப்படவேண்டியதாக ஈக்கோவின் கதாபாத்திரமாகிய ஜோர்ஜ் நம்புகிறார் எனவே தன் நம்பிக்கையின் பொருட்டு தொடர்கொலைகளையும் செய்கிறார். மதவாதிகள் எந்தக் காலத்திலும் நகைப்பதில்லை.

உண்மையைச் சொல்லப்போனால் முற்றுமுழு அதிகாரமான கடவுளுக்கு எதிரான நகைச்சுவை என்ன என்பது இன்றைக்கும் கூட மனிதனின் கற்பனைக்கு அப்பாற்பட்டதாகவே இருந்து வருகிறது. அரிஸ்டாட்டிலின் நகைச்சுவையின் அழகியல் தொலைந்து போனது தொலைந்து போனதாகவே இருக்கிறது அதை மீட்டெடுக்கவோ புதிதாக எழுதவோ கற்பனையற்றவர்களாகத்தான் மனித குல வரலாறு நகர்கிறது. ‘ரோஜாவின் பெயர்’ நாவலின் இறுதி வரி கவித்துவமானது; “ ஆதி ரோஜா அதன் பெயரிலேயே வாழ்கிறது நாம் வைத்திருப்பதோ பெயர்களற்றது” அதாவது பண்டைய கீரேக்கத்தின் கண்டுபிடிப்பான அரிஸ்டாட்டிலின் நகைச்சுவைக்கான அழகியலை (பெயருடைய ரோஜா) நாம் திரும்பபெற முடியாதவாறு இழந்துவிட்டோம். நாவலில் நூலகத்தின் அழிவும் கள்ளமற்ற குடியானப்பெண்ணின் மரணமும் கூட நகைச்சுவைக்கான உந்துதல்களை இழந்துவிட்டதைத்தான் சொல்கின்றன.

உம்பர்டோ ஈக்கோவின் ‘ரோஜாவின் பெயர்’ நாவலின் இறுதி வரியை சாக்ரடீஸ் படிக்க நேர்ந்திருந்தால் தனக்கு அளிக்கப்பட்ட விஷக்கோப்பையை தூக்கி எறிந்துவிட்டு ஏதென்ஸ் நகரை விட்டு சிரித்துக்கொண்டே வெளியேறியிருக்கக்க்கூடும். ஏன் உயிரை விட்டு ஏதென்ஸ் நகரின் அதிகாரத்தை சாக்ரடீஸ் நிலைபெறச் செய்திருக்கவேண்டும்? இல்லை எந்த அதிகாரத்தையுமே யாரும் நிலைபெறச் செய்ய வேண்டும்? விஷக்கோப்பையை மனமொப்பி அருந்திய சாக்ரடீஸ் தன் கடைசி விநாடியில் வாய்விட்டு நகைத்திருப்பார் என்றே நான் நம்புகிறேன். Power is, after all, a joke.