Dave Koz The Dance

பாரதி விவாதம்- பெருந்தேவி கட்டுரை

நான்கு வருடங்களுக்கு முன் நிகழ்ந்த பாரதி விவாதம் பற்றி பெருந்தேவி  ஒரு கட்டுரை எழுதியிருக்கிறார்.  அந்தக்கட்டுரை 'மலைகள்' இணைய தளத்தில் பிரசுரமாகி இருக்கிறது. அதை எனக்கு கவனப்படுத்திய பெருந்தேவிக்கு என் நன்றியினைத் தெரிவித்துக்கொள்கிறேன். பெருந்தேவியின் கட்டுரையை http://malaigal.com/?p=7891 என்ற சுட்டியில் வாசிக்கலாம்.

பாரதியின் கவிதைகளை நவ வேதாந்தத்திற்குள் வைத்து வாசிக்க வேண்டும் என்று வாதிடும் பெருந்தேவி நான் ஏற்கனவே பாரதியாரின் வாழ்க்கையில் நடந்த சம்பவங்களைக் குறிப்பிட்டு அவை அவரை எப்படி வேதாந்தத்திலிருந்து வேறு பட்ட மெய்யியல் பார்வையை பெற காரணங்களாக இருந்தன என்று எழுதியிருப்பதை கவனத்தில் எடுத்துக்கொள்ளவில்லை.

நான் முன்பு எழுதியது:

"சமணமும், பௌத்தமும், சைவமும், வைணவமும் தங்கள் மெய்யியல் உண்மைகளை ஒன்றினை வைத்து மற்றொன்றினை மறுத்து, உரையாடியே தங்களை புதுப்பித்துக்கொண்டன, அவையனைத்தும் தங்கள் வழிமுறைகளையும் தர்க்கவிவாதங்களையும் செயல்வடிவங்களையும் வெளிப்படையாகவே வைத்திருக்கிண்றன. எதையும் பூடகமாக்கவில்லை. பாரதியாரே தன்னுடைய மெய்யியல் மரபை கடுமையாக விமர்சனத்துக்குள்ளாக்கியே தன் கவிக்குரலில் ஆத்மார்த்தமும் அந்தரங்க சுத்தியும் ஏறச்செய்தார். பாரதியின் தத்துவ மரபு என்ற கட்டுரையில் முப்பால் மணி எழுதியுள்ளதை வாசியுங்கள்

 “தமிழ்நாட்டு ஸ்மார்த்தப் பிராமணர்கள் பிறப்பாலேயே அத்வைதிகள். இந்நிலையில் மேற்கூறிய அத்வைதக் கருத்தியல் பின்னணியிலேயே முதலில் பாரதியார் இருந்தார். அப்போது “தேகம் என்பது யான் அன்று, மேலும் அகவயமான யானும் பிரம்மம் அன்று, வாழ்வு என்பது கனவு” என ஏற்றிருந்தார். அதாவது சார்வாகம், உலகாயதம் போற்றியுரைத்த தேகாத்மம் என்பதை அப்போது இயல்பாகவே தமது சுயமரபு காரணமாக மறுப்புக்கொண்டிருந்தார், தேகமே ஆத்மாவாக உள்ளது, ஆத்மா எனத் தனியாக ஒன்றும் இல்லை என்பது தேகாத்ம வாதம், ஆனால் பாரதி இதை ஏற்கவில்லை, அவர் தேகம் வேறு, ஆத்மா வேறு, அவை தனித்தனி என்பதையே மேற்கொண்டு இறுதிவரை இப்படியே திகழ்ந்தார், "அகவயமான யான் என்பதே பிரம்மம் மற்றும் வாழ்வு என்பது கனவு" என்பன சங்கரரின் அகவய-அத்வைதம், இது அவருடைய சுயமரபு. இதிலிருந்துதான் அவர் மாறுபாடு அடைகிறார்.

1906 முதல் 1913 வரை அவரது வாழ்வில் பல நிகழ்வுகள் நடந்துவிட்டன. சொந்தக் குடும்பம், அரசியல், பத்திரிகை-எழுத்து என அவை பொலிவுபெற்றன. 1912-ஆம் ஆண்டில் அரசியல், பத்திரிகை ஆகியன தொடர்ச்சியற்றுவிட்டன. 1911-ஆம் ஆண்டில் குள்ளச்சாமி பழங்குப்பை, பழம்பொய் எனச் சுட்டிக்காட்ட, பாரதியார் கடந்தகாலத்திலிருந்து விடுதலை பெற்ற புதியவன் ஆனார். புதிய காற்றால் புதிய உயிராய்ப் பிறந்துவிட்டார். கோவிந்த ஞானியின் தொடர்பு கண்ட பின் எல்லாமுமே அனைத்துமே பிரம்மம், பரம்பொருள். தெய்வம், பரசிவம் எனத் தெளிந்தார். இதனோடு நிற்காமல் சம்சார விருத்திகள் பரம்பொருளின் விருத்திகள், செயல்கள் எல்லாம் சிவன் செயல்கள் எனத் தெளிந்து பகவத் கீதைக்கு முன்னுரை எழுதினார். விருத்தி என்பது இல்லையெனில் அழிவு, காதல் போயின் சாதல், விருத்தி என்றால் பிறப்பு-செயல்-மாற்றம்-இன்னொரு பிறப்பை ஈன்று விட்டு ஏகமாதல், இதுவே அத்வைத நிலை, முக்தி ஆகும் என்ற உறுதிக்கு வந்தடைந்தார். இதுவே அவரது மாற்றம், இயலுலக வாழ்வில் விருத்தி என்பது சமூக விருத்தி ஆகும்.” தன் மரபு மெய்யியலை விமர்சித்ததால்தான் பாரதிக்கு நம் அகத்தோடு பேசுகின்ற கவிக்குரல் கூடி வந்தது." பார்க்க: http://mdmuthukumaraswamy.blogspot.in/2011/10/blog-post_23.html 

பாரதியின் மெய்யியல் பார்வையில் ஏற்பட்ட மாற்றத்தை கவனத்தில் கொள்ளாமல் பெருந்தேவி வாதிடுவதால் அவருடைய மொத்த வாதமும் பிழைபட்டதாக இருக்கிறது. 

இரண்டாவதாக ஆத்மார்த்தமாக பேசும் கவிக்குரலை ஒரு வரலாற்று காலகட்டத்தில் கவிஞர்கள் எப்படி அடைகிறார்கள் என்பதை விளக்கத்தான் என்னுடைய பாரதி, டி.எஸ்.எலியட் ஒப்பீடே தவிர இரு கவிகளின் நவீனத்துவத்தை நேரடியாக ஒப்பிடுவதல்ல.

இன்னும் அணுக்கமாக பெருந்தேவி வாசிக்க வேண்டும் என்பதே என் வேண்டுகோள். 

உம்பர்டோ ஈக்கோ (Umberto Eco) -ரோஜாவின் பெயர் | தி இந்து தமிழ் நாளிதழ் கட்டுரை

"உலகப் புகழ் பெற்ற இத்தாலிய நாவலாசிரியரும் குறியியியல் (semiotics) அறிஞருமான உம்பர்டோ ஈக்கோ 2016 பிப்ரவரி 19 அன்று மிலான் நகரில் மரணமடைந்தார். 1980களின் மத்தியிலிருந்து தமிழின் இலக்கியச் சிறுபத்திரிகைகளிலும், கல்விப் புலத்திலும் அமைப்பியல், குறியியல் ஆகிய சிந்தனைத் துறைகள் அறிமுகப்படுத்தப்பட்டு அதிகமும் விவாதிக்கப்பட்டு சிந்தனைத் துறை மாற்றங்களை விளைவித்துவந்தன. அதன் ஒரு பகுதியாக உம்பர்டோ ஈக்கோவின் சிந்தனைகளும் படைப்புலகமும் அறிமுகப்படுத்தப்பட்டன. ஈக்கோவின் புகழ்பெற்ற ‘ரோஜாவின் பெயர்’ (Name of the rose) நாவலைப் பற்றிய மிக விரிவான அறிமுகத்தைத் தமிழில் பிரேம்-ரமேஷ் 1990களின் மத்தியில் எழுதியிருக்கிறார்கள்."

மேலும் படிக்க 
http://tamil.thehindu.com/general/literature/அஞ்சலி-உம்பர்டோ-ஈக்கோ-ரோஜாவின்-பெயர்/article8264212.ece?ref=sliderNews 

David Shulman : Scholar, Chronicler of inner lives of Tamils | Times of India

My article on David Shulman's scholarly contributions to the understanding of Tamil society, culture, and religion is published today in the Times of India Chennai edition. You may read the article online at 

http://epaperbeta.timesofindia.com/index.aspx?eid=31807&dt=20160219 

David Dean Shulman: Chronicler of the inner lives of the South Indians, especially the Tamils

M.D.Muthukumaraswamy

David Shulman’s latest book published in 2015 has an amazing title More Than Real: A History of the imagination in South India. In his preface, Shulman says, “ All the great civilisations, and probably all human societies, have known that human beings are capable of imagining; India merely cultivated this art, or faculty, more boldly than most.” Elaborating further he writes that in the premodern South India the praxis of imagination played a central role in shaping up the models of cosmos, self, and mind. Turning to the Puranic story of Poodsalar in Chekkilar’s Periya Puranam Shulman describes how Poosalar builds a temple in his mind which Shiva chooses to reside in preference to the grand physical temple built by the Pandiya king. Shulman’s valid questions appear to be what are the emotional, cultural, and intellectual resources that are required to build a temple in the mind? How do the South Indian societies historically nurture such social imaginaries of the divine? In Shulman’s proposition imagination is no longer relegated only to the realm of arts but it is to be seen as a field of social practices, a form of work, and a form of negotiation between individuals and the field of possibilities.

In retrospect it appears that Shulman as a scholar of South Indian folklore, literature, religion, philosophy and history has always been interpreting the imaginary worlds of the South Indians and discovering intimate truths about their inner lives. His celebrated early work, Tamil Temple Myths sought to explain the central motifs that define our religious life. Collating a vast oral and written sources of talapuranams in Tamilnadu Shulman unearthed that sacrifice is a primal and pervasive theme in Tamil temple mythologies. The talapuranams equated the goddesses and the women in general to the earth and created sacredness to the localities that are pacified by the grace of the feminine. According to Shulman, the goddess in our temples represents a place, its beauty, its purity, and an invitation to have a sense of belonging. The all pervasive sacrifice motif is concerned with the need to express, preserve, and use power and maintain the purity of a locality. The bhakti expressed in the talapuranams is not concerned with the ultimate release or moksha but it is concerned with the Tamil affirmation of the self, person, and life by engaging in relation with the divine, a relationship often expressed in sensual terms.

In his book The King and the Clown in South Indian Myth and Poetry Shulman declared that he was going to reveal the “inner world of feelings and ideas” of the Tamils. Shulman discovered that the power invested in the Tamil kingship was weak and nebulous. The kingship’s intimate relation to his double, the clown - his comicality, and wisdom - revealed the balancing critique that prevailed in the Tamil democratic polity. Collaborating with Velcheru Narayana Rao and Sanjay Subrahmanyam for the book Symbols of substance: Court and State in Nayaka Period Tamilnadu Shulman argued that the definitive feature of the Nayaka state was its fluidity and throughout its rule the kingdoms of Thanjavur, Senji, and Madurai were in the processes of becoming. Ruled by the Telugu migrant warriors the Nayaka period also saw a lot of wealth being wasted on enjoyment.

As a translator Shulman excels in communicating the uniqueness of the original author and his texts. In Songs of the Harsh Devotee: The Tevaram of Cuntaramurtinayanar Shulman distinguishes the poetic voice of Sundarar from that of Appar and Sampanthar and writes that his voice unlike theirs is “complex, probing, characterised by a high degree of internal tension, often angry or antagonistic to the deity addressed, bitterly personal, extreme in tone- in a word ‘harsh’ as the Saiva tradition has always recognised”

It is the Saiva tradition Shulman has taken most prominently to the forums of comparative religion and spirituality. Co-editing a volume on Self and Self-Transformation in the History of Religions Shulman wrote in his essay Tamil Saivism offers a rich programme for self transformation beginning with the daily nyasa rituals which are meant to turn the ritual performer into Shiva. On another significant work co-edited with Galit Hasan Rokem, Untying the knot: On Riddles and Other Enigmatic Modes Shulman contributed an insightful essay on Shiva’s game of dice with his consort Parvathi, a mural painting in the elephanta caves.

David Shulman, Renee Lang Professor of Humanist Studies at the Hebrew University in Jerusalem has been recognised worldwide as the ambassador of South Indian culture and religion. David Shulman’s scholarly journey into South India is a karmic passage, as he himself would title one of his books, that is suitably rewarded by the prestigious Israeli Prize.

Artist C.Douglas | The Times of India

My article on the works of artist C.Douglas has been published in today's Times of India, Chennai edition and it can be accessed online at http://epaperbeta.timesofindia.com/index.aspx?eid=31807&dt=20160212  Page 6

Maxence Cyrin - Clubbed to death (Novö Piano II)

What is right with Anirudh Ravichander? | The Times of India

Article on Anirudh's music can read online at http://epaperbeta.timesofindia.com/index.aspx?eid=31807&dt=20160203 on page 8

The manuscript version :


-----------------------------------------------------------------------------

What is right with Anirudh Ravichander?

M.D.Muthukumaraswamy

The guilty pleasures of listening to the compositions of Anirudh Ravichander are many. The overarching musical humour and subversion that envelope emotions of heterosexual love, dejection, frustration, and male bonding expressed in the lyrics of spoken dialectal Tamil and quirky Tanglish (a portmanteau word for mixture of Tamil and English) in Anirudh’s compositions embarrass you first and then lead you to an inward complex pleasure. From his debutante blockbuster of a song Why This Kolaveri Di  in 3 to his funniest, best Nee Takkunnu Paaththa Thikkunnu Aakum  in Thangamagan if Anirudh has a range of wacky songs to his credit, there is another set of songs from Kannazhaga in 3 to Oh Penne Penne in Vanakkam Chennai that excel in melodic charm while retaining the outlandish mixture of crossover sounds.

Musically, Anirudh is so promiscuous that the location of music is shifted in his compositions from rendition to the dizzying display of mixing of sounds. In his debutant film 3 the theme music is a haunting symphony of violins evoking the western classical masters whereas the song Come on Girls in the same film quizzically uses Carnatic alaps and nadaswaram  haphazardly. Even Why This Kolaveri Di uses a Tamil folk rhythm; its instrumentation displays a mix of nadaswaram, shehnai, saxophone, urumee, thavil, acoustic guitar, and keyboards mixed with electronic synths and scratches. The result is that makes one believe the thing about music is all banalities are suddenly invested with not profound meanings but with fun, laughter, and playfulness.

Although Anirudh is not the only film composer who uses Chennai Gana paattu, its dialect, and nonsensical words for the oblique comic effects his singular quality is to infest such songs with a youthfulness not known before. Aaluma Douluma song in the film Vedalam, for example, has sudden speed breakdowns in the rhythm which interrupts the cheer and builds the anarchic trance it aims for. This speed break is rather a ‘base drop’ as it is known in the Punjabi Bhangra stage music performances and Anirudh effectively uses it in his unique way in Aaluma Doluma song. Such speed breakers in rhythm, mocking second lines of the classical rendering of the first line, instantaneous or daring rise to trance, electronic traversing of ping-pong hip-hop sounds throughout the songs, and unusual mixtures of sounds are the unique features of Anirudh’s music.

Again, it must be noted that the same quirky elements we hear in his hip-hop variety of songs assume a different order of lyrical pathos in songs like Uyir Nadhi Kalangudhe where the song features a distortion of guitars on the first interlude with the background of veena, and that is very unusual.

We notice Anirudh’s infectious anarchic energy when he sings. While the song Dandanakka under the composition of D.Imam exhibits Anirudh’s abundant vocal energy, the song Shoot the Kuruvi in the film Jil Jung Juk  (under the composition of Vishal Chandrashekar) shows how contained and ironical Anirudh’s energy can be.

Anirudh introduced rappers Yo Yo Honey Singh, Adhi of Hiphop Tamizha and British Indian rapper Hard Kaur to Tamil film music. Ranging from husky Shruti Hasan to folk singer Paravai Muniammal Anirudh merges with effortless ease. Anirudh recorded with Assamese rock star Angaraag Mahanta popularly known as Papon.

Form his first film 3 in 2102 to the latest Thangamagan in 2015 Anirudh has scored some fifteen films or less but his impact on the youth culture of Tamilnadu is immense. From the grand melodic lyricism of Ilayaraja variety Tamil film music seems to have moved towards a less sentimental and more youthful rebellious music with the advent and rise of Anirudh. His mockery is less in scale in comparison with the film compositions of Santosh Narayanan but Anirudh’s openness to embrace and accommodate old world charm and sound cultures of different worlds makes him an endearing Chennai kid. More than anything else Anirudh is one of the film composers who has brought spoken Tamil close to music. By bringing the qualities of Chennai street into film music Anirudh has moved music, like many other film music composers before him, to a less godly place where the biting reality of everyday relationships finds an expression that is subversive and liberating at the same time. No wonder Anirudh is the darling of the youngsters in Tamilnadu. He is one among them; he sings and composes for them. For those who cannot come out of the old world charms and appreciate Anirudh’s music the Kali Yuga has advanced. By the way, who said there is no fun and anarchy in Tamilnadu?