என் எதிர்- இரங்கற்பா கவிதைகளும் சமகால உலகக் கவிதைகளின் போக்கும் — எம்.டி.முத்துக்குமாரசாமி

 

நான் “வெல்வெட்டில் பொதிந்த வைரம்”  என்ற கவிதையில், (ஆங்கிலத்தில் The Necessary Velvet என்ற என் கவிதை) 

“மீட்சி வலிக்கு அப்பால் இல்லை,

 அதன் நேர்த்தியான, நெஞ்சை சுக்குநூறாக்கும்

வளைவுகளுக்குள் தான் இருக்கிறது.”

என்ற  வரிகளை எழுதியிருப்பதற்கு கவிதைகளைப் பகிர்ந்துகொள்ளும் என்னுடைய ஐரோப்பிய நண்பர்கள் வாட்சப் குழுமத்தில் ஒரு இளம்பெண் கடும் எதிர்ப்பு தெரிவித்திருந்தார். நான் வலியை, துயரத்தை, துயருருதலை ரொமாண்டிச மனோபாவத்தோடு அணுகுவதாக அவருடைய குற்றச்சாட்டு. நான் துக்கம் உயர் கவித்துவத்துக்கு இட்டுச் செல்வதாகவும் (கோ யுன் முன்னுரை), துக்கம் அழகுடன் பிரிக்க இயலாதபடிக்கு பிணைந்திருப்பதாகவும் (காவபட்டா நாவல்கள் பற்றிய என் கட்டுரைகள்),  உடைந்த ஜன்னல் கண்ணாடியின் வழி கசியும் மாலை நேர வெயில், ஜூன் இரவுகள், ஸ்டிராபெர்ரிப் பழங்கள் (I do not praise your mutilated world என்ற கவிதை)  என அனைத்தும் துக்கத்தின் சாயல் படிந்திருப்பதாக எழுதுவதன் மூலம் துக்கத்தை புகழுரைப்பதாகவும் அவர் என்னிடம் ஆவேசமாக வாதாடினார்.

இன்று விநாயகசதுர்த்திக்கு வீட்டுக்கு வந்திருந்த என் கொரிய/லிசு பேராண்டி ஏழு மாதக் குழந்தை; அவனே ஒரு குட்டிப்பிள்ளையார் போல வசீகரமாக இருந்தான். அவனுக்கு இரண்டு அரிசிப் பற்கள் முளைவிட்டிருக்கின்றன. மேலும் பற்கள் முளைக்க அவனுக்கு நம நம என்று இருக்கவேண்டும். அவன் கையில் கிடைத்தது எல்லாவற்றையும் கடிக்கிறான்.  நான் அவனைக் கையிலெடுத்துக் கொஞ்சியபோது அவன் என்னையும் கடித்தான். அந்த இளம்பெண், என் கவிதைகளில் தொடர்ந்து வரும் மனிதர்களற்ற நிலக்காட்சிகளும், எல்லாவற்றையும்  காற்றின் போக்குக்கும் விண்மீன்கள் மரித்தலுக்கும் நிலவின் பிஸ்கட் துண்டுகளுக்கும் ஒப்புக்கொடுத்துவிடுவதும் துக்கத்தின் பேரலையில் நான் மடங்கியும் மயங்கியும் கிடப்பதாகச் சொல்லியது எனக்கு என் பேரன் அரிசிப்பற்களால் என்னைக் கடித்தது போல இருந்தது. 

நான் அவருக்கு நான் எழுதுவது எதிர்- இரங்கற்பா (Anti Elegy) கவிதைகள்  என்றும் அவற்றை அவற்றின் தொனியால் வாசிக்கவேண்டும் என்றும் கேட்டுக்கொண்டேன். 

இரங்கற்பா, அதன் செவ்வியல் வடிவத்தில், இறுதியில் ஆறுதல் என்ற அடித்தளத்தில் கட்டமைக்கப்பட்ட ஒரு வகையாகும். ஜான் மில்டனின் 'லிசிடாஸ்' கவிதையில் வரும் மேய்ச்சல் நில ஆறுதல் முதல், ஆல்ஃபிரட் டென்னிசனின் 'இன் மெமோரியம் ஏ.எச்.எச்.' கவிதையில் நம்பிக்கை, சந்தேகம் ஆகியன குறித்த போராட்டம் வரை, பாரம்பரிய இரங்கற்பா முறையானது வாசகரை துக்கம் தரும் இதத்தையும்  புகழையும் இறுதியில் ஒருவிதமான உயர்நிலையை ஏற்றுக்கொள்தல் ஆகியன மூலம் வழிநடத்துவதாகும்.     

இந்த ஆறுதல் குறித்த வாக்குறுதியானது போதுமானதல்ல என்பது மட்டுமல்லாமல், நேர்மையற்றதுமாகும்.   என் எதிர்-இரங்கற்பா என்ற எழுத்து முறை தீர்மானமான முடிவை நிராகரிப்பதன் மூலமும், மொழியின் எல்லைகளை கேள்விக்குட்படுத்துவதன் மூலமும், தனிப்பட்ட துயரத்தை ஒரு கடுமையான அரசியல் குற்றச்சாட்டாக மாற்றுவதன் மூலமும் இழப்பை எதிர்கொள்கிறது. 

எதிர்-இரங்கற்பா அதன் முன்னோடியிலிருந்து விலகும் முதன்மையான புள்ளி, அது ஆறுதலை உறுதியாக நிராகரிப்பதாகும். பேரழிவுகள், அமைப்பு ரீதியான வன்முறைகள்  சூழலியல் சரிவின் அச்சுறுத்தல் ஆகியவற்றால் குறிக்கப்படும் ஒரு காலகட்டத்தில், இழப்பிற்கு ஒரு நேர்த்தியான, மீட்பு அளிக்கும் முடிவு என்ற எண்ணம் ஒரு உணர்ச்சிவசப்பட்ட பொய்யாக மட்டுமே இருக்க முடியும். நான் ஆறுதல் அளிப்பதற்குப் பதிலாக, துயரத்தின் கசப்பான, ஜீரணிக்க முடியாத இயல்புக்குச் சாட்சியாக நிற்பதைத் தேர்ந்தெடுக்கிறேன். 

இப்படியான எழுத்து முறைக்கு உலகக்கவிதைகளிலும் பல உதாரணங்கள் இருக்கின்றன. அமெரிக்கக் கவிஞர் ஷரோன் ஓல்ட்ஸின்  'தி ஃபாதர்' என்ற தொகுப்பில், தனது தந்தையின் புற்றுநோயால் ஏற்படும் மெதுவான மரணத்தை, மருத்துவத் துல்லியமான, ஏறக்குறைய கொடூரமான நேர்மையுடன் அவர் ஆவணப்படுத்துகிறார். ஆன்மாவின் பயணத்திற்கான உயர்ந்த உருவகங்கள் அங்கு இல்லை; பதிலாக, சிதைந்து கொண்டிருக்கும் உடலின் கடுமையான யதார்த்தம் உள்ளது. 'தி கிளாஸ்' போன்ற கவிதைகளில், அவர் தனது தந்தையின் "உண்மையான விலா எலும்புகள், அவரது இடுப்பெலும்புகளின் விளிம்புகளை"ப் பார்ப்பதாக எழுதுகிறார். இது வாசகரை மரணத்தின் பௌதிக யதார்த்தத்தை எதிர்கொள்ளும்படி கட்டாயப்படுத்துகிறது. இது உயர்நிலையைத் தேடும் ஒரு புலம்பல் அல்ல; இது ஒரு பௌதிகச் செயல்முறையின் அசைக்க முடியாத பதிவு. இது வாசகருக்கு ஆறுதலை அல்ல, மாறாக கடினமான உண்மையை விட்டுச்செல்கிறது. கவிதையின் சக்தி, அது உற்று நோக்குதலி ல் இருக்கிறது ; அதன் மூலம் மரணத்தை அழகுபடுத்துவதையோ ஆன்மீகப்படுத்துவதையோ நோக்கமாகக் கொண்ட இரங்கற்பாவின் உந்துதலை அது நிராகரிக்கிறது.

 எதிர்-இரங்கற்பா அடிக்கடி துயரத்தை அரசியலாக்குகிறது, துக்க அனுசரிப்புச் செயலை ஒரு தனிப்பட்ட அனுபவத்திலிருந்து ஒரு பொது விமர்சனமாக மாற்றுகிறது. 

கரோலின் ஃபோர்ஷேவின் முன்னோடியான படைப்புகள், குறிப்பாக 'தி கன்ட்ரி பிட்வீன் அஸ்' தொகுப்பு, இந்த மாற்றத்தை எடுத்துக்காட்டுகிறது. அவரது புகழ்பெற்ற உரைநடைக் கவிதை, 'தி கர்னல்', ஒரு தனி நபருக்கானது அல்ல, மாறாக ஒரு முழு தேசத்தின் மனிதாபிமானத்திற்கான ஒரு எதிர்-இரங்கற்பாவாகும். எல் சால்வடாரில் ஒரு இராணுவ கர்னலுடன் இரவு உணவை விவரிக்கும் அந்தக் கவிதை, உணவுக்குப் பிறகு அவர் மனிதக் காதுகள் நிறைந்த ஒரு சாக்குப்பையைக் கொட்டி மேசையில் பரப்புவதை விவரிக்கிறது. இது போன்ற கொடூரங்களைச் செரிப்பதற்கு பாரம்பரியக் கவிதை வடிவங்களின் போதாமையை இது நேரடியாக எதிர்கொள்கிறது. கவிதை எந்தப் புலம்பலையும், புகழ்ச்சியையும், ஆறுதலையும் வழங்கவில்லை. அது ஒரு சாட்சியத்தின் பகுதி, ஒரு குற்றச்சாட்டு. அதன் எதிர்-இரங்கற்பா சக்தி, வன்முறையை அழகியல்மயமாக்குவதை மறுத்து, அதை ஜீரணிக்க முடியாத உண்மையாக முன்வைப்பதில் இருக்கிறது. 

இந்த பிரதிநிதித்துவத்தின் நெருக்கடி—அதாவது, முழுமையான இழப்பின் முன் மொழியே தோல்வியடைகிறது என்ற உணர்வு—எதிர்-இரங்கற்பாவின் மற்றொரு மையக் கொள்கையாகும். பாரம்பரிய இரங்கற்பா இறந்தவர்களை கவிதையின் மூலம் அமரத்துவப்படுத்த முடியும் என்று நம்பும் இடத்தில், எதிர்-இரங்கற்பா பெரும்பாலும் தனது சொந்த வரம்புகளைப் பற்றி சுய-விழிப்புணர்வுடன் உள்ளது. உதாரணமாக என்னுடைய  “எல்லாவற்றுக்குமான பிரியாவிடை” என்றகவிதையில் வரும் பின்வரும் வரிகள் மொழியின் தோல்வியைத்தானே சொல்கின்றன?

“உன் உதடுகளால் அவள் தோளில் வரைந்த 

கடற்கரையும் எல்லா தடயங்களையும் அழித்துவிடும்

என்பதற்கு அந்தியில் மறைதலை அறிதல்

விம்மலின் இலக்கணத்தில்

பெருமூச்சின் மொழியமைப்பில்

ஆழமான பயிற்சி”

கனேடிய செம்மொழியியலாளரும் கவிஞருமான ஆன் கார்சனின் 'நாக்ஸ்' இந்த வகையில் ஒரு மகத்தான படைப்பாகும். தன்னைப் பிரிந்து வாழ்ந்த சகோதரனுக்காக ஒரு இரங்கற்பாவாக உருவாக்கப்பட்ட இக்கவிதை ஒரு பாரம்பரியப் புத்தகம் அல்ல, மாறாக ஒரு பெட்டியில் வைக்கப்பட்டுள்ள, acordeon இசைக்கருவியைப் போல விரியும் ஒரு பொருள், "[அவர்] உருவாக்கிய ஒரு புத்தகத்தின் பிரதி" ஆகும். அதில் கடிதங்களின் துண்டுகள், பழைய புகைப்படங்கள், ஒரு சகோதரனுக்கான பண்டைய இரங்கற்பாவான கேடலஸின் 101வது கவிதையை மொழிபெயர்க்க கார்சன் எடுக்கும் கடினமான, பெரும்பாலும் தோல்வியுறும் முயற்சிகள் ஆகியன அடங்கியுள்ளன.  'நாக்ஸ்'-ன் பௌதிக வடிவம்—நேர்த்தியாகக் கோர்க்க முடியாத துணுக்குகளின் தொகுப்பு—துக்கத்தின் ஒருங்கிணைப்பின்மைக்கு ஒரு உருவகமாகும். மொழிபெயர்ப்பில் அவர் படும் சிரமம், தனது சகோதரனின் இழப்பை முழுமையாக அணுகவோ அல்லது வெளிப்படுத்தவோ முடியாத அவரது இயலாமையைப் பிரதிபலிக்கிறது. இந்தப் படைப்பு ஒரு முழுமையான, மெருகூட்டப்பட்ட நினைவுச்சின்னம் அல்ல, மாறாக ஒரு தோல்வியின் ஆவணமாகும். ஒரு சிக்கலான இழப்பிற்கான உண்மையான இரங்கற்பாவை எழுதுவது சாத்தியமற்றதாக இருக்கலாம் என்றும், மிகவும் நேர்மையான பதில் என்பது துண்டுகளையும், மௌனங்களையும், அந்த முயற்சியையுமே முன்வைப்பதுதான் என்றும் அது சக்திவாய்ந்த முறையில் உணர்த்துகிறது.

 எதிர்-இரங்கற்பாவின் கூறுமுறை மனிதனைத் தாண்டி விரிவடைந்துள்ளது. கவிஞர்கள் மனிதரல்லாத உலகத்திற்காக—அழிந்துபோன உயிரினங்கள், இறந்து கொண்டிருக்கும் சூழல் மண்டலங்கள், சேதமடைந்த ஒரு கோளிற்காக—இரங்கற்பாக்களை அதிகளவில் எழுதி வருகின்றனர். இந்த சூழலியல் துக்கம் இயல்பாகவே எதிர்-இரங்கற்பா தன்மை கொண்டது.

தற்போதைய அமெரிக்க அரசவைக் கவிஞர் அடா லிமோன் அவரது 'தி கேரியிங்' தொகுப்பில் உள்ள 'தி லீஷ்' என்ற கவிதையில், தனது தோட்டம்  நாய் ஆகியவற்றின்  அமைதியான உலகத்தைக் கவனிப்பது, உலகின் பலவீனம் குறித்த ஒரு நிலையான பதட்டத்தால் சிதைக்கப்படுகிறது. அவர் "எப்போதும் இறப்பவற்றின், எப்போதும் பிறப்பவற்றின் பாடலைக்" குறிப்பிடுகிறார், ஆனால் அதன் தொனி ஆழ்ந்த அமைதியின்மையுடன், தற்காலிகமானதாகவும் உணரப்படும் ஒரு அழகிற்கான புலம்பலாக உள்ளது. இயற்கையின் நித்திய மீள்வருகை குறித்த எந்த வாக்குறுதியும் அடா லிமோனின் கவிதைகளில்  இல்லை;  மாறாக தீவிரமாக நாம் இழந்து வரும் ஒன்றைப் பற்றிய அமைதியான, வலியோடு கூடிய விழிப்புணர்வு மட்டுமே உள்ளது. இது ஒரு தெளிவான முடிவற்ற துக்கம், கைப்பற்றப்பட்டுக்கொண்டிருக்கும் ஒரு எதிர்காலத்திற்கான புலம்பல்.  

எதிர்-இரங்கற்பா என்பது துக்கத்தை நிராகரிப்பது அல்ல, மாறாக அதனைத் தீவிரமாக மறுசீரமைப்பது. இது நமது சமகால உலகம் கோரும் ஒரு கவிதை வடிவம்—எளிதான பதில்களை சந்தேகிக்கிற, அரசியல் உணர்வுடைய, தனது சொந்த வரம்புகளைப் பற்றி வேதனையுடன் அறிந்த, அறிவிக்கிற வடிவம். 

கடந்த காலத்தின் ஆறுதல்களைத் தவிர்ப்பதன் மூலம், ஷரோன் ஓல்ட்ஸ், கரோலின் ஃபோர்ஷே, ஆன் கார்சன், அடா லிமோன் போன்ற கவிஞர்கள், நெகிழ்ச்சியான, நேர்மையான  சக்திவாய்ந்த நினைவுகூரும் முறையாக ஒன்றை உருவாக்கியுள்ளனர். எதிர்-இரங்கற்பா துக்கத்திலிருந்து வெளியேறுவதற்கான ஒரு பாதையை வழங்கவில்லை; பதிலாக, அது தைரியமாக அதிலேயே வாழத் தேர்வுசெய்கிறது. இறந்தவர்களைக் கௌரவிப்பதற்கான மிக ஆழ்ந்த செயல், அவர்களின் இல்லாமையில் மெருகூட்டப்படாத உண்மையையும், அவர்கள் விட்டுச் சென்ற உலகின் உடைந்த நிலையையும் எதிர்கொள்வதே என்று அது வலியுறுத்துகிறது. 

எதிர் -இரங்கற்பா வகையினத்தை சேர்ந்த என் கவிதைகளும் ஆறுதலுக்கானவை அல்ல, மாறாக அசராத சாட்சியத்தின் சத்தியவாக்குகள்.

மீண்டும் “எல்லாவற்றுக்குமான பிரியாவிடை” கவிதையில் எழுதிய வரிகளை அந்த இளம்பெண்ணுக்கு  நினைவுபடுத்தினேன்:

“என்ன மிஞ்சுகிறது?

எளிமையான ஒன்று. 

தூய்மையான ஒன்று.

ஒரு பிரக்ஞை, 

ஒரு பார்வை, 

ஒரு சாட்சி

எல்லாவற்றின் விளிம்பில் நின்று,

அது தானென்று நினைத்த 

ஒவ்வொரு பொருளிலிருந்தும் உரிக்கப்பட்டதாக,

முற்றிலும், அற்புதமாக, சுதந்திரமாக. "