காதலும் அதன் பிற பிசாசுகளும்: காப்ரியல் கார்சியா மார்க்வெஸின் கவித்துவ உச்சம் —— எம். டி. முத்துக்குமாரசாமி —-

 காதலும் அதன் பிற பிசாசுகளும்: காப்ரியல் கார்சியா மார்க்வெஸின் கவித்துவ உச்சம் 

—— 

எம். டி. முத்துக்குமாரசாமி 

—-

 காப்ரியல் கார்சியா மார்க்வெஸின் நாவல்களிலேயே எனக்கு மிகவும் பிடித்த நாவல் “காதலும் அதன் பிற பிசாசுகளும்” (Love and its other demons). அதுவே மார்க்வெஸ் தன் கவித்துவ உச்சத்தைத் தொட்ட நாவல் என்றும் நான் பலமுறை எழுதியிருக்கிறேன். 1982ஆம் ஆண்டு இலக்கியத்திற்கான நோபல் பரிசு மார்க்வெஸுக்கு வழங்கப்பட்ட பிறகு, அவருடைய “ஒரு நூற்றாண்டுத் தனிமை’ (One Hundred Years of Solitude) நாவலும் அவருடைய மாய யதார்த்த நடையும் உலகப் புகழ் பெற்றன. 1994ஆம் ஆண்டு வெளிவந்த “காதலும் அதன் பிற பிசாசுகளும்” நாவலில் அவருடைய நடை, அவருடைய கூரிய வாசகர்கள் மட்டுமே நுட்பமாக அவதானிக்கக்கூடிய வகையில் ‘ஒரு நூற்றாண்டுத் தனிமை’யிலிருந்து பலவாறு மாறுபட்டு, கச்சிதமாகவும் அளவானதாகவும் மாறியிருந்தது.

இந்த நாவலை மார்க்வெஸ் எழுதுவதற்கான தொடக்கம் அக்டோபர் 26, 1949 அன்று நிகழ்ந்தது. அவர் அப்போது நிருபராக வேலை செய்துகொண்டிருந்த பத்திரிகையின் ஆசிரியர், நூற்றாண்டுகளுக்கும் மேல் பழைமை வாய்ந்த கிளாரிசன் கன்னியர் மடம் இடிக்கப்பட்டு அங்கே ஒரு ஐந்து நட்சத்திர விடுதி அமையவிருக்கிறது என்றும், அதைப் பார்த்து அங்கே எதுவும் செய்தி கிடைக்கிறதா என்று பார்த்துவர அவரை அனுப்புகிறார். அங்கே கன்னியர் மடத்தின் கல்லறைகள் உடைக்கப்பட, மார்க்வெஸ் எழுதுகிறார், “உயர் பீடத்தின் மூன்றாவது மாடத்தில், நற்செய்திகள் வைக்கப்பட்டிருந்த பக்கத்தில் ஆச்சரியம் காத்திருந்தது. மண்வெட்டியின் முதல் அடியிலேயே கல் உடைந்தது, செம்பின் அடர் நிறத்தில் உயிருள்ள கூந்தல் அருவி போல் கல்லறையிலிருந்து வழிந்தது. ஃபோர்மேன், தொழிலாளர்களின் உதவியுடன், முடி முழுவதையும் வெளிக்கொணர முயன்றார். மேலும் அவர்கள் எவ்வளவு முடியை வெளியே கொண்டு வந்தார்களோ, அவ்வளவு நீளமாகவும் அடர்த்தியாகவும் அது தோன்றியது. இறுதியில் ஒரு இளம் பெண்ணின் மண்டை ஓட்டில் ஒட்டிக்கொண்டிருந்த கடைசி இழைகள் தோன்றின. அந்த மாடத்தில் சில சிதறிய எலும்புகளைத் தவிர வேறு எதுவும் மிச்சமில்லை. உப்புப் படிவுகளால் அரிக்கப்பட்டிருந்த அலங்கரிக்கப்பட்ட கல்லில், குடும்பப்பெயர்கள் இல்லாத ஒரு கொடுக்கப்பட்ட பெயர் மட்டுமே படிக்க முடிந்தது: சியர்வா மரியா டி டோடோஸ் லாஸ் ஏஞ்சலஸ். தரையில் பரப்பப்பட்ட அந்த அற்புதமான கூந்தல் இருபத்திரண்டு மீட்டர், பதினோரு சென்டிமீட்டர் நீளமிருந்தது.” இந்த சியர்வா மரியா என்ற 12 வயது சிறுமியை கதாநாயகியாக வைத்து, பதினெட்டாம் நூற்றாண்டின் காலனிய ஆதிக்கத்தின் கீழ் இருந்த கொலம்பியா நாட்டின் கரீபியன் கடற்கரை நகரைக் களமாகக் கொண்டு மார்க்வெஸ் எழுதிய நாவலே “காதலும் அதன் பிற பிசாசுகளும்” ஆகும்.

இந்த நாவலின் நிலப்பகுதியை நாம் ஏற்கெனவே ‘ஒரு நூற்றாண்டுத் தனிமையில்’ மார்க்வெஸின் கற்பனையால் புனையப்பட்ட வசிப்பிடமாக, ‘மக்கேண்டோ’ என்ற பெயரில் வாசித்திருக்கிறோம். அந்த உண்மை நகரின் பெயர் அரகடாகா.

காப்ரியல் கார்சியா மார்க்வெஸ் 1927 மார்ச் 6 அன்று, வெப்பமண்டல கொலம்பியாவின் வடக்குக் கடற்கரையில் உள்ள ஒரு சிறிய வாழைப்பழத் தோட்ட நகரமான அரகடாகாவில் பிறந்தார். வாழைப்பழத் தோட்ட நகருக்கு ரயில் முதன்முதலாக வரும் கதையை ‘ஒரு நூற்றாண்டு காலத் தனிமையில்’ நாம் வாசித்திருக்கிறோம். அவரது தாய், லூயிசா சாண்டியாகா மார்க்வெஸ் இகுவாரான், சியரா நெவாடாவைக் கடந்து கிழக்கில் உள்ள காட்டு குவாஜிரா இந்தியப் பிரதேசத்தில் தோன்றிய ஒரு குடும்பத்தைச் சேர்ந்தவர். அவரது தந்தை, கர்னல் நிக்கோலஸ் மார்க்கேஸ், ஆயிரம் நாட்கள் போரில் (1899-1902) லிபரல் மற்றும் கன்சர்வேடிவ் கட்சிகளுக்கு இடையே நடந்த போரில் ஒரு முன்னாள் தோழரைக் கொலை செய்த பின்னர், அரகடாகாவிற்குக் குடியேறியவர். கார்சியா மார்க்வெஸ் பிறந்தபோது, அவரது தாத்தா, நகரத்தின் முன்னணி நபர்களில் ஒருவராக இருந்தார், இருப்பினும் லிபரல்கள் அந்தப் போரில் தோல்வியடைந்திருந்தனர். மறுபுறம், அவரது தந்தை, காப்ரியல் எலிஜியோ கார்சியா, மேற்கில் உள்ள பொலிவார் மாகாணத்தைச் சேர்ந்த ஒரு தந்தியாளராக (Telegraphist) இருந்தார். இந்தப் பிரதேசம் கொலம்பிய இந்திய கலாச்சாரத்தை விட ஆப்பிரிக்க-கொலம்பிய கலாச்சாரத்துடன் பின்னிப்பிணைந்தது. 

நாவலில், கொலம்பிய இந்தியத் தாயான பெர்னாடாவின் நிராகரிப்பினால் கறுப்பின அடிமைகளால் அரவணைத்து வளர்க்கப்படும் சியர்வா மரியா, ஆப்பிரிக்கர்களின் மொழிகளைப் பேசுகிறாள். 

காப்ரியல் கார்சியா மார்க்வெஸ் ஒரு வயதுக்கு குறைவான கைக்குழந்தையாக இருந்தபோது, இளம் தம்பதியரான அவர் பெற்றோர், அவரைத் தாத்தா-பாட்டியிடம் விட்டுவிட்டு, தங்கள் இரண்டாவது குழந்தையான லூயிஸ் என்ரிக்குடன், மாக்டலேனா ஆற்றின் முகத்துவாரத்தில் உள்ள மற்றொரு கரீபியன் கடற்கரை நகரமான பாரன்குவிலாவிற்குக் குடியேறினர். ஏழு வயது வரை, மார்க்வெஸ் தனது தாயையும் தந்தையையும் இரண்டு அல்லது மூன்று முறை மட்டுமே பார்த்தார்; அவர்களை மறந்துவிட்டார்: அவர்களின் இடத்தை அவரது தாத்தா கர்னல், அவரது பாட்டி டிரான்குவிலினா, பல மாமிகள் மற்றும் பணியாளர்கள் குழு எடுத்துக்கொண்டனர். 

நாவலில் சியர்வா மரியா கிட்டத்தட்ட இதே போன்ற பல கலாச்சார கறுப்பினச் சூழலில் வளர்கிறாள்.

மார்க்வெஸின் பாட்டி சொன்ன புராணக்கதைகளும் அரகடகா பிரதேசத்தின் இரண்டு வரலாற்று நிகழ்வுகளும் மார்க்வெஸின் படைப்புகளில் அடிக்கடி குறிப்பிடப்படுகின்றன. ஒன்று, ஆயிரம் நாட்கள் போர், இதில் அவரது தாத்தா ஒரு வீரப் பொறுப்பை ஏற்றிருந்தார்; இரண்டாவது, 1928 டிசம்பரில், யுனைடெட் ஃப்ரூட் கம்பெனியின் வேலைநிறுத்தத்தில் ஈடுபட்டவர்களை கொலம்பிய இராணுவம் சியனாகாவில் படுகொலை செய்தது. அப்போது மார்க்வெஸ் பதினெட்டு மாத வயதுடைய குழந்தையாக இருந்தார். 

அவரது பாட்டியின் தாக்கமும் மார்க்வெஸின் படைப்புகளில் குறிப்பிடத்தக்கது; அவரது உலகக் கண்ணோட்டம் கத்தோலிக்க நாட்டுப்புறக் கதைகளும் உள்ளூர் மூடநம்பிக்கைகளும் கலந்த ஒரு கலவையாக இருந்தது. அதே கண்ணோட்டத்தை இந்த நாவலில் வரும் கன்னியர் மட கன்னிகாஸ்திரீகளும் அந்த மடத்தின் மடாதிபதியும் கொண்டிருக்கின்றனர்.

1948 ஏப்ரலில், கொலம்பியாவின் மிகவும் கவர்ச்சிகரமான அரசியல்வாதியான லிபரல் பாப்புலிஸ்ட் ஜார்ஜ் எலியேசர் கைடானின் படுகொலையைத் தொடர்ந்து நடந்த அசாதாரண கிளர்ச்சியான ‘பகோடாசோ’வால், ‘வியோலென்சியா’ எனப்படும் கிட்டத்தட்ட இருபது ஆண்டு கால அறிவிக்கப்படாத உள்நாட்டுப் போர் தொடங்கியது. பல்கலைக்கழகம் மூடப்பட்டது, கார்சியா மார்க்வெஸ் தன் சொந்த கடற்கரைப் பிரதேசமான, பழைய காலனிய நகரமான கார்டகேனாவிற்கு, அதன் இப்போது மங்கிவிட்ட பிரமாண்டத்திற்குத் திரும்பினார். அங்கு அவர் சமீபத்தில் நிறுவப்பட்ட லிபரல் செய்தித்தாளான ‘எல் யுனிவர்சல்’-இல் நிருபராகப் பணியில் சேர்ந்தார். இந்தக் கடற்கரை நகரமான கார்டகேனாவில்தான் ‘காதலும் அதன் பிற பிசாசுகளும்’ நாவலின் கதை நடக்கிறது. கார்டகேனா உண்மையில், கொலம்பியாவின் தலைநகரான பொகோடாவில் பல்கலைப் படிப்பை முடித்திருந்த மார்க்வெஸுக்கு மிகவும் பாரம்பரியமாகவும், பழமைவாதப் பிடியில் சிக்கியிருந்த நகரமாகவும் தோன்றியது.

1982இல் இலக்கியத்திற்கான நோபல் பரிசினை வெல்லும் வரை மார்க்வெஸ் தனது புனைகதைகளில் அதிகாரம், தனிமைப்படுத்தப்பட்ட வரலாறு, அரசியல் வன்முறை ஆகிய கருப்பொருள்களில் கவனம் செலுத்தியிருந்தார். அதன் பிறகு, அவரது வெளிப்படையான அரசியல் போராட்டத்திலிருந்து விலகுவதை சுட்டும் விதமாக, அவர் தனிப்பட்ட உறவுகளைப் பற்றி, குறிப்பாகக் காதலைப் பற்றி எழுதுவதற்குத் திரும்பினார். இது அவரது முந்தைய படைப்புகளில் பெரும்பாலும் மையப்படுத்தப்டாத ஒரு கருப்பொருளாக இருந்தது. 1985இல், அவர் தனது மிகவும் பிரபலமான “காலராவின் காலத்தில் காதல்” (Love in the Time of Cholera) நாவலை வெளியிட்டார். இது 1920களில் அவரது பெற்றோரின் நாடகத்தனமான காதல் பற்றிய கதைகளால் ஓரளவு ஊக்கமளிக்கப்பட்ட ஒரு வரலாற்று நாவலாகும். இதன் மூலம், அவர் நோபல் விருதால் தன்னுடைய படைப்பாற்றல் எந்த முடிவுக்கும் வந்துவிடவில்லை என நிரூபித்தார்.

மார்க்வெஸின் நாவல்களான “காலராவின் காலத்தில் காதல்”, “காதலும் அதன் பிற பிசாசுகளும்”, “முன்கூட்டியே அறிவிக்கப்பட்ட மரணத்தின் கதை” ஆகியவை அதிகாரப்பூர்வமாக ஒரு காதல் முத்தொகுப்பு (trilogy) இல்லை. ஏனெனில் அவை ஒரு ஒருங்கிணைந்த கதைப்பின்னலுடன் தொடராக எழுதப்படவோ அல்லது விற்பனை செய்யப்படவோ இல்லை. இருப்பினும், அவற்றின் பொதுவான கருப்பொருள்கள் இணைந்து இருப்பதால், வாசகர்களும் அறிஞர்களும் இவற்றை ஒன்றாக விவாதிக்கின்றனர்:

“முன்கூட்டியே அறிவிக்கப்பட்ட மரணத்தின் கதை” (1981): இது முதன்மையாக ஒரு காதல் கதை இல்லை என்றாலும், இதில் பயார்டோ சான் ரோமான், அஞ்சலா விகாரியோ, கொலை செய்யப்பட்ட சாண்டியாகோ நாசர் ஆகியோரின் ஒரு வகையான காதல் முக்கோணம் உள்ளது. இந்த நாவல் கௌரவம், துரோகம், சமூக எதிர்பார்ப்புகளின் விளைவுகளை மையமாகக் கொண்டு, காதலை ஒரு சோகமான துன்பியல் நிகழ்வுகளின் தூண்டுதலாகச் சொல்கிறது.

“காலராவின் காலத்தில் காதல்” (1985): இது காதலின் புரிந்துகொள்ள முடியாத தன்மையை விரிவாக ஆய்வு செய்கிறது. இதில் ஃபிளாரன்டினோ அரிசா, ஃபெர்மினா டாசா மீது கொண்டிருக்கும் வாழ்நாள் காதல், பல தசாப்தங்களை உள்ளடக்கியது. இது காதலின் நீடித்த தன்மை, வயதாகுதல், சமூகக் கட்டுப்பாடுகளின் தன்மை, மீறல் ஆகியவற்றை ஆராய்கிறது. 

“காதலும் அதன் பிற பிசாசுகளும்” (1994): சியர்வா மரியா என்ற இளம் பெண்ணுக்கும், பாதிரியார் கயெடெனோ டெலௌராவுக்கும் இடையேயான தோல்வியடைந்த காதல் கதையை ஆராய்கிறது. இது மூடநம்பிக்கை, மதம், காலனிய அடக்குமுறை ஆகியவற்றைப் பின்னணியாகக் கொண்டது. காதல் தீவிரமானது ஆனால் சோகமானது; தேவாலயம், சமூகப் பாகுபாடு போன்ற வெளிப்புற சக்திகளால் காதல் சிக்கலாவதைச் சொல்கிறது.

மார்க்வெஸின் காதல் நாவல்களில் காஃப்காவின் செல்வாக்கு மிகவும் அதிகம், ஆனால் அதை மார்க்வெஸின் விசேஷமான நடையால் உடனடியாகக் கண்டுபிடிக்க இயலாது. தனிமை, பிறப்பும் இறப்பும், இயற்கை-சகமனிதர்-கடவுள்-தன்னிலை ஆகியவற்றிலிருந்து அந்நியமாதல், தனிநபர் ஆன்மிகத்துக்கான தேடல், தனிமனித சுதந்திரம் என்றால் என்ன என்ற கேள்வி, காதலின் அருமை, சரித்திரத்தின் அபத்தம் என்பதாகிய இருத்தலியல் பிரச்சனைகள் இருவருக்குமே பொதுவானவை. காஃப்காவின் எழுத்து முறை நுட்பமானது; அருவமானது; நீதியற்ற உலகில் தன்னுடைய உணர்கொம்புகள் அடித்து நொறுக்கப்படுவதையும், தான் எப்பொழுதும் ஏதேனும் ஒரு விசாரணைக்கு உட்படுத்தப்படுவதையும் மையமாக வைத்து கதை சொல்வது; அடங்கிய தொனியாலானது. மார்க்வெஸின் நடை அலங்காரமானது, விசேஷமானது, அதிசய சம்பவங்களால் பீடிக்கப்படுவது; தூலமான சம்பவங்களின் வழி கதை சொல்வது, உச்ச ஸ்தாயி தொனியாலானது. காஃப்கா ஒரு அருவ ஓவியர் என்றால் மார்க்வெஸ் ஒரு இம்ப்ரஷனிச ஓவியர்.

இருப்பினும், காஃப்காவின் ஒற்றைக் கதையே மார்க்வெஸின் நடையையும் உலகப்பார்வையையும் தீர்மானிப்பதாக இருந்தது. பல பேட்டிகளில், மார்க்வெஸ் தான் காஃப்காவின் ‘உருமாற்றம்’ சிறுகதையை முதன்முதலாக வாசித்தபோது, அதில் கிரெகர் சாம்சா ஒரு பூச்சியாக உருமாறுவதைப் படித்து ஒரு சிலிர்ப்புக்கு உள்ளானதாகவும், “இப்படியெல்லாம் எழுதலாம் என்றால் நான் எப்போதோ இப்படியெல்லாம் கதைகள் எழுதியிருப்பேனே” என்று சிறுகதைகள் எழுத ஆரம்பித்ததாகவும் சொல்லியிருக்கிறார். காஃப்கா எழுதிய ஒரே மாய யதார்த்த வரி உண்டென்றால் அது ‘உருமாற்றம்’ கதையின் ஆரம்ப வரிதான்.

காஃப்காவிய அருவ அபத்தம், மார்க்வெஸிடம் சம்பவங்களின் வழி நடந்தேறுகிறது. மார்க்வெஸின் அனைத்து நாவல்களையும் வைத்து இதை விளக்கலாம் என்றாலும், ‘காலராவின் காலத்தில் காதல்’ நாவலில் இதற்கான உதாரண காஃப்காவிய அபத்த சம்பவங்கள் பல இருக்கின்றன. நாவலில் ஃபிளாரன்டினோ அரிசாவும் ஃபெர்மினா டாசாவும் பதின்பருவ காதலர்களாக இருக்கிறார்கள். கடிதங்கள் எழுதியும் சந்தித்துமாய் காதல் உன்மத்தத்தை அடைகிறது. ஃபெர்மினாவின் தந்தை காதலர்களைப் பிரிப்பதற்காக அவளை வேறு ஊருக்கே அனுப்பிவிடுகிறார். அப்படிப் பலவந்தமாய்ப் பிரிக்கப்படுகையில், ஃபெர்மினா தன் நீண்ட கூந்தல் சடையை வெட்டி, தன் காதல் பரிசாக அரிசாவுக்கு அனுப்புகிறாள். 

“காதலும் அதன் பிற பிசாசுகளும்” நாவலில், பிறந்ததிலிருந்து வெட்டப்படாத சியர்வா மரியாவின் பொன்னிறக் கூந்தல், கலப்பினத்தவரின் காட்டியல்பு, அடக்கப்பட்ட அரசியல் நனவிலி ஆகியவற்றின் குறியீடாக வருகிறது.

அரிசா, ஃபெர்மினாவுக்குத் தன் காதல் கடிதங்களைத் தந்தி மூலம் அனுப்பிக்கொண்டே இருக்கிறான். பல வருடங்களுக்குப் பிறகு ஊருக்குத் திரும்பும் ஃபெர்மினாவைப் பார்க்க நகரச் சந்தைக்கு வந்து, அவளை எதிர்பாரா மகிழ்ச்சியில் ஆழ்த்த விரும்பும் அரிசா, அவளைத் தூரத்திலிருந்து கவனிக்கிறான். ஃபெர்மினாவை நெருங்கி அவள் காதுகளில் அவர்கள் இருவருமே அறிந்த அவளின் செல்லப்பெயரால் அழைக்கிறான். திரும்பிப் பார்க்கும் ஃபெர்மினா, அடுத்த நொடியே அரிசாவை ‘நான் உன்னைக் காதலிக்கவில்லை’ என நிராகரிக்கிறாள்.

அதன் பிறகு, தன் கூந்தல் சடை உட்பட, தான் அரிசாவுக்குக் கொடுத்த அத்தனை பரிசுப் பொருள்களையும் திரும்ப வாங்கிக்கொள்ளும் ஃபெர்மினா, உடனடியாகவே டாக்டர் ஜுவனெல் உர்பினோவை மணமுடித்துவிடுகிறாள். ஃபர்மினா ஏன் அரிசாவை நிராகரித்தாள் என்பதற்கு நாவலில் எந்த விளக்கமும் தரப்படுவதில்லை. நாமாக அது ஒரு காஃப்காவிய அபத்தம் என்று பொருள் கொள்ள வேண்டியதுதான்.

“காதலும் அதன் பிற பிசாசுகளும்" நாவலில், இளம் கதாநாயகியான சியர்வா மரியாவின் அப்பாவித்தனத்தை, ஒரு அரசியல் உருவகமாக விளக்கலாம். இது கிறிஸ்தவ/ஐரோப்பிய காலனியத்திற்கு எதிரான கொலம்பிய அப்பாவித்தனத்தின் குறியீடாக இருக்கிறது. 18ஆம் நூற்றாண்டு காலனிய கொலம்பியாவைப் பின்னணியாகக் கொண்ட இந்த நாவல், சமூக, மத, கலாச்சார அடக்குமுறைகளைச் சித்தரிக்கிறது. சியர்வாவின் அப்பாவித்தனம், காலனியத்தால் அழிக்கப்பட்ட உள்ளூர் கலாச்சாரத்தின் உருவகமாகவும், நிறுவன கிறிஸ்தவத்தின் அரக்கத்தனத்தால் அடக்கப்பட்ட உண்மையான மனித உணர்ச்சிகளின் குறியீடாகவும் இருக்கிறது. சியர்வா மரியா என்ற குழந்தைப் பெண் இந்த நாவலில் அனுபவிக்கும் நெஞ்சை உலுக்கும் துயரங்கள், காஃப்காவின் நாவலில் என்ன ஏது என்று அறியாதபடிக்கு குற்ற விசாரணைக்கும் அருவ வன்முறைக்கும் உட்படுத்தப்படுவதற்குச் சற்றும் குறைந்ததில்லை. சியர்வாவுக்கும், கயெடானோவுக்கும் இடையிலான காதல், காலனித்துவ அடக்குமுறையை மீற முயலும் ஒரு உருவகமாகவும் பார்க்கப்படலாம். இவர்களின் காதல், மதப்பற்று, சமூகக் கட்டுப்பாடு ஆகியவற்றால் தடைசெய்யப்பட்ட காதலாகிறது. இது உள்ளூர் மக்களின் இயல்பான வாழ்க்கை முறையை ஐரோப்பியர்கள்/கிறிஸ்தவர்கள் தடைசெய்ததை ஒத்தது. கயெடானோ, ஒரு கிறிஸ்தவ பாதிரியாராக இருந்தாலும், சியர்வாவின் அப்பாவித்தனத்தால் ஈர்க்கப்படுகிறார். இது, ஐரோப்பியர்கள் உள்ளூர் கலாச்சாரத்தின் அழகை உணர்ந்தாலும், அவர்களின் மதப்பற்று அதை அழித்ததைச் சொல்வதற்கான கலவையான உணர்ச்சியைப் பதிவு செய்வதற்கான அடித்தளமாகிறது. சியர்வா மரியாவின் வீட்டில் வேட்டை நாய்கள் சதா உலவிக்கொண்டும் குரைத்துக்கொண்டும் இருக்கின்றன.

இவற்றையெல்லாம் விட, மார்க்வெஸ் இந்த நாவலில் தலைசிறந்த கதைசொல்லியாக மிளிர்கிறார் என்பதே முக்கியமானது. அளவாகவும், நுட்பமாகவும் பயன்படுத்தப்பட்ட மாய யதார்த்த நடை, செய்தியைச் சொல்லும் பத்திரிகையாளரின் விலகலான பார்வை, கொலம்பியாவின் வெப்பமண்டலக் கடற்கரையும் அதன் கட்டிடங்களும் -குறிப்பாக அதன் கன்னியர் மடம்- நாவலில் கதாபாத்திரங்கள் போலவே வருவது, நாவல் முழுக்க உள்ளோடும் அபத்த நகைச்சுவை, இதனுள்ளாகப் பொதித்து வைக்கப்பட்ட நிறைவேறவே இயலாத காதல் என, மீண்டும் சொல்கிறேன், இந்த நாவல் காப்ரியல் கார்சியா மார்க்வெஸ் தன் கவித்துவ உச்சத்தில் எழுதிய படைப்பு. 

என் எதிர்- இரங்கற்பா கவிதைகளும் சமகால உலகக் கவிதைகளின் போக்கும் — எம்.டி.முத்துக்குமாரசாமி

 

நான் “வெல்வெட்டில் பொதிந்த வைரம்”  என்ற கவிதையில், (ஆங்கிலத்தில் The Necessary Velvet என்ற என் கவிதை) 

“மீட்சி வலிக்கு அப்பால் இல்லை,

 அதன் நேர்த்தியான, நெஞ்சை சுக்குநூறாக்கும்

வளைவுகளுக்குள் தான் இருக்கிறது.”

என்ற  வரிகளை எழுதியிருப்பதற்கு கவிதைகளைப் பகிர்ந்துகொள்ளும் என்னுடைய ஐரோப்பிய நண்பர்கள் வாட்சப் குழுமத்தில் ஒரு இளம்பெண் கடும் எதிர்ப்பு தெரிவித்திருந்தார். நான் வலியை, துயரத்தை, துயருருதலை ரொமாண்டிச மனோபாவத்தோடு அணுகுவதாக அவருடைய குற்றச்சாட்டு. நான் துக்கம் உயர் கவித்துவத்துக்கு இட்டுச் செல்வதாகவும் (கோ யுன் முன்னுரை), துக்கம் அழகுடன் பிரிக்க இயலாதபடிக்கு பிணைந்திருப்பதாகவும் (காவபட்டா நாவல்கள் பற்றிய என் கட்டுரைகள்),  உடைந்த ஜன்னல் கண்ணாடியின் வழி கசியும் மாலை நேர வெயில், ஜூன் இரவுகள், ஸ்டிராபெர்ரிப் பழங்கள் (I do not praise your mutilated world என்ற கவிதை)  என அனைத்தும் துக்கத்தின் சாயல் படிந்திருப்பதாக எழுதுவதன் மூலம் துக்கத்தை புகழுரைப்பதாகவும் அவர் என்னிடம் ஆவேசமாக வாதாடினார்.

இன்று விநாயகசதுர்த்திக்கு வீட்டுக்கு வந்திருந்த என் கொரிய/லிசு பேராண்டி ஏழு மாதக் குழந்தை; அவனே ஒரு குட்டிப்பிள்ளையார் போல வசீகரமாக இருந்தான். அவனுக்கு இரண்டு அரிசிப் பற்கள் முளைவிட்டிருக்கின்றன. மேலும் பற்கள் முளைக்க அவனுக்கு நம நம என்று இருக்கவேண்டும். அவன் கையில் கிடைத்தது எல்லாவற்றையும் கடிக்கிறான்.  நான் அவனைக் கையிலெடுத்துக் கொஞ்சியபோது அவன் என்னையும் கடித்தான். அந்த இளம்பெண், என் கவிதைகளில் தொடர்ந்து வரும் மனிதர்களற்ற நிலக்காட்சிகளும், எல்லாவற்றையும்  காற்றின் போக்குக்கும் விண்மீன்கள் மரித்தலுக்கும் நிலவின் பிஸ்கட் துண்டுகளுக்கும் ஒப்புக்கொடுத்துவிடுவதும் துக்கத்தின் பேரலையில் நான் மடங்கியும் மயங்கியும் கிடப்பதாகச் சொல்லியது எனக்கு என் பேரன் அரிசிப்பற்களால் என்னைக் கடித்தது போல இருந்தது. 

நான் அவருக்கு நான் எழுதுவது எதிர்- இரங்கற்பா (Anti Elegy) கவிதைகள்  என்றும் அவற்றை அவற்றின் தொனியால் வாசிக்கவேண்டும் என்றும் கேட்டுக்கொண்டேன். 

இரங்கற்பா, அதன் செவ்வியல் வடிவத்தில், இறுதியில் ஆறுதல் என்ற அடித்தளத்தில் கட்டமைக்கப்பட்ட ஒரு வகையாகும். ஜான் மில்டனின் 'லிசிடாஸ்' கவிதையில் வரும் மேய்ச்சல் நில ஆறுதல் முதல், ஆல்ஃபிரட் டென்னிசனின் 'இன் மெமோரியம் ஏ.எச்.எச்.' கவிதையில் நம்பிக்கை, சந்தேகம் ஆகியன குறித்த போராட்டம் வரை, பாரம்பரிய இரங்கற்பா முறையானது வாசகரை துக்கம் தரும் இதத்தையும்  புகழையும் இறுதியில் ஒருவிதமான உயர்நிலையை ஏற்றுக்கொள்தல் ஆகியன மூலம் வழிநடத்துவதாகும்.     

இந்த ஆறுதல் குறித்த வாக்குறுதியானது போதுமானதல்ல என்பது மட்டுமல்லாமல், நேர்மையற்றதுமாகும்.   என் எதிர்-இரங்கற்பா என்ற எழுத்து முறை தீர்மானமான முடிவை நிராகரிப்பதன் மூலமும், மொழியின் எல்லைகளை கேள்விக்குட்படுத்துவதன் மூலமும், தனிப்பட்ட துயரத்தை ஒரு கடுமையான அரசியல் குற்றச்சாட்டாக மாற்றுவதன் மூலமும் இழப்பை எதிர்கொள்கிறது. 

எதிர்-இரங்கற்பா அதன் முன்னோடியிலிருந்து விலகும் முதன்மையான புள்ளி, அது ஆறுதலை உறுதியாக நிராகரிப்பதாகும். பேரழிவுகள், அமைப்பு ரீதியான வன்முறைகள்  சூழலியல் சரிவின் அச்சுறுத்தல் ஆகியவற்றால் குறிக்கப்படும் ஒரு காலகட்டத்தில், இழப்பிற்கு ஒரு நேர்த்தியான, மீட்பு அளிக்கும் முடிவு என்ற எண்ணம் ஒரு உணர்ச்சிவசப்பட்ட பொய்யாக மட்டுமே இருக்க முடியும். நான் ஆறுதல் அளிப்பதற்குப் பதிலாக, துயரத்தின் கசப்பான, ஜீரணிக்க முடியாத இயல்புக்குச் சாட்சியாக நிற்பதைத் தேர்ந்தெடுக்கிறேன். 

இப்படியான எழுத்து முறைக்கு உலகக்கவிதைகளிலும் பல உதாரணங்கள் இருக்கின்றன. அமெரிக்கக் கவிஞர் ஷரோன் ஓல்ட்ஸின்  'தி ஃபாதர்' என்ற தொகுப்பில், தனது தந்தையின் புற்றுநோயால் ஏற்படும் மெதுவான மரணத்தை, மருத்துவத் துல்லியமான, ஏறக்குறைய கொடூரமான நேர்மையுடன் அவர் ஆவணப்படுத்துகிறார். ஆன்மாவின் பயணத்திற்கான உயர்ந்த உருவகங்கள் அங்கு இல்லை; பதிலாக, சிதைந்து கொண்டிருக்கும் உடலின் கடுமையான யதார்த்தம் உள்ளது. 'தி கிளாஸ்' போன்ற கவிதைகளில், அவர் தனது தந்தையின் "உண்மையான விலா எலும்புகள், அவரது இடுப்பெலும்புகளின் விளிம்புகளை"ப் பார்ப்பதாக எழுதுகிறார். இது வாசகரை மரணத்தின் பௌதிக யதார்த்தத்தை எதிர்கொள்ளும்படி கட்டாயப்படுத்துகிறது. இது உயர்நிலையைத் தேடும் ஒரு புலம்பல் அல்ல; இது ஒரு பௌதிகச் செயல்முறையின் அசைக்க முடியாத பதிவு. இது வாசகருக்கு ஆறுதலை அல்ல, மாறாக கடினமான உண்மையை விட்டுச்செல்கிறது. கவிதையின் சக்தி, அது உற்று நோக்குதலி ல் இருக்கிறது ; அதன் மூலம் மரணத்தை அழகுபடுத்துவதையோ ஆன்மீகப்படுத்துவதையோ நோக்கமாகக் கொண்ட இரங்கற்பாவின் உந்துதலை அது நிராகரிக்கிறது.

 எதிர்-இரங்கற்பா அடிக்கடி துயரத்தை அரசியலாக்குகிறது, துக்க அனுசரிப்புச் செயலை ஒரு தனிப்பட்ட அனுபவத்திலிருந்து ஒரு பொது விமர்சனமாக மாற்றுகிறது. 

கரோலின் ஃபோர்ஷேவின் முன்னோடியான படைப்புகள், குறிப்பாக 'தி கன்ட்ரி பிட்வீன் அஸ்' தொகுப்பு, இந்த மாற்றத்தை எடுத்துக்காட்டுகிறது. அவரது புகழ்பெற்ற உரைநடைக் கவிதை, 'தி கர்னல்', ஒரு தனி நபருக்கானது அல்ல, மாறாக ஒரு முழு தேசத்தின் மனிதாபிமானத்திற்கான ஒரு எதிர்-இரங்கற்பாவாகும். எல் சால்வடாரில் ஒரு இராணுவ கர்னலுடன் இரவு உணவை விவரிக்கும் அந்தக் கவிதை, உணவுக்குப் பிறகு அவர் மனிதக் காதுகள் நிறைந்த ஒரு சாக்குப்பையைக் கொட்டி மேசையில் பரப்புவதை விவரிக்கிறது. இது போன்ற கொடூரங்களைச் செரிப்பதற்கு பாரம்பரியக் கவிதை வடிவங்களின் போதாமையை இது நேரடியாக எதிர்கொள்கிறது. கவிதை எந்தப் புலம்பலையும், புகழ்ச்சியையும், ஆறுதலையும் வழங்கவில்லை. அது ஒரு சாட்சியத்தின் பகுதி, ஒரு குற்றச்சாட்டு. அதன் எதிர்-இரங்கற்பா சக்தி, வன்முறையை அழகியல்மயமாக்குவதை மறுத்து, அதை ஜீரணிக்க முடியாத உண்மையாக முன்வைப்பதில் இருக்கிறது. 

இந்த பிரதிநிதித்துவத்தின் நெருக்கடி—அதாவது, முழுமையான இழப்பின் முன் மொழியே தோல்வியடைகிறது என்ற உணர்வு—எதிர்-இரங்கற்பாவின் மற்றொரு மையக் கொள்கையாகும். பாரம்பரிய இரங்கற்பா இறந்தவர்களை கவிதையின் மூலம் அமரத்துவப்படுத்த முடியும் என்று நம்பும் இடத்தில், எதிர்-இரங்கற்பா பெரும்பாலும் தனது சொந்த வரம்புகளைப் பற்றி சுய-விழிப்புணர்வுடன் உள்ளது. உதாரணமாக என்னுடைய  “எல்லாவற்றுக்குமான பிரியாவிடை” என்றகவிதையில் வரும் பின்வரும் வரிகள் மொழியின் தோல்வியைத்தானே சொல்கின்றன?

“உன் உதடுகளால் அவள் தோளில் வரைந்த 

கடற்கரையும் எல்லா தடயங்களையும் அழித்துவிடும்

என்பதற்கு அந்தியில் மறைதலை அறிதல்

விம்மலின் இலக்கணத்தில்

பெருமூச்சின் மொழியமைப்பில்

ஆழமான பயிற்சி”

கனேடிய செம்மொழியியலாளரும் கவிஞருமான ஆன் கார்சனின் 'நாக்ஸ்' இந்த வகையில் ஒரு மகத்தான படைப்பாகும். தன்னைப் பிரிந்து வாழ்ந்த சகோதரனுக்காக ஒரு இரங்கற்பாவாக உருவாக்கப்பட்ட இக்கவிதை ஒரு பாரம்பரியப் புத்தகம் அல்ல, மாறாக ஒரு பெட்டியில் வைக்கப்பட்டுள்ள, acordeon இசைக்கருவியைப் போல விரியும் ஒரு பொருள், "[அவர்] உருவாக்கிய ஒரு புத்தகத்தின் பிரதி" ஆகும். அதில் கடிதங்களின் துண்டுகள், பழைய புகைப்படங்கள், ஒரு சகோதரனுக்கான பண்டைய இரங்கற்பாவான கேடலஸின் 101வது கவிதையை மொழிபெயர்க்க கார்சன் எடுக்கும் கடினமான, பெரும்பாலும் தோல்வியுறும் முயற்சிகள் ஆகியன அடங்கியுள்ளன.  'நாக்ஸ்'-ன் பௌதிக வடிவம்—நேர்த்தியாகக் கோர்க்க முடியாத துணுக்குகளின் தொகுப்பு—துக்கத்தின் ஒருங்கிணைப்பின்மைக்கு ஒரு உருவகமாகும். மொழிபெயர்ப்பில் அவர் படும் சிரமம், தனது சகோதரனின் இழப்பை முழுமையாக அணுகவோ அல்லது வெளிப்படுத்தவோ முடியாத அவரது இயலாமையைப் பிரதிபலிக்கிறது. இந்தப் படைப்பு ஒரு முழுமையான, மெருகூட்டப்பட்ட நினைவுச்சின்னம் அல்ல, மாறாக ஒரு தோல்வியின் ஆவணமாகும். ஒரு சிக்கலான இழப்பிற்கான உண்மையான இரங்கற்பாவை எழுதுவது சாத்தியமற்றதாக இருக்கலாம் என்றும், மிகவும் நேர்மையான பதில் என்பது துண்டுகளையும், மௌனங்களையும், அந்த முயற்சியையுமே முன்வைப்பதுதான் என்றும் அது சக்திவாய்ந்த முறையில் உணர்த்துகிறது.

 எதிர்-இரங்கற்பாவின் கூறுமுறை மனிதனைத் தாண்டி விரிவடைந்துள்ளது. கவிஞர்கள் மனிதரல்லாத உலகத்திற்காக—அழிந்துபோன உயிரினங்கள், இறந்து கொண்டிருக்கும் சூழல் மண்டலங்கள், சேதமடைந்த ஒரு கோளிற்காக—இரங்கற்பாக்களை அதிகளவில் எழுதி வருகின்றனர். இந்த சூழலியல் துக்கம் இயல்பாகவே எதிர்-இரங்கற்பா தன்மை கொண்டது.

தற்போதைய அமெரிக்க அரசவைக் கவிஞர் அடா லிமோன் அவரது 'தி கேரியிங்' தொகுப்பில் உள்ள 'தி லீஷ்' என்ற கவிதையில், தனது தோட்டம்  நாய் ஆகியவற்றின்  அமைதியான உலகத்தைக் கவனிப்பது, உலகின் பலவீனம் குறித்த ஒரு நிலையான பதட்டத்தால் சிதைக்கப்படுகிறது. அவர் "எப்போதும் இறப்பவற்றின், எப்போதும் பிறப்பவற்றின் பாடலைக்" குறிப்பிடுகிறார், ஆனால் அதன் தொனி ஆழ்ந்த அமைதியின்மையுடன், தற்காலிகமானதாகவும் உணரப்படும் ஒரு அழகிற்கான புலம்பலாக உள்ளது. இயற்கையின் நித்திய மீள்வருகை குறித்த எந்த வாக்குறுதியும் அடா லிமோனின் கவிதைகளில்  இல்லை;  மாறாக தீவிரமாக நாம் இழந்து வரும் ஒன்றைப் பற்றிய அமைதியான, வலியோடு கூடிய விழிப்புணர்வு மட்டுமே உள்ளது. இது ஒரு தெளிவான முடிவற்ற துக்கம், கைப்பற்றப்பட்டுக்கொண்டிருக்கும் ஒரு எதிர்காலத்திற்கான புலம்பல்.  

எதிர்-இரங்கற்பா என்பது துக்கத்தை நிராகரிப்பது அல்ல, மாறாக அதனைத் தீவிரமாக மறுசீரமைப்பது. இது நமது சமகால உலகம் கோரும் ஒரு கவிதை வடிவம்—எளிதான பதில்களை சந்தேகிக்கிற, அரசியல் உணர்வுடைய, தனது சொந்த வரம்புகளைப் பற்றி வேதனையுடன் அறிந்த, அறிவிக்கிற வடிவம். 

கடந்த காலத்தின் ஆறுதல்களைத் தவிர்ப்பதன் மூலம், ஷரோன் ஓல்ட்ஸ், கரோலின் ஃபோர்ஷே, ஆன் கார்சன், அடா லிமோன் போன்ற கவிஞர்கள், நெகிழ்ச்சியான, நேர்மையான  சக்திவாய்ந்த நினைவுகூரும் முறையாக ஒன்றை உருவாக்கியுள்ளனர். எதிர்-இரங்கற்பா துக்கத்திலிருந்து வெளியேறுவதற்கான ஒரு பாதையை வழங்கவில்லை; பதிலாக, அது தைரியமாக அதிலேயே வாழத் தேர்வுசெய்கிறது. இறந்தவர்களைக் கௌரவிப்பதற்கான மிக ஆழ்ந்த செயல், அவர்களின் இல்லாமையில் மெருகூட்டப்படாத உண்மையையும், அவர்கள் விட்டுச் சென்ற உலகின் உடைந்த நிலையையும் எதிர்கொள்வதே என்று அது வலியுறுத்துகிறது. 

எதிர் -இரங்கற்பா வகையினத்தை சேர்ந்த என் கவிதைகளும் ஆறுதலுக்கானவை அல்ல, மாறாக அசராத சாட்சியத்தின் சத்தியவாக்குகள்.

மீண்டும் “எல்லாவற்றுக்குமான பிரியாவிடை” கவிதையில் எழுதிய வரிகளை அந்த இளம்பெண்ணுக்கு  நினைவுபடுத்தினேன்:

“என்ன மிஞ்சுகிறது?

எளிமையான ஒன்று. 

தூய்மையான ஒன்று.

ஒரு பிரக்ஞை, 

ஒரு பார்வை, 

ஒரு சாட்சி

எல்லாவற்றின் விளிம்பில் நின்று,

அது தானென்று நினைத்த 

ஒவ்வொரு பொருளிலிருந்தும் உரிக்கப்பட்டதாக,

முற்றிலும், அற்புதமாக, சுதந்திரமாக. "

Introduction to Final Stroke: Lines of Memory In Memoriam M. Natesh (14.01.1960 to 20.09. 2024) Poems of M.D.Muthukumaraswamy With Drawings of M. Natesh

 Final Stroke: Lines of Memory
In Memoriam M. Natesh

(14.01.1960 to 20.09. 2024) 

———————

Poems of M.D.Muthukumaraswamy 

With Drawings of M. Natesh

For print edition call Indian distributor Thamzihveli 

Phone: +91 90940 05600

I promised Natesh that his exquisite drawings would accompany my poems in English. It is with profound joy that I see this promise fulfilled with this publication.

This volume, Final Stroke: Lines of Memory, is also  an offering, a gesture of remembrance for my friend, M. Natesh, a painter whose artistry and essence linger in every stroke he left behind. These poems were not originally conceived as a collection. They emerged at different moments of my life, written in solitude, observation, and reflection. Yet, as I revisited these verses with Natesh in my thoughts, they coalesced into something greater—an intricate maze of   chronicling the arc of an artist's journey: creation, unraveling, transformation, and legacy.

Natesh’s art was both visceral and cerebral. It was rooted in his ability to distort and redefine, to challenge what we thought we understood about the human form, nature, and the boundaries of perception. He had the rare gift of turning the grotesque into grace, of distilling the chaos of life into a form that spoke more truthfully than reality itself. To curate this collection of poems in his memory is to honour not just the man but the creative spirit that refuses to settle, even in death.

The poems in this collection are arranged into five sections, each mirroring a facet of Natesh’s life and works, as well as the broader arc of artistic existence. Through these sections, I invite readers to traverse not only the landscapes of my poetry but also the emotional and creative terrain of an artist who saw beyond the surface.

Lines Begin: Creation and the Artist’s Gaze

The first section of this volume reflects the genesis of artistry, the awakening of the gaze that perceives the world not as it is but as it could be shaped. The poems here capture the spark of creation, the process of making sense of the chaos and translating it into form.  

The section opens with "Final Stroke," a poem that speaks directly to Natesh’s life and art. It frames him as an artist whose work blurred the boundaries of human and nonhuman, the real and the surreal. It celebrates his ability to “sew reality back with crooked stitches,” a line that encapsulates his approach to his craft. 

Following this, poems like "The Clockmaker’s Apprentice" and "Under the Gooseberry Tree" explore the intricate dance between time, memory, and creation. These pieces delve into the act of crafting, where each tick of the clock and each whisper of the wind becomes a thread in the fabric of art. The whimsical yet profound "The Biscuit Moon" completes this opening section with its playful yet layered imagery, a nod to the way Natesh infused even the mundane with depth and meaning.

II. Unraveling: The Edges of Existence

Creation is not without its costs, and the second section ventures into the unraveling—the moments where the lines blur, where form gives way to formlessness, and the artist confronts the fragility of existence. These poems grapple with impermanence, doubt, and the tension between holding on and letting go.

"Scream Without Sound" and "Blind Pigeon Days" set the tone for this section, drawing us into a world where silence and yearning speak volumes. In "Shorebirds," hunger becomes a metaphor for the artist’s ceaseless search, while "Remnants and Departures" juxtaposes the emptiness of a house with the fullness of untold stories. 

The title poem of this section, "The Edges," captures the precarious balance of existence. Its imagery of cliffs and roots, of holding on despite the pull of gravity, reflects both the artist’s journey and the human condition. This is where Natesh’s spirit feels most present, in the lines that straddle creation and destruction, beauty and despair.

III. The Fractured Mirror: Transformation Through Art

The third section delves into transformation, into the ability of art to fracture and reassemble reality. These poems are deeply introspective, exploring how both artist and viewer are changed by the act of creation. 

"Marsh Memoir" opens this section with its mosaic of loss and renewal, its marshlands echoing the fluidity of Natesh’s strokes. In "Pomegranate Bursting," the scattering of seeds becomes a vivid metaphor for the dispersal and regeneration of ideas. 

The urban fragmentation in "Remix: City in G Minor" mirrors the disjointed beauty of Natesh’s work, where the chaos of the city reflects inner tumult. "Crow Questions" and "Knots of Pleasure" continue this exploration, probing the intersections of the mundane and the profound, the sensual and the sacred.

IV. Anatomy of Grief: Tracing the Lines 

Grief is an artist’s constant companion, shaping and being shaped by the creative process. The fourth section is a tribute to this anatomy of grief, tracing the lines of loss and remembrance.

"Posthumous Naming" anchors this section, grappling with the weight of memory and the act of naming as a means of preservation. "Nameless, at the Edge" and "The Glass Wings" continue this theme, evoking fragility and the longing for permanence in an impermanent world.

In "Rocking Horse, Abandoned" and "Cliff Face," childhood and nostalgia give way to the stark realities of time and decay. These poems resonate with the idea that art, much like life, is both fleeting and eternal, a paradox that Natesh seemed to understand deeply.

V. Becoming: The Infinite in the Frame 

The final section is a celebration of becoming, of the infinite possibilities within the finite frame of a life or a work of art. It reflects the enduring legacy of Natesh and the transformative power of creativity. 

"Marina Memento Mori" sets the stage with its meditation on the cyclical nature of life and death. "A Handful of Light" and "Sheen of Water" offer moments of transcendence, where light and reflection become symbols of hope and continuity. 

The collection concludes with "Fragments of Becoming," a poem that encapsulates the essence of this volume. It speaks to the perpetual state of transformation, of art as an ever-evolving dialogue between the self, the world, and those who remain to witness it.

VI. A Journey Through Lines

As you navigate this collection, I invite you to see it not just as a tribute to  Natesh but as a reflection of the universal human experience. The lines of these poems are like the lines of Natesh’s drawings—sharp yet fluid, fragmented yet whole. They invite you to trace their contours, to find meaning in their curves and shadows, to hear the echoes of an artist who, even in death, continues to shape the world.

Through these verses, may we remember not just Natesh but all artists who dare to pull apart the seams of reality and stitch them back with threads of imagination and truth. Alongside these poems, Natesh’s drawings accompany the text, serving as visual echoes of the collection’s themes. His works, much like the poems, traverse the fragile boundaries between form and formlessness, capturing the transient beauty of life and its inevitable unraveling. These drawings, rendered with a precision both stark and tender, bring a visceral dimension to the words, inviting the reader to engage with the lines, shadows, and spaces left behind by a masterful hand. Together, the poetry and art form a unified homage to the artist’s life and enduring spirit. May we honour the final stroke that lingers, unfinished yet complete, a tribute to the enduring power of art and memory.

For  Indian readers: 

https://www.amazon.in/dp/B0DS19P9DF 

Country specific links are listed below:

U.S.: https://www.amazon.com/dp/B0DS19P9DF  

U.K. https://www.amazon.co.uk/dp/B0DS19P9DF  

Germany: https://www.amazon.de/dp/B0DS19P9DF 

France: https://www.amazon.fr/dp/B0DS19P9DF   

Spain : https://www.amazon.es/dp/B0DS19P9DF   

Italy: https://www.amazon.it/dp/B0DS19P9DF   

Netherlands : https://www.amazon.nl/dp/B0DS19P9DF  

Japan: https://www.amazon.co.jp/dp/B0DS19P9DF  

Brazil : https://www.amazon.com.br/dp/B0DS19P9DF  

Canada: https://www.amazon.ca/dp/B0DS19P9DF   

Mexico : https://www.amazon.com.mx/dp/B0DS19P9DF  

Australia; https://www.amazon.com.au/dp/B0DS19P9DF 

Introduction to "Unblinking Final Report on the Moon" Dramatic monologues and Dance Dramas- M.D.Muthukumaraswamy

 

For print edition call Indian distributor Thamzihveli 

Phone: +91 90940 05600

Illuminating the Unblinking Modernist Verse: Theatrical and Philosophical Explorations

As the author and translator of my own verse plays, originally written in Tamil and now rendered into English, I embark on this exploration with a dual perspective—both as a creator weaving intricate poetic worlds and as an interpreter tasked with preserving their essence across linguistic boundaries. These plays, presented in “Unblinking Final Report on the  Moon," traverse the realms of dramatic monologues and dance dramas, embodying the spirit of Tamil literary and theatrical traditions while engaging with universal human experiences.

The Dramatic Pulse of Verse: A Performative Medium

Modernist verse has always been a vessel for intensity—a form where language ascends to rhythm, cadence, and imagery, encapsulating layers of meaning. In plays such as Aravan, Matri, Moisture, and Dust, the medium of verse is not merely ornamental but an integral part of the theatrical fabric. Each line is imbued with performative urgency, inviting actors and audiences alike to traverse the spaces between spoken word and embodied action.

Consider Aravan's proclamation: “My name is Aravan. / A sacrifice for war, / A witness to war.” This declaration pulsates with self-awareness, challenging the boundaries of sacrifice and agency, echoing in the theatrical silence that follows.

The monologues unfold as dynamic spaces of reflection and transformation. In Madhri, the protagonist’s meditation on womanhood—“My fruit is neither Nakula nor Sahadeva. / It is my full realisation of womanhood— / The primal secret of this universe”—merges the personal with the cosmic, creating a textured interplay of voice and gesture. These lines demand a performative treatment that encompasses both the corporeal and the metaphysical, where every pause and inflection resonates with profound significance.

Dance Dramas: Embodying Myth and Movement

The dance dramas, such as The Sound of Moaning, The Gilded Twilight, and Come as the Wind, fuse the lyricism of verse with the visual expressiveness of movement. These compositions are rooted in the Indian aesthetic tradition where dance and drama coexist as intertwined forms. The choreography becomes a narrative device, translating the poetic into kinetic energy. 

 In The Sound of Moaning, the exploration of grief and memory unfolds through layered imagery: “You, I, the sound of moaning / You, I, fluidity, / You, I, memory.” The lines ripple outward, inviting an interpretation where the dancer’s body serves as a vessel for collective mourning.

In The Gilded Twilight, the interplay between light and shadow takes centre stage, mirroring the characters’ internal conflicts. The dance sequences evoke a twilight realm where emotions are amplified through gestures, mirroring the poetic invocation: “Through the mirror, / my aged form stares / at my youth— / a twilight gilded in gold.” Here, performance transcends language, grounding the abstract in the tangible.

Philosophical Underpinnings: A Dialogue with Existence

At the heart of these plays lies a philosophical inquiry into existence, identity, and transcendence. Drawing from Tamil literary traditions and Indian metaphysical thought, the narratives engage deeply with questions of selfhood and the human condition. In Moisture, the relentless pursuit of meaning finds expression in lines like, “Why must I keep running? / Why can’t I curl up in a corner and lie still?” The play confronts the tension between action and inaction, urging performers to inhabit the restless yearning that defines human experience.

Dust expands this inquiry into the cosmic, reflecting on impermanence and the interconnectedness of life: “Everywhere, dust pervades. / On parked vehicles, it settles thick. / You, with your index finger, / Write your lover’s name upon it.” This act of inscribing love upon transient matter becomes a metaphor for our ephemeral existence, rendered vivid through verse and performance.

Multiplicity of Voices: Gender, Identity, and Transformation

A recurring theme across these plays is the fluidity of identity, particularly in the context of gender and transformation. In Aravan, the titular character’s union with Krishna as Mohini becomes a powerful exploration of gender fluidity and divine ecstasy: “Ah, I must speak of that night of ecstasy— / The all-encompassing Brahman sought me / as Mohini.” This moment resounds with performative possibilities, inviting actors to embody the shifting boundaries of identity with both vulnerability and strength.

Similarly, in Madhri, the articulation of motherhood as a cosmic force challenges conventional narratives, offering a space where performers can embody the dualities of creation and destruction. The plays become sites of liberation, where gendered experiences are not confined but expanded, celebrated, and interrogated.

Temporal and Spatial Dimensions: Constructing Theatrical Worlds

The plays’ engagement with time and space is another dimension that enhances their performative qualities. In Swing Mandapam, the mandapam becomes both a physical and metaphorical stage, a space where past, present, and future converge: “Thousands upon thousands / Gather in the swing mandapam. / Where does balance dwell here?” The structure of the verse mimics the ebb and flow of a swinging motion, compelling performers to navigate its rhythmic duality.

In Moment, time itself becomes a character, elusive and omnipresent: “A moment is made of / Countless fragments of the elemental. / Once dispersed, / It is rare, nearly impossible, / To reassemble in the same way.” The staging of such a concept invites creative interpretations, where lighting, movement, and sound design collaborate to evoke the fleeting nature of time.

An Exploration of Cosmic and Elemental Themes

Expanding on this interplay, Unblinking Final Report on the Moon, Knowing the Ocean, Water world, and Therefore O Love People of the World delve into cosmic and elemental themes, anchoring human experience in the grandeur and mystery of nature.

Unblinking Final Report on the Moon contemplates the silence of the cosmos, positioning the moon as a witness to humanity's follies and aspirations. The lines, “Do you not see the shadows of our arrogance etched on its surface?” invite performers to engage with the reflective and accusatory nature of the narrative. This play’s performative potential lies in its juxtaposition of stillness and movement, where the unyielding presence of the moon contrasts with the restless activity of human lives.

In Knowing the Ocean, the ocean becomes a metaphor for knowledge and its depths, exploring the tension between discovery and destruction. The verse, “Each wave erases a part of us, yet carries forward our essence,” underscores the cyclical nature of human endeavours. Performers are called upon to embody the dualities of creation and erasure, using physicality to mirror the ocean’s ceaseless motion. 

Water world extends this theme, presenting water as both life-giver and destroyer. The play’s opening, “Water remembers everything— / The birth of continents, / The fall of empires,” sets the tone for a narrative that spans time and space. Performative interpretations can incorporate fluid movements and soundscapes, evoking the omnipresence and memory of water. The philosophical undertones challenge audiences to consider their relationship with the environment, urging a collective introspection.

Therefore O Love People of the World serves as a poignant call to unity and empathy, weaving together themes of love and interconnectedness. The lines, “We are but fragments of a single soul, / Searching for wholeness in each other,” resonate deeply, inviting performers to explore the universality of human emotion. This play’s lyrical and performative qualities make it a powerful piece for ensemble work, where collective movement and voice amplify its message of shared humanity.

An Act of Translation: Preserving Voice and Vision

As a translator of my own work, I approached the task with an acute awareness of the delicate balance between fidelity to the source and the demands of the new linguistic and cultural context. The transition from Tamil to English required not only a linguistic shift but also a reimagining of the performative elements that define these plays. The cadences of Tamil poetry, deeply intertwined with its cultural ethos, had to find resonance in English while retaining their dramatic essence.

This act of translation is, in itself, a performative gesture—a dialogue between languages, cultures, and artistic traditions. The philosophical and theatrical richness of these plays is thus rendered accessible to a broader audience, inviting them to partake in a shared experience of storytelling and performance.

 A Theatrical Invitation

The plays in “Unblinking Final Report on the Moon" are not merely texts to be read but invitations to be performed, experienced, and lived. They traverse the spectrum of human emotion, philosophical inquiry, and artistic expression, offering a canvas where words become action, and action becomes reflection. As both their creator and translator, I extend an invitation to actors, directors, and audiences to step into these worlds, to explore their depths, and to bring their verses to life. Through the interplay of voice, movement, and silence, these plays seek to illuminate the unblinking truths of existence, celebrating the enduring power of theatre as a medium of transformation and connection.

Acknowledgements

I extend my heartfelt gratitude to Koothu-p-pattarai for staging eight of my dramatic monologues in their Tamil original, under the  direction of Kalaicholan. To all the talented actors who brought these monologues to life with such vigour and sensitivity, I offer my profound thanks. Your dedication and artistry made these performances unforgettable. I also deeply appreciate Natesh for lending his extraordinary paintings and drawings, which served as evocative backdrops, enriching the visual and emotional texture of the productions. 

My sincere thanks also go to Mirnalini Damodaran and her group of dancers, who performed the dance dramas in my English translation with such grace and precision. Their immaculate execution brought a transcendent quality to the works, bridging cultures and languages through the universal language of movement and expression.

The cover of this book is graced by a photograph of the Koothu-P-Pattarai actor Ajithkumar, captured in the midst of a powerful performance of "Dust" in its original Tamil, on August 23, 2022. Natesh's luminous paintings, bathed in light, conjure an illusion of fire upon the stage, enhancing the visual spectacle of the play. Under the  direction of Kalaicholan, "Dust" has garnered widespread acclaim for its visual artistry. This captivating image was skilfully captured by the photographer Susai Anand. I extend my sincere gratitude to all those who contributed to this mesmerising photo.

For buying the kindle ebook in Indian Amazon store click this link:

https://www.amazon.in/dp/B0DT1FYKH5  

For other countries I have listed the Amazon store links below: 

U.S.: https://www.amazon.com/dp/B0DT1FYKH5  

U.K: https://www.amazon.co.uk/dp/B0DT1FYKH5  

Germany: https://www.amazon.de/dp/B0DT1FYKH5  

France: https://www.amazon.fr/dp/B0DT1FYKH5  

Spain: https://www.amazon.es/dp/B0DT1FYKH5  

Italy: https://www.amazon.it/dp/B0DT1FYKH5   

Netherlands: https://www.amazon.nl/dp/B0DT1FYKH5  

Japan: https://www.amazon.co.jp/dp/B0DT1FYKH5  

Brazil: https://www.amazon.com.br/dp/B0DT1FYKH5  

Canada: https://www.amazon.ca/dp/B0DT1FYKH5  

Mexico: https://www.amazon.com.mx/dp/B0DT1FYKH5  

Australia : https://www.amazon.com.au/dp/B0DT1FYKH5

Introduction to "On a Winter Morning Clearing"- M.D.Muthukumaraswamy

 Spaces in between: of naming and fearing the act of naming

—

 M.D.Muthukumaraswamy

— 

 

For print edition call Indian distributor Thamzihveli 

Phone: +91 90940 05600

---

In the quiet hours before dawn, when the world holds its breath, I find myself drawn to the spaces in between— between moments, breaths, and the known and the unknowable. It is here, in this liminal expanse, that my poems take root. Each line in this collection, "On a Winter Morning Clearing," is an attempt to capture the ephemeral, the fleeting whispers of a universe both indifferent and intimately familiar.

Poetry, for me, is less an act of creation and more an act of discovery. It is peeling back the veils of the everyday to glimpse the undercurrent of truth that flows beneath. In this collection, I invite you to journey with me through landscapes where silence speaks, where time folds into itself, and where even the smallest moment—a raindrop clinging to a terracotta edge, a deer frozen in the hush of dusk—holds an infinity of meaning.

The poems in this collection are deeply personal, yet I hope they resonate as universal. They are born from my encounters with nature, memory, and the haunting beauty of impermanence. They are shaped by a world where every fragment—a stray petal, a shard of moonlight, a fragment of song—carries the weight of the whole.

"On a Winter Morning Clearing" is a reflection of life’s contradictions: the tension between stillness and motion, light and shadow, presence and absence. It explores the delicate balance of holding on and letting go, of naming and fearing the act of naming. Through these poems, I attempt to map the terrain of our shared humanity, a landscape both familiar and strange.

I am profoundly aware of the interconnectedness of all things. The sparrows that lose their way, the flicker of a motorbike’s reflection, the worn hands of a grandmother selling coriander—all are threads woven into existence. My role as a poet is to gather these threads, to weave them into patterns that echo the rhythms of life.

The act of writing this collection was, in itself, a journey. It was a search for meaning in the fragmented and the forgotten, an attempt to articulate the inarticulable. Along the way, I confronted questions that have no easy answers: What does it mean to belong? How do we reconcile the beauty of the world with its inherent suffering? And how do we, as individuals, navigate the vastness of existence?

Through these poems, I have sought to offer not answers but reflections—a mirror held up to the world and to myself. The images and metaphors within are my way of grappling with the complexities of being human. They bow to the power of language to illuminate, to heal, and to connect.

As you read, I hope you find moments of recognition, where my words resonate with your own experiences, your own memories. I hope you feel the pulse of life that beats through these pages, a reminder of our shared vulnerability and resilience. And I hope, above all, that these poems inspire you to pause, to look closer, to listen to the silences that surround us.

This collection is not a destination but a starting point, an invitation to explore the depths of our shared existence. It is my offering to the world, to the beauty and fragility of being alive. 

Welcome to "On a Winter Morning Clearing.”

Acknowledgement

I gratefully acknowledge Artist Jayakumar who gracefully gave permission to  use the image of his iconic painting as the cover for this collection of poems.

Friends in India can buy this Kindle ebook edition from the link below:

https://www.amazon.in/dp/B0DT8VFNDX 

I list the other country specific links below:

U.S.: https://www.amazon.com/dp/B0DT8VFNDX 

U.K: https://www.amazon.co.uk/dp/B0DT8VFNDX 

Germany: https://www.amazon.de/dp/B0DT8VFNDX 

France: https://www.amazon.fr/dp/B0DT8VFNDX 

Spain: https://www.amazon.es/dp/B0DT8VFNDX 

Italy : https://www.amazon.it/dp/B0DT8VFNDX 

Netherlands: https://www.amazon.nl/dp/B0DT8VFNDX 

Japan: https://www.amazon.co.jp/dp/B0DT8VFNDX 

Brazil: https://www.amazon.com.br/dp/B0DT8VFNDX 

Canada: https://www.amazon.ca/dp/B0DT8VFNDX 

Mexico: https://www.amazon.com.mx/dp/B0DT8VFNDX 

Australia: https://www.amazon.com.au/dp/B0DT8VFNDX

Entering the Labyrinth: An Introduction to "Fables of the Third Eye" (Drawings and Sculptures of K.Shyamkumar, Poems of M.D.Muthukumaraswamy )

 Entering the Labyrinth: An Introduction to "Fables of the Third Eye" (Drawings and Sculptures of K.Shyamkumar,  Poems of M.D.Muthukumaraswamy ) 

——

M.D.Muthukumaraswamy

For print edition call Indian distributor Thamzihveli 

Phone: +91 90940 05600

These poems, gathered under the title Fables of the Third Eye, did not arrive as neat pronouncements or carefully charted maps. They surfaced, instead, like objects found wedged between roots after a flood – strange, silt-covered, humming with residual energies. They are less declarations than they are echoes, the residue of journeys taken inward, through landscapes where the familiar dissolves and the self becomes a shifting architecture of paradox and perception. To call them 'fables' is to acknowledge their kinship with the oldest forms of storytelling, the ones that use the fantastic not to escape reality, but to probe its deeper, often unsettling, truths. And the 'Third Eye'? It signifies that other way of seeing, the inner vision – not necessarily clear or divine, but often fractured, intuitive, glimpsed in moments when the usual coordinates fail. It is the eye that opens when the physical eyes, or the eyes of reason, admit defeat, the eye that learns to read the “braille of his pulse” or perceives the world not as solid fact but as a “lexicon of ephemera stitching the void / into temporary nouns”.

This collection, then, is a threshold. It invites you into spaces where light might be “a bell that never stops ringing” yet remains unheard, or where the “wound is the lantern”, illuminating from within the raw, aching core of existence. It’s a journey into landscapes mirrored and magnified by the uncanny, potent sculptures and drawings of K. Shyamkumar, whose visual language resonates so deeply with the poetic explorations herein. His forms – part-architectural, part-biological, emerging from textured darkness like ancient myths or psychic structures [Image 1, Image 2, Image 9] – create not just illustrations, but parallel worlds that amplify the poems' mood, providing a fantastic, unsettling, and profoundly internal setting for these fables to unfold.

Fables of Inner Sight

Why Fables of the Third Eye? Because these poems often operate in the realm of myth, parable, and allegory, using narrative frameworks – however fractured – to explore the landscape of inner perception. They are fables not in the sense of simple morals neatly packaged, but as explorations of archetypal situations pushed into surreal or symbolic territories. The "Third Eye" is the lens through which these fables are viewed or generated – a perspective that transcends the literal, embraces paradox, and acknowledges the limits of ordinary sight.

Consider "The Blind Sage and the Hidden Light". In one version, blindness is “not blindness, but a second sight brewed in the cauldron / of his ribs”. The sage sees beyond the physical plague to the "knot in the collective retina", the inability of the villagers to perceive beyond their immediate fear, seeing "only the teeth of the wolf, never the moon / that silvers its fur". His cure involves teaching them to "unhinge their skulls, / to pour the night out like spoiled milk", an act of radical perspective shift, a forced opening of inner vision. The fable’s moral is elusive, “etched into the air, then promptly erased”, suggesting that insight is ephemeral, casting shadows as much as it illuminates: “To hold a torch is to cast two shadows: / one where you’ve been, one where you’ll bleed”. In the second version, the sage’s inner light is explicitly linked to suffering: “The light isn’t kind. It gnaws”, and insight comes from acknowledging the wound: “Look here— / the wound that outlives the knife”. Here, the third eye is not a serene portal but a source of painful awareness, a “blister” rather than the fire itself. Both versions are fables of perception, using the figure of the sage to explore how we see, or fail to see, the deeper currents beneath the surface of reality.

This theme echoes throughout. "The Mountain That Breathes" charts a literal ascent that becomes an internal one, culminating not in a summit conquered, but in an inner realisation: “Third eye, not vision, but knowing ripened, / in mountain’s breath, in mountain’s stillness, / revealing self as landscape, landscape as self”. The external world becomes an “echo of the inner ground”. The fable here is about the journey inward, where the ultimate discovery is the dissolution of the boundary between observer and observed. Similarly, "The Moon-Kissed Mind" presents the struggle for enlightenment not as a serene unfolding but a wrestling match within a “frantic marketplace” of the mind. The eventual realisation is subtle, a “quiet unfolding” where the moon, symbol of illumination, is found not outside but within, reflected in the flawed, “bruised” lily of the self [cite: 64, 82-83]. The fable lies in the acceptance of imperfection as the path.

These are fables populated by clockwork oracles, shadowless villages, fountains that whisper truths only silence understands, bells that ring time backward, and bridges made of smoke. Each scenario acts as a crucible, testing the limits of perception, challenging assumptions about reality, time, and selfhood. They are stories born from that space the third eye perceives – a space where logic frays, and metaphor becomes the most reliable vehicle for truth. The coherence lies in this consistent turning inward, this use of the fantastical or surreal not for its own sake, but as a lens to examine the often-invisible mechanisms of consciousness, suffering, and the elusive nature of knowing.

Language, Form, and Voice

These poems attempt to forge a language capable of navigating these internal, often paradoxical, landscapes. This involves several distinctive features:

Visceral and Synesthetic Imagery: 

The language often translates abstract concepts into physical, sometimes jarring, sensations. Doubt stains linen, silence has architecture, light gnaws, grief outlives a clock, shadows have teeth, and absence becomes palpable enough to hold us. We find skies like "cataracts", palms like "cracked lanterns", thoughts like "molten rivers" within the body, and silence vibrating like "unseen energy". This physicality aims to ground the metaphysical, to make the reader feel the shifts in perception.

Embrace of Paradox: 

The poems do not  resolve contradictions; they inhabit them. Light illuminates but also burns and blinds. Wounds are sources of sight. Silence speaks. Ascent is descent. Wholeness is found in fracture, and absence defines presence. Truth is found in the "swallowed," not the "seeing". This reflects the logic of the third eye, which operates beyond binary oppositions. The final lesson of the Clockwork Oracle is itself a paradox: “To hold me, you must let the wind / carry your watch away. / To know me, you must forget / how to count your own pulse”.

Narrative Instability and Shifting Forms: 

The poems often employ narrative voices that are themselves part of the fable – sometimes detached observers, sometimes participants caught in the strange mechanics of the world they describe ("I am writing this with hands that forget / if they were ever fists" ). The inclusion of two versions of "The Blind Sage"highlights the instability of narrative itself – truth isn't singular but multifaceted, a story that can be told in different keys, emphasising different facets (light as a gift vs. light as a wound). Some poems incorporate fragmented structures, interludes, codas, and even self-referential notes ("Coda 2 exists as firefly larvae in the author’s marrow. / To read them, hold this page to a match" ), breaking the conventional poetic frame and acknowledging the artifice, suggesting that the poem itself is a shifting, unstable entity, much like the reality it explores. "The Mountain That Breathes" uses short, breathless lines to mimic the thinning air and the effort of the climb, making the form enact the content.

Personification and Animated Abstractions: 

Concepts and objects are frequently imbued with agency. Time is a lung or a room painted blindfolded. Shadows have desires and histories. A fountain has a voice and swallows echoes. Clocks guard lies or tick in two worlds. Mirrors swallow worlds or hold alternate lives. Even gravity becomes something an artist can paint, influencing time itself. This animistic quality contributes to the fable-like atmosphere, suggesting a world where the boundaries between subject and object, concrete and abstract, are porous.

These features work together to create a poetic texture that is hopefully unique – dense, sometimes disorienting, but aiming for a kind of truth that lies beyond the reach of purely logical or descriptive language. It’s an attempt to find, or forge, the “liquid alphabet” needed to articulate the fables seen by the inner eye.

Recurring Motifs

Certain images and ideas resurface throughout the collection, acting as motifs that thread these disparate fables together, creating echoes and resonances across the poems:

Eyes, Sight, and Blindness: 

This is central, given the title. From the "cataract sky" and "second sight" of the Blind Sage to the "collective retina", the "Moon-Kissed Mind" achieving inner vision, the "Eye of Disintegration" woven from fireflies, the "Unseen Gallery" where viewers confront inner truths, and the "third eye flickering, ajar" on the breathing mountain – the act of seeing, its limitations, and its transcendence is a constant preoccupation. Sight is often paradoxical: blindness yields insight, direct gaze fails, inner vision is needed.

Light, Dark, and Shadow: 

These are rarely simple opposites. Light can be a destructive currency, a gnawing force, or equated with a wound. Darkness can be scripture, a space for growth, or the necessary contrast that makes sparks legible. Shadows are complex entities: they can be twins warring within, repositories of secrets, vital counterparts whose absence leads to a sterile flatness, or mutations that reclaim their flesh. The poems explore the interplay, the "Path of Half-Light", the twilight zones where meaning often resides.

Mirrors, Reflections, and Doubles: 

Mirrors appear as coffins, surfaces to be licked at dusk, deceptive waters, prisons for shadows, portals to self-recognition in mountain pools, tools of denial, things that swallow worlds, or gateways to alternate lives. Reflections reveal not just the self, but its hidden aspects, its potential splits ("his double splits into six" ), or its fundamental connection to the landscape. The motif explores identity, self-awareness, and the porous boundaries of the self.

Wounds, Scars, and Imperfection: 

Wounds are often sites of transformation or insight. The sage’s light comes from within his flesh, revealed by parting it like curtains; the wound becomes a lantern. A scar is a reminder of being a bridge. Fireflies script forgiveness "in a cursive only bruises could decode". The Moon-Kissed Mind finds enlightenment through a "bruised" lily. Perfection is sterile, even dangerous, as with the "Sword That Could Not Cut". The poems value the crack, the scar, the imperfection as places where truth or transformation leaks in.

Silence, Sound, and Whispers: 

Sound and its absence are powerful forces. A bell’s ringing can be light or a destructive backward force. Silence can be scripture, a deep vibration, a prerequisite for hearing truth ("a psalm only the deaf can parse" ), or the loudest prophecy. Whispers emanate from fountains, moths, oracles, and the wind, carrying fragmented truths. Voice itself is mutable – it can be lost, fossilised, stolen, or found in unexpected places.

Thresholds, Doors, and Paths: 

The poems are full of journeys and transitions. Characters cross thresholds into forests of echoes, approach doors to nowhere or unseen galleries, walk paths of half-light or bridges of smoke, climb mountains that breathe, or navigate maps of forgotten dreams. These journeys are often internal, passages between states of being or perception. The threshold itself – the door, the bridge, the path's edge – is a potent symbol of choice, risk, and transformation.

These motifs intertwine, creating a dense web of associations. A mirror might reflect inner light, a wound might grant passage through a door, silence might reveal a hidden path. They are the recurring elements in the fables, the symbolic language the third eye uses to speak.

Shyamkumar's Images: Mood and Fantastic Setting

The inclusion of K. Shyamkumar’s sculptures and drawings is not incidental; they are integral to the atmosphere and conceptual space of this collection. His works provide a visual counterpoint, a silent, parallel narrative that deepens and complicates the fables told in words.

Shyamkumar’s art creates an immediate sense of entering another order of reality. His forms are often monumental, yet intricate, suggesting ancient structures, forgotten deities, or biological entities from an inner dimension [Image 1, Image 3, Image 9]. The textures are paramount – surfaces meticulously rendered with dots, lines, and cross-hatching that give them a vibrating, almost living quality, much like the porous, breathing quality of the reality depicted in the poems. Look at the figure in Image 1: its vast, enigmatic head contains inner chambers, suggesting the internal landscapes explored in poems like "The Mountain That Breathes" or "The Moon-Kissed Mind." The strange, organic forms flanking it seem simultaneously architectural and natural, blurring boundaries in a way the poems frequently do.

The settings conjured are fantastic and dreamlike. Towers rise in barren landscapes [Image 2], strange creatures swim in tiled pools before imposing, glyph-like buildings [Image 4], and structures float on stems above patterned ground [Image 7]. These are not literal places but psychic spaces, resonant with the poems’ exploration of internal states, memory, and myth. The recurring motifs of doorways, stairs leading into darkness or ambiguous structures [Image 3, Image 4, Image 8], and contained inner spaces [Image 1, Image 13] visually echo the poems' obsession with thresholds, hidden realms, and the complexities of the self. The sculptures, like the mask in Image 13 or the figure in Image 10, often feel like artefacts from these fables – relics imbued with hidden histories and potent silence, much like the Clockwork Oracle or the Mask Maker's creations.

The mood evoked by Shyamkumar's work is one of profound stillness, mystery, and often a quiet melancholy or unease. The predominantly black and white or sepia-toned palette contributes to this sense of otherworldliness, a space removed from the everyday. There's a weight to his forms, a sense of ancient presence, even when depicting seemingly impossible structures or beings [Image 6, Image 11]. This gravitas provides a grounding for the sometimes wild, surreal flights of the poems. His images don't merely illustrate; they inhabit the same conceptual territory, offering a visual language for the 'fables of the third eye'. They create the atmosphere – that slightly tilted, deeply internal, myth-infused space – where a mountain can breathe, a clock can tick in two worlds, and a blind sage can find light brewed in the cauldron of his ribs. They are the silent guardians at the entrance to this labyrinth, their enigmatic forms inviting you into the strange, resonant quiet where these poems live.

Entering this collection is, I hope, like stepping through one of Shyamkumar’s rendered doorways [Image 8] or crossing the bridge of smoke – a passage into a realm where the familiar coordinates dissolve, and perception itself becomes the landscape. These poems are offered not as answers, but as echoes, as fragments collected on inward journeys. They are the fables whispered by the third eye, stories born from the fruitful tension between light and shadow, silence and sound, wound and wholeness. Read them, perhaps, not with the eye that seeks certainty, but with the one that recognises itself in the fractured mirror, the whispering fountain, the path that dissolves as you walk it. For it is often in the places where language fails, where sight blurs, that the most vital truths begin to stir. The rest, as the Blind Sage might say, is “silhouette and guesswork” – or perhaps, the quiet, ongoing work of the third eye, learning to read the darkness and the light. 

  

For buying the kindle ebook in Indian Amazon store click this link:

https://www.amazon.in/dp/B0F2TTZ2V7 

For other countries I have listed the Amazon store links below: 

US: https://www.amazon.com/dp/B0F2TTZ2V7 

UK: https://www.amazon.co.uk/dp/B0F2TTZ2V7 

Germany: https://www.amazon.de/dp/B0F2TTZ2V7 

France: https://www.amazon.fr/dp/B0F2TTZ2V7 

Spain: https://www.amazon.es/dp/B0F2TTZ2V7 

Italy: https://www.amazon.it/dp/B0F2TTZ2V7 

Netherlands: https://www.amazon.nl/dp/B0F2TTZ2V7 

Japan: https://www.amazon.co.jp/dp/B0F2TTZ2V7 

Brazil: https://www.amazon.com.br/dp/B0F2TTZ2V7 

Canada: https://www.amazon.ca/dp/B0F2TTZ2V7 

Mexico: https://www.amazon.com.mx/dp/B0F2TTZ2V7 

Australia: https://www.amazon.com.au/dp/B0F2TTZ2V7

Introduction to "Bones of Last Supper" - Paintings of C.Douglas and Poems of M.D.Muthukumaraswamy

 Where Brushstrokes Whisper and Words Resound

M.D.Muthukumaraswamy

For print edition call Indian distributor Thamzihveli 

Phone: +91 90940 05600

 

I The Genius of Douglas 

When I first encountered the paintings of C. Douglas, I was struck by their haunting depth—a quality that seemed to resonate far beyond the canvas, reaching into spaces of memory, emotion, and silence. His mastery lies not only in the physical texture of his work but in its ability to evoke textures of thought and feeling. Every stroke, every shade, carries a profound sense of humanity’s fragility and resilience. It was this quality that inspired me to create "Bones of Last Supper" as a tribute to his genius, an offering that seeks to extend and echo the worlds he paints.

Douglas’s work has a way of revealing the invisible—what lies beneath the surface of perception and what remains after the visible fades. His paintings do not just depict; they question, they suggest, they linger. I wanted my poems to do the same. Each poem in this collection is a response to his art, a reflection born from standing before his canvases and letting their power wash over me. At times, the poems attempt to amplify the visual themes he explores. At other moments, they challenge or reinterpret them, creating a conversation where the boundaries of medium dissolve.

This collection is, above all,  my way of engaging with the artistry of a painter whose work has deeply moved me. I hope the interplay between my words and his images offers readers a fuller appreciation of his genius. My intention is not to explain his paintings but to walk alongside them, to honour the mysteries they hold and to invite readers into that shared space of discovery and wonder. For me, this book is a dialogue,  a tribute to the enduring power of visual art to shape and inspire the written word.

II Organisation of “Bones of Last Supper”

Before you step into the intricate world of "Bones of Last Supper", let me guide you through how this collection unfolds. The book takes you on a journey across four thematic sections—The Geometry of Emotion, Textures of Time, Shadows and Silhouettes, and Echoes of the Unseen. Each section reflects a conscious dialogue between my poetry and C. Douglas's paintings, not as static counterparts but as dynamic interactions that evolve with each reading.

The title, "Bones of Last Supper", is a metaphor I chose with care. To me, it encapsulates both fragility and permanence, hinting at themes of communion, sacrifice, and the traces we leave behind. It’s an invitation to think about what remains when all else is stripped away—and how art can make that residue resonate. 

In 'The Geometry of Emotion', I begin by mapping out the raw, almost architectural nature of feelings. Poems like “Requiem for a Paper Toy” and “Between Skin and Sky” emerged from my engagement with Douglas's fragmented forms and stark contrasts, compelling me to explore vulnerability and resilience in equal measure.

'Textures of Time' is where my thoughts turn to memory and impermanence. I found myself drawn to the fading colours and fractured clocks in Douglas’s work, and these motifs seep into poems like “Time Crumples Like Coarse Paper,” where words mirror the visual erosion.

By the time we reach 'Shadows and Silhouettes' and 'Echoes of the Unseen', the focus shifts toward absence and the metaphysical. These final sections invite reflection on what lies beyond the tangible—the spaces where presence and impermanence coexist. Together, the sections form an interwoven textures that, I hope, will immerse you in the shared language of word and image.

III The Dialogic Relationship Between Poems and Paintings

In "Bones of Last Supper", we embark on a profound artistic exploration where my poetry and C. Douglas's paintings converse across mediums, creating a textured landscape of emotion, form, and thought. These works are not mere illustrations or captions to one another but intricate dialogues—mutually interrogating, enhancing, and sometimes contradicting each other. This interplay forms the heart of the book, an experiment in layered meaning where every line and brushstroke resonates with echoes of the other.

From the outset, the structure of the book suggests a deliberate journey, divided into thematic sections that reveal shifting moods and inquiries. Each section—'The Geometry of Emotion', 'Textures of Time', 'Shadows and Silhouettes', and 'Echoes of the Unseen'—presents a unique realm where the visual and verbal entwine, evoking a seamless flow of interpretation. The title, "Bones of Last Supper", itself evokes stark imagery, hinting at the fragile remnants of sustenance, communion, and sacrifice. It sets the tone for a work that contemplates human existence through its barest and most enduring elements.

Douglas's paintings serve as both the muse and the foil for my poems. In their abstract and emotive quality, his visual works provide a stage for poetic meditation. Consider, for instance, the painting that inspired “Requiem for a Paper Toy,” where swirling oceanic blues and jagged shoreline browns evoke a sense of both turbulence and decay. The accompanying poem, in its opening lines—

The ocean gnaws the shoreline’s bleached bones, 

Its hungry tongue lapping at my feet.

—translates this visual chaos into an existential reckoning. The metaphoric “paper toy,” fragile and disposable, becomes a vessel for contemplating impermanence.

Similarly, in “Smear of Purple Light,” a painting of indistinct shadows and a horizon smudged with violet hues inspires lines that oscillate between the concrete and the ineffable:

In the veins of time,


I hear a distant heartbeat,


faint, like an afterthought,


weightless sorrow blooming in the quiet dark.

Here, the visual and the verbal both suggest an otherworldly melancholia, where absence and presence exist in an uneasy balance.

IV Thematic Sections as Frames

The organisation of the poems into thematic sections mirrors the layered, fragmented nature of Douglas’s paintings. Each section acts as a gallery of interconnected ideas, yet the transition between them is fluid rather than rigid.

i. The Geometry of Emotion

This section lays bare the contours of human feeling. Poems like “Between Skin and Sky” and “Cardboard and Flesh” explore the boundary between self and world, flesh and abstraction. Douglas’s skeletal trees and fragmented human forms amplify this exploration. In “Between Skin and Sky,” I wrote:

I stand beneath a skeletal tree,
its branches twisted,
laden not with fruit, but chickens.
Their small bodies, feathered with shame and despair,
crowd the limbs as if invited to a macabre feast.

The grotesque imagery mirrors Douglas’s uncanny ability to render the mundane surreal, forcing us to confront the frailty of human and animal existence alike.

Ii. Textures of Time

Here, time is both subject and medium. Paintings depicting fractured clocks, faded landscapes, and eroded textures inspire meditations on memory and decay. In “Time Crumples Like Coarse Paper,” the poem draws directly from the peeling layers of one painting:

In this fluid reality,
where time bends and folds like coarse paper,
where emotion is a tense yellow spot
on the canvas of the mind…

The words attempt to echo the visual distortion of Douglas’s textures, suggesting a world unraveling under the weight of its own temporality.

iii.Shadows and Silhouettes

This section delves into absence and erasure. Douglas’s faceless figures, often rendered in muted tones, invite poems like “Faceless and Fragile,” which reflects on what remains when the visible dissolves:

The wood knows something—
bare and splintered,
where the memory of faces once was,
it holds
what it can no longer show.

These poems do not merely describe the paintings but engage in an act of co-creation, offering alternate narratives or emotional counterpoints.

iv.Echoes of the Unseen

The final section reaches toward the metaphysical. Paintings that depict spectral forms or liminal spaces—wetlands at dawn, half-seen birds—prompt meditations on the ephemeral. “Liminal Wetland Feeding” captures this interplay:

She is a demoiselle crane,
someone breathtaking
in her vulnerability.
A liminal time,
a time between things,
chastely erotic bird banding,
wetland feeding.

Here, the fragile elegance of the crane echoes the painter’s brushstrokes, both seeking to arrest the transient.

v.The Act of Framing

A central theme in Bones of Last Supper is the violence and tenderness inherent in framing—in choosing what to reveal and what to obscure. Both poetry and painting are acts of framing, and this book foregrounds that shared process. In “A Dark Field, Almost Near-Black,” I muse on the tension of this act:

What is this faith that moves me?


It must be something like this—


not belief,
but the act of staying in the dark field,


driven by a force I never asked for,


but have always been a part of.

Douglas’s paintings, too, seem to ask: What does it mean to frame a moment, a feeling, a life? The answers are never definitive but emerge in the spaces between brushstroke and stanza.

Bones of Last Supper is not a book to be consumed passively. It demands that we linger, return, and allow the interplay between word and image to unfold gradually. It is an invitation to see with new eyes—to read paintings and to visualise poetry—in a way that dissolves traditional boundaries. 

Together, Douglas and I have sought to create something greater than the sum of its parts, a conversation where each medium listens and responds to the other, amplifying the silence that resides at the core of all creation. 

In this collaboration, I find a profound gratitude—for the restless inquiries of art, for the tensions that refuse resolution, and for the enduring power of dialogue between image and word. It is my hope that readers, too, will find themselves transformed within these pages, as participants in this ongoing act of creation.

Indian readers may buy copies from the link  below:

https://www.amazon.in/dp/B0DSLXN891 

For other counties:

US; https://www.amazon.com/dp/B0DSLXN891 

UK: https://www.amazon.co.uk/dp/B0DSLXN891 

Germany: https://www.amazon.de/dp/B0DSLXN891 

France: https://www.amazon.fr/dp/B0DSLXN891 

Spain: https://www.amazon.es/dp/B0DSLXN891 

Italy : https://www.amazon.it/dp/B0DSLXN891 

Netherlands: https://www.amazon.nl/dp/B0DSLXN891 

Japan : https://www.amazon.co.jp/dp/B0DSLXN891 

Brazil: https://www.amazon.com.br/dp/B0DSLXN891 

Canada: https://www.amazon.ca/dp/B0DSLXN891 

Mexico: https://www.amazon.com.mx/dp/B0DSLXN891 

Australia: https://www.amazon.com.au/dp/B0DSLXN891